ฟางเหยียนจับข้อมือของจางซื่อตงไว้ ดวงตาทั้งสองข้างก็เพ่งมองไปที่ดวงตาของเขา แววตาเยือกเย็น และมองไม่เห็นอารมณ์สักนิด
“ลุงใหญ่ ลุงคิดว่าบ้านนี้ไม่มีผู้ชายเหรอ?” ฟางเหยียนถามอย่างเยือกเย็น
จางซื่อตงต้องการจะเก็บมือกลับไป แต่พบว่าตอนนี้ไม่มีแรงเคลื่อนไหวในมือนี้ได้แม้แต่น้อย เขาถึงเพิ่งนึกได้ว่า ฟางเหยียนเป็นทหารกลับมา ก็ย่อมมีกำลังอยู่บ้างเป็นธรรมดา
ดังนั้นเขาก็ด่าว่าอย่างรุนแรง: “แกเป็นห่าอะไร? พวกเรากำลังจัดการปัญหาในครอบครัวอยู่ ไม่เกี่ยวข้องกับแก”
ตั้งแต่ต้นจนจบ จางซื่อตงยังไม่ได้มองไปที่ฟางเหยียน ในสายตาของเขา ฟางเหยียนก็เป็นเศษสวะที่ไร้ประโยชน์อยู่เสมอ
ฟางเหยียนแสยะยิ้มพูดว่า: “ถ้าลุงลงมือตบภรรยาของฉัน ลุงยังว่าไม่เกี่ยวข้องกับฉันอีกเหรอ! ถ้าอย่างนั้นฉันก็ตบภรรยาของลุง ฉันก็บอกว่าไม่เกี่ยวข้องกับลุง ได้มั้ย?”
“แก!” จางซื่อตงเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฟางเหยียนทันที แต่ว่าดวงตาคู่นั้นก็จ้องมองเขาอย่างเคร่งขรึมเยือกเย็น เขามองดูดวงตาของฟางเหยียน มองจนรู้สึกร้อนตัว เหมือนราวกับว่านี่ไม่ใช่คน
“มาสิ! มีความสามารถแกลองลงมือตบฉันดู กูกลับจะดูว่าแกกล้าตบฉันมั้ย” ภรรยาของจางซื่อตงถกแขนเสื้อขึ้นไปด้วย ก้าวไปข้างหน้าอย่างดุดันไร้เหตุผล
สายตาของฟางเหยียนก็เปลี่ยนมองไปที่ใบหน้าของเธอ ตะคอกใส่เธออย่างรุนแรงว่า: “หุบปากของคุณซะ! ตอนนี้ฉันไม่อยากได้ยินคุณพูด ถ้าคุณกล้าพูดแม้แต่คำเดียว ฉันจะให้คุณตาย!”
คำพูดเดียว พูดได้อย่างเยือกเย็นมาก เดิมทีอุณหภูมิของห้องนี้กำลังพอดี แต่หลังจากที่พูดคำนี้ออกมา ดูเหมือนอุณหภูมิจะลดลงหลายองศาในทันที
แม้ว่าภรรยาของจางซื่อตงจะไร้เหตุผล แต่ว่าภายใต้เสียงการข่มขู่นี้ ก็ขี้ขลาดลงมาทันที หุบปากอย่างว่าง่าย และยังไม่กล้าสบตากับดวงตาที่น่าสะพรึงกลัวคู่นั้นของฟางเหยียน
ทั้งสองคน ก็ตกใจกลัวฟางเหยียนไปแบบนี้ในทันที จางซื่อตงร้องขึ้นมาด้วยความโกรธและความกลัวว่า: “แก แกแกแก!”
เขาพูดจาสะเปะสะปะ และไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี
จางเจียวเจียวก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า: “พี่ใหญ่ มีเรื่องอะไร พี่ก็พูดมาตรงๆเถอะ? จะให้ชิงหยู่เป็นแพะรับบาปอะไรกันแน่?”
