เห็นสีหน้าสับสนขนาดนี้ของเซียวเจิ้นเทียน ฟางเหยียนจึงถามเสียงเรียบ “ผมส่งของขวัญมาให้ ได้รับหรือยัง”
เซียวเจิ้นเทียนได้สติ หันมามองฟางเหยียนแล้วถาม“ของขวัญอะไร”
ฟางเหยียนหัวเราะหึๆ ไม่รอเขาตอบ เซียวเจิ้นเทียนก็นึกถึงศพที่ส่งมาเมื่อกี้ ศพของเซียวห้าน เขาเบิ่งตาโพลงตะโกน “ศพของเซียวห้าน แกเป็นคนส่งมาเหรอ”
ฟางเหยียนพูดไม่ต้องคิด “ก็บอกแล้วไง เดี๋ยวแกก็จะรู้เองว่าเซียวห้านไปไหน เป็นไง ของขวัญนี้ชอบมั้ย นี่เป็นของขวัญวันเกิดของแก ฉันต้องให้แกรู้ในสิ่งที่แกอยากรู้ที่สุด คนที่แกอยากเจอที่สุดอยู่แล้ว”
ตอนนี้สีหน้าฟางเหยียนแปลกๆ เขายิ้มละไมอย่างมั่นใจเต็มที่ ทำให้คนแยกไม่ออก
“แกเป็นคนฆ่าเซียวห้านเหรอ”เซียวเจิ้นเทียนตกใจหนักกว่าเดิม
ฟางเหยียนกางสองมือ ยักไหล่พูด：“ดูง่ายๆ ก็บอกแล้วไง”
เซียวเจิ้นเทียนส่ายหน้า ตอนแรกไม่อยากเชื่อในคำพูดเขา เขาอยากเชื่อว่าเซียวห้านยังมีชีวิตอยู่ ไม่อยากคิดว่าเธอตายจากแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะตายจริงๆ เซียวเจิ้นเทียนกัดฟันถาม “ทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ แกเป็นใครกัน ทำไมต้องฆ่าเซียวห้าน เธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่งก็เท่านั้น”
“เด็กเหรอ？！”ฟางเหยียนอุทาน“เป็นเด็กที่ชั่วร้ายมาก ลักพาตัวคน ตัดนิ้วคน ต้อนคนจนตาย เด็กแบบนี้ช่างดีจังเลยนะ เกรงว่าคงจะมีแต่ตระกูลเซียวที่จะมีเด็กแบบนี้”
“แก…”เซียวเจิ้นเทียนโกธรจนกัดฟันกร๊อด เขานึกถึงคนที่เซียวห้านคอยย้ำก่อนหน้า เย่ชิงหยู่ เธอคอยตอกย้ำเย่ชิงหยู่ตลอดเวลา ส่วนเย่ชิงหยู่ก็เป็นเมียของเธอ เซียวห้านจะต้องไปทำอะไรไว้แน่ๆ ถึงได้เจอแก้แค้นแบบนี้ เซียวเจิ้นเทียนกำหมัดแน่น เขาจะต้องแก้แค้นให้เซียวห้านแน่นอน แน่นอน！สิ่งที่คนๆนี้ทำกับเซียวห้าน เขาจะต้องทวงคืนเป็นสิบเท่า
“บอกมา ว่าทำไมต้องทำแบบนี้”เซียวเจิ้นเทียนพยายามสงบสติอารมณ์ วางท่าทีนิ่งสงบ แต่ว่าความนิ่งสงบนั้นครุกรุ่นไปด้วยไอสังหาร！
ฟางเหยียนกวาดตามองไปรอบๆห้องโถงตระกูลเซียว ลูกหลานตระกูลเซียวเหล่านั้น ดูภาคภูมิเหลือเกิน ！ตระกูลเซียวตระกูลอันดับหนึ่งของเมืองจินโจว พอเห็นเขาเปลี่ยนเป็นแบบนี้ ฟางเหยียนก็อดหัวเราะขึ้นไม่ได้
