หูชีเยี่ยนยิ้ม “ยุคสมัยนี้เขาก็ให้หมัดคุยกันแล้ว!”
ในแววตาของจ่านมู่ฮวาราวกับโกรธจนพ่นไฟออกมาได้ ยุคนี้ไม่มีวิปริตที่สุด มีแต่วิปริตยิ่งกว่า แม้แต่ฝันเขายังคาดไม่ถึงเลยว่าเชฟคนหนึ่ง นอกจากจะใช้มีดเก่งแล้ว กำปั้นยังร้ายกาจอีก ตบตีเขาไม่ได้เลยต้องถูกมัดแขวนอยู่แบบนี้ อีกอย่างสิ่งที่เขาคิดไม่ถึงก็คือชายแก่บ้านนอกคนนี้ยุยงให้ซีเหมินจินเหลียนเล่น sm?
เขาไม่ปฏิเสธว่าเขาชอบให้ซีเหมินจินเหลียนฟาด แต่มันต้องไม่ใช่สถานการณ์แบบนี้
“เหลวไหล!” ซีเหมินจินเหลียนโคลงศีรษะ เธอไม่คิดว่าใช้กำลังจะชนะเหตุผล
“ฉันออกไปทำธุระข้างนอกก่อน คุณชายคนนี้ให้หนูจัดการแล้วกัน จินเหลียน จะเล่นยังไงก็ได้ตามใจชอบ เล่นจนเสียของก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ หึๆ…” พูดจบหูชีเยี่ยนก็ยิ้มเยาะ
สีหน้าซีเหมินจินเหลียนไม่รู้จะยิ้มหรือร้องไห้ดี เล่นจนเสียของหมายความว่าอย่างไร? ทางด้านจ่านมู่ฮวาเองก็พยายามใช้แรงดิ้นให้หลุด ดวงตาข้างในมีแต่ไฟโกรธที่แผ่กระจาย
เห็นหูชีเยี่ยนเดินไปหน้าปากประตูแล้ว ซีเหมินจินเหลียนก็รีบพูดขึ้นว่า “คุณจะไปไหนคะ ฉันไปเป็นเพื่อน”
“ฉันจะออกไปจัดการธุระส่วนตัวนิดหน่อย หนูไม่ต้องตามมาหรอก” หูชีเยี่ยนยิ้ม “อีกสักชั่วโมงจะกลับมา หนูรอฉันกลับมาทำกับข้าวก็แล้วกัน”
“คุณรู้จักทางเหรอคะ?” ซีเหมินจินเหลียนรีบถาม “อีกอย่าง คุณก็มีเงินเหรอ?”
“เหมือนจะมีนะ” หูชีเยี่ยนพูด “อีกเดี๋ยวฉันจะกลับมา”
ความจริงซีเหมินจินเหลียนอยากจะถามว่าเขาจะไปทำอะไร แต่เมื่อเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าอยากจะเอ่ยถึงก็ช่างมันเถอะ อย่างไร…ก็แค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น เธอไม่เชื่อว่าหูชีเยี่ยนจะก่อเรื่องใหญ่อะไรขึ้นมาได้
เห็นหูชีเยี่ยนออกจากประตูไปแล้ว ซีเหมินจินเหลียนก็กลับมาห้องรับแขกและเดินไปที่ราวบันไดข้างหน้า นำเน็กไทที่ยัดปากจ่านมู่ฮวาไว้อยู่ออกมา จ่านมู่ฮวารีบร้องเรียกเธอแทบรอไม่ไหว “จินเหลียน รีบปล่อยผมเร็วเข้า คุณไปรู้จักเชฟวิปริตคนนี้จากที่ไหนกันเนี่ย?”
