ท่านบอสยิ่งเลวฉันยิ่งรัก – บทที่ 256 หล่อนจะฆ่าฉัน

โหมวยู่อุ้มจี้เหยากวงไปที่ห้องนอน ชางหลิงสูดหายใจเข้าลึกๆ และเดินตามไป ทั้งสามคนตัวเปียกกันหมด จี้เหยากวงแช่อยู่ในน้ำนานมาก ร่างกายสั่นเทาไปหมด หล่อนกอดโหมวยู่ไว้ไม่ยอมปล่อยมือ

“ฉันไปเรียกรถพยาบาลนะ” ชางหลิงหันหลังไปโทรศัพท์

“ไม่ต้องหรอก” โหมวยู่ปฏิเสธ “หมอส่วนตัวเดี๋ยวก็มาแล้ว”

โหมวยู่วางจี้เหยากวงลงบนพรม แต่จี้เหยากวงกลับจับมือเขาไว้แน่น มองชางหลิงด้วยสายตาที่หวาดกลัว “พี่ยู่ อย่าไป อย่าไปนะ…….”

“พี่ชางหลิง……จะฆ่าฉัน……”

ชางหลิงรู้สึกเหมือนมีฟ้าผ่าลงมากลางหัว เธอมองจี้เหยากวงด้วยสายตาที่ไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดเลยว่าหล่อนจะพูดแบบนี้ออกมาได้

“เหยากวง เธอพูดอะไรน่ะ?” ชางหลิงจ้องมองหล่อน

ทั้งที่หล่อนลากเธอลงน้ำแท้ๆ เธอว่ายน้ำไม่เป็น เกือบจมน้ำตายแล้ว แต่หล่อนกลับบอกว่า เธอจะฆ่าหล่อนงั้นเหรอ?

“พี่ยู่……พี่เขาผลักฉันตกน้ำ ดูสิ พี่เขายังกัดฉันอีกด้วย……ฉันว่ายน้ำไม่เป็น……ฉันกลัวมากเลย ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว……” จี้เหยากวงเอาแขนข้างที่มีรอยฟันประทับไว้ให้โหมวยู่ดู และร้องไห้โฮขึ้นมา

รอบตัวของโหมวยู่แผ่ซ่านไปด้วยไอเย็น เขาหันหน้ากลับไปจ้องมองชางหลิง

แววตาแบบนั้น ก็เหมือนกับสภาพชางหลิงในตอนนี้ ที่เย็นเฉียบไปทั้งตัว

“นายไม่เชื่อฉันงั้นเหรอ?” ชางหลิงถามเขา

โหมวยู่ไม่ตอบอะไร แต่ยิ่งเขาทำแบบนั้นก็ยิ่งทำให้ชางหลิงคิดว่าเขาคิดแบบนั้นจริงๆ

เธอเดินเข้าไป มือที่จี้เหยากวงจับโหมวยู่ไว้ก็ดูแสบตามาก เธอดึงแขนเสื้อของโหมวยู่เอาไว้ ผลักจี้เหยากวงออกจากตัวโหมวยู่อย่างแรง

“กรี๊ด——” จี้เหยากวงกรีดร้องออกมา

“ชางหลิง!” โหมวยู่ตะลึง “เธอทำอะไรน่ะ?”

โหมวยู่ยื่นมือไปอยากจะพยุงจี้เหยากวง ชางหลิงกลับเข้าไปจับมือเขาไว้ก่อน “ไหนว่านอกจากฉัน นายก็แตะต้องผู้หญิงคนอื่นไม่ได้ไง? ทำไม? หล่อนไม่ใช่ผู้หญิงหรือไง?”

“ชางหลิง เธออย่าเพิ่งเอาแต่ใจตอนนี้ได้ไหม?” โหมวยู่ขมวดคิ้วเป็นปม

“ฉันเอาแต่ใจ?” ชางหลิงถามเขา “ใครกันแน่เอาแต่ใจ? จี้เหยากวงเหรอ?”

“ฉันบอกนายแล้วไง ฉันไม่ชอบหล่อน แต่นายกลับปล่อยให้ฉันอยู่กับหล่อนตามลำพัง ถ้าไม่ใช่หล่อนที่ไม่ฟังคำเตือนอยากไปเดินเล่นที่หาดทรายเอง จะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเหรอ?”

“หล่อนบอกว่าฉันผลักหล่อนตกน้ำไป นายไม่มีสมองเหรอ? ฉันกลัวน้ำขนาดนั้น ขนาดหาดทรายยังไม่กล้าไปเดินเลย ฉันอยากฆ่าหล่อน มีวิธีง่ายๆเป็นร้อยเป็นพัน จะใช้วิธีที่เอาชีวิตตัวเองเข้าไปเสี่ยงได้ยังไง?”

