แม้ว่าควินน์จะไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น เพียงแค่มองใบหน้าของปีเตอร์ก็บอกได้เลยว่ามันเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ ควินน์จึงหันไปมองเรย์ร่าที่กำลังหลับไหลอยู่ด้านหลัง
มันสำคัญมากที่เขาจะต้องอยู่ตรงนั้นเมื่อเรย์ร่าฟื้นขึ้นมา เขาจำเป็นต้องโน้มน้าวเธอไม่ให้เธอบอกความลับกับใคร แต่ดูเหมือนตอนนี้วอร์เด็นจะมีปัญหาแล้ว
ควินน์จึงนึกย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ที่โรงอาหาร เมื่อควินน์มีปัญหาวอร์เด็นก็จะก้าวมาช่วยเขาเสมอ
แม้ว่าควินน์จะทำอะไรไม่ได้มากนัก แต่เขาไม่มีทางรู้ถ้าเขาไม่ได้ลอง
หากเขาไม่สามารถช่วยวอร์เด็นได้ในตอนนี้ เขาจะเป็นคนแบบไหนกัน?
“เอาล่ะ เข้าใจแล้ว” ควินน์พูด “รีบไปกันเถอะ”
พวกเขาทั้งสองคนรีบวิ่งไปตามโถงทางเดินจนกระทั่งในที่สุดก็มาถึงที่หอประชุม ปัจจุบันเป็นห้องโถงโล่งๆขนาดใหญ่พร้อมพื้นหินอ่อนและเวทีข้างหน้า ซึ่งยังไม่ได้ถูกใช้งานอะไรจนถึงตอนนี้ แต่มันจะเป็นบริเวณที่นักเรียนทุกคนถูกเรียนมาประชุมกัน
เมื่อทั้งสองคนเข้ามาในหอประชุม ก็มีนักเรียนหลายคนกำลังพึมพำด้วยความสับสนอลหม่าน
“นายเห็นเหตุการณ์รึเปล่า?”
“เห็น ผู้ชายคนนั้นเป็นสัตว์ประหลาด เขาทำแบบนั้นได้ยังไง?”
“โชคดีที่นักเรียนปีสองอยู่ที่นี่แล้วหยุดเขาไว้ได้”
หอประชุมถูกทำให้กลายเป็นขยะ มีหลุมมากมายกับเศษซากปรักหักพักจากกำแพงและบนพื้น มีร่องรอยการถูกเผาไหม้รวมไปถึงอื่นๆหรือแม้แต่รอยเลือด นั่นคือบางสิ่งที่ควินน์ได้กลิ่นเป็นอย่างที่สองเมื่อเข้ามาในหอประชุม
“เกิดอะไรขึ้นที่นี่?” ควินน์ถาม “วอร์เด็นอยู่ไหน?”
เห็นได้ชัด ว่ามีการต่อสู้ที่นี่และควินน์กลัวว่ามันจะเลวร้ายมากๆ
“ฉันไม่รู้” ปีเตอร์ตอบ “ฉันกับวอร์เด็นกำลังยุ่งอยู่กับการฝึกซ้อมทักษะธาตุดินกัน แล้วจากนั้นพวกชั้นปีที่สองก็เข้ามาจับตัวเขา ฉันไม่เคยเห็นเรื่องที่เกิดขึ้นนี้มาก่อนก็เลยถามวอร์เด็น วอร์เด็นแค่พูดกับฉันว่าไม่ต้องเป็นห่วง.. แต่แน่นอน ฉันก็กังวลเลยตามพวกเขาไปด้วย นั่นคือตอนที่ฉันเห็นพวกเขาพาวอร์เด็นเข้าหอประชุมไป แต่มีนักเรียนยืนเฝ้าอยู่สองคนและไม่ให้ฉันเข้าไปข้างใน ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยตามหานาย..”
ควินน์และปีเตอร์เดินไปถามนักเรียนรอบๆว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เมื่อทั้งคู่ทำเช่นนั้น ดูเหมือนนักเรียนคนอื่นๆจะหลีกเลี่ยงการตอบคำถามและเพิกเฉยต่อพวกเขา ราวกับนักเรียนพวกนี้ถูกสั่งไม่ให้บอกใครในสิ่งที่ได้เห็น
ในขณะที่ปีเตอร์ไล่ถามนักเรียนคนอื่นๆที่ยังคงอยู่ในหอประชุมเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ควินน์รู้อยู่แล้วว่าพวกเขาจะไม่ให้คำตอบใดๆอีกต่อไป ดังนั้นเขาจึงทำอะไรสักอย่างเพื่อตรวจสอบด้วยตัวเอง
“ตรวจสอบ”
[ Name (ชื่อ) : วอร์เด็น เบรด]
[ Race (เผ่าพันธุ์) : มนุษย์]
[ Blood type (กรุ๊ปเลือด) : O-]
ควินน์เริ่มตรวจสอบฉากเหตุการณ์ต่อสู้และพบรอยเลือดมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เมื่อเขาใช้สกิลตรวจสอบกับคนพวกนั้น มันกลับไม่แสดงข้อมูลใดๆให้กับเขาเลย ซึ่งปรากฏเพียงอย่างเดียวคือ [????]