“คุณต่างหากที่วิปริต!” ซีเหมินจินเหลียนหมดอารมณ์จะเถียง ปากพูดไปแต่ก็พยายามแกะเชือกให้เขา…เชือกเส้นนี้เหมือนจะเป็นเชือกเส้นเดียวกันกับที่เธอเคยมัดเขาครั้งนั้น และนำไปวางไว้ในห้องใต้ดินตลอด ตอนนี้ไม่รู้ว่าหูชีเยี่ยนหาเจอได้อย่างไร คิดๆ ดูแล้วก็น่าขัน จ่านมู่ฮวาถูกมัดถึงสองครั้งเลยเหรอ…
แต่ได้ยินเขาเป็นคนบอกเองว่าชอบ sm ชอบให้คนมัดเอาไว้ ไม่แน่เขาอาจจะได้ประโยชน์ก็ได้
“จินเหลียน คุณรอเดี๋ยว…ผมจะพาเฒ่ามันฝรั่งนั่นมาหั่นเป็นแท่งมั่นฝรั่ง…” จ่านมู่ฮวาร้องเอะอะ
ซีเหมินจินเหลียนได้ยินแล้วก็คิดถึงประโยคที่สวี่อี้หรานพูดขึ้น ซีเหมินน่งเย่ว์เคยควักดวงตาของหูชีเยี่ยนและทำร้ายแขนขาของเขา…ไม่นานความโกรธก็ตีขึ้นมาในหัวใจ ง้างมือตบไปฉาดหนึ่งบนใบหน้าของจ่านมู่ฮวาอย่างโหดเ**้ยม…ใครก็ห้ามคิดที่จะทำร้ายเขา!
จ่านมู่ฮวาถูกเธอตบเข้าไปเต็มๆ อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว แต่ไม่รู้ทำไมใบหน้าที่ร้อนผ่าวเหมือนเพลิงไฟ เห็นได้ชัดว่าเจ็บแสบทรมาน แต่มันมีความสุขแปลกๆ ก่อตัวขึ้นมา…
“คุณลองพูดอีกครั้งสิ?” ซีเหมินจินเหลียนชี้นิ้วด่า
“ผม…” จ่านมู่ฮวาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ก็แค่เชฟคนหนึ่งไม่ใช่เหรอ? มันฝรั่งแก่ลูกหนึ่งก็ควรค่าให้เธอตบเขาด้วยเหรอ? ในใจก็สงสัยและถามด้วยความไม่เข้าใจ “จินเหลียน หรือว่าคุณไม่ชอบชายหนุ่ม แต่ชอบชายเฒ่ามันฝรั่งนั่น แต่ชายเฒ่ามันฝรั่งของคุณก็หล่อเหลาไม่เบา…”
ซีเหมินจินเหลียนไม่รอให้เขาพูดจบ ง้างมือตบไปที่ใบหน้าเขาอีกครั้ง…คนคนนี้ก็กวนบาทาจริงๆ
“ถึงคุณจะชอบชายเฒ่ามันฝรั่ง ผมก็ไม่สนใจหรอก!” จ่านมู่ฮวาถือโอกาสที่ซีเหมินจินเหลียนอับอายกลายเป็นโทสะ หรือว่าเธอจะชอบผู้ชายแก่กว่า เป็นไปได้อย่างไรกัน?
“คุณลองพูดอีกครั้งสิ!” ซีเหมินจินเหลียนถูกเขาทำให้เดือดเป็นฝืนเป็นไฟ กัดฟันพูด
“จินเหลียน เรื่องที่คุณชอบชายเฒ่ามันฝรั่งมันก็ไม่ใช่เรื่องอับอายขายขี้หน้าอะไรนะ ยุคนี้เด็กผู้หญิงส่วนมากก็ชอบผู้ชายแก่กันทั้งนั้น…” จ่านมู่ฮวาพูดไม่เกรงกลัวตายต่อ “ได้ยินว่าผู้ชายแก่ชอบรักและเอ็นดูเด็กสาว…ความจริง จินเหลียน ผมก็แก่กว่าคุณตั้งหลายปี…”
ซีเหมินจินเหลียนถูกทำให้โกรธจนไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว มองไปรอบด้านก็หาของอะไรที่เหมาะมือไม่เจอ สุดท้ายสายตาเหลือบไปหยุดที่เข็มขัดของจ่านมู่ฮวา
จ่านมู่ฮวาถูกตีด้วยแส้ไปหลายครั้ง เลยทำให้เขาปิดปากลงอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว แต่ซีเหมินจินเหลียนมองเขา คนคนนี้ดูครางเสียงมีความสุขเหลือเกิน เขาไม่เจ็บหรืออย่างไรกัน?
