ไม่กี่วันต่อมา กิจการร้านอาหารของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป ก็โด่งดังขึ้นในชั่วพริบตา
หวางซูเฟินนั่งอยู่ในห้องทำงาน ดูรายงานการขายแต่ละฉบับ ดีอกดีใจจนหุบปากไม่ลง
ทั่วทั้งมณฑลจงโจว ร้านหลายสิบสาขา ต่างก็มีสินค้าไม่เพียงพอต่อความต้องการ แถวรอคิวของแต่ละร้าน ต่างก็ต่อแถวยาวไปจนถึงถนนใหญ่ เกือบที่จะทำให้เกิดการจราจรติดขัด
ยังมีนักธุรกิจจากหลายมณฑลบริเวณใกล้เคียง ต่างทยอยใช้ความสัมพันธ์เพื่อต้องการเข้าพบหวางซูเฟิน ซึ่งอยากที่จะเป็นตัวแทนจำหน่ายประชาสัมพันธ์ซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายของบริษัท ตงหวาง กรุ๊ป
แต่ว่า หวางซูเฟินต่างก็ปฏิเสธไปหมดแล้ว
ยาเทพที่สามารถรักษาได้ทุกโรคอย่างนี้ หวางซูเฟินคิดว่าถึงแม้หลินหยุนเองจะมีจำนวนไม่มาก แต่สามารถที่จะทำให้เธอแก้แค้นต่อตระกูลเยนได้ เธอก็เพียงพอใจเป็นอย่างมากแล้ว
หลังจากที่เสร็จงาน หวางซูเฟินก็เรียกฉินหลันเข้ามา สั่งงานด้วยท่าทางยิ้มแย้ม: “ฉินหลัน ไปเรียกคุณหลินมาให้หน่อย คืนนี้ฉันจะเชิญเขารับประทานอาหาร เพื่อแสดงความขอบคุณด้วยตัวเอง! ”
ฉินหลันยิ้มและพูดขึ้นว่า: “รับทราบ! ”
รูปร่างสูงเพรียวของฉินหลัน หันหลังแล้วเดินไปสองก้าว ก็หยุดลงกะทันหัน
แล้วหันกลับมาถามว่า: “ท่านประธานกรรมการ ท่านว่าเขาเป็นไปได้ไหมที่จะเป็นคุณชาย? ”
หวางซูเฟินตกใจเล็กน้อย สีหน้าท่าทางเคลิบเคลิ้มไปบ้าง แววตาแสดงถึงความคาดหวังขึ้นแวบหนึ่ง
แต่ว่า ผ่านไปชั่วครู่ เธอก็ยังคงส่ายศีรษะอย่างเด็ดขาด: “เป็นไปไม่ได้ ในปีนั้นเพื่อนของฉันคนนั้นอาศัยอยู่ใกล้กับเมืองหลวง แม้ว่าต่อมาจะแยกย้ายกันไป ก็คงไม่มาอยู่ที่หลินโจวแน่นอน”
“หากว่าเขาไม่ใช่ แล้วทำไมเขาถึงต้องช่วยเหลือพวกเราด้วยล่ะ? อีกทั้งยังไม่ต้องการผลประโยชน์อะไรอีกด้วย? ฉินหลันได้ถามคำถามที่เธอข้องใจมาเป็นเวลานานแล้ว”
นับตั้งแต่ที่หลินหยุนปรากฏตัว และช่วยเหลือพวกเธอโดยไม่หวังผลตอบแทน ฉินหลันก็เกิดคำถามข้อสงสัยนี้ขึ้นแล้ว
ในความเป็นจริง ไม่เพียงแต่ที่ฉินหลันมีคำถามข้อสงสัยนี้ แม้แต่หวางซูเฟินเองก็มีเช่นกัน
แต่ว่า ถ้าหากจะอาศัยที่ว่าหลินหยุนช่วยเหลือบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปโดยไม่หวังผลตอบแทนเท่านี้ก็คาดเดาว่าหลินหยุนคือลูกชายของตนที่หายตัวไป ถ้าอย่างนั้นก็คงจะน่าตลกเกินไปหน่อย
อีกทั้ง การเป็นผู้ที่มีประสบการณ์มาก่อน หวางซูเฟินรู้ว่าเหตุผลที่หลินหยุนช่วยเหลือบริษัทตงหวาง กรุ๊ปนั้น อาจจะเป็นอย่างอื่นก็ได้
“ฉินหลัน ปีนี้คุณอายุเท่าไหร่แล้ว? ” หวางซูเฟินถามคำถามที่แปลกประหลาดขึ้นอย่างกะทันหัน
“อะไรกัน! ฉินหลันตกใจเล็กน้อย จากนั้นก็ตอบคำถามขึ้นโดยที่ไม่เข้าใจถึงความหมาย: “ฉันอายุยี่สิบสามปีแล้ว ท่านประธานกรรมการถามเรื่องนี้ทำไมเหรอ! ”
หวางซูเฟินหัวเราะอย่างน่าประหลาด: “ยี่สิบสาม เหมือนว่าคุณยังไม่เคยมีแฟนใช่ไหม? ถึงเวลาที่จะมีความรักได้แล้ว! ”
ฉินหลันหน้าแดง ก้มศีรษะลงและพูดว่า: “ท่านประธานกรรมการ ทำไมอยู่ดี ๆ ท่านถึงได้พูดเรื่องนี้ขึ้นมาล่ะ? ”
หวางซูเฟินยิ้มและพูดว่า: “คุณคิดว่าหลินหยุนเป็นอย่างไรบ้าง? ฉันคิดว่าไอ้หนุ่มนั่นไม่เลวเลย แม้ว่าจะมีนิสัยที่หยิ่งยโสอยู่บ้าง แต่จิตใจเบื้องลึกนั้นก็ถือว่าไม่เลว”
“อะไรนะ! ” ฉินหลันเข้าใจได้ถึงความหมายของหวางซูเฟินในทันที
“ท่านประธานกรรมการ ความหมายของท่านคือที่หลินหยุนช่วยเหลือพวกเราโดยที่ไม่ต้องการอะไรตอบแทน นั่นเป็นเพราะ……ฉัน! ” มือที่ขาวผ่องของฉินหลันชี้มายังใบหน้าที่งดงามของตนเอง พร้อมแสดงท่าทางที่ตกตะลึงและเขินอาย
หวางซูเฟินยิ้มและพูดว่า: “อะไรกัน? หรือว่าคุณไม่รู้สึกเลยหรือไง ไอ้หนุ่มนั่นสนใจในตัวคุณ! ”
“ถ้าหากพูดว่าเขาต้องการที่จะตามจีบคุณ จึงได้ช่วยเหลือพวกเรา ถ้าอย่างนั้นเรื่องทุกอย่างนี้ก็สมเหตุสมผลแล้วไม่ใช่เหรอ? ”
ฉินหลันพูดอะไรไม่ออก มันสมเหตุสมผลทุกอย่าง ถ้าหากหลินหยุนเป็นเพราะต้องการที่จะตามจีบตัวเอง ก็คงจะต้องช่วยเหลือบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปเป็นธรรมดา
อีกทั้ง ฉินหลันก็ไม่ได้รังเกียจหลินหยุน แม้ว่าบางครั้งจะโกรธเคืองเขาอยู่บ้าง แต่เมื่อเธอทราบว่าหลินหยุนอาจจะกำลังตกอยู่ในอันตราย จิตใจก็จะเคร่งเครียดเป็นอย่างมาก
“เหอะเหอะ ท่านประธานกรรมการ ท่านคิดมากเกินไปแล้ว! จะเป็นแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน? ”
“ต่อไปท่านอย่าได้นำฉันมาพูดล้อเล่นอีก เขาในสายตาของฉันนั้น เป็นเพียงแค่เด็กน้อย! ” ฉินหลันพูดอธิบายในขณะที่ท่าทางลุกลี้ลุกลน
“ใช่แล้ว ฉันจะต้องไปจัดเตรียมโรงแรมก่อน คืนนี้เวลาหกโมงได้ไหม? ” ฉินหลันรีบเปลี่ยนหัวข้อที่พูดคุย
