บนดาวเคราะห์ไพโลเล็ต ข้างนอกนั้นยังคงเป็นเวลากลางคืน ซึ่งจะเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกหกเดือน ดวงจันทร์ทั้งสองกำลังส่องสว่างบนน่านฟ้าเหนือที่อยู่อาศัยที่พังทลายมากมาย เป็นสัญญานบ่งบอกถึงการต่อสู้ที่เคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนหน้านี้
ภายในศูนย์ฝึกที่มีลักษณะคล้ายโดม เด็กชายหนึ่งคนกำลังนั่งกอดเขาอยู่ตามลำพัง และมีน้ำตาอาบบนใบหน้า
‘นั่นคือควินน์จริงๆเหรอ?’ วอร์เด็นพูด ‘เกิดอะไรขึ้นกับเขา เขาดู….’
น่าเกลียด?’ ราเทนขัดขึ้น
“เงียบไปเลย!” เจ้าตัวเล็กตวาดลั่น
จากนั้น เจ้าตัวเล็กก็ออกจากเก้าอี้ในห้องแห่งความมืดทันที พร้อมกับปล่อยให้วอร์เด็นควบคุมร่างกายอีกครั้ง ขณะที่เจ้าตัวเล็กเดินออกจากเก้าอี้ไป เขาเข้าไปในความมืดมิดและนั่งกับพื้น โดยนำมือทั้งสองข้างจับไว้ที่เข่า ก่อนจะโยกตัวไปมา
‘ฉันทำอีกแล้ว’ เขาพึมพำ ‘ฉันทำร้ายอีกคนแล้ว’
เมื่อวอร์เด็นกลับมาควบคุมร่างกาย น้ำตาเขาก็หยุดไหลทันที เขาลุกขึ้นจากพื้นและมุ่งตรงไปข้างหน้า
‘แกก็รู้ ว่าเจ้าตัวเล็กจะเป็นแบบนั้นไปสักพัก’ ราเทนพูด
“ฉันรู้ แต่เรามีปัญหาใหญ่ที่ต้องกังวลมากกว่า ถ้านั่นเป็นควินน์จริงๆ มันเกิดอะไรขึ้นกับเขา แล้วเราจะช่วยให้เขากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหม?”
ต่อมา วอร์เด็นหยุดชะงัก เมื่อเขามาถึงร่างที่ขาดออกจากกันบริเวณพื้นอัฒจันทร์ สิ่งที่เหลืออยู่คือขาของเอียนทั้งสองข้าง ตั้งแต่ช่วงเอวลงไป
‘อย่างน้อย แกก็ไม่ได้เป็นคนฆ่าเขาแล้ว’ ราเทนกล่าว
เขาจึงเดินไปข้างหน้าเพื่อตามรอยเลือด อสูรกายตัวนั้นได้ลากร่างกายส่วนบนไป ซึ่งทิ้งร่องรอยไว้เด่นชัดทำให้ตามหาได้ง่าย
‘เฮ้ เดี๋ยว เช็คกระเป๋าของชายคนนั้นเร็ว เขามีคริสตัลระดับสูงไม่ใช่หรือไง จำไม่ได้เหรอ? และตอนนี้เขาก็ตายแล้ว เราเอามันไปได้เลย’
แม้ว่าวอร์เด็นจะไม่ชอบดูหมิ่นคนตายและมักไม่เห็นด้วยกับความคิดราเทนอยู่บ่อยๆ แต่ในกรณีนี้มันดูสมเหตุสมผล เพราะไม่ควรปล่อยของมีค่าเช่นนี้สูญเปล่า