เมื่อเห็นซีเหมินจินเหลียนยั้งมือไม่ฟาดแส้ลงมา จ่านมู่ฮวาก็รีบพูดว่า “จินเหลียน ฟาดลงมาเถอะ ไม่ต้องหยุด แรงๆ!”
“คุณนี่มันหน้าด้านหน้าทน!” ซีเหมินจินเหลียนหมดอารมณ์จะพูด
“ใช่ ผมมันหน้าด้านหน้าทน นายหญิง…ผมกระหายรสแส้ของท่าน….” จ่านมู่ฮวาใบหน้ายิ้มร่า
ซีเหมินจินเหลียนถูกเขาทำให้โกรธจัดถือแส้ขึ้นไม่ยั้ง และฟาดลงไปบนตัวเขาอย่างหนักหน่วง จ่านมู่ฮวาส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวด แต่อยู่ๆ ก็หลับตาเหมือนกำลังซึมซับความสุขอย่างไรอย่างนั้น
จะฟาดต่อไปหรือเปล่า? ซีเหมินจินเหลียนกัดริมฝีปากน้อยๆ เดิมทีเธอโกรธที่เขาพูดจาไร้สาระ โดยเฉพาะที่เขาเรียกหูชีเยี่ยนว่าชายเฒ่ามันฝรั่ง อยากจะฟาดเขาระบายอารมณ์ความโกรธ แต่คิดไม่ถึงเขากลับตอบกลับมาด้วยความพึงพอใจ และมีความสุขกับการที่ถูกแส้ฟาด…ที่แท้เขาก็คือชายแพศยาวิปริต…
โดยเฉพาะเวลาที่เขาส่งเสียงเรียกว่า ‘นายหญิง’ เสียงนี้ทำให้เธอขนลุกซู่เป็นเกรียวขึ้นมา
“จินเหลียน ฟาดต่อไป…” จ่านมู่ฮวาพูดต่อ
“นี่คุณ…” ซีเหมินจินเหลียนกัดริมฝีปากอยู่นานเปล่งเสียงพูด “คุณบ้าไปแล้วเหรอไง?”
จ่านมู่ฮวายิ้มเก้อเขิน เขาน่ะเหรอที่ยังไม่เข้าใจตัวเองว่าเขารู้สึกอย่างไร? แต่นับตั้งแต่ครั้งนั้นที่ถูกซีเหมินจินเหลียนตีเขาก็รู้สึกเสพสุขและพึงพอใจเหลือเกิน เคยลองหาคนมาเล่นด้วย…แต่นอกจากซีเหมินจินเหลียนแล้ว เปลี่ยนเป็นผู้หญิงคนอื่นเขาก็ไม่มีความรู้สึกเช่นนี้…
ความจริงนี่เป็นอาการป่วยทางจิตใจชนิดหนึ่ง จ่านมู่ฮวารู้ดีอยู่แก่ใจ แต่เขาเต็มใจ ใครก็ยุ่งไม่ได้
“อาจจะใช่ก็ได้!” จ่านมู่ฮวายิ้มเฝื่อน “คุณชอบชายแก่ไม่ใช่เหรอ?”
“นี่คุณ…” ซีเหมินจินเหลียนได้ยินเขาพูดถึงเรื่องนี้ก็โกรธจัด “คุณพูดจาเหลวไหล!”
