ห้องที่เรียบง่าย ตกแต่งอย่างอบอุ่น และมีกลิ่นหอมเฉพาะของหญิงสาว
อีหลิงนอนอยู่บนเตียงสีชมพู คลุมผ้าห่มบางที่มีสีชมพูเหมือนกับเตียง โดยปิดตาสองข้างลง
นอนหลับลึกอยู่อย่างสงบ
หลินหยุนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกประหม่า ช่วงเวลาที่ผ่านมานี้ไม่ได้พบเจอกับอีหลิงเลย คิดไม่ถึงว่า
เธอจะผอมซูบลงไปไม่น้อย
เพียงแต่ ใบหน้าที่สวยงามของเธอนั้น สวยงามจนทำให้ทรมานใจเสียเหลือเกิน
หลินหยุนเดินเข้ามา แล้วยื่นมือไปลูบที่ใบหน้าอันผุดผ่องของอีหลิง
ทรวดทรงรูปร่างที่งดงามพรรณนาได้ถึงวิวทิวทัศน์ที่สวยงามของมนุษย์
เด็กไร้เดียงสา! หลินหยุนถอนหายใจ
เหมือนจะรับรู้ได้ถึงอะไรบางอย่าง อีหลิงที่กำลังหลับใหลก็กระซิบขึ้นเบา ๆ ว่า: พี่หลินหยุน คุณกลับมาแล้วใช่ไหม?
หลินหยุนรีบหันมองไป เห็นว่าอีหลิงยังไม่ตื่น ยังคงหลับตา เพียงแค่พูดละเมอขึ้นเท่านั้น
อีหยุ่นพูดเบา ๆ ว่า: ช่วงนี้อีหลิงนอนหลับนานขึ้นทุกที ฉันหาหมอมารักษาเป็นจำนวนมากแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ผล
ฉันกลัวจริง ๆ ว่า……
อีหยุ่นไม่กล้าที่จะพูดต่ออีก
หลินหยุนพูดขึ้นว่า: เธอได้รับบาดเจ็บที่ชีพจรหัวใจ
การแพทย์ในปัจจุบันไม่สามารถรักษาเธอให้หายได้
จำเป็นต้องมียาควบคุมสภาพอารมณ์ บำรุงหัวใจ
อีหยุ่นดีใจ: ปรมาจารย์หลิน คุณสามารถรักษาหลิงเอ๋อให้หายได้ใช่ไหม?
หลินหยุนพยักหน้า: ยุ่งยากเล็กน้อย แต่ ต่อให้พลิกแผ่นดิน ฉันก็จะหายามารักษาเธอให้ได้
เวลานี้ คาร์นอตวิลเลียมเดินเข้ามาอย่างหอบหืด
หลินหยุน นายรวดเร็วมาก ฉันไล่ตามไม่ทัน คาร์นอตวิลเลียมบ่นพึมพำ
หลินหยุนหันหน้ามองไปที่เขา: ไปกันเถอะ!
ไปไหน? คาร์นอตวิลเลียมถามขึ้นด้วยความสงสัย: อีหลิงเป็นอย่างไรบ้าง?
หลินหยุนพูดว่า: ฉันจะต้องหาสิ่งของอย่างหนึ่ง จึงจะสามารถรักษาเธอได้
คาร์นอตวิลเลียมรีบถามขึ้นว่า: สิ่งของอะไรเหรอ? จะหาเจอได้ที่ไหน?
ฉันจะไปหาให้นายเดี๋ยวนี้
หลินหยุนมองไปที่เขา: สิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตได้หลงเหลือเอาไว้
อ่า! คาร์นอตวิลเลียมตกใจ จากนั้นดวงตาก็แสดงถึงความวิตกกังวล: นายคิดที่จะให้ฉัน
พานายไปตะวันตก!
หลินหยุนแววตาแน่วแน่: บางทีสถานที่อื่นอาจจะมีสิ่งของที่ฉันต้องการก็ได้ แต่ว่า ฉันไม่มีเวลา
ที่จะแสวงหาอย่างไร้จุดหมาย
วิธีการนี้ ตรงจุดมุ่งหมายอย่างที่สุด
คาร์นอตวิลเลียมหดลำคอ: แต่ฉันไม่อยากกลับไป
หลินหยุนพูดว่า: สิ่งที่จะต้องเผชิญหน้า สักวันไม่ว่าช้าหรือเร็วก็ต้องเผชิญหน้า
อีหลิงทนรอไม่ไหวอีกแล้ว
คาร์นอตวิลเลียมมองไปยังอีหลิงที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียง แล้วใบหน้าก็เผยถึงความแน่วแน่
นายพูดได้ถูกต้อง อีหลิงทนรอไม่ไหวแล้ว
ฉันพานายกลับไป
หลินหยุนพูดขึ้นว่า: ตกลง
คาร์นอตวิลเลียมพูดขึ้นอีกว่า: แต่ว่า คิดที่จะตามหาสิ่งของที่เทพธิดาแห่งชีวิตได้หลงเหลือไว้นั้น จำเป็นที่จะต้องได้บันทึกบรรพบุรุษโลหิตมาก่อน
มีเพียงด้านในของบันทึกบรรพบุรุษโลหิตเท่านั้นที่จะมีบันทึกรายละเอียดที่เกี่ยวข้องกับเทพธิดา แห่งชีวิต
หลินหยุนแววตาเคลื่อนไหวเล็กน้อย: บรรพบุรุษโลหิต? คาอินตามตำนานที่ร่ำลือใช่ไหม?
ใช่ คาร์นอตวิลเลียมพยักหน้าอย่างจริงจัง ใบหน้าเต็มไปด้วยความเคารพ
เพียงแค่พูดถึงชื่อของบรรพบุรุษโลหิต ก็สามารถทำให้ฝ่าบาทที่หยิ่งผยองมีความเคารพถึงขนาดนี้ นั่นแสดงว่าบรรพบุรุษโลหิตในตำนานผู้นี้ มีสถานะที่สูงศักดิ์อย่างมาก ในจิตใจของบรรดา
กลุ่มคนเผ่าโลหิตนี้
ไปกันเถอะ ไปเอาบันทึกบรรพบุรุษโลหิตกัน หลินหยุนหันหลังแล้วก็เดินออกไป
คาร์นอตวิลเลียมมองดูอีหลิงเล็กน้อย แล้วก็ก้าวเดินตามออกไป
อีหยุ่นมองไปยังภาพเงาด้านหลังของหลินหยุน และพูดขึ้นเสียงดังว่า: ปรมาจารย์หลิน ฉันจะ
รอฟังข่าวดีจากพวกคุณ!
เสียงที่เฉยชาของหลินหยุนดังลอยมาว่า: ดูแลอีหลิงให้ดี ๆ รอพวกเรากลับมา
…….
ฝรั่งเศส นี่คือประเทศที่ขึ้นชื่อเรื่องความโรแมนติก และยังเป็นประเทศที่มีสินค้าฟุ่มเฟือยที่โด่งดัง
มีชื่อเสียงไปทั่วโลกอีกด้วย
ตระกูลของคาร์นอตวิลเลียม อยู่ที่เมืองหลวงของฝรั่งเศส ชื่อว่าปารีส
หลินหยุนกับคาร์นอตวิลเลียมโดยสารเครื่องบินระหว่างประเทศ มายังฝรั่งเศส จากนั้นทั้งสองคน
ก็เดินเท้าไปถึงเมืองปารีส
ที่นี่ สินค้าฟุ่มเฟือยเหล่านั้นที่ชาวจีนยกย่องว่าเป็นสัญลักษณ์บ่งบอกถึงระดับสถานะ กลับไม่ได้หา
ยากขนาดนั้น ซึ่งหาพบได้ง่ายมีอยู่ทั่วไป
เนื่องจากอัตราการกำเนิดต่ำ ประชากรของที่นี่จึงมีจำนวนน้อยกว่าจีนเป็นอย่างมาก