ทักษะพิเศษของผู้คนพัฒนามาก้าวไกลแล้ว นอกจากทักษะพิเศษของกลุ่มผู้มีทักษะโดยกำเนิด ซึ่งเป็นที่รู้จักกันว่ามีพลังอำนาจถึงเลเวล 8 แต่ถึงแม้จะเกินเลเวล 8 ก็ยังมีความแตกต่างระหว่างพลังของพวกเขาอยู่มาก และเหตุผลง่ายๆนั่นก็คือ คริสตัลสัตว์อสูรต่างๆ
อุปกรณ์ใดก็ตามที่สามารถสร้างร่วมกับคริสตัลสัตว์อสูรได้ จะส่งผลต่อการต่อสู้ของคนๆนั้นได้มาก นั่นจึงเป็นเหตุผลทั้งหมดว่าทำไม กลุ่ม’ผู้บริสุทธิ์’จึงเป็นภัยคุกคามมาตั้งแต่ต้น แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีความสามารถพิเศษอะไรเลย
หลังจากที่ค้นหากระเป๋าของเอียนจนทั่ว โชคไม่ดี เพราะไม่พบคริสตัลสักเม็ด
‘แกคิดว่าการตามเจ้าสัตว์ประหลาดนั่นไป มันเป็นความคิดที่ดีจริงๆเรอะ?’ ราเทนถาม
“ฉันต้องได้เห็นว่านั่นเป็นควินน์จริงๆหรือเปล่า ถ้าฉันไม่ทำ เจ้าตัวเล็กลงโทษพวกเราแน่”
จากนั้น วอร์เด็นก็ใช้พลังดึงดูดเก้าอี้เหล็กตัวหนึ่งจากอัฒจันทร์มาไว้ในมือ เขาถือมันไว้ข้างหน้าราวกับโล่ขณะที่เดินตรงไป
‘คิดว่าจะทำอะไรได้จริงๆงั้นเหรอ? แกเห็นสัตว์ประหลาดตัวเดียวกันกับฉันรึเปล่าเนี่ย?’ ราเทนบ่น ‘ทำไมเจ้าตัวเล็กปล่อยให้แกทำตัวโง่ๆแบบนี้ด้วย’
****
เจ้าปีศาจกระหายเลือด ยังคงลากร่างของเอียนไปตามพื้น โดยการหาที่ปลอดภัยเพื่อกินอาหารของมัน มันเดินวนไปวนมาอยู่หลายทาง จนกระทั่งมาเจอกับห้องพักห้องหนึ่ง
เมื่อมันเดินมาหยุดที่หน้าห้องพักที่มีประตูเหล็กปิดกั้นอยู่ ซึ่งถัดจากนั้นก็มีเครื่องเข้ารหัสอีกเครื่อง อสูรกายมองไปที่ประตูก่อนจะออกแรงแตะด้วยพละกำลังทั้งหมด ส่งผลให้ประตูทั้งบานลอยกระเด็นไปถึงหลังห้อง
ภายในห้องนี้ ส่วนมากนั้นว่างเปล่า เพราะถูกออกแบบมาสำหรับพักพิงชั่วคราวเท่านั้น อย่างเดียวที่อยู่ในห้องคือ เตียงเดี่ยวหนึ่งเตียง อ่างล้างจานและมุมโต๊ะทำงาน
จากนั้น มันก็เดินไปชิดกำแพงด้านหลังและนั่งลง มันยังคงจัดการกับร่างกายท่อนบนของเอียนราวกับตุ๊กตาผ้าขี้ริ้ว โดยการพลิกตัวเขาไปมาๆจนกว่าจะอยู่ในตำแหน่งที่เหมาะสม จนในที่สุดมันก็อ้าปากกว้างเผยให้เห็นเขี้ยวขนาดใหญ่ซี่ พร้อมกับกัดเข้าไปที่ลำคอของเอียน..