คำพูดนี้พูดได้ขวานผ่าซาก เรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงครึ่งปีมานี้จางเจียวเจียวก็เห็นอยู่ในสายตา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ เย่ชิงหยู่ก็เป็นแพะรับบาปมาไม่น้อย รับบาปแทนจางซื่อตง แทนจางไห่เฟิง ยังมีจางซื่อข่ายและครอบครัวนี้ก็มีความเคยชินที่ให้เย่ชิงหยู่เป็นแพะรับบาป ตอนนี้ เธอไม่มีทางปล่อยให้ลูกสาวของตัวเองต้องทนทุกข์กับความคับอกคับใจอีกต่อไป
ใบหน้าของจางซื่อตงถูกว่าจนละลายใจอย่างฉับพลัน เขาชี้ไปที่จางเจียวเจียวอย่างโกรธเป็นฟืนเป็นไฟแล้วพูดว่า: “พวกแก พวกแกมากเกินไปแล้ว”
“ให้ลุงพูดปัญหา!” ฟางเหยียนเพิ่มแรงในมือของเขาโดยไม่ตั้งใจ บีบจนจางซื่อตงเจ็บปวดอย่างฉับพลัน
เขาพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า: “ได้ ในเมื่อพวกแกไม่ยอมรับด้วยตัวเอง ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะพูดเอง”
“ลูกสาวของแก เมื่อคืนนี้ได้ส่งคนขับรถมาชนลูกชายของฉัน! ชนจนขาทั้งสองข้างของเขาหัก ตอนนี้ยังนอนอยู่ในโรงพยาบาล หมอบอกว่า นับจากนี้ไปลูกชายฉันก็จะเป็นแค่คนไร้ค่า” จางซื่อตงโกรธจนกัดฟัน จนควันออกหู
ทันทีที่ภรรยาของเขาได้ยินคำพูดนี้ ก็ร้องไห้ออกมาทันที และพูดอย่างฮือฮือฮือ: “ชีวิตลูกชายของฉันรันทดมากเกินไปจริงๆ อายุยังน้อยๆก็กลายเป็นคนไร้ค่า เย่ชิงหยู่ ฉันจะให้เย่ชิงหยู่ชดใช้ลูกชายของฉัน”
ดวงตาของฟางเหยียนเปลี่ยนมองไปที่บนใบหน้าของเธอ เมื่อเห็นดวงตาคู่นั้นของฟางเหยียน ภรรยาของเขากลัวจนถอยหลังออกไปหลายก้าวทันที
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เย่ชิงหยู่ก็นิ่งอึ้งทันที เธอขมวดคิ้วพูดว่า: “จะเป็นไปได้อย่างไร? หนูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องนี้ขึ้น หนูจะเป็นคนทำได้อย่างไร?”
จางซื่อตงส่งเสียงเย็นชาย กัดฟันพูดว่า: “ไม่รู้เหรอ? แกจะไม่รู้ได้อย่างไร?”
จางเจียวเจียวส่ายหน้าพูดว่า: “บาปนี้พวกเรารับแทนไม่ไหว! พี่ใหญ่ หลังจากที่พี่เคลียร์สถานการณ์ให้ชัดเจนแล้วค่อยว่ากันเถอะ ทุกครั้งที่เกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ให้ชิงหยู่ของพวกเราเป็นแพะรับบาป รับบาปจนเคยชิน อีกอย่าง ชิงหยู่ของพวกเราไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้”
แม้ว่าจางไห่เฟิงจะน่าเกลียด แต่ว่าเย่ชิงหยู่ยังไม่ได้โหดร้ายมากถึงขั้นนี้!
จางซื่อตงส่งเสียงเย็นชา ตะโกนว่า: “ไห่เฟิงเป็นคนบอกกับพวกเราด้วยตัวเอง หรือว่ายังมีไม่จริงเหรอ?”
จางเจียวเจียวแลกเปลี่ยนสายตากับเย่ชิงหยู่ เย่ชิงหยู่ถามว่า: “ลุงใหญ่ ลุงแน่ใจว่าสิ่งนี้จางไห่เฟิงเป็นคนบอกกับพวกลุงเหรอ?”
ภรรยาของจางซื่อตงมองไปที่ฟางเหยียนแวบหนึ่ง หลังจากที่พบว่าการแสดงออกของเขาไม่ได้น่ากลัวเหมือนเมื่อกี้นี้ ถึงได้พูดว่า: “หรือว่าเรื่องแบบนี้ก็ยังมีไม่จริงด้วยเหรอ? ขาลูกชายของฉันก็หักแล้ว ฉันจะเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นเหรอ?”