หลินหยุนที่เดินอยู่บนถนนนั้น รู้สึกว่าโล่งกว้างอยู่พอสมควร
หลินหยุนไม่อยากที่จะเป็นจุดสนใจของคนอื่น แต่ว่า เจ้าคาร์นอตวิลเลียมคนนี้ได้รับความสนใจ
จากคนอื่นเป็นอย่างมาก
พวกหญิงสาวที่เดินผ่านไปมาบนถนน คิดไม่ถึงว่าจะขยิบตาทอดสะพานให้กับเขา
แต่คาร์นอตวิลเลียมกลับไม่ได้สนใจเรื่องนี้สักเท่าไร
บันทึกบรรพบุรุษโลหิตอยู่ที่ไหน? หลินหยุนกระซิบถามขึ้น
ตระกูลของฉัน ตอนที่คาร์นอตวิลเลียมพูดตอบคำนี้นั้น สีหน้าแสดงออกถึงความลำบากใจ ดูเหมือนว่าตระกูลของเขา จะเป็นฝันร้ายที่เขาไม่อยากจะพูดถึง
ไป ไปยังตระกูลของนาย หลินหยุนพูดขึ้น
ตกลง
คาร์นอตวิลเลียมกัดฟัน หันหลังแล้วก็เดินมุ่งหน้าไปยังถนนทางทิศตะวันตก
เมื่อหลินหยุนทั้งสองคนเดินผ่านสิ่งก่อสร้างที่ค่อนข้างเปล่าเปลี่ยว พบว่ามีเด็กหนุ่มฝรั่งเศสรูปร่าง
สูงใหญ่สองคน กำลังโอบล้อมสาวน้อยชาวจีนคนหนึ่งอยู่ และพูดจาโจ่งแจ้ง
พวกเธอหญิงสาวชาวจีน เมื่ออยู่ต่อหน้าพวกเราแล้ว ก็เหมือนกับโสเภณีอย่างไรอย่างนั้น
นั่นแสดงว่า ผู้ชายชาวจีนของพวกเธอ ไม่ได้เรื่อง
ขณะที่พูด ไอ้คนนี้ก็แสดงอาการท่าทางไปด้วย โดยได้แอ่นก้นไปมา
สาวน้อยผู้นั้นอายุไม่มาก ยังอยู่ในชุดนักเรียนที่ไม่รู้ว่าเป็นโรงเรียนอะไร ซึ่งคงน่าจะมาเรียนหนังสือ
ที่นี่
ได้ยินคำพูดเหยียดหยามหยาบคายของเด็กหนุ่มนั้น สาวน้อยเองก็ไม่ได้สนใจ
แต่ว่า ได้ยินเขาไม่เพียงดูถูกผู้หญิงชาวจีนเท่านั้น ยังดูถูกผู้ชายชาวจีนด้วย
เรื่องนี้ทำให้สาวน้อยทนฟังไม่ได้จริง ๆ
ฟาวล์เคส ระมัดระวังคำพูดของนายด้วย! สาวน้อยเชิดใบหน้าที่งดงามขึ้น ซึ่งใบหน้านั้นผุดผ่อง
สว่างใสอย่างไร้ที่ติ
ฉันยอมรับว่าผู้หญิงจีนบางคน รักในเงินทองและชื่อเสียงเกียรติยศ แต่ว่า พวกเราชาวจีนมีคำพูด
หนึ่งว่า ผู้คนจำนวนมากมาย ต่างมีทั้งคนดีและคนไม่ดี ดังนั้น นายไม่สามารถนำคนจำนวนน้อย
เหล่านั้น มาสรุปตัดสินชาวจีนทุกคน
นอกจากนี้ ผู้ชายชาวจีนของพวกเรา ก็ไม่ใช่จะเหมือนอย่างที่พวกนายพูด พวกเขาขยันจิตใจดี
และกล้าหาญ คือผู้ชายที่มีความขยันและรับผิดชอบที่สุดในโลกใบนี้
เด็กหนุ่มสองคนนั้นหัวเราะเยาะเย้ยเสียงดัง เหมือนจะกำลังเยาะเย้ยสาวน้อยอยู่
โอ้ว ท่านเทพแห่งสว่างที่เคารพ คิดไม่ถึงว่าเธอจะพูดว่าพวกเขากล้าหาญ!
