ดวงดาวยามค่ำคืนนั้นหายาก และกลางคืนก็มาเยือนอย่างเงียบๆ
เวลาผ่านไปเนิ่นนาน เย่ชิงหยู่และหยางเซินเซินค่อยๆ ตื่นขึ้นมาและก็ต้องพบว่าพบว่าพวกเธอไม่ได้อยู่ที่โรงแรมเทียนเยว่แล้ว เมื่อมองดูสภาพแวดล้อมโดยรอบก็ทำเอาเย่ชิงหยู่กลัวมาก ที่นี่มันคือโรงพยาบาลร้าง! มีกำแพงที่ปรักหักพังอยู่รอบๆ และแม้แต่เตียงของโรงพยาบาลก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ ราวกับว่าพวกมันจะแตกเมื่อถูกสัมผัส สภาพแวดล้อมที่กดดันไม่ได้ทำให้สองสาวตื่นตระหนก แต่ยาฆ่าเชื้อและกลิ่นฉุนอื่นๆ รอบตัวทำให้พวกเธอรู้สึกจมดิ่งอย่างถึงขีดสุด!
โรงพยาบาลร้างที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่ดี โชคดีที่ทั้งสองคนยังไม่เสียตัว สถานการณ์จึงยังไม่เลวร้ายนัก!
สภาพแวดล้อมทั้งหมดมืดสนิทยกเว้นแสงจันทร์ที่ส่องผ่านเข้ามา
เย่ชิงหยู่บังคับตัวเองให้ตั้งสติและพยายามคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไป? สักพักเธอโล่งใจในทันทีจุดประสงค์ของสมาคมธุรกิจฟื้นฟูเฟิงก็คือเธอ ตั้งแต่แรกเริ่มแรกคือความแปลกประหลาดที่โรงแรมเทียนเยว่ จากนั้นก็จงใจเจรจาความร่วมมือที่โต๊ะอาหารค่ำ และสุดท้ายก็เป็นโรงพยาบาลร้างแห่งนี้
สัญญาณต่างๆ บ่งชี้ว่าจุดประสงค์ของหลิวเฟิงก็คือเย่ชิงหยู่!
แต่ที่เธอไม่เข้าใจก็คือทำไมถึงต้องเป็นโรงพยาบาลร้าง?
ในเมื่อจุดประสงค์คือเธอ ทำไมไม่เลือกที่อื่นล่ะ? กลับมาเลือกโรงพยาบาลร้างซะงั้น?
สิ่งเหล่านี้เย่ชิงหยู่ไม่สามารถรู้ได้ สิ่งเดียวที่เธอรู้ในตอนนี้คือเธออาจต้องเผชิญกับการสูญเสียในอนาคต!
หยางเซินเซินเริ่มตั้งสติได้ แต่ร่างกายยังคงสั่นเพราะอาการกลัวจนอกสั่นขวัญหาย เธอพูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ว่า “ประธานเย่ มันเกิดอะไรขึ้น สรุปตรงนี้มันที่ไหนกันแน่คะ?
“เซินเซิน สถานการณ์ตอนนี้ไม่เอื้ออำนวยต่อเรามาก พวกเราน่าจะโดนลักพาตัว แต่ฉันก็ไม่แน่ใจว่ามันเกี่ยวข้องกับหลิวเฟิงหรือเปล่า ลำบากเธอไปด้วยเลย ขอโทษจริงๆ นะ ”
“ประธานเย่ ทำไมคุณยังต้องช่วยหลิวเฟิงพูดอยู่อีก? อย่าลืมว่าพวกเราสลบไสลไปที่โรงแรมเทียนเยว่ ทำไมจะไม่เกี่ยวข้องกับหลิวเฟิงล่ะ? และฉันสงสัยว่าคนที่โรงแรมเทียนเยว่ก็มีปัญหาเช่นกัน มิฉะนั้นพวกเราหนีไปอย่างเงียบ ๆ กันดีกว่า เพราะพวกเขาเลือกสถานที่ตรงนี้ฉันเกรงว่าพวกเขาเลือกที่ฆ่าเราโดยไม่ทิ้งหลักฐานไว้ได้”
เย่ชิงหยู่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “นี่คือสิ่งที่ฉันคิดไม่ออกจริงๆ ถ้าหลิวเฟิงต้องการทำร้ายฉันตั้งแต่แรก ทำไมเขาถึงจัดโต๊ะแบบนั้น? และอยู่ในโรงแรมเทียนเยว่อีกด้วย? และอีกอย่างทำไมเขาถึงเลือกโรงพยาบาลร้างแห่งนี้? ทุกอย่างที่กล่าวมามันมีความเกี่ยวข้องกันอย่างไร?”