ไม่รอให้เย่ชิงหยู่และจางเจียวเจียวได้เอ่ยปาก ก็พูดว่า: “ได้! ในเมื่อจางไห่เฟิงเป็นคนพูดเอง ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็ไปเผชิญหน้าที่โรงพยาบาลกับเขา! ฉันหวังว่าเขาจะสามารถเอาหลักฐานออกมาได้ ทางที่ดีเรียกเจ้าหน้าที่บังคับใช้กฎหมายไปด้วย ถ้าหากพวกคุณกล่าวหาชิงหยู่ ฉันหวังว่าพวกคุณจะสามารถให้คำอธิบายที่สมเหตุสมผลกับฉันได้”
หลังจากที่พูดจบ ฟางเหยียนก็ปล่อยมือของจางซื่อตง และจางซื่อตงก็ถอยหลังไปหลายก้าว
ฟางเหยียนมองไปที่จางซื่อตงอย่างเยือกเย็น และพูดด้วยน้ำเสียงตักเตือนว่า: “อย่ารังแกที่ครอบครัวนี้ไม่มีผู้ชาย นับจากนี้ไปเรื่องที่เกี่ยวข้องกับครอบครัวนี้ มีอะไรที่อยากจะพูดอยากจะถาม ก็มาหาฉัน”
คำพูดนี้ทำให้หัวใจของเย่ชิงหยู่และจางเจียวเจียวอบอุ่น นี่เป็นการตักเตือนสถานะของตัวจางซื่อตงเอง
ความจริงก็เป็นแบบนั้น ครอบครัวนี้เป็นเพราะไม่มีผู้ชายก็โดนรังแกมานานเกินไปแล้ว
ใบหน้าชราของทั้งสองก็หวาดกลัว ก่อนหน้านี้ฟางเหยียนไม่ได้เหิมเกริมขนาดนี้ วันนี้จู่ๆก็เหิมเกริมขนาดนี้ ซึ่งเหนือความคาดหมายของทั้งสองคนจริงๆ พวกเขาสบตากันแวบหนึ่ง ไม่กล้าพูดอะไรอีก
หลังจากนั้นไม่นาน ครอบครัวของเย่ชิงหยู่ก็ตามจางซื่อตงสองสามีภรรยามาถึงที่โรงพยาบาล เดิมทีเพราะลูกชายถูกชนจนขาหัก ทั้งสองคนที่โศกเศร้าจะไปจัดการเย่ชิงหยู่ถึงที่ ใครจะรู้ว่าทั้งสองกลับโดนฟางเหยียนจัดการ
เมื่อตอนที่มาถึงผู้ป่วยระดับชั้นนำของโรงพยาบาล ภรรยาของจางซื่อตงก็ร้องไห้เรียกว่า: “ลูก ลูกของฉัน ลูกน่าสงสารมากจริงๆ ลูกก็เป็นแบบนี้แล้ว นับจากนี้ไปคนเป็นแม่อย่างแม่ควรทำอย่างไร”
เมื่อเห็นจางฉี่เหากับจางซื่อข่ายและคนอื่นๆในครอบครัวก็อยู่ข้าในห้องผู้ป่วย เธอพูดอย่างเรียกร้องมากขึ้นว่า: “คนชั่วที่ขับรถชนลูกพวกเราก็หามาแล้ว ลูกต้องชี้ตัวของพวกเขาให้แม่นะ”
ภายในห้องผู้ป่วย จางไห่เฟิงนอนอยู่บนเตียง สีหน้าซีดเซียว หน้าตากลับตาลปัตร ขาทั้งสองก็โดนตัดออกแล้ว เขานอนอยู่บนเตียงอย่างไร้ความรู้สึกรู้สา หลังจากที่เห็นครอบครัวของเย่ชิงหยู่มา สีหน้าก็กลายเป็นตื่นเต้นขึ้นมา
เขาชี้ไปที่เย่ชิงหยู่ พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ตะโกนเรียกว่า: “แก แกแกแก แกน่ารังเกียจเกินไปแล้ว เย่ชิงหยู่ แกน่ารังเกียจเกินไปแล้ว แกยังกล้าเหิมเกริมมาถึงที่นี่ ฉันจะฆ่าแก ฉันจะฆ่าแก!”
ตอนแรกยังคิดว่าจางไห่เฟิงน่าสงสาร แต่พอเขาเอ่ยปาก ก็ทำให้เย่ชิงหยู่ละทิ้งความสงสารที่มีต่อจางไห่เฟิงไป
เย่ชิงหยู่หาหนึ่งคำ แล้วถามว่า: “จางไห่เฟิง เรียกฉันว่าเหิมเกริมได้อย่างไร?”
จางไห่เฟิงพูดอย่างบันดาลโทสะว่า: “ดูสิ ดูเรื่องดีๆที่แกทำ ดูเรื่องดีๆที่แกทำ”
“ฉันไม่ได้เป็นคนทำ นายอย่าใส่ร้ายป้ายสีคนอื่น!”
ทันในนั้น เสียงที่สงบมีพลัง แต่มาพร้อมกับความแหบแห้งก็ดังขึ้น: “เย่ชิงหยู่ คุกเข่าลง!