หวางซูเฟินมองไปที่เธอด้วยท่าทางที่คล้ายกับยิ้มแต่ก็ไม่เชิงยิ้ม พยักหน้าหงึก ๆ: “คุณไปจัดเตรียมเถอะ! ”
ฉินหลันรีบออกไปอย่างรวดเร็ว
ยืนแนบชิดกับฝาผนังที่เย็น ฉินหลันใช้มือกุมไปที่ใบหน้าที่ร้อนผ่าว หัวใจเต้นอย่างรวดเร็ว: “เป็นไปได้อย่างไรกัน! หรือว่าที่เขาช่วยเหลือบริษัท ตงหวาง กรุ๊ปนั้น เป็นเพราะฉันจริง ๆ? ”
“ไม่หรอก เป็นไปไม่ได้! เขาเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง? ”
บริษัท หัวอัน กรุ๊ป ที่ห้องทำงานของส้งหัวอัน
ส้งอันหมิงนั่งอยู่บนรถเข็น และมองไปที่ส้งหัวอันที่อยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าหม่นหมอง
“คุณพ่อ บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปทำเกินไปแล้วจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าจะเลียนแบบพวกเรา ทำเมนูซุปสมุนไพรบำรุงร่างกาย และยังประชาสัมพันธ์ว่ารักษาได้ทุกโรค มีประสิทธิผลยาวนานตลอดไป! ”
“ตอนนี้ ลูกค้าจำนวนมากของพวกเรา ถูกพวกเขาแย่งชิงไปแล้ว โดยเฉพาะลูกค้ากลุ่มแรกที่ ซุปอเนกประสงค์หมดฤทธิ์ลง ซึ่งตอนนี้แทบจะกลายเป็นแฟนคลับของซุปสมุนไพรบำรุงร่างกาย ไปหมดแล้ว”
“คุณพ่อ ท่านต้องรีบคิดหาวิธีโดยเร็วที่สุด! ให้คนของตระกูลเยน กลั่นยาชนิดใหม่ออกมา ไม่อย่างนั้นกิจการของพวกเราก็จะยิ่งแย่ลงไปอีก สุดท้ายอาจถึงขั้นต้องปิดกิจการ! ”
ส้งหัวอันสีหน้าหม่นหมอง: “อย่าเพิ่งรีบร้อน ข้าได้สั่งคนให้ไปเชิญเยนเป่ยเฟยกับโม่จือมิ่งแล้ว ซึ่งอีกไม่นานก็น่าจะมาถึงแล้ว”
ส้งอันหมิงไม่พูดไม่จาอะไรอีก มองไปที่ซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายถ้วยนั้นที่ซื้อมาจากหอจื่อหยุนด้วยสีหน้าหม่นหมอง และโกรธเกลียดเป็นอย่างมาก
“คุณพ่อ ท่านว่าซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายของพวกเขาจะสามารถมีประสิทธิผลได้ตลอดยาวนานอย่างนั้นเหรอ? ” ส้งหัวอันไม่เชื่อ แม้แต่นักกลั่นยาแห่งหุบเขาเทพยาก็สามารถรับรองได้ว่าจะออกฤทธิ์มีผลเพียงแค่เจ็ดวันเท่านั้น หลินหยุนเอาอะไรมารับรองว่าจะออกฤทธิ์มีผลได้ยาวนานตลอดไป!
ส้งหัวอันถอนหายใจหนึ่งครั้ง: “เรื่องนี้ฉันก็ไม่ชัดเจน แต่ว่าฉันได้ลองดื่มซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายของพวกเขาแล้ว ซึ่งรสชาติดีกว่าซุปอเนกประสงค์ของพวกเราจริง ๆ”
“รอโม่จือมิ่งมาถึงแล้ว ถามเขาก็แล้วกัน! ”
ก๊อก ๆ !
