หลังจากยอดฝีมือเหล่านั้นจากไปแล้ว หลินหยุนกับซิงเฟยที่อยู่ไกลออกไปก็จากไปเหมือนกัน
ซิงเฟยพูดด้วยความตื่นเต้นดีใจ โชคดีมากๆ! คนเหล่านี้คงคิดว่าจะมีสมบัติล้ำค่าปรากฏตัว! ดังนั้นพวกเขาก็เลยมารวมตัวกันที่นี่ ยอดฝีมือที่มาเมื่อสักครู่ มียอดฝีมือแดนยาทองระดับเจ็ดด้วย?
หลินหยุนพยักหน้าและพูด ไปกันเถอะ!
ซิงเฟยรีบถามทันที ไปไหนเหรอ?
หลินหยุนพูด คุณรู้ไหมว่ามีสถานที่แห่งหนึ่งที่ชื่อภูเขาลั่วจี?
เมื่อซิงเฟยได้ยินก็อึ้งไปชั่วครู่ จากนั้นก็ส่ายหัวและพูด ภูเขาลั่วจี……ฉันไม่เคยได้ยินชื่อสถานที่แห่งนี้มาก่อน!
ใช่แล้ว ก่อนหน้านี้ ตอนที่อยู่ในทะเลกวางยักษ์ ตอนที่ฉันหมดสติไป คุณไปที่ไหนเหรอ?
หลินหยุนพูดเบาๆ เรื่องนี้อธิบายยาก มีโอกาสแล้วฉันจะเล่าให้คุณฟัง! พวกเราไปเมืองกวางยักษ์กันเถอะ!
ซิงเฟยรู้สึกตกใจทันที อะไรนะ? ยังจะไปเมืองกวางยักษ์อีกเหรอ?
หลินหยุนจับเธอขึ้นมาและบินออกไปทันที
เมืองกวางยักษ์ หอไป่เต้า
ทั้งสองคนเดินเข้ามา และตรงไปหาเถ้าแก่เนี้ยทันที
ตอนนี้หลินหยุนกลับไปใช้รูปร่างหน้าตาเดิม ทำให้คนอื่นไม่รู้จักเขา
ซิงเฟยก็เหมือนกัน
ดังนั้นพวกเขาเข้าเมืองได้อย่างราบรื่น
เถ้าแก่ของหอไป่เต้าในเมืองกวางยักษ์เป็นผู้หญิงวัยกลางคน
พวกเขาถูกเชิญมาที่สวนด้านหลัง และพวกเขาสามคนก็นั่งลงทันที
หลินหยุนไม่พูดอ้อมค้อม เขาพูดทันที
หลินหยุนมองไปที่ผู้หญิงวัยกลางคนและถาม ฉันมาหอไป่เต้าและมาพบเถ้าแก่เนี้ยย่าน เพราะฉันอาจได้ข้อมูลของเรื่องๆหนึ่ง! ถ้าหอไป่เต้าสามารถให้ข้อมูลเรื่องนี้กับฉัน ฉันจะให้ค่าตอบแทน!
ผู้หญิงวัยกลางคนเป็นคนที่มีความเมตตาและอัธยาศัยดี ดูแล้วเป็นคนที่มีนิสัยชอบความสงบ เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน เธอก็หัวเราะทันทีและพูด แขกผู้ทรงเกียรติเชิญพูดมาได้เลย รอดูว่าหอไป่เต้าของเราจะมีข้อมูลเรื่องนี้หรือเปล่า!
มีเพียงเรื่องเดียว ถ้าแขกผู้ทรงเกียรติมาถามข้อมูลของหลินชางฉอง ถ้างั้นต้องขอโทษด้วย หอไป่เต้าของเราไม่มีข้อมูลของเขาจริงๆ!
ข่าวสารที่หลินชางฉองเข้าไปในทะเลกวางยักษ์ มาจากบุตรธยานะ
และมีภาพเคลื่อนไหวมายืนยันด้วย สามารถยืนยันได้ว่ามันเป็นเรื่องจริง!
เมื่อเข้าไปในทะเลกวางยักษ์แล้ว มันจะเป็นยังไง ทุกคนบนโลกคุนชางต่างรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี!
ดังนั้น ถ้าแขกผู้ทรงเกียรติมาถามเรื่องของหลินชางฉอง หอไป่เต้าของเราก็ไม่มีข้อมูลใหม่ๆให้แขกผู้ทรงเกียรติอยู่แล้ว!
หลินหยุนพูดเบาๆ ฉันไม่ได้มาเพื่อถามเรื่องของหลินชางฉอง
ผู้หญิงวัยกลางคนพูด ถ้าเป็นอย่างนี้ก็ดีมากๆ! แขกผู้ทรงเกียรติอยากจะรู้อะไร ก็ถามมาได้เลย!
หลินหยุนพูด ฉันอยากถามตำแหน่งของสถานที่แห่งหนึ่ง
ผู้หญิงวัยกลางคนพูด แขกผู้ทรงเกียรติถามมาได้เลย
หลินหยุนพูด ไม่รู้ว่าหอไป่เต้า รู้จักตำแหน่งของภูเขาลั่วจีหรือเปล่า?
อะไรนะ? เมื่อได้ยินคำพูดของหลินหยุน ดวงตาของผู้หญิงวัยกลางก็กระตุกทันที เธอตกใจมากๆ แขกผู้ทรงเกียรติรู้จักชื่อของภูเขาลั่วจีได้ยังไง?
