35 ความยากลำบากในการหาดินประสิว
เอี้ยนลี่เฉียงเดินเล่นไปตามถนนเมืองหวงหลงเพียงลำพัง หลังจากสอบถามเส้นทางจากคนสองคนแล้วเขาก็ใช้เวลาครึ่งชั่วยามกว่าจะมาถึงตรอกเฉาหยางและมีร้านน้ำแข็งอยู่ภายใน
ชื่อร้านน้ำแข็งนี้คือร้านน้ำแข็งเฉาหยางตั้งอยู่กลางตรอก เอี้ยนลี่เฉียงเห็นป้ายด้านนอกของร้านน้ำแข็งทันทีที่เดินไปถึงปากซอย
ในชีวิตที่ผ่านมาเอี้ยนลี่เฉียงเคยคิดว่าไอติมที่ผู้คนกินในช่วงฤดูร้อนเป็นความเพลิดเพลินของคนรุ่นใหม่ที่เกิดขึ้นหลังจากการประดิษฐ์ตู้แช่แข็งเท่านั้น
นี่เป็นวิธีที่เขาคิดจนกระทั่งได้ดูการประมูลของที่ระลึกทางวัฒนธรรมในรายการโทรทัศน์ ในบรรดาของโบราณทั้งหมดที่พวกเขาแสดงมีหีบโบราณที่ใช้เก็บน้ำแข็งอยู่ด้วย
เมื่อเขาได้ยินคำแนะนำของพิธีกรตอนนั้นเขาก็รู้ว่าชาวจีนโบราณเพลิดเพลินกับเครื่องดื่มเย็นๆ และไอติมในช่วงฤดูร้อนตั้งแต่ราชวงศ์ถังแล้ว สิ่งนี้ทำให้เขารู้ทันทีว่าเขาเป็นคนไร้ความรู้มากแค่ไหน
คนโบราณไม่ได้ทำน้ำแข็งด้วยตู้แช่ที่ทันสมัย พวกเขาใช้ดินประสิวแทน เมื่อดินประสิวละลายในน้ำพวกมันจะดูดซับความร้อนในน้ำอย่างรวดเร็วและแข็งตัว
คนสมัยก่อนใช้ดินประสิวในการผลิตน้ำแข็งก้อน พวกเขาเติมอ่างสองอ่าง – หนึ่งใหญ่และหนึ่งเล็กและวางอ่างขนาดเล็กลงในอ่างที่ใหญ่กว่า จากนั้นก็เทดินประสิวในอ่างใบใหญ่ เมื่อน้ำในอ่างที่ใหญ่กว่าแข็งตัวน้ำในอ่างขนาดเล็กก็จะเป็นน้ำแข็งเช่นกัน
สิ่งต่างๆในโลกนี้ก็เหมือนกันมีเพียงคนรวยเท่านั้นที่สามารถเพลิดเพลินกับน้ำแข็งสุดหรูในช่วงฤดูร้อน ดังนั้นร้านขายน้ำแข็งจึงมีอยู่ในเขตเมืองหรือเมืองใหญ่ๆที่เจริญรุ่งเรืองทางเศรษฐกิจเท่านั้น
สามารถบอกได้ว่าตระกูลที่ร่ำรวยบางตระกูลเช่นตระกูลหงในเมืองหลิวเหออาจมีห้องน้ำแข็งในที่อยู่อาศัยของพวกเขา
เอี้ยนลี่เฉียงคิดย้อนกลับไปในวันที่ยังเป็นเด็ก เมื่อใดก็ตามที่ช่วงเวลาที่ร้อนที่สุดของปีมาถึงหงต๋าซึ่งแก่กว่าเขาสองปีจะมาโรงเรียนทุกบ่ายพร้อมกับไอติมในมือ
ไอติมมีน้ำตาลคริสตัลเพิ่มเข้ามาซึ่งทำให้ทุกอย่างน่าประทับใจมากขึ้นและทิ้งความอิจฉาริษยาไว้ในใจของเขา
ความประทับใจนั้นยังคงสดใหม่อยู่ในความทรงจำของเขาจนถึงทุกวันนี้เพราะราวกับว่าเศรษฐีคนหนึ่งขับรถโรลส์ – รอยซ์ไปยังชนบท
ตอนนี้เป็นฤดูร้อนและอยู่ในช่วงบ่าย จักจั่นบนต้นไม้โบราณสองสามต้นในตรอกส่งเสียงร้องเจื้อยแจ้ว ดวงอาทิตย์ส่องลงมาเหนือศีรษะของเขาแผดเผาพื้นดินจนร้อนระอุ
เด็กสองสามคนนอนอยู่ข้างนอกร้านน้ำแข็งพวกเขาพยายามอย่างหิวกระหายขณะที่จะมองเข้าไปในร้าน เด็กรับใช้ร้านขายน้ำแข็งซึ่งแต่งกายด้วยชุดสีฟ้ายืนอยู่ที่ทางเข้าร้านน้ำแข็งและกำลังไล่เด็กๆออกไป เช่นเดียวกับหุ่นไล่กาที่ไล่นกกระจอกออกไปจากนาข้าว
“ชูชูชุอย่าขวางทางเข้า ถ้าพวกเจ้าอยากกินน้ำแข็งก็ไปขอเงินจากพ่อของเจ้ามา … ” ในขณะที่ผู้ช่วยร้านกำลังไล่เด็กเล็กๆ หเอี้ยนลี่เฉียงก็เดินเข้าไปในร้าน
ทันทีที่เขาเข้าไปในร้านน้ำแข็งเอี้ยนลี่เฉียงรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่เย็นลงสองสามองศา อุณหภูมิภายในลดลงอย่างเห็นได้ชัด คลื่นความเย็นพัดปกคลุมทั่วร่างกายของเขาทำให้รู้สึกดีมาก
ข้างในร้านมีตู้แช่ที่ทำจากไม้เคลือบด้วยดีบุกอยู่ 2 3 ตู้
ชายคนหนึ่งนั่งอยู่หลังโต๊ะคิดเงิน หลังจากจ้องมองมาที่เอี้ยนลี่เฉียงแล้วเขาก็ตัดสินใจว่าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่น่าจะใช่พวกที่จะมาขออาหารและเครื่องดื่มคงเป็นคุณชายบ้านไหนมากกว่า
“ท่านมาที่นี่เปิดซื้อน้ำแข็งหรือ เราให้บริการน้ำแข็งทุกชนิดน้ำแข็งบริสุทธิ์ น้ำแข็งที่ใส่น้ำตาล หรือน้ำแข็งราดน้ำผลไม้ในราคาที่เหมาะสมท่านต้องการอันไหน”
เมื่อเอี้ยนลี่เฉียงได้ยินว่ามีน้ำแข็งราดน้ำผลไม้เขาก็รู้สึกน้ำลายสอทันที น่าเสียดายที่เขารู้ว่าน้ำแข็งที่ร้านขายน้ำแข็งเหล่านี้ขายจะมีขนาดเท่ากะละมังเป็นอย่างน้อย
กะละมังน้ำแข็งเหล่านี้เพียงพอสำหรับครอบครัวใหญ่ครอบครัวหนึ่งเลยทีเดียว มีเพียงตระกูลใหญ่เท่านั้นที่สามารถทำไอติมให้เหมาะแก่การกินคนเดียวได้ เพราะว่าค่าใช้จ่ายของมันสูงจริงๆ
ร้านค้าเล็กๆเหล่านี้จะไม่ทำน้ำแข็งก้อนเล็กๆที่มีขนาดเท่าไอติมเพราะต้นทุนการผลิตสูงเกินไป เด็กธรรมดาจะไม่สามารถจ่ายได้เลย
เอี้ยนลี่เฉียงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะยิ้มบริสุทธิ์และไร้เดียงสาบนใบหน้าของเขาก่อนที่จะพูดกับผู้ช่วยร้านนั้น “ อะแฮ่ม.. ที่นี่ขายดินประสิวไหม”
“อะไรนะ?” ผู้รับใช้ในร้านมีสีหน้าประหลาดใจ
“ข้ากำลังพูดถึงดินประสิวที่ใช้ทำน้ำแข็งข้าอยากซื้อบ้าง!”
“เราขายน้ำแข็งที่นี่ ไม่ใช่ดินประสิว!” รอยยิ้มบนใบหน้าของผู้รับใช้นจางลง ถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มบนใบหน้าของเอี้ยนลี่เฉียงเขาอาจจะถูกไล่ออกจากร้านในตอนนี้
“ข้ารู้ ข้าแค่อยากซื้อมันจะเป็นไปได้ไหม”
เด็กรับใช้ส่ายหัวอย่างหนักแน่น “เราไม่ขายดินประสิวที่นี่ ทำไมเจ้าไม่ไปลองที่อื่น อีกอย่างเจ้าของร้านไม่ได้อยู่ที่นี่และข้าไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะตัดสินใจใดๆ … “
“เจ้ารู้ไหมว่าข้าจะซื้อได้ที่ไหน?”
“ ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน!”
ในขณะที่พวกเขากำลังคุยกันมีลูกค้าอีกคนเข้ามา
เมื่อเห็นหน้าตาของเด็กรับใช้ในร้าน เอี้ยนลี่เฉียงรู้ดีว่าการเจรจาครั้งนี้อาจไม่ได้ผล เขาลูบจมูกและเดินออกจากร้านไป
…
เอี้ยนลี่เฉียงเดินไปรอบๆเมืองหวงหลงในอีกหลายชั่วโมง เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าการซื้อดินประสิวจะกลายเป็นเรื่องยากขนาดนี้
เขาแวะไปที่ร้านน้ำแข็งทั้งสามแห่ง แต่ไม่มีร้านใดเลยที่ยินดีขายดินประสิวให้เขา สิ่งที่ทำให้เอี้ยนลี่เฉียงแทบคลั่งก็คือดินประสิวมีปริมาณการใช้งานที่จำกัดมาก ดังนั้นในเมืองทั้งเมืองนอกจากร้านขายน้ำแข็งเขาไม่รู้ว่าจะหาดินประสิวได้ที่ไหนอีก
โชคดีที่เอี้ยนลี่เฉียงมีทักษะในการสื่อสารที่ยอดเยี่ยมมาก แม้ว่าเขาจะไม่สามารถซื้อดินประสิวจากร้านน้ำแข็งได้ แต่เขาก็หาข้อมูลที่เป็นประโยชน์ได้เล็กน้อย
เขารู้จากเด็กรับใช้ที่ทำงานในร้านแห่งหนึ่งว่าร้านค้าขายที่รับซื้อขนสัตว์มีดินประสิวอยู่บ้าง มันตั้งอยู่ในเขตการค้าของเมืองสือเฉียว
เอี้ยนลี่เฉียงใช้สมองของเขาอย่างหนักและจำได้ว่านอกเหนือจากการทำน้ำแข็งแล้วดินประสิวยังสามารถใช้ในการฟอกหนังได้
เนื่องจากร้านค้าในเมืองสือเฉียวรับซื้อหนังสัตว์พวกเขาจึงอาจจัดหาวัตถุดิบสำหรับการฟอกหนังเช่นมะนาวหรือดินประสิวได้เช่นเดียวกัน
