ซูเสี่ยวเฉิงกอดเขา ซบศีรษะลงกับอ้อมอกของเขา
“หลีซิน” เธอสะอื้น “ฉันไม่ได้ฝันอยู่ใช่ไหม”
ฉันกลัวมาก กลัวว่าทุกอย่างนี้ไม่ใช่ความจริง ฉันกลัวว่าหลังจากรู้สึกตัวตื่น คุณก็ไม่อยู่ข้างฉันแล้ว
หลีซินยิ้ม ลูบผมของเธอ สัมผัสของมือกับความนุ่มนวลของหญิงสาวเขายังไม่ค่อยชิน “เอาล่ะ คุณหิวไม่ใช่เหรอ ผมจะทำอาหารให้คุณ”
“ทำอาหารเหรอ” ซูเสี่ยวเฉิงเงยหน้ามองเขา
โอ้ใช่ ก่อนหน้านี้เขาบอกว่าจะทานอาหาร
หลีซินจูงเธอลงไปข้างล่าง เดินเข้าไปในครัว เขาดึงผ้ากันเปื้อนที่แขวนอยู่บนประตูมาผูกที่เอว “คุณไปดูทีวีก่อน เดี๋ยวเดียวก็เสร็จ”
ซูเสี่ยวเฉิงอึ้งมาก “คุณจะทำอาหารเหรอ” ถึงแม้ว่าครอบครัวของเธอก็เป็นคุณพ่อที่ทำอาหาร แต่ว่า…
“ให้ฉันทำเองเถอะ” ซูเสี่ยวเฉิงพูดแบบนั้นแล้วกำลังจะเดินเข้าครัว
“ไม่ต้อง” หลีซินรีบห้ามเธอ “มือของคุณใช้ในการแตะแป้นพิมพ์และถือพู่กัน”
“เรื่องพวกนี้ ผมว่างผมก็ทำ ถ้าผมไม่ว่าง ก็ขอให้คนใช้ทำ”
พูดอย่างนั้นแล้วเขาก็ดันซูเสี่ยวเฉิงออกไป ปิดประตูกระจกกั้นไว้ ส่วนตัวเองเริ่มทำงานมือเป็นระวิงอยู่ข้างใน
ซูเสี่ยวเฉิงมองผ่านประตูไป ความรู้สึกวาบหวานผุดขึ้นในหัวใจ เธอไปนั่งลงบนโซฟาอย่างเชื่อฟัง และเริ่มดูทีวี
หลี่ซินทำอาหารจานโปรดของเธอ หลังจากทานอาหารเสร็จ หลีซินก็อาสาล้างจาน กระทั่งทุกอย่างจบสิ้น มันก็เข้าสู่ช่วงค่ำแล้ว
ความสัมพันธ์ระหว่างคนสองคนเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ไม่มีอาการกล้ำกลืนฝืนทนซึ่งกันและกัน รายการทีวีเล่นไปทีละตอนทีละตอน ไม่นาน ซูเสี่ยวเฉิงก็เริ่มหาว
“ง่วงแล้วเหรอ” หลีซินถามเธอ
ซูเสี่ยวเฉิงปิดปากกว้าง ไม่รู้ว่าควรตอบย่างไร ง่วงมันก็ง่วงจริง แต่…ถ้าเธอบอกว่าจะนอน หลีซินก็ต้องนอนห้องเดียวกันกับเธอใช่ไหม
เธอไม่ได้คาดหวังว่าจู่ๆ หลีซินจะพาเธอมาที่นี่ แม้แต่ชุดชั้นในบนตัวเธอก็ไม่เข้าชุดกัน
“ผมไปอาบน้ำก่อนนะ” หลีซินก็ค่อนข้างเขินอายเช่นกัน เขาพูดจบก็ลุกขึ้นไปชั้นบน ซูเสี่ยวเฉิงอ้อยอิ่งอยู่ชั้นล่างเป็นเวลานาน แต่ท้ายที่สุดก็ยังรวบรวมความกล้าขึ้นไปข้างบน
ทันทีที่ไปถึงประตูห้องนอน ก็เห็นหลี่ซินที่เปลี่ยนชุดนอนแล้วเดินออกมา บนผ้าฝ้ายสีเทามีลายริ้วสีขาวบางๆ ทำให้ผิวของเขาดูขาวเป็นพิเศษ ผมเปียกที่หน้าผาก ทำให้เขาดูเด็กกว่าปกติ