จ่านมู่ฮวาเห็นเธอโกรธฟึดฟัดก็มีความสุขเหลือล้น อดไม่ได้ที่จะปล่อยเสียงหัวเราะออกมา ซีเหมินจินเหลียนสีหน้าไม่รู้ยิ้มหรือร้องไห้ดี เธอไม่เคยเจอใครถูกแขวนและฟาดด้วยแส้แล้วยังดีใจขนาดนี้
“จินเหลียน พวกเรามาพูดกันอย่างจริงจังดีกว่า!” จ่านมู่ฮวาพูด
“งาช้างไม่มีวันงอกออกจากปากสุนัข มีอะไรต้องพูดจริงจังอีก?” ซีเหมินจินเหลียนถาม
“คุณเคยเห็นสุนัขที่ไหนมีงาช้างออกจากปากด้วยเหรอ?” จ่านมู่ฮวาถาม “เอ่อ…เชฟหล่อเหลาคนนั้น คุณหามาจากที่ไหน?”
“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?” ซีเหมินจินเหลียนหมดอารมณ์ เธอไม่เข้าใจทำไมเขาต้องมั่นใจขนาดนั้นว่าหูชีเยี่ยนเป็นเชฟของเธอ
“ทำไมจะไม่เกี่ยวกับผมล่ะ? ก็ผมอยากจีบคุณนี่!” จ่านมู่ฮวารู้สึกว่าถูกแขวนไม่ค่อยสบายเท่าไหร่ จึงออกแรงพยายามดิ้นให้หลุด แต่ไม่รู้ว่าหูชีเยี่ยนมัดเชือกอีท่าไหน พอขยับก็ยิ่งทำให้ข้อมือเจ็บปวด ได้แต่ส่งเสียงโอดโอยออกมาอย่างทรมาน
ซีเหมินจินเหลียนเห็นดังนั้นก็ทั้งโกรธผสมปนเปกับหัวเราะ และยิ้มออกมาโดยไม่ทันได้รู้ตัว
“จะว่าไปแล้วคุณก็เพิ่งกลับมาจากพม่าได้ไม่กี่วันนี่นา? ทำไมถึงเชิญเชฟมาได้ แถมยังเป็นชายเฒ่ารูปร่างหน้าตาดีอีก” จ่านมู่ฮวาถามขึ้นอีกครั้ง หากซีเหมินจินเหลียนแค่เชิญเชฟมาและทำอาหารสามมื้อในแต่ละวันก็แค่นั้น แต่เชฟคนนี้ไม่เหมือนคนธรรมดา คนทั่วไปหลังจากออกแรงฟาดเสร็จแล้วยังจะแขวนคนขึ้นอีก…
นิสัยเฉพาะตัวของคนคนหนึ่งหลอกคนอื่นไม่ได้ เฒ่ามันฝรั่งคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดา
“ทำไมฉันต้องบอกคุณด้วย?” ซีเหมินจินเหลียนเจตนายิ้ม
“จินเหลียน ผมคิดแทนคุณนะ ตอนนี้ชื่อเสียงของคุณโด่งดังไปถึงข้างนอก สถานที่แห่งนี้ก็มีหยกมูลค่ามหาศาล คุณจะรับคนที่ไม่รู้หัวนอนปลายเท้ามาอยู่กับคุณที่นี่ได้ยังไง” จ่านมู่ฮวาพูดจริงจัง “ใครจะไปรู้ว่าเขาจะมีจุดประสงค์อะไร?”