ได้ยินเธอพูดแบบนี้แล้ว โหมวยู่ก็ก้มหน้าลง ก็ถึงเห็นว่าตัวของชางหลิงก็เปียกเหมือนกัน

“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น……” โหมวยู่ลำบากใจ

สมองของเขาสับสนมาก เมื่อกี้เขาเห็นชางหลิงปล่อยจี้เหยากวงไว้และวิ่งกลับมาอย่างไม่สนใจ เขาไม่เชื่อว่าชางหลิงจะฆ่าคนอยู่แล้ว แต่ตอนนั้น เขากลับรู้สึกโกรธเล็กน้อย

“พี่ยู่ ฉันไม่ได้โกหกนะ……” จี้เหยากวงดึงขากางเกงของโหมวยู่ไว้ และร้องไห้โฮออกมาเสียงดัง

ชางหลิงยกเท้าขึ้น เตะมือจี้เหยากวงออก โน้มตัวลงไป คว้าคอเสื้อจี้เหยากวงไว้ และดึงหล่อนออกไปด้านนอก

“ชางหลิง!” เห็นชางหลิงอารมณ์เดือด โหมวยู่ก็รีบเข้าไปห้ามเธอ

“ไหนหล่อนว่าไม่กล้าอยู่ที่นี่แล้วไง? งั้นก็ออกไปเลยนะ! ฉันไม่อยากอยู่ร่วมกับคนขี้โกหกหรอกนะ!”

โหมวยู่กอดชางหลิงไว้ แรงของเธอมันแทบจะไม่มีค่าในสายตาเขาเลย เขาแยกตัวเธอกับจี้เหยากวงออกได้อย่างง่ายดาย “เธอใจเย็นก่อน!”

ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ พอเจอเรื่องอะไรก็จะใจร้อนตลอด

นิสัยแบบนี้ เขาจะวางใจได้ยังไง

“นายปล่อยฉันนะ!” ชางหลิงดิ้นรน “ฉันจะไล่นังนั่นออกไป”

ทั้งที่เธอเพิ่งรอดตายมาได้ จี้เหยากวงกดตัวเธอลงน้ำ ถ้าเธอไม่รีบหนีออกมาเร็วๆ เขาคิดว่าตอนนี้จะได้เจอเธออีกเหรอ?

“ชางหลิง!” โหมวยู่เพิ่มระดับเสียง เขาปล่อยมือออก จ้องมองเธอด้วยสายตาเฉียบคม “เธออย่าทำเกินไปนะ!”

“ฉันอดทนกับเธอได้ แต่ถ้าเธอยังงี่เง่าแบบนี้อยู่อีก……”

โหมวยู่ไม่ได้พูดต่อ

ชางหลิงได้ยินโหมวยู่พูดแบบนี้ แม้เขาจะยังพูดไม่จบ แต่ชางหลิงกลับเข้าใจความหมายของเขาดี

เธองี่เง่างั้นเหรอ? ถ้าเธองี่เง่าจริง เขาจะทำอะไร?

“ดังนั้น นายจะทะเลาะกับฉันเพื่อผู้หญิงอื่นงั้นเหรอ?” ชางหลิงชี้ไปที่จี้เหยากวง

“เธอทะเลาะกับฉันต่างหาก” โหมวยู่ตอบเธอ

“พี่ยู่……” จี้เหยากวงจับขากางเกงโหมวยู่อีกครั้ง ตัวสั่นไปทั้งตัว ใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นม่วงซีด

“ยาของฉัน……เอายาให้ฉัน……” จี้เหยากวงโอดครวญ มือก็เริ่มข่วนไปตามร่างกายของตัวเอง “ทรมานค่ะ……”

โหมวยู่หันไปสนใจจี้เหยากวงอีกครั้ง เขาโน้มตัวลง หยุดไม่ให้จี้เหยากวงทำร้ายตัวเอง “เหยากวง อดทนหน่อยนะ เดี๋ยวหมอก็มาแล้ว”

ชางหลิงยืนมองอยู่ข้างๆ จากนั้นก็ตลกตัวเอง

เป็นดังว่า เธอก็รู้ว่าชีวิตของเธอไม่มีทางราบรื่นได้หรอก ชนะชางฉิงแล้ว ก็มีโม่โม่อีกคน ตอนนี้ยังจะมีจี้เหยากวงเพิ่มมาอีก

เธอหันหลังเดินออกมาจากประตูไป ไม่เห็นจะยังสบายใจกว่า

โหมวยู่หันหน้าไปมอง ชางหลิงก็หายไปจากประตูพอดี หัวใจเขาเหมือนถูกบดจนแหลกละเอียดไม่มีชิ้นดี

และในตอนที่โหมวยู่ไม่ทันสังเกต ใบหน้าของจี้เหยากวงก็มีรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาทันที