“บุ๋มๆๆ…”
หลิงม่อเพิ่งจะยื่นมือออกไปหมายจะปัดแผ่นฟิล์มที่ขวางหน้าออก ทันใดนั้นก็เห็นมันกระเพื่อมไหว
เขาชะงัก จากนั้นก็ฉุกคิดได้อย่างรวดเร็ว
“แย่แล้ว!”
ขณะที่หมุนตัว หลิงม่อที่เตรียมตัวมานานแล้วพลันดันฝ่ามืออกไปทันใด
แต่ชั่ววินาทีที่หลิงม่อเผลอไผล กลับทำให้หลิงม่อสูญเสียโอกาสเป็นฝ่ายเปิดฉากโจมตี…แรงต้านในน้ำไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อซอมบี้มากนัก แต่ยังไงก็ยังมีผลกระทบอยู่บ้าง หลิงม่อหมุนตัวทันใด แต่แค่การเคลื่อนไหวนั้นก็ทำให้เขาตกเป็นฝ่ายเสียเปรียบผู้ลอบโจมตีนั้นแล้ว
ดังนั้นพอหลิงม่อหันหน้าไป ใบหน้าซีดขาวขนาดใหญ่ใบหนึ่งพลันปรากฏขึ้นในครรลองสายตาเขา
นอกจากใบหน้า ก็ยังมีเส้นผมสีดำอีกมากมาย…
“เชี่ย ผีพราย!”
หลิงม่อหัวใจหยุดเต้นไปชั่วขณะ
ขณะเดียวกัน แขนสองข้างของอีกฝ่ายพุ่งพรวดออกมาจากเส้นผมสีดำตรงมายังเขา ในขณะที่ฝ่ามือเขายังพุ่งออกมาได้แค่ครึ่งทาง…
ชั่ววณะหนึ่ง ภาพทุกอย่างเคลื่อนไหวช้าลงเหมือนภาพสโลว์โมชั่นที่เคยเห็นในภาพยนตร์…เมื่อความสามารถในการตอบสนองอันยอดเยี่ยมของซอมบี้ควบรวมกับการตอบสนองทางจิตอันว่องไวของร่างจริงของหลิงม่อ ทำให้หลิงม่อมองเห็นกระบวนการการเคลื่อนไหวเหล่านี้ได้อย่างชัดเจน ซ้ำยังวิเคราะห์และประมวลผลลัพธ์ที่จะเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็ว…
อีกฝ่ายอาศัยอยู่ในน้ำมาตลอด แน่นอนว่าย่อมเคลื่อนไหวคล่องแคล่วกว่าเขา ส่วนหลิงม่อแม้อาศัยแรงขณะหมุนตัว แต่ดูจากความเร็วกลับยังคงเสียเปรียบกว่าหนึ่งขั้น…ดังนั้นคำตอบง่ายมาก เขาจะต้องถูกโจมตีก่อนจะป้องกันตัวแน่นอน
และไม่ว่าจะเป็นการสังเกตหรือวิเคราะห์ ล้วนเกิดขึ้นในเวลาเพียงไม่ถึงหนึ่งวินาทีด้วยซ้ำ…ขณะที่ได้ผลการวิเคราะห์ออกมา หลิงม่อได้ตอบสนองอีกอย่างหนึ่งออกไปโดยอัตโนมัติ…
“โครม!”
แขนสองข้างกระเพื่อมไหวตรงหน้าเขาชั่วขณะ พลันแหวกออกไปสองข้างในทันใด!