“ฉันต้องใช้สกิลตรวจเช็คด้วยตัวฉันเองรึไง?” ควินน์คิด
มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่เลือดบนพื้นได้แห้งไปแล้ว ไม่เช่นนั้น ควินน์ก็จะใช้เข็มฉีดยาที่อยู่ในมือของเขา
ในตอนนั้นเอง ปีเตอร์ก็เสร็จสิ้นการไล่ถามทุกๆคนและเดินกลับมาหาควินน์
“ดูเหมือนจะไม่มีใครอยากพูดเลย” ปีเตอร์พูด
“ไม่แปลกใจหรอก รีบกลับหอพักของเรากันเถอะ ใครจะรู้ เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้”
พวกเขาทั้งสองคนมุ่งหน้ากลับไปที่ห้องของหอพักด้วยกัน และเมื่อพวกเขาเข้ามาข้างใน ทั้งคู่ก็ประหลาดใจที่เห็นวอร์เด็นอยู่ในห้องจริงๆ อย่างไรก็ตาม มีบางสิ่งไม่ถูกต้อง วอร์เด็นแตกต่างไปจากเดิม
เพียงแค่มองไปที่เขา ควินน์กับปีเตอร์สามารถบอกได้เลยว่าเขาไปต่อสู้กับอันธพาลแน่ รอยฟกช้ำและรอยถลอกมีอยู่ทั่วไปหมด รวมไปถึงบาดแผลขนาดใหญ่ที่แผ่นหลัง เขาดูเหมือนจะผ่านการต่อสู้อย่างยากลำบากมาก ไม่ใช่แต่เพียงแค่นั้น วอร์เด็นไม่แม้แต่จะทักทายพวกเขาเมื่อทั้งคู่เดินเข้ามา
วอร์เด็นที่พวกเขารู้จัก ไม่ใช่คนเดียวกันกับวอร์เด็นในตอนนี้ วอร์เด็นแค่อยู่ตรงนั้นที่กำลังนอนอยู่บนเตียงของเขา
“วอร์เด็น เกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างโอเคไหม?” ปีเตอร์ถาม
“โอเค แค่..อย่ามายุ่งกับฉัน ฉันไม่เป็นไร” วอร์เด็นตอบ “ถ้านายอยู่ใกล้ฉัน นายก็จะเจ็บตัวอยู่ดี”
“นายกำลังพูดเรื่องอะไรวอร์เด็น!” ปีเตอร์ตะโกนออกไป “ดูนายสิ นายต้องไปสถานพยาบาลนะ มาเลย ไปกันเถอะ”
“ให้ฉันอยู่คนเดียวเถอะนะ ขอร้อง” วอร์เด็นพูดอย่างเงียบๆ
“ควินน์ ขอล่ะ พูดอะไรสักอย่างให้เขาไปห้องพยาบาลได้ไหม…” แต่เมื่อปีเตอร์หันไปขอความช่วยเหลือจากควินน์ ควินน์ก็ไม่อยู่ในสายตาแล้ว
“แม้แต่หมอนั่นยังคิดว่าฉันเป็นสัตว์ประหลาดสินะ” วอร์เด็นพึมพำ
นอกห้องในหอพัก ควินน์กำลังยืนพิงประตูด้วยอาการหอบหนักและเหงื่อออก แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีปฏิกิริยาตอบสนองต่อคนอื่นๆอีกต่อไปแล้ว แต่มันต่างกันเลยเมื่อเขาเห็นวอร์เด็น วอร์เด็นยังคงมีบาดแผลสดใหม่และกลิ่นที่ออกมาจากร่างกายทั้งหมดของเขานั้นรุนแรงมาก
ทันใดนั้น ควินน์ก็รู้สึกว่าเขากระหายเลือดขึ้นมาเล็กน้อย มันเป็นบางอย่างที่เขาสามารถควบคุมได้อยู่ ซึ่งไม่เหมือนคราวก่อนที่ร่างกายของเขาถูกครอบงำโดยสมบูรณ์ นอกจากนั้นมันยังนำความทรงจำแย่ๆมาให้กับเขา และเขาก็ค่อนข้างกลัวถึงอะไรก็ตามที่อาจจะเกิดขึ้น
“ฉันต้องหาทางรู้ให้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับระบบทักษะประหลาดๆที่ฉันมีกันแน่?”
จากนั้น ความคิดหนึ่งก็เข้ามาในหัวของเขา ซึ่งมีปัญหาที่ยังค้างคาอยู่และยังไม่ได้จัดการ แม้ว่าวอร์เด็นจะแสดงท่าทีแปลกๆตอนนี้ ควินน์ก็รู้ว่าเขาปลอดภัยดี ไม่ว่าตอนนี้วอร์เด็นจะเผชิญปัญหาอะไรอยู่ก็ตาม มันก็แค่ต้องใช้เวลา
ทุกวินาทีที่เสียเปล่าไปหมายถึงโอกาสที่เรย์ร่าจะฟื้นขึ้นมา และใครจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอฟื้นแล้ว
*****
จากนั้น ในขณะเดียวกันที่มุมห้องด้านหลังของสถานพยาบาล เรย์ร่าลืมตาของเธอขึ้นช้าๆ
“หือ เกิดอะไรขึ้น?” เรย์ร่าพูด “ฉันอยู่ที่ไหน?”
ขณะที่เรย์ร่ามองไปรอบๆห้อง เธอเริ่มลูบคลำที่คอของเธอเอง และในเวลาเดียวกันภาพความทรงจำก็พุ่งเข้ามาในหัวของเธอ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่ห้องสมุด
เธอจำทุกอย่างได้ทั้งหมด