ฟางเหยียนค่อยๆพยุงตัวขึ้นจากเก้าอี้ มองจากบนลงล่างไปทางกลุ่มคนตระกูลเซียว สุดท้ายก็กวาดตามองไปยังเซียวเจิ้นเทียน พูดว่า“ทำไม คำพูดนี้พอออกมาจากปากแกเซียวเจิ้นเทียน ฉันรู้สึกแปลกๆ แกเป็นราชาแห่งเมืองจินโจวไม่ใช่เหรอ แกมีฉายาว่าสามารถแผ่มือครอบคลุมจินโจวได้ทั้งเมืองไม่ใช่เหรอ หรือว่าก็มีเรื่องที่แกไม่รู้ด้วย”
เห็นท่าทางโอหังของฟางเหยียน เซียวเจิ้นเทียนอดกลั้นได้ แต่เซียวเหออดกลั้นไม่อยู่
“ไอ้ฉิบหาย！”เซียวเหอชักปืนออกมา ชี้ไปทางฟางเหยียนคำราม“ตอนนี้ ทันที รีบลงมาจากในนั้นทันที”
ไม่กี่วันนี้ เซียวเหอไม่เคยให้ปืนห่างมือเลย เขาอยากจะฆ่าฟางเหยียนมานานแล้ว ตอนที่ฟางเหยียนอยู่ในคุก เขาก็อยากลงมือแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะมีเรื่องคุณชายฟางกับบิดามาขวางไว้ ฟางเหยียนมีหรือจะรอด
ฟางเหยียนเห็นปืนในมือเซียวเหอ ยิ้มเล็กน้อย ในสายตาของเขา ก็เป็นแค่ปืนของเล่น เขาจ้องเซียวเหอเขม็ง พูดออกมาอย่างไม่ยำเกรง“นี่เป็นครั้งที่สองที่แกใช้ปืนจี้ฉัน แกรู้ตัวมั้ยว่าตัวเองมีโทษยังไง”
ในประเทศหวานี้ หากมีใครชี้ปืนไปที่จอมพลโผ้จวิน มีโทษตายสถานเดียว！จอมพลโผ้จวินเป็นคนที่จะชี้เป็นชี้ตายในชีวิตเขาได้
“ฉันทำผิดเหรอ แกต่างหากที่ทำผิด แกฆ่าคนในบ้านฉันตั้งมากมาย ยังจะกล้ามาคาดโทษฉันอีกงั้นเหรอ วันนี้ ฉันจะลงโทษแกแทนสวรรค์ แก้แค้นให้ญาติพี่น้องที่ตายไปของฉัน！แกไอ้ฉิบหาย ไปตายซะ！”เซียวเหอกรรโชกอย่างโกธรแค้น
“เหอะๆ ได้สิ！แกลองยิงปืนดู！”ฟางเหยียนพูดท้าทาย สีหน้ายังคงยิ้มเย็น
เซียวเหอโดนระรานจนโมโห มือที่กุมปืนกุมแน่นขึ้น เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่พึงพอใจของฟางเหยียน เขาจึงเหนี่ยวไกปืน พูดเสียงเย็น“แกคิดว่ามีกังฟูเล็กน้อยแล้วไม่เห็นคนตระกูลเซียวอยู่ในสายตาหรือไง ใครให้แกโอหังได้ขนาดนี้ ฟางเหยียน ตายซะเถอะ！ฉันจะให้แกตายแบบคุกเข่าต่อหน้าคนตระกูลเซียว”
“เซียวเหอ！”เซียวเจิ้นเทียนตะคอก คิดจะเข้าขวางเซียวเหอ