ดวงตาสองคู่สอดประสาน หลีซินหยุดมือที่กำลังเช็ดผม
“ผมจัดเตรียมชุดนอนให้คุณแล้ว” หลีซินหลบตาหันไปเปิดประตูตู้เสื้อผ้า หยิบเอาชุดนอนของผู้หญิงชุดหนึ่งออกมา ซูเสี่ยวเฉิงรับมา มันเป็นชุดนอนลายเดียวกันกับหลีซิน
“และก็นี่…” หลีซินหน้าแดงเล็กน้อย หยิบเอาเอาชุดชั้นในใหม่เอี่ยมชุดหนึ่งออกมา
ซูเสี่ยวเฉิงจ้องมองอย่างตกตะลึง ผู้ชายคนนี้ จะรอบคอบเอาใจใส่เกินไปหน่อยแล้วนะ
เธอรีบรับไป วิ่งเข้าห้องน้ำเหมือนกระต่ายน้อย
ปิดประตู ลองเทียบดู ขนาดของชุดชั้นในปรากฏว่ามันพอดี เมื่อดมกลิ่น ถึงขนาดว่ายังมีกลิ่นน้ำยาซักผ้าอยู่จางๆ
นี่ยังซักมันแล้วด้วยเหรอเนี่ย
ซูเสี่ยวเฉิงหน้าแดงอย่างเห็นได้ชัด ในใจหวนนึกไปถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างคนสองคนก่อนหน้านี้ในมิลาน มันทั้งอับอายทั้งมีความสุข
อาบน้ำไปก็เกือบชั่วโมงแล้ว กระทั่งเปลี่ยนเสื้อผ้าและเป่าผมให้แห้งก็แล้ว หลังจากการถ่วงเวลาไปจนไม่รู้ว่าควรทำอะไรอีก ในที่สุดซูเสี่ยวเฉิงจึงเดินออกไปข้างนอก
เธอมองออกไปข้างนอกอย่างประหม่า เสยๆ ยกๆ ผมอยู่ครู่หนึ่ง เพื่อรับประกันว่าคนงามที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จใหม่ๆ อย่างตัวเองเพียงพอจะยั่วยวนให้คนหวั่นไหว
จากนั้น หลังจากที่เตรียมใจดีแล้ว แต่ด้านนอกห้องกลับว่างเปล่า
ผ้าห่มยังคงปูอยู่บนเตียงเป็นระเบียบเรียบร้อย บนโต๊ะหัวเตียงมีแก้วนมแก้วหนึ่งด้วย แต่ตัวหลีซินกลับไม่เห็นแม้เงา
“ขอเข้าไปนะ”
ผลักประตูเปิด ในห้องหนังสือมีเตียงผ้าใบวางเอาไว้ ผ้าห่มก็ปูไว้อย่างดี หลีซินนั่งอยู่ที่โต๊ะ ยังคงทำงานเกี่ยวกับรายงานการทำงานในวันนี้
ซูเสี่ยวเฉิงกัดริมฝีปาก เดินเข้าไป หยุดตรงเตียงเล็กๆ นั้น
“ยังไม่นอนเหรอ” เธอถาม
“อืม ยังต้องอีกสักพัก” หลีซินตอบ “คุณไปนอนก่อนเถอะ ผมตั้งนาฬิกาปลุกแล้ว พรุ่งนี้ผมจะปลุกคุณ และไปส่งคุณทำงาน”
ไม่รู้เพราะอะไร ซูเสี่ยวเฉิงค่อนข้างรู้สึกผิดหวัง
ถ้าอย่างนั้น เขาไม่เคยคิดจะทำอะไรกับเธอเลยเหรอ
“อ้อ” ซูเสี่ยวเฉิงมุ่ยปาก เห็นหลีซินกลับไปยุ่งกับงานตัวเองอีกครั้ง จึงหันหลังกลับไปห้องนอนใหญ่
ดึกแล้ว ในที่สุดหลีซินก็ตรวจรับการคุ้มกันเสร็จ มองดูเวลา มันเที่ยงคืนแล้ว เขาลุกขึ้นยืดกล้ามเนื้อ อยากจะนอนแล้ว แต่เมื่อคิดครู่หนึ่ง ก็ยังคงก้าวเดินไปยังห้องนอนใหญ่
