ทั้งสองคนกำลังเดาว่าป๋ายจื๋อกำลังทำอะไรอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตูอย่างเร่งรีบดังขึ้น
“ถงเอิน เข้ามาเร็ว เสี่ยวเฉิงอยู่ที่นี่พอดี จะไปกินหม้อไฟด้วยกันไหม”
ชางหลิงเปิดประตูต้อนรับถงเอินด้วยรอยยิ้ม
“เสี่ยวเฉิงก็อยู่เหรอ เมื่อกี้ฉันเห็นว่าหลีซินของเธอกลับไปแล้ว เขารู้ว่าเธออยู่ตรงนี้ไหม?”
ซูเสี่ยวเฉิงอึ้ง ไม่นานเธอก็ถึงรู้สึกตัวว่าถงเอินน่าจะมีเรื่องอยากคุยกับชางหลิงลำพัง ก็เลยหลีกเลี่ยงออกไป “เสี่ยวหลิงหลิง งั้นฉันกลับก่อนนะ นานๆทีหลีซินจะเลิกงานเช้า”
“เดินทางปลอดภัยนะ มีแฟนแล้วลืมเพื่อนเลยนะ”
พอส่งซูเสี่ยวเฉิงกลับไปแล้ว ถงเอินก็ลังเลอยู่นาน จากนั้นก็ลากชางหลิงเข้าไปในห้อง
“มีเรื่องอะไรเหรอ? ดูลับๆล่อๆ”
ชางหลิงมองดูถงเอินอย่างสงสัย เดาไม่ออกว่าเรื่องใหญ่อะไรกันที่ทำให้ถงเอินตกใจขนาดนี้ ทำเหมือนเจอศัตรู
“เธอนั่งก่อน”
ถงเอินให้ชางหลิงนั่งลงบนโซฟานุ่มๆในห้องนอน แน่ใจว่ารอบกายเธอปลอดภัยดีแล้ว ก็ทำใจอยู่สักพัก ใกล้จะพูดออกไปแล้วแต่กลับ “ช่วงนี้เธอกับคุณชายรองเป็นยังไงบ้าง? พวกเธอมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า?”
“ไม่มีเรื่องเข้าใจผิดนะ ฉันอยู่คนเดียวสบายมาก”
ชางหลิงยักไหล่ น้ำเสียงดูมีงอนและเหนื่อยใจ
“สบายอะไรกัน! เป็นเด็กเป็นสาวอย่าใช้อารมณ์มากเกินไปสิ อย่างอนเลย กลับไปคุยกับคุณชายรองดีๆเถอะ”
“ไม่อยากไป ทุกครั้งก็เป็นฉันไปหาเขา ครั้งนี้ไม่ว่ายังไงเขาก็ต้องมาหาฉันเอง”
ครั้งก่อนในห้องทำงานของโหมวยู่ทำเธอโมโหมาก เธอไม่ได้ชอบการถูกทรมานนะ ไม่อยากกลับไปให้คนอื่นรังเกียจด้วย!
หลังจากที่ใจเย็นลงมาแล้ว ชางหลิงรู้ว่าตอนอยู่ในห้องทำงาน โหมวยู่น่าจะมีเป้าหมายถึงพูดแบบนั้นออกมา แต่เธอก็อดไม่ได้โกรธและเสียใจ
ในตอนที่โหมวยู่พูดเรื่องหย่าและไม่รักเธอแล้ว แทบจะไม่กะพริบตาเลยด้วยซ้ำ เธอตกใจมากจริงๆนะ!
ครั้งนี้โหมวยู่จะต้องมาขอโทษเอง
“ชางหลิง เธอ……” ถงเอินมาดูใบหน้าที่ดื้อรั้นของชางหลิง และถอนหายใจ
จริงๆเลย! เป็นวัยรุ่นแล้วไม่รู้จักคุณค่าและรักษามันเลยนะ
“คุณชายรองให้ฉู่ฉือจัดเรียงทรัพย์สินทั้งหมดของเขา กำลังทำเอกสารสัญญาการหย่าอยู่ คุณชายรองจะหย่าโดยที่ไม่เอาอะไรไปเลย เขาเอาทรัพย์สินทั้งหมดไว้ให้เธอ ต่อไปเธอก็จะได้เป็นเศรษฐีหญิงที่รวยที่สุดในเมืองหนานแล้ว”
ว่าไงนะ?