[ HP : 35/100 ]
[ HP : 45/100 ]
……
ในขณะที่เจ้าปีศาจยังคงตั้งหน้าตั้งตาดูดเลือดของเอียน หน้าจอของระบบก็แจ้งเตือนช้าๆอย่างต่อเนื่อง จนกระทั่งในที่สุด ตัวเลขก็พุ่งสูงสุดถึง 100
[ คุณดื่มเลือดเพียงพอแล้ว ]
[ กระบวนการเปลี่ยนแปลงสิ้นสุดลง ]
[ จิตใต้สำนึกของคุณเริ่มคงที่ ]
ในตอนนั้นเอง ความเจ็บปวดก็ค่อยๆแล่นไปตามร่างกายของควินน์อีกครั้ง แต่คราวนี้ มันเริ่มกลับคืนสู่สภาวะปกติ มือที่คล้ายกับกงเล็บของเขาลดขนาดลงและกลับมามีรูปร่างมือเฉกเช่นดั่งเคย
ผิวหนังที่ตึงมากๆ เริ่มคลายตัวทั่วทั้งร่างกายและใบหน้าของเขา ใบหูทั้งสองข้างของเขาไม่ตั้งแหลมอีกต่อไป ฟันของเขาก็กลับมาเป็นปกติและสุดท้าย เมื่อตาขาวทั้งสองข้างกลับคืน เขาก็มองเห็นภาพเบื้องหน้าได้อีกครั้ง
เมื่อร่างกายของเขากลับสู่สภาวะปกติ เขาก็เริ่มหายใจไม่ออกและหอบหนักมาก เขาเจ็บปวดรวดร้าวไปทั่วทั้งร่างและภายในหัวของเขาก็ปวดอย่างรุนแรงจนแทบบ้า จากนั้นภาพความทรงจำต่างๆก็แวบเข้ามาทั้งหมด มันคือทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำตอนที่กลายร่างเป็น ปีศาจกระหายเลือด แม้ว่าเขาจะไม่ได้ควบคุมตัวตนนั้นก็ตาม แต่ความรู้สึกที่ได้รับนั้น เหมือนกับเขาอยู่กับมันทุกย่างก้าว
“วอร์เด็น? เขามาทำอะไรที่นี่?” ต่อมา ภาพอื่นๆก็ยังเข้ามาในหัวเขาไม่หยุด จนกระทั่งในที่สุด เขาก็จำได้ว่าเขาทำการบั่นร่างของชายคนหนึ่งจนขนาดเป็นสองท่อน
เมื่อเขาลืมตาขึ้นมองอีกครั้ง ความเจ็บปวดทรมานในหัวของเขาก็หยุดลง เขาค่อยๆเหลือบมองไปด้านหน้า และเห็นชายคนหนึ่งที่ถูกกินโดยตัวขาดครึ่ง พร้อมกับรอยเจาะขนาดใหญ่สองรอยบนลำคอของคนๆนั้น
“ฝีมือฉันงั้นเหรอ?!”
[ สังหารมนุษย์คนแรก ]
[ ตรวจพบ เป็นผู้ใช้พลังระดับสูง ]
[ รางวัลที่ได้รับเลเวลอัพทันที ]
แม้ว่าควินน์จะรู้สึกช็อครุนแรงที่ได้พลั้งมือฆ่าคนเป็นครั้งแรก แต่เขาไม่มีเวลามาคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เนื่องจากระบบกำลังโจมตีเขาด้วยข้อความหลายต่อหลายข้อความพร้อมๆกัน และยังมีอีกมากมายตามมาไม่หยุด
[ ยินดีด้วย ตอนนี้คุณเลื่อนขั้นเป็นเลเวล 10 ]
[ กระบวนการวิวัฒนาการเริ่มต้นขึ้นแล้ว ]
“กระบวนการวิวัฒนาการ?”
ในตอนนั้นเอง หัวใจของควินน์เต้นแรงกว่าที่เคยเป็นมา เส้นเลือดของเขารอบๆตัวเริ่มปรากฏให้เห็นเด่นชัดเมื่อเลือดไหลผ่าน ควินน์สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างทุกสัดส่วนเล็กๆของร่างกาย แต่มันไม่ใช่ความรู้สึกที่ดีเลยสักนิดเดียว ราวกับเลือดของเขาถูกสร้างขึ้นจากหนามแหลม เมื่อมันไหลผ่านไปทั่วทั้งร่างกายของเขา เขารู้สึกว่ามันกำลังฉีกกระชากทุกอย่างออกจากกัน
สักพัก ก็ได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาในห้องนี้ วอร์เด็นเข้ามาแล้ว
“ควินน์?”