ครั้งก่อนฉันอยู่ที่จงไห่ในจีน ขณะที่อยู่บนรถไฟใต้ดินฉันเกิดชื่นชอบสาวน้อยคนหนึ่งขึ้น
แล้วฉันก็ลงมือแตะเนื้อต้องตัวเธอบนรถไฟใต้ดิน ด้านข้างมีผู้ชายนั่งกันอยู่เจ็ดแปดคน โดยที่
ไม่มีสักคนกล้าเข้ามาช่วยเหลือ แล้วเธอยังจะพูดว่าพวกเขากล้าหาญได้อีกเหรอ!
นี่มันช่างน่าขันยิ่งนัก ฟาวล์เคสพูดขึ้นพร้อมกับหัวเราะเยาะเย้ยอย่างหนัก
สาวน้อยพยายามโต้แย้ง: นั่นอาจเป็นเพราะพวกเขาเข้าใจผิดความสัมพันธ์ระหว่างนายกับ หญิงสาวคนนั้นก็เป็นได้ ไม่ใช่ว่าพวกเขาจะขี้ขลาดสักหน่อย!
ฟาวล์เคสหัวเราะฮ่าฮ่า: เย่ เธอมันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ ตอนนี้ฉันกำลังพูดกล่าวหาผู้ชายชาวจีน
อยู่ แต่ชาวจีนคนนั้นยืนฟังอยู่ตรงนั้นตั้งนานแล้ว กลับไม่กล้าที่จะพูดอะไรสักคำ
ผู้ชายชาวจีนของพวกเธอนั้น มันช่างขี้ขลาดเสียจริง!
ที่ฟาวล์เคสกำลังชี้ไปตรงนั้น ก็คือหลินหยุน
สาวน้อยคนนั้นมองตามมือที่ชี้ไปของฟาวล์เคส เมื่อเห็นหลินหยุนนั้น ใบหน้าที่สวยใสงดงาม ก็เต็มไปด้วยความดีอกดีใจขึ้นโดยพลัน
ปรมาจารย์หลิน ทำไมถึงเป็นคุณไปได้! สาวน้อยร้องเรียกด้วยความดีใจ
หลินหยุนเองก็ตกตะลึงเช่นกัน เขาก็คิดไม่ถึงว่า จะพบกับเย่จื่อเชี่ยนที่นี่ได้
หลินหยุนช่วยชีวิตปู่ของเธอไว้ ทำให้สาวน้อยไร้เดียงสาคนนี้ซาบซึ้งใจอย่างที่สุด
ตอนที่อยู่เจียงหนาน สาวน้อยคนนี้ยังได้เสนอหน้าแทนเขา เพื่อพูดโต้แย้งอย่างมีเหตุผล กับพวกคนที่พูดจากล่าวหาว่าร้ายเขาด้วย
ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้? หลินหยุนถามขึ้น ซึ่งมีความรู้สึกเหมือนได้พบเจอคนสนิทในต่างแดน
เย่จื่อเชี่ยนพูดขึ้นว่า: ฉันมาเรียนหนังสืออยู่ที่นี่
หลินหยุนมองไปที่เด็กหนุ่มสองคนนั้น และถามว่า: มีเรื่องยุ่งยากอะไรไหม? จะให้ฉันช่วยแก้ไข
จัดการให้ไหม?
เย่จื่อเชี่ยนเคยพบเห็นความเก่งกาจยอดเยี่ยมของหลินหยุน จึงรีบส่ายศีรษะ: ไม่ต้องหรอก พวกเขาคือเพื่อนนักเรียนของฉัน ซึ่งมักจะชอบพูดดูถูกพวกเราชาวจีน เพื่อแสดงความโดดเด่น
เหนือกว่าของพวกเขาก็เท่านั้น
ขณะที่พูดนั้น หลินหยุนกับเย่จื่อเชี่ยนก็ขยับเข้าหากันอยู่ใกล้กันมากขึ้น เวลานี้ หลินหยุนรู้สึกว่า จี้หยกที่อยู่ในแหวนเก็บของนั้น เหมือนจะเคลื่อนไหวเล็กน้อย