โหมวยู่อยากหย่า แล้วยังหย่าโดยที่ไม่เอาอะไรไปอีกงั้นเหรอ?
นี่มันหมายความว่ายังไงกัน
มีของดีตกลงมาจากฟ้าทุบหัวของชางหลิงอย่างจัง โลกของคนมีเงินมันเหมือนเรื่องเพ้อฝันขนาดนั้นเลยเหรอ?
“ถงเอิน โหมวยู่ทำอะไรผิดหรือเปล่า เขาไม่ได้อยากจะเอาเงินทั้งหมดให้ฉัน จากนั้นก็ไปมอบตัวคนเดียวหรอกนะ?”
สิ่งแรกที่ชางหลิงคิดได้คือโหมวยู่ต้องแย่แล้วแน่ เขาถึงโอนทรัพย์สินทั้งหมดออกไป
???
ถงเอินถูกชางหลิงถามจนอึ้งไปเลยเหรอ?
นี่มันเวลาไหนแล้ว? เหมือนเธอจะรู้ความลับอันยิ่งใหญ่นี้โดยไม่ทันระวัง พระเจ้า คงจะไม่ฆ่าปิดปากหรอกนะ
คุณชายรองน่าจะไม่ไร้ความรู้สึกขนาดนั้นหรอกนะ ยังไงเธอก็เป็นคนที่ออกมาจากตระกูลเซิ่ง
ถงเอินกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ไม่งั้นฉันโทรหาฉู่ฉือดีกว่า”
ฉู่ฉือเป็นถึงผู้ช่วยสุดยอดของโหมวยู่ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่มีทางที่จะไม่มีแม้กระทั่งข่าวลือเลย!
“ได้ เธอรีบโทรเลย”
ภายใต้การจ้องมองของชางหลิง ถงเอินเลยจำใจต้องกดเปิดลำโพง
“ที่รัก เลิกงานหรือยัง?”
ฉู่ฉือมองคุณชายรองที่อยู่ตรงข้ามอย่างอึดอัด ใบหูร้อนผ่าวขึ้นมา “ยังอยู่บริษัทอยู่เลย มีเรื่องอะไรเหรอ?”
“มีสิ ตอนนี้ฉันอยู่กับชางหลิง นายบอกมาตามตรงเลยนะ คุณชายรองทำอะไรผิดหรือเปล่า อยากจะใช้การหย่าแล้วโอนทรัพย์สินทั้งหมดให้ชางหลิง”
ก่อนหน้านี้ถงเอินไม่เข้าใจว่าทำไมคุณชายรองถึงจะหย่าโดยไม่เอาอะไรเลย การกระทำนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นกับพวกเศรษฐีแน่ ตอนนี้พอชางหลิงพูดแบบนี้แล้ว การโอนย้ายทรัพย์สินทั้งหมดดูเหมือนจะเป็นคำอธิบายเดียว
ภายใต้สายตาที่เย็นเฉียบจนแทบจะทำให้คนช็อกตายได้ ฉู่ฉือก็เสียใจกับความผิดพลาดของตัวเอง ไม่ทันระวังพูดเรื่องใหญ่แบบนี้ออกไป ดูแล้ววันนี้เขาหนีไม่รอดแน่
“ไม่มีอะไร เธออย่าคิดมากเลย รีบกลับบ้านเถอะ”
“งั้นนายอธิบายมาสิ ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่?”
“กลับไปค่อยพูดนะ ฉันต้องไปประชุมแล้ว”
หลังจากที่รีบวางสายเสร็จแล้ว แผ่นหลังฉู่ฉือก็เต็มไปด้วยเหงื่อ
“คุณชายรอง ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ บังเอิญไม่ทันระวังหลุดพูดออกไป”
“ไปรับโทษเอง รีบเรียบเรียงทรัพย์สินทั้งหมดให้เสร็จ สัญญาการหย่าก็ส่งไปให้ชางหลิงเซ็นเร็วๆ” โหมวยู่นวดขมับอย่างเหนื่อยล้า และให้ฉู่ฉือออกไปได้แล้ว
ช่วงนี้อาการสายตาเลือนรางหนักขึ้นเรื่อยๆ แรงก็น้อยลงอย่างเห็นได้ชัด ตอนนี้ร่างกายของเขาไม่อนุญาตให้เขาเสียเวลาอีกแล้ว
“กล้าตัดสายฉันงั้นเหรอ?”
พอถูกตัดสาย ถงเอินก็รับไม่ได้มาก!