“ฉันเต็มใจ!” ซีเหมินจินเหลียนรู้ว่าเขาพูดเรื่องจริง แต่ปัญหาก็คือหูชีเยี่ยนเป็นพ่อของเธอ ไม่ใช่คนนอกที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า เพียงแต่เธอขี้เกียจอธิบายให้จ่านมู่ฮวาฟัง
“คุณคงไม่ได้มีความชอบพิเศษ ตกหลุมรักเฒ่ามันฝรั่งนั่นจริงๆ หรอกใช่ไหม?” จ่านมู่ฮวาเริ่มพูดจาเหลวไหลอีกครั้ง ในใจยังคงสงสัยไม่หยุด ซีเหมินจินเหลียนเป็นคนระวังตัวเองตลอด ไม่มีทางที่จะรับเลี้ยงคนทั่วไปเข้ามาในคฤหาสน์จินเหลียน
“คุณห้ามเรียกเขาว่าเฒ่ามันฝรั่งเด็ดขาดนะ!” ซีเหมินจินเหลียนถือแส้ขึ้นมาและฟาดลงไปบนตัวของจ่านมู่ฮวา
“ก็เขาเป็นเฒ่ามันฝรั่งจริงๆ…” ในใจจ่านมู่ฮวาที่ถูกตีด้วยแส้ก็มีแต่ความโกรธที่ท่วมท้น เขามีอะไรไม่ดี เขายอมรับว่าเฒ่ามันฝรั่งนั่นหล่อเหลา แต่สู้เขาไม่ได้หรอก ทำไมซีเหมินจินเหลียนถึงชอบเขา และช่วยเฒ่ามันฝรั่งนั่นพูดแทนอีก…
อีกอย่างเขามีตรงไหนที่สู้เฒ่ามันฝรั่งคนนั้นไม่ได้?
ซีเหมินจินเหลียนหยิบแส้ขึ้นมาและฟาดไปบนตัวเขาห้าหกที ในเมื่อเขาชอบให้ถูกฟาดก็ให้เขาเสพสุขไปเต็มที่ เพื่อที่จะไม่ให้เขาชอบทำตัวแพศยาหน้าด้านหน้าทน
“จินเหลียน ผมกลับมาแล้ว!” จ่านป๋ายเปิดประตูเข้ามาและเห็นฉากตรงหน้า จ่านมู่ฮวาถูกแขวนไว้กับราวบันได โดยมีซีเหมินจินเหลียนถือเข็มขัดฟาดลงไป…
“ฮ่า…” ในขณะนั้นจ่านป๋ายก็รู้สึกดี๊ด๊าขึ้นมา
จ่านมู่ฮวาโกรธจัด เขาชอบถูกซีเหมินจินเหลียนตี แต่เขายังไม่ได้วิปริตขั้นถูกตีต่อหน้าคนอื่น โดยเฉพาะคนคนนั้นเป็นจ่านป๋าย
“จินเหลียน เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ” จ่านป๋ายใบหน้าเปื้อนยิ้ม
ซีเหมินจินเหลียนไล่ความโกรธและทิ้งเข็มขัดลง หันกายไปนั่งลงบนโซฟา จ่านป๋ายกวาดสายตามองจ่านมู่ฮวาและถามว่า “นายทำอะไรผิดงั้นเหรอ?”
“ฉันยินดีที่จะถูกสาวสวยตี แกจะทำไม?” จ่านมู่ฮวาเบ่งเสียงสูงขึ้น
“จินเหลียน ต้องการให้ผมช่วยไหม? ผมเต็มใจที่จะช่วยคุณตีเขานะ!” จ่านป๋ายถาม
“เขากล้าพูดจาเหลวไหล คุณก็ช่วยตีเขาหนักๆ หน่อยล่ะกัน!” ซีเหมินจินเหลียนมองไปที่จ่านมู่ฮวาและพูดโมโห
“คุณว่าอะไรนะ?” จ่านป๋ายถามอย่างสงสัย ทำไมซีเหมินจินเหลียนถึงได้โกรธขนาดนี้?
“ฉันก็แค่ถามเธอว่าทำไมถึงรับเชฟเฒ่ามันฝรั่งมาเลี้ยง!” จ่านมู่ฮวาพูด
“เฒ่ามันฝรั่ง…เชฟ…” จ่านป๋ายมึนงง และถามซีเหมินจินเหลียนต่อ “หูชีเยี่ยนเหรอ?” ในใจปีติยินดี ที่แท้ก็เป็นแบบนี้ ไม่รู้ว่าจ่านมู่ฮวาทำไมถึงได้เข้าใจผิดไปแบบนั้น หูชีเยี่ยนเหมือนเชฟเหรอ?
“คุณยังกล้าพูดอีก?” ซีเหมินจินเหลียนถลึงตาใส่จ่านมู่ฮวาด้วยความเกรี้ยวโกรธ