“ประธานเย่ ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่เราควรคิดแบบนี้ แต่เราควรคิดว่าจะหนียังไง? ในเมื่อพวกมันปล่อยให้เราอยู่ที่นี่ พวกมันจึงต้องวางแผนจะฆ่าเราอย่างแน่นอน!”
“แปะ แปะ แปะ” เสียงตบมือสามครั้งดังขึ้น จากนั้นก็มีเสียงเยาะเย้ย “อืม ดูเหมือนว่าจะไม่ได้หวาดกลัวอะไรมาก แถมยังรู้จักวางแผนหาทางหนีได้อีก ถูกต้องแล้ว ทุกอย่างก็เพื่อฆ่าพวกคุณเท่านั้น แต่คุณที่เป็นเลขาของเย่ชิงหยู่ก็เลยซวยไปด้วย หากจะโทษก็โทษที่คุณมีเจ้านายผิดคน!”
หยางเซินเซินไม่ได้ตื่นกลัวกับคำพูดพวกนี้แต่อย่างใด แถมยังกล่าวอย่างเย็นชาว่า “แกเป็นใคร? แกรู้ไหมว่าแกกำลังทำผิดกฎหมายอยู่ การกักขังผู้อื่น การลักพาตัว รู้ไหมว่าจะมีจุดจบยังไง!”
“จุดจบ?” เสียงเย้ยหยันดังขึ้นอีกครั้ง “แม่สาวน้อย เธอช่างไร้เดียงสาเกินไปแล้ว แถมยังกล้าเอากฎหมายมาข่มขู่ฉัน ถามจริงมันจะช่วยอะไรได้ไหม?”
หยางเซินเซินยังต้องการที่จะพูดแดกดันต่อไป แต่เธอกลับเย่ชิงหยู่ห้ามไว้ เย่ชิงหยู่พูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “พวกมันกล้าทำอะไรกับเรา แน่นอนว่าพวกเขาเป็นคนชั่วที่ไม่กลัวผิดกลัวถูกแล้ว จะไปพูดกับพวกมันให้เหนื่อยทำไม?”
“ประธานเป็นคนที่เข้าใจอย่างกระจ่างแจ้ง”
เย่ชิงหยู่พูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อแกกล้าลงมือแบบนี้กับพวกเรา จะไม่กล้าเปิดเผยตัวตนสักหน่อยเหรอ?”
“ประธานเย่เป็นผู้หญิงที่มีความรู้ จิตใจมั่นคงแน่วแน่ รู้จักควบคุมอารมณ์ แต่กลับมีความเด็ดเดี่ยวเพียงนิดเดียว
พวกเราไม่ใช่เคยเจอกันแล้วเหรอ จำเป็นต้องแดกดันแบบนี้เหรอ?”
เมื่อคำพูดจบลงหลิวเฟิงก็ปรากฏตัวขึ้นแล้วจ้องมองไปที่เย่ชิงหยู่ด้วยสีหน้าทะเล้น
“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว ใครที่อยู่ข้างหลังแกเรียกมันเถอะ”
หลิวเฟิงไม่ได้ตอบคำถามนี้ แต่กลับเย้ยหยัน“ประธานเย่สงสัยหรือไม่ว่าทำไมคุณถึงต้องอยู่ที่โรงพยาบาลร้าง?”