แต่เซียวเหอก้าวไปข้างหน้าก้าวหนึ่ง สีหน้าเต็มไปด้วยความลำพอง “พ่อครับ มันไม่ตาย ผมไม่สบายใจ มันยอมรับแล้วว่ามันเป็นคนทำทุกอย่าง มันสมควรตาย！อย่าขวางผมเลย ให้ผมฆ่ามันเถอะ”
“ไม่นะ ！”หวังชิงชิงตะโกนออกมาด้วยน้ำเสียงสิ้นหวังและกล่าวโทษ
พอสิ้นเสียง เสียงปังก็ดังกังวานเข้าหูคนตระกูลเซียวทุกคน เป็นเซียวเหอเองที่ยิงปืนออกไป เขายิงปืน แล้วก็มั่นใจมากว่าจะเก็บฟางเหยียนได้ เขามั่นใจในฝีมือการยิงปืนของตัวเองมาก
เซียวเหอหัดยิงปืนแต่อายุน้อย เขาไม่มีวิชาป้องกันตัวอยู่กับตัว วิชาป้องกันตัวทั้งมวลของเขาอยู่บนลูกกระสุนทั้งหมด นี่เป็นทัศนคติการดำรงชีวิตของเซียวเหอ
สำหรับเขาแล้ว ไม่มีอะไรที่กระสุนปืนแก้ปัญหาไม่ได้ ถ้าหากเป็นแบบนั้น ก็ยิงออกไปสองนัดสิ ！
บางคนเอามือปิดตา คิดว่ากระสุนคงจะทะลุหัวของฟางเหยียนแน่นอน เกรงว่าเลือดจะสาด ไม่กล้ามอง
หวังชิงชิงใจแขวน เหงื่อกาฬแตกพลั่กไปทั้งตัว ในเวลาอันสั้น เขาไม่ทันได้คิดอะไร รู้สึกเพียงในหัวว่างเปล่า และก็ไม่กล้ามองไปยังเหตุการณ์
แต่ว่า เรื่องที่ทำให้ทุกคนตระหนกได้เกิดขึ้นแล้ว กระสุนปืนพุ่งออกไป แต่กลับยิงไม่ถูกฟางเหยียน ฟางเหยียนไม่ได้หลบกระสุนได้ หากแต่การเคลื่อนไหวของเขาทำให้ผู้คนตกใจ
เขาชูนิ้วขึ้นสองนิ้ว ทำสีหน้าราวกับคีบกระสุนไว้ได้
เป็นฉากหนังของโจวซิงฉือที่กระโดดคีบลูกกระสุน และสุดท้ายโจวซิงฉือก็คีบลูกกระสุนไว้ได้ ลูกกระสุนแฉลบผ่านตัวเขา แต่เขาก็ยังคงทำท่าว่าคีบลูกกระสุนไว้ได้
ตอนนี้ ฟางเหยียนเองก็คงจะเป็นแบบนี้ ตอนนี้ลูกกระสุนคงจะพุ่งทะลุลำตัวเขาแล้วสินะ นี่คือสิ่งที่เซียวเหอเข้าใจ
แต่ว่าไม่นานนัก เขาก็ต้องผิดหวัง！เพราะว่า เพราะว่าเขาเห็นกระสุนนั่นจริงๆ กระสุนนั่นอยู่ในมือฟางเหยียนจริงๆเสียด้วย ยังมีไอร้อนระเหยออกมาจากลูกกระสุนอยู่เลย
ฉากนี้ ทำให้ตระกูลเซียวทุกคนตะลึงตะลาน
ใช้มือรับลูกกระสุน ตกลงคนๆนี้เป็นใครกันแน่ ตระกูลเซียวคิดว่าตัวเองเป็นตระกูลอันดับหนึ่งแล้ว และก็เป็นตระกูลที่มีหน้ามีตา เห็นบทบาทต่างๆบนสังคมมามาก เช่นเห็นคนๆหนึ่งใช้มีดไล่ฟันคนเป็นพันคน แล้วก็มีคนใช้ปืนไล่ยิงคนเป็นร้อย แล้วก็ยอดฝีมือที่หลบกระสุนได้ แต่ไม่เคยเห็นความเก่งกาจระดับนี้ ใช้มือเปล่ารับกระสุน
