ตอนที่ 37 ไล่ออก (2)
ด้วยความตื่นตกใจ อันซย่าซย่าผงะถอยหลังเมื่อผู้หญิงคนนั้นจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอแล้วเขย่า “ยังเด็กอยู่ก็ร้ายกาจขนาดนี้แล้ว! ถึงขั้นพกมีดมาโรงเรียนด้วย ขอบคุณสวรรค์ที่เป็นแค่แผลเล็กๆ ที่แขน ถ้าหากแกทำร้ายใบหน้าของซินเอ๋อร์ละก็ ฉันจะให้แกชดใช้ด้วยชีวิต!”
หล่อนดูท่าทางเหมือนกับแม่ค้าปากตลาดตั้งแต่หัวจรดเท้าขณะแผดเสียงอย่างบ้าคลั่ง คงไม่มีใครเชื่อหรอกว่าที่จริงแล้วหล่อนเป็นภรรยาของซีอีโอบริษัทเจี่ยนเอนเตอร์ไพรส์
อันซย่าซย่าสับสนงุนงง ราวกับเมฆหมอกเข้ามาปกคลุมความคิดจิตใจของเธอ ซินเอ๋อร์เหรอ เจี่ยนซินเอ๋อร์น่ะเหรอ เธอไปทำร้ายเจี่ยนซินเอ๋อร์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“เกิดอะไรขึ้นกับเจี่ยนซินเอ๋อร์หรือคะ” อันซย่าซย่าถามอย่างงุนงง
คำถามของเด็กสาวคือระเบิดที่ทิ้งตูมลงใส่คุณนายเจี่ยน จุดระเบิดความโกรธแค้นของหล่อนขึ้นในทันที หล่อนเงื้อมือขึ้นแล้วพยายามจะตบหน้าอันซย่าซย่า
“คุณนายเจี่ยน กรุณาสงบสติอารมณ์ก่อนครับ” ต้องขอบคุณท่านผู้อำนวยการซึ่งยังมีสติอยู่บ้างและออกโรงปกป้องอันซย่าซย่า
คุณนายเจี่ยนร้องฮึ พลางเหลือบมองด้วยหางตาไปยังครูใหญ่ “อาจารย์ใหญ่คะ คุณจะจัดการเรื่องนี้อย่างไรคะ”
ครูใหญ่กระแอมพลางก้าวมาข้างหน้า เอ่ยถามเสียงแข็ง “คุณอัน เธอได้นำมีดพกมาที่โรงเรียนเมื่อวันก่อนหรือเปล่า”
“อาจารย์คะ… มันเป็นแค่มีดเหลาดินสอ ที่หนูใช้เหลาดินสอ…” อันซย่าซย่าพยายามจะอธิบาย
“อย่างนั้นเธอก็เอามา ใช่ไหม” ครูใหญัยังคงรักษาสีหน้าเครียดเคร่งเอาไว้
“ค่ะ…”
“และเธอมีความขัดแย้งกับเจี่ยนซินเอ๋อร์ ซึ่งทำให้เธอขู่เขาด้วยมีดเล่มนั้นถูกต้องไหม”
“หนูแค่ใช้ป้องกันตัวเองค่ะ… เพราะพวกเธอแกล้งหนูก่อน!” อันซย่าซย่าพูดไม่ออก เธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมถึงถูกครูใหญ่ซักไซ้ไล่เลียงเช่นนี้
ครูใหญ่ขยับแว่นตาและสอบความต่อไปอย่างไม่ยอมลดละ “เธอแทงเจี่ยนซินเอ๋อร์เข้าที่แขนด้วยมีด ตามกฎระเบียบของโรงเรียนแล้ว การพกพามีดเข้ามาสู้กับเพื่อนนักเรียนด้วยกัน และทำให้เพื่อนบาดเจ็บ โรงเรียนมีสิทธิ์ไล่เธอออก! โรงเรียนมัธยมฉีซย่าไม่ต้องการ และจะไม่อนุญาตให้มีนักเรียนอย่างเธออยู่ในโรงเรียนนี้!”