เย่ชิงหยู่ที่มีสติกลับตื่นตระหนกกับคำพูดเหล่านี้!
ทำไม?
เธออยากรู้ว่าทำไม!
หลิวเฟิงสามารถพาพวกเธอสองคนไปที่ถิ่นทุรกันดารหรืออาคารในโรงงานร้าง หรือจะเป็นบ้านที่ได้รับการบูรณะใหม่อย่างสมบูรณ์ ในทีวีและนิยายก็ล้วนเขียนแบบนี้ แต่ทำไมถึงเป็นโรงพยาบาลล่ะ? แถมยังเป็นโรงพยาบาลร้างอีกด้วย?
หรือนี่อาจจะเป็นเพราะนิสัยเฉพาะตัวของหลิวเฟิงเหรอ?
เป็นไปไม่ได้!
เมื่อพิจารณาอย่างเจาะลึกจากคำพูดของหลิวเฟิง โรงพยาบาลมีความเกี่ยวข้องกับเย่ชิงหยู่อย่างมากมาย!
แม้ว่าตงข่ายกรุ๊ปจะมีธุรกิจเกี่ยวกับโรงพยาบาลและผลิตอุปกรณ์ทางการแพทย์ด้วย แต่ก็ไม่ได้เปิดโรงพยาบาล หรือว่าหลิวเฟิงมาขอความเป็นธรรมให้กับผู้ป่วยในครอบครัวของเขาคนใดคนหนึ่ง? แต่ตรรกะนี้ก็แทบเป็นไปไม่ได้ หลิวเฟิงเป็นผู้ดูแลสมาคมธุรกิจฟื้นฟูเฟิง เขาเป็นคนใหญ่คนโต จำเป็นต้องมาขอความเป็นธรรมแบบนี้ด้วยเหรอ? แต่หากเป็นแบบนั้นจริงๆ หลิวเฟิงเพียงแค่ขยับนิ้วเท่านั้น ทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว
แต่ถ้าหลิวเฟิงไม่ได้ทำแบบนี้ แล้วเขาจะทำไปเพื่ออะไร?
คำว่าโรงพยาบาลทำให้เย่ชิงหยู่รู้สึกงุนงง แม้แต่หยางเซินเซินที่อยู่ข้างๆ ก็ยังไม่เข้าใจ เธอกระซิบเบาๆ ว่า “ประธานเย่ ตงข่ายกรุ๊ปของพวกเรามีธุรกิจเกี่ยวกับโรงพยาบาลก็จริง แต่อุปกรณ์ทางการแพทย์ของเราได้รับการรับรองจากประเทศหวาทั้งหมด มีรับประกันความถูกต้อง ไม่น่าเกิดอุบัติเหตุทางการรักษา ยิ่งไปกว่านั้นที่จินโจวไปจนถึงเมืองหลวง ฉันก็ไม่เห็นมีผู้ป่วยที่ได้รับบาดเจ็บจากความผิดพลาดของอุปกรณ์ทางการแพทย์ ”
สิ่งที่หยางเซินเซินกล่าวคือเย่ชิงหยู่นั้นชัดเจนมากว่าสิ่งเดียวที่เกี่ยวข้องกับโรงพยาบาลคือการส่งมอบอุปกรณ์ทางการแพทย์ แต่อุปกรณ์ทางการแพทย์จะสามารถทำลายจนเกิดอันตรายร้ายแรงได้อย่างไร? ถึงจะมีผู้ป่วยบาดเจ็บหรือเสียชีวิตจากเครื่องมือแพทย์ก็ต้องมีรายงานออกมาสิ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโรงพยาบาลต้องทำการฟ้องร้องแล้ว แต่โรงพยาบาลกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ
ยิ่งน้ำเสียงแห่งการประณามของหลิวเฟิง หรือเขาต้องการทวงความยุติธรรมแทนผู้ป่วยจริงๆ ?