บิดเกลียวลูกบิดประตูเบาๆ ด้านในยังคงหลงเหลือแสงโคมไฟเล็กๆ
มองดูก้อนกลมที่นอนอยู่บนเตียง ฉับพลันหัวใจของหลีซินก็ถูกบางสิ่งบางอย่างเติมเต็ม เขาเข้าใกล้อย่างแผ่วเบา ผ่อนลมหายใจให้เจือจาง เอามือของซูเสี่ยวเฉิงที่อยู่ด้านนอกใส่เข้าไปในผ้าห่ม
“ราตรีสวัสดิ์ครับ ภรรยา” น้ำเสียงของหลีซินเบามาก
ตอนที่เขาปิดโคมไฟเล็กแล้วหันหลังกำลังจะออกไป มือข้างหนึ่งพลันยื่นออกมาจากเตียง จับเข้าที่ชายเสื้อของเขา
ร่างกายของหลีซินนิ่งไปทันที
“คุณยังไม่หลับเหรอ” เขาหันหน้ากลับมา ในห้องมืดๆ เขามองไม่เห็นสีหน้าของซูเสี่ยวเฉิง
“อยู่รอคุณ” เสียงของซูเสี่ยวเฉิงอ้อยอิ่ง เธอไม่ได้มีนิสัยชอบนอนเปิดไฟ เธอจงใจเปิดไฟไว้ แค่เพราะไม่อยากให้ตัวเองหลับเร็วเกินไป
หลีซินยืนอยู่ข้างเตียง เวลานี้ไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร
“คืนแห่งการแต่งงานต้องนอนแยกกัน มันเป็นลางไม่ดีนะคะ” ซูเสี่ยวเฉิงพูดหยั่งเชิง
หลีซินเข้าใจความหมายของเธอ เพื่อไม่ให้เธอหนาวเหน็บ เขาจึงขึ้นเตียง ทั้งสองอยู่ใต้ผ้าห่มร่วมกัน
“ขอโทษ ผมแค่…” แค่กลัวว่าการกระทำแบบนั้นจะทำให้เธอตื่นตระหนก
ในมิลาน หลังจากซูเสี่ยวเฉิงเกิดเรื่องดังกล่าว เขารู้สึกว่าเวลามีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามเธอค่อนข้างมีอาการต่อต้าน
“ถ้าคุณยังไม่พร้อม ผมจะเคารพคุณ” หลีซินพลิกตัวมาเผชิญหน้ากับเธอ ยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าเธอ
ซูเสี่ยวเฉิงไม่ได้พูดอะไร
เดิมทีเธอยังคงหวาดกลัว ภาพมากมายที่น่ากลัวเหล่านั้นยังคงหลอกหลอนเธอ แต่ว่าเขาคือหลีซินนะ
หลีซินคนที่ช่วยชีวิตเธอจากขุมนรก ผู้ชายที่เธอชอบเป็นคนแรกในชีวิต
เธอซุกเข้าไปในอ้อมแขนของเขา ใช้ศีรษะถูไถหน้าอกเขา สุดท้ายก็เงยหน้าขึ้น จูบหนักที่ลำคอของเขา และกัดคอเขาลงไปเบาๆ
“เสี่ยวเฉิง…” น้ำเสียงของหลีซินแหบพร่าทันที เขากระชับกอดเธอแน่น เหมือนกับกำลังระงับบางอย่าง “คุณรู้ไหมว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่”
“ฉันรู้” ซูเสี่ยวเฉิงตอบเขา
“เราจดทะเบียนสมรสกันแล้ว ต่อให้ทำอะไรจริงๆ ก็เป็นเรื่องที่สมควร…”
“คุณพูดเองนะ” ซูเสี่ยวเฉิงยังพูดไม่ทันจบ หลีซินก็พลิกตัวขึ้นกดซูเสี่ยวเฉิงไว้ใต้ร่างเสียแล้ว