ประตูห้องทำงานถูกเคาะดังขึ้น: “ท่านประธานกรรมการ คุณเยนกับคุณโม่มาถึงแล้ว! ”
“เชิญพวกเขาเข้ามา! ” ส้งหัวอันมองไปที่ส้งอันหมิง: “พวกเขามาแล้ว”
เยนเป่ยเฟยเดินเข้ามาด้วยสีหน้าท่าทางที่ไม่พอใจ ด้านหลังตามมาด้วยโม่จือมิ่งที่ท่าทางเฉยชา
“ท่านประธานส้ง ทำไมถึงได้รีบร้อนให้พวกเรามาหาด้วย มีเรื่องอะไรเหรอ? ” เยนเป่ยเฟยพูดขึ้นด้วยเสียงที่เย็นชา
ส้งหัวอันยิ้มเล็กน้อย แล้วชี้ไปที่ซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายที่วางอยู่บนโต๊ะ พูดขึ้นว่า: “พวกคุณ ทั้งสอง นี่คือซุปสมุนไพรบำรุงร่างกายเมนูใหม่ที่บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปได้เปิดตัวขึ้น พวกคุณลองชิมรสชาติกันดูเล็กน้อย”
เยนเป่ยเฟยตกใจ ยิ้มและพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า: “บริษัท ตงหวาง กรุ๊ปหมดสิ้นความสามารถแล้วเหรอ ถึงได้เลียนแบบพวกเราขึ้น! ”
โม่จือมิ่งสีหน้าเปลี่ยนไป จ้องมองไปที่ซุปถ้วยนั้นอย่างประหลาดใจ แล้วก็ค่อย ๆ เดินเข้ามา
รับรู้ได้ถึงความเคร่งขรึมของโม่จือมิ่ง สีหน้าท่าทางของเยนเป่ยเฟยก็ค่อย ๆ จริงจังขึ้น และถามขึ้นว่า: “พี่จือมิ่ง มีปัญหาอะไรเหรอ? ”
โม่จือมิ่งไม่ได้ตอบ แต่เลือกที่จะดื่มซุปหนึ่งคำ จากนั้น ก็หลับตาลงพร้อมกับสีหน้าที่มีความสุข
ผ่านไปกี่นาที โม่จือมิ่งก็ลืมตาขึ้นอย่างฉับพลัน และอุทานขึ้นว่า: “นี่คือ…..ยาทิพย์ชั้นยอด! ”
“อะไรกัน! ” เยนเป่ยเฟยเหมือนกับแมวที่ถูกเหยียบหางอย่างไรอย่างนั้น คนที่อายุห้าสิบกว่าปีแล้ว คิดไม่ถึงว่าจะกระโดดโลดเต้นเหมือนกับเด็กน้อยคนหนึ่ง
“นี่มันเป็นไปไม่ได้! พวกเขาจะมียาทิพย์ชั้นยอดได้อย่างไรกัน! ”
โม่จือมิ่งไม่ได้อธิบาย แล้วก็นำซุปถ้วยนั้นส่งมอบให้กับเธอไป
เยนเป่ยเฟยก็ไม่ได้รังเกียจ ยกขึ้นมาดื่มหนึ่งคำโต
จากนั้น เยนเป่ยเฟยก็ตกตะลึง: “เป็นยาทิพย์ชั้นยอดจริง ๆ ด้วย! ”
ส้งหัวอันกับส้งอันหมิงจ้องมองซึ่งกันและกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ทราบถึงมูลค่าของยาทิพย์ชั้นยอด แต่สังเกตจากอาการที่ระมัดระวังของเยนเป่ยเฟยกับโม่จือมิ่งทั้งสองคนแล้วสามารถตัดสินได้ว่า ยาในซุปถ้วยนี้ คงจะล้ำค่าอย่างมากเป็นแน่!
เยนเป่ยเฟยดุด่าด้วยท่าทางที่เจ็บปวดรวดเร็วขึ้นในทันที: “สิ้นเปลืองเหลือเกิน! ไอ้คนฟุ่มเฟือยล้างผลาญ! มันช่างเป็นการทำลายสิ่งของโดยเปล่าประโยชน์เสียจริง! ”
“ไอ้หนุ่มน้อยผู้นี้กล้าที่จะใช้ยาทิพย์ชั้นยอดเป็นวัตถุดิบ เพียงเพื่อที่จะต่อกรกับพวกเรา! เขาบ้า ไปแล้วใช่ไหม? เขามียาทิพย์ชั้นยอดเท่าไหร่กันที่สามารถให้เขาสิ้นเปลืองได้ถึงขนาดนี้! ”
“ยาทิพย์ชั้นยอดหนึ่งเม็ด สามารถที่จะช่วยให้ยอดฝีมือแห่งแดนพรสวรรค์ผู้หนึ่ง ก้าวทะลุขั้นกลายเป็นปรมาจารย์ขั้นสูงสุดได้! ”
“นึกไม่ถึงว่าเขาจะมาสิ้นเปลืองอะไรแบบนี้! ”