ผู้ป่วยแบบไหนที่สามารถทำให้ผู้ดูแลสมาคมธุรกิจฟื้นฟูเฟิงตามมาร้องขอความเป็นธรรม?
“ทำไม?” เย่ชิงหยู่คิดแล้วคิดอีกก็ยังไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้ ดังนั้นเธอจึงถาม
“ทำไม?” หลิวเฟิงหัวเราะเสียงดัง “เพราะที่นี่คือที่ที่ต้องรับการแก้แค้น ที่นี่ คุณทำให้ผู้คนตกอยู่ในความสิ้นหวังและตกอยู่ในจุดที่เหมือนตายทั้งเป็น และคุณต้องเหมือนตายทั้งเป็นอยู่ที่นี่!”
เย่ชิงหยู่ทำให้คนในโรงพยาบาลตายทั้งเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?
ทำไมเธอไม่รู้
“ทำไม ยังนึกไม่ออกเหรอ?” หลิวเฟิงยิ้มแล้วพูดๆ ว่า “คุณอยากให้ผมปลุกคุณไหม ให้คุณรู้ว่าอะไรที่เรียกว่านกเขาบุกรุกรังนกกางเขน รู้สึกสํานึกผิดกับสิ่งที่คุณทําลงไปในตอนนั้นไหม?”
“นกเขาบุกรุกรังนกกางเขนหรือ? รู้สึกสํานึกผิดกับสิ่งที่ทําลงไปในตอนนั้น?” เย่ชิงหยู่ถามด้วยความสงสัย
“คุณได้เข้าครอบครองทรัพย์สินของตระกูลจาง และคุณได้ทำให้ตระกูลจางเป็นส่วนหนึ่งของคุณ คุณได้กลายเป็นตัวแทนของตระกูลจางแล้ว อย่างนี้จะไม่ให้เรียกว่านกเขาบุกรุกรังนกกางเขนได้หรือ? จะไม่รู้สึกสำนึกผิดบ้างเหรอ เป็นเพราะคุณเป็นคนนอกของตระกูลจาง คาดไม่ถึงว่าจะยักยอกทรัพย์ของตระกูลจางและเข้าครอบครองตงข่ายกรุ๊ป เมื่อมองดูคุณตอนนี้แล้วดูไม่สำนึกผิดเลยจริงๆ ผมคิดว่าคุณน่าจะยังไม่รู้ว่าคุณเองควรสำนึกผิดอะไร !”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้เย่ชิงหยู่ดูเหมือนจะเข้าใจแล้ว เธอพูดอย่างเย็นชา “จางฉี่เหาให้คุณมาจัดการกับฉันเหรอ?”
“จางฉี่เหา?” หลิวเฟิงหัวเราะเยาะ“ไอ้คนกระจอกนั้นเหรอ! ผมเป็นถึงผู้ดูแลสมาคมธุรกิจฟื้นฟูเฟิง ผมจะทำตามคำสั่งไอ้คนนั้นทำไม? คุณเดาเอาซะผมขนลุกเลยนะ?”
“ลองคิดดู ทำไมมันถึงเป็นโรงพยาบาลร้าง และผมได้บอกใบ้คุณมาก่อนแล้ว!”
เย่ชิงหยู่หวนนึกถึงฉากที่เธอได้พบกับหลิวเฟิง นึกอย่างรวดเร็วราวกับเป็นภาพยนตร์ในหัวของเธอ แต่ก็ไม่พบว่ามีคำใบ้ใดๆ เลย และไม่มีสิ่งผิดปกติใดๆ เลย สิ่งที่น่าสงสัยเพียงอย่างเดียวคือหลิวเฟิงต้องการสอบถามเกี่ยวกับใครบางคน นอกจากนั้นไม่มีอะไรผิดปกติ
กำลังจะพูดเย่ชิงหยู่ก็ตัวสั่นราวกับไฟฟ้าช็อต!
ไม่ใช่สิ!
มีบางอย่างผิดปกติ!
คนที่ขาเดินไม่สะดวก!