ในช่วงชุลมุน หลิงม่อรู้สึกเหมือนแก้มถูกสัมผัสหนึ่งที ไม่นาน เลือดสายหนึ่งก็ลอยขึ้นมาในระดับสายตาเขา…
“เชี่ย…” หลิงม่อไม่มีเวลาดู แทบจะในขณะที่เขาเพิ่งหลบการโจมตีของอีกฝ่ายพ้น ร่างกายเขาพลันลอยถอยหลังออกไปอย่างรวดเร็ว จนสุดท้ายหยุดอยู่ด้านบนเครื่องผลิตแผ่นฟิล์มตัวหนึ่ง
เมื่อหนวดสัมผัสหายไป ร่างจริงของหลิงม่อก็คลายคิ้วที่ขมวดแน่นออก
การระเบิดพลังฉับพลัน ถือว่ากดดันเขาไม่น้อย…
ใต้ดินแห่งนี้ประหลาดมากจริง ถ้าหากไม่ใช่ว่าเขามีพลังจิตทีแกร่งมากพอ ไม่แน่ว่าแม้แต่สายสัมพันธ์ทางจิตก็อาจถูกตัดขาด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการใช้พลังผ่านหุ่นซอมบี้เลย
ดีที่ในยามคับขัน เขายังสามารถระเบิดหนวดสัมผัสสองเส้นออกมาได้…เส้นหนึ่งใช้ป้องกัน อีกเส้นดึงตัวเขาให้ลอยออกไปไกลยี่สิบเมตร
หลบพ้นก็ดีแล้ว…ครั้งต่อไป เขาจะได้มีเวลาเตรียมตัว
สัตว์ประหลาดที่ซ่อนตัวอยู่ใต้น้ำเหล่านี้โจมตีไม่ทันตั้งตัวจริงๆ พวกมันมีความสามารถในการลอบโจมตีอันเยี่ยมยอด
ทว่าถึงยังไงนี่ก็เป็นใต้น้ำ นอกจากว่าพวกมันจะสามารถหดตัวให้เล็กลงได้ ถ้าไม่อย่างนั้นเวลาเคลื่อนไหวย่อมทำให้เกิดกระแสน้ำ เมื่อกี้หลิงม่อก็อาศัยเรื่องนี้ในการหลบการโจมตี แต่ไม่คิดเลยว่าประมาทไปเพียงเสี้ยววินาที ก็โดนเล่นงานซะแล้ว…
นั่นแสดงว่า ผู้ลอบโจมตีตัวนี้อาจจับตามองเขาตั้งแต่แรกแล้ว แต่เพิ่งมาลงมือตอนนี้ บางทีตอนที่เขาลงมาในน้ำ อีกฝ่ายอาจตามลงมาด้วยก็ได้ เพราะเห็นได้ชัดว่ามันเป็นโอกาสที่ไม่มีทางเกิดข้อผิดพลาดได้อย่างแน่นอน แต่สิ่งที่มันไม่คาดคิดก็คือ หลิงม่อกลับสามารถใช้พลังหนวดสัมผัสทางจิตหลบหลีการโจมตีของมันได้อย่างเฉียดฉิว…
ซอมบี้ตัวนี้ช่างเป็นตัวปัญหาจริงๆ…
เดาว่าสัตว์ประหลาดตัวนั้นคงกำลังคิดอย่างนี้แน่ๆ มันลอบโจมตีพลาด แต่ไม่รีบเร่งตามมา กลับยืนจ้องหลิงม่อด้วยสายตาเย็นชาระคนสงสัยอยู่ที่เดิม
เห็นชัดว่ามันตระหนักได้ว่าตัวเองถูกพลังงานที่มองไม่เห็นขัดขวางไว้ และวิธีการเคลื่อนไหวของหลิงม่อก็ทำให้มันตะลึงมาก
แจ่ในขณะที่มันจ้องพิจารณาหลิงม่อ สิ่งที่มันไม่รู้ก็คือ “ซอมบี้” ที่อยู่ตรงหน้ามันก็กำลังลอบสังเกตการณ์มันอย่างตกตะลึงเช่นกัน…
เส้นผมสีดำยาวสยาย ผิวซีดขาว ร่างกายเปลือยเปล่า…แขนสองข้างห้อยโตงเตงอยู่ข้างลำตัว ดูไปแล้วคล้ายหนวดปลา เพราะมันอ่อนระทวยจนคล้ายไร้กระดูก สรุปก็คือ สัตว์ประหลาดตัวนี้คล้ายกับมนุษย์ตะขาบที่อยู่ในช่องทางเดินมาก…เพียงแต่ว่าใบหน้าของมันใหญ่กว่า! ใหญ่จนถึงขั้นไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว…
“ฉันก็เคยเห็นพวกหน้าใหญ่มาไม่น้อยแล้วเหมือนกัน…แต่อย่างเจ้านี่ต้องได้รับการบันทึกสถิติโลกแน่นอน!” หลิงม่อลอบคิดในใจ
อีกอย่าง…มันไม่ใช่แค่ใหญ่ แต่ยังบวมมากด้วย เหมือนศพที่ถูกแช่มานาน ปรากฏว่าสุดท้ายมีแค่ส่วนใบหน้าที่บวมอืดขึ้นมา ดวงตาที่ถูกเบียดจนกลายเป็นเส้น ริมฝีปากบวมเป่ง และสีผิวทีเปลี่ยนเป็นซีดขาว…
“เดี๋ยวก่อน!” หลิงม่อพลันนึกถึงเครื่องผลิตที่เขาเพิ่งลูบคลำไป…ผิวสัมผัสของปากมัน คล้ายสัตว์ประหลาดตัวนี้มาก! หรือว่า…
“เชี่ยๆๆ!”