แม้ตอนนั้นเธอจะหน้าด้านพูดความในใจกับชางหลิงออกไป แต่หลังจากที่แต่งงานแล้วฉู่ฉือก็ดีกับเธอมาก เรื่องในบ้านก็ให้เธอเป็นใหญ่ มีตอนที่มีเรื่องขัดแย้งอะไรฉู่ฉือก็ยอมเธอตลอด เขาเปลี่ยนไปกะทันหันแบบนี้ทำให้เธอไม่สามารถใจเย็นและยอมรับได้
“ช่างเถอะ เธออย่าทำให้ฉู่ฉือลำบากใจเลย ถ้าโหมวยู่รู้ว่าฉู่ฉือเอาเรื่องสำคัญแบบนี้มาบอกกับเธอ เขาต้องถูกลงโทษแน่”
“งั้นตอนนี้เธอมีแผนยังไงบ้าง?”
“ฉันมีแผนอะไรได้ล่ะ ก็คงไม่ทำอะไร คลอดลูกแล้วค่อยว่ากัน ถ้าโหมวยู่โอนย้ายทรัพย์สินทุกอย่างมาให้ฉัน ฉันก็คงจะเลี้ยงหนุ่มๆสักสิบยี่สิบคน เปลี่ยนทุกวัน ไม่เหมือนกันสักอาทิตย์เดียว”
รอยยิ้มบนใบหน้าของชางหลิงแข็งทื่อขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มจะไม่ไหวแล้ว
ภายใต้สายตาที่เป็นห่วงของถงเอิน เธอจึงต้องลดทิฐิลง “ฉันจะทำอะไรได้ล่ะ ฉันไม่มีแรงต่อต้านโหมวยู่เลยด้วยซ้ำ ไม่ว่าจะแต่งงานหรือหย่า ฉันก็เป็นฝ่ายถูกกระทำและต้องยอมรับการบังคับของเขาตลอด”
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเหนื่อยใจ ชางหลิงรู้สึกเป็นครั้งแรกว่าระหว่างเธอกับโหมวยู่นั้นมีช่องว่างที่ไม่อาจข้ามผ่านได้ ถ้าเขาอยากจะหย่า เธอจะทำอะไรได้ล่ะ
“เธอมีเรื่องอะไรเรียกฉันได้ตลอด ดูแลสุขภาพให้ดี อย่าคิดมากเลย”
ถงเอินตบไหล่ชางหลิงเบาๆ เห็นเธอใจเย็นลงแล้ว ก็วางใจไปบ้าง
อยู่กับชางหลิงจนกินข้าวเย็นเสร็จ พอเดินเล่นข้างล่างตึกเสร็จ ถงเอินก็ถึงเดินจากไปโดยหันหลังทุกๆสามก้าว
“ป๋ายจื๋อ เรื่องของโหมวยู่สืบได้ความหรือยัง?”
โหมวยู่ปิดบังอะไรเธอไว้กันแน่ เขาถึงได้คิดจะหย่าโดยไม่เอาอะไรไปเลย
“ข่าวที่อยู่ในอินเทอร์เน็ตเกี่ยวกับโหมวยู่ฉันตรวจสอบหมดแล้ว เหมือนจะไม่มีประโยชน์อะไรเลยนะ?”
ชางหลิงยกคอมไว้และตรวจสอบข่าวของโหมวยู่ครั้งแล้วครั้งเล่า ทำแบบนี้จนถึงเที่ยงคืนก็ยังหาอะไรไม่ได้เลย
ป๋ายจื๋อถึงขั้นแฮ็กเข้าระบบการเงินของเซิ่งซื่อ แต่ก็ยังหาอะไรไม่ได้
โหมวยู่เป็นคนที่มีวินัยในตัวเองมาก เขาเป็นทหารที่เกษียณออกจากกองทัพไม่มีทางทำเรื่องผิดกฎหมายแน่ โม่โม่ทำเรื่องร้ายแรงขนาดนั้น สุดท้ายโหมวยู่ยังอดทนส่งเธอกลับไปให้กฎหมายจัดการ คนอื่นก็ไม่มีทางไปแตะต้องความอดทนของเขาได้
เรื่องอะไรกันแน่ที่ทำให้โหมวยู่ผิดปกติแบบนี้ได้?
ชางหลิงยังคิดเหตุผลที่โหมวยู่ทำแบบนี้ไม่ออก ฉู่ฉือก็เอาการรับรองทรัพย์สินกับสัญญาการหย่ามา