อันซย่าซย่ามองอาจารย์ใหญ่อย่างไม่เชื่อตาตัวเอง
ในวันพิธีปฐมนิเทศ เขาดูเหมือนจะเป็นครูมีอายุ ดูใจดีและเปี่ยมไปด้วยความรัก… ทำไมเขาถึงได้กลายร่างเป็นคนที่น่ากลัวและไม่ฟังอะไรอย่างนี้ไปได้
หญิงสาวไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำอะไรผิด และจะให้พูดแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีกก็ได้ “หนูไม่เคยทำร้ายเจี่ยนซินเอ๋อร์ค่ะ หนูต้องการคุยกับเธอต่อหน้า!”
“ยังไม่ยอมรับผิดอีกเรอะ! โรงเรียนฉีซย่ารับนักเรียนแบบนี้เข้ามาได้ยังไงกัน” คุณนายเจี่ยนจ้องไปที่อันซย่าซย่าด้วยความชิงชังรังเกียจ
อาจารย์ใหญ่ผงกศีรษะหงึกๆ อย่างประจบสอพลอ “แกเป็นแค่นักเรียนโควตาธรรมดาคนหนึ่งครับ คุณนายเจี่ยน ได้โปรดมั่นใจว่าผมจะจัดการเรื่องนี้อย่างเหมาะสมโดยเร็วที่สุด”
พูดจบ เขาก็หันมาหาอันซย่าซย่าด้วยสีหน้ามึนตึง “ก็ได้ เนื่องจากเธอไม่ยอมรับ ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะเรียกคุณเจี่ยนมาที่นี่”
ผู้อำนวยการออกไปและรีบพาเจี่ยนซินเอ๋อร์ พร้อมกับพยานอีกคนหนึ่งมาด้วย ติงอีอีนั่นเอง แขนของเจี่ยนซินเอ๋อร์ถูกพันด้วยผ้าพันแผลสีขาวและมองไปที่อันซย่าซย่าอย่างหยิ่งผยอง “คนนี้ค่ะ! เธอทำร้ายหนูเมื่อวันก่อน!”
“ใช่แล้วค่ะ หนูเป็นพยานได้” ติงอีอีสมทบด้วยเสียงแผ่วต่ำ
“อันซย่าซย่า เธอมีอะไรจะแก้ตัวอีกไหม”
หญิงสาวอยากจะร้องไห้ออกมาเสียให้ได้ แต่เธอถูกความกล้าที่มาจากไหนก็ไม่รู้เข้าครอบงำและตรงดิ่งเข้าไปหาเจี่ยนซินเอ๋อร์เพื่อกระชากผ้าพันแผลออก
เจี่ยนซินเอ๋อร์ร้องกรี๊ดสุดเสียง แต่ผ้าพันแผลนั้นถูกดึงออกด้วยมือของอันซย่าซย่าแล้ว และเผยให้เห็นบาดแผลจิ๋วๆ ซึ่งแทบจะหายดีแล้วและเล็กเกินกว่าจะสังเกตเห็น
อันซย่าซย่าเย้ย และกล่าวด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย “ไม่ว่าหนูจะทำให้เธอเกิดแผลอันนั้นหรือไม่ก็ตาม แต่ครูก็จะไล่หนูออกด้วยแผลแค่นี้เหรอคะ นี่คือการจัดการกับเรื่องแบบนี้อย่างเหมาะสมเหรอคะ”
คุณนายเจี่ยนหมุนแหวนเพชรบนนิ้วขณะตะโกน “ก็ใช่น่ะสิ! ซินเอ๋อร์ของเราน่ะเป็นทายาทตระกูลเจี่ยนนะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับเขา เธอจะรับผิดชอบผลที่ตามมาไหวเรอะ”