ขณะเดียวกับที่รู้สึกขนลุกขึ้นหลายเท่า หลิงม่ออดสะบัดมือไปมาในน้ำไม่ได้ แต่พอคิดว่าน้ำทั้งบ่อถูกใช้แช่พวกมันมาเป็นเวลานาน หลิงม่อจึงหยุดความคิดอยากล้างมืออีกซักหน่อย…การที่เขาถูกสัตว์ประหลาดลอบโจมตี แสดงว่าเขาอยู่ห่างความสำเร็จไม่ไกลแล้ว
ร่างกายของสัตว์ประหลาดตัวนั้นไม่บวมอืด แต่ยาวมาก…เวลามันไม่ขยับขาของมันจะแนบชิดกันเหมือนปลา กระทั่งเวลามันยืนอยู่ในน้ำก็ยังให้ความรู้สึกเหมือนปลาจริงๆ…
“ขอเถอะ หน้าอย่างนี้ไม่จำเป็นต้องเลียนแบบนางเงือกแล้ว! แค่อาศัยอยู่ในท่อน้ำทิ้งก็หมดสิทธิ์พูดเรื่องความสวยงามแล้ว! ทำไมแกต้องแกว่งแขนไปมา แล้วจะบิดตัวไปมาทำไม!”
ใบหน้าบวมอืดไร้อารมณ์…และลำตัวที่เหมือนนางเงือก…การรวมตัวกันอย่างนั้นไม่ต่างอะไรจากอาวุธสังหารเลย ที่สำคัญคือ…มันเป็นผู้ชาย!
“เชี่ย!”
หลิงม่อรู้สึกว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้พิสดารยิ่งกว่ามนุษย์ตะขาบอีก…ทว่าดูจากชื่อที่ใช้เรียกพวกมันชั่วคราวแล้ว หลิงม่อคิดว่าสัตว์ประหลาดตัวนี้ยังถือว่าอยู่ในขอบเขตของ “มนุษย์ประหลาด” อยู่…อย่างน้อยมันก็ยังมีร่างกายที่คล้ายกับมนุษย์อยู่
“ถ้าอย่างนั้น เพศหญิงรับหน้าที่ผลิต ส่วนผู้ชายก็ทำหน้าที่ล่าสินะ…แบ่งหน้าที่ชัดเจนไม่เลวนี่” หลิงม่อฉุกคิดเรื่องนี้ขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว แต่ตอนนี้เขายังเจอแค่ตัวเดียวอยู่ ดังนั้นเขาจึงยังไม่แน่ใจว่าการคาดเดานี้ถูกต้องหรือไม่…
ขณะเดียวกัน ไอหมอกมืดรอบตัวพลันปั่นป่วนขึ้นมาอีกครั้ง…ขณะที่หลิงม่อจ้องสัตว์ประหลาดตัวนั้นอยู่ ใบหน้าบวมเป่งอีกมากมายพลันโผล่ออกมากลางน้ำ…พวกมันทุกตัวล้วนหรี่ตาเป็นเส้นตรงจ้องมองหลิงม่อ พร้อมกับอ้าปากบวมๆ ที่เหมือนไส้กรอกพะงาบๆ…แต่ที่เหมือนกับสัตว์ประหลาดตัวนั้น คือพวกมันกลับไม่ได้บุ่มบ่ามพุ่งเข้ามา…
“เชี่ย…”
หลิงม่อรีบหันไปมองข้างหลัง…แล้วก็พบว่าข้างหลังก็มีเหมือนกันตามคาด
สัตว์ประหลาดพวกนี้ไม่ได้พุ่งเข้ามาทันที แต่ว่า…ตอนนี้เขาถูกล้อมไว้แล้ว
และพอกวาดตามองหนึ่งรอบ หลิงม่อก็ได้ผลสรุปอย่างไม่สบอารมณ์—เขาเดาถูกตามคาด
———————————-