หลินหยุนไม่ได้พูดอะไรอีก ผู้หญิงวัยกลางคนหัวเราะเบาะๆและพูด ต้องขอโทษแขกผู้ทรงเกียรติจริงๆที่ฉันเสียมารยาท อย่างไรก็ตาม เมื่อก่อนฉันเคยได้ยินคนอื่นพูดถึงเหมือนกัน แต่ตำแหน่งของภูเขาลั่วจีอยู่ที่ไหนนั้น ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน!
ผู้หญิงวัยกลางคนนิ่งไปชั่วครู่และพูด อย่างไรก็ตาม ฉันสามารถช่วยแขกผู้ทรงเกียรติไปค้นหาตำราของหอไป่เต้า บางทีอาจจะพบข้อมูลบางอย่างก็ได้!
หลินหยุนพยักหน้า เรื่องนี้คงต้องรบกวนคุณแล้ว!
ผู้หญิงวัยกลางคนยืนขึ้น จากนั้นเธอก็หันหลังและเดินออกไป
เมื่อมองเห็นผู้หญิงวัยกลางคนจากไป ซิงเฟยรีบพูดทันที เธอต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน
หลินหยุนพยักหน้า น่าจะเป็นอย่างนั้น!
ดูจากปฏิกิริยาที่อีกฝ่ายแสดงออกมาเมื่อได้ยินคำว่าภูเขาลั่วจี เธอต้องรู้เรื่องนี้อย่างแน่นอน
บางทีการมีอยู่ของภูเขาลั่วจี อาจจะไม่ใช่เรื่องง่ายๆเหมือนที่ร่างลางของเผ่าโลหิตพูดออกมา มันอาจจะไม่ใช่แค่คฤหาสน์ลับเท่านั้น
ตอนนั้นที่เผ่าโลหิตคนนั้นพูดออกมา หลินหยุนคิดว่าสถานที่แห่งนั้นน่าจะเป็นพื้นที่รกร้าง ดังนั้นเขาก็เลยถามซิงเฟย
ซิงเฟยพูดว่าเธอก็ไม่เคยได้ยินสถานที่แห่งนั้นเหมือนกัน
นี่ทำให้หลินหยุนมั่นใจเรื่องที่ตัวเองคาดเดาทันที
อย่างไรก็ตาม จากปฏิกิริยาของเถ้าแก่เนี้ยของหอไป่เต้าคนนี้แสดงออกมา มันน่าสงสัยมากๆ
สถานที่ที่ชื่อภูเขาลั่วจี ต้องเป็นสถานที่ที่มีความสำคัญมากๆ
และมีอีกอย่าง ตอนนี้คนที่รู้จักสถานที่แห่งนี้มีน้อยมากๆ มิฉะนั้น เถ้าแก่เนี้ยย่านคงไม่แสดงปฏิกิริยาออกมาแบบนั้น
ในขณะที่ทั้งสองคนนั่งรออยู่
เถ้าแก่เนี้ยย่านก็เดินออกมาทันที
เธอมองไปที่หลินหยุนแล้วยิ้มและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แขกผู้ทรงเกียรติ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ในบันทึกของหอไป่เต้าของพวกเรา ไม่มีบันทึกเกี่ยวกับภูเขาลั่วจีที่คุณพูดถึงเมื่อสักครู่เลย
ต้องขออภัยแขกผู้ทรงเกียรติจริงๆ!
หลินหยุนพยักหน้า เขาไม่ได้รู้สึกแปลกใจเลย เขาลุกขึ้นมาทันทีและพูด ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว ถ้างั้นพวกเราก็ไม่อยู่รบกวนเวลาของคุณอีก! พวกเราขอตัวกลับก่อน!
เมื่อพูดจบ หลินหยุนก็พาซิงเฟยหันหลังและจากไปทันที
หลังจากที่พวกเขาออกมาจากสวนด้านหลัง จู่ๆก็มีเงาดำปรากฏตัวที่ข้างๆของเถ้าแก่เนี้ยย่านทันที
พี่ใหญ่!
สายตาของเถ้าแก่เนี้ยย่านเปล่งประกาย เธอนิ่งเงียบไปชั่วครู่และพูด ตามวัยรุ่นสองคนนี้ไป ฉันรู้สึกได้ว่าพลังของพวกเขาไม่ธรรมดาเลย น่าจะฝึกฝนถึงแดนยาทองระดับห้าแล้ว คุณตามพวกเขาไปและตรวจสอบข้อมูลของสองคนนั้นอย่างละเอียด!
เงาดำพยักหน้าทันทีและพูด ถ้าพวกเขายังคงตามหาข้อมูลและตำแหน่งของภูเขาลั่วจีอีก พวกเราจะทำยังไง?
ผู้หญิงวัยกลางคนขมวดคิ้ว ตรวจสอบข้อมูลของพวกเขาออกมาก่อน และตรวจสอบด้วยว่าพวกเขารู้จักภูเขาลั่วจีได้ยังไง จากนั้นก็หาโอกาส……สังหารพวกเขาซะ แต่อย่าทิ้งร่องรอยเอาไว้ ห้ามให้คนอื่นรู้เรื่องนี้โดยเด็ดขาดว่าเป็นฝีมือของหอไป่เต้า คุณน่าจะรู้กฎของเราเป็นอย่างดี!
เงาดำพยักหน้า โอเค พี่ใหญ่!
เมื่อพูดจบ เงาดำก็เคลื่อนไหวทันที และหายไปจากตำแหน่งเดิม
หลินหยุนที่พึ่งเดินออกมาจากหอไป่เต้า จู่ๆเขาก็รับรู้ได้ทันที
ซิงเฟยถาม เกิดเรื่องอะไรเหรอ?
หลินหยุนส่ายหัวและพูด ไม่มีอะไร ไปกันเถอะ พวกเราไปหาคนอื่นๆถามเรื่องนี้ดีกว่า!
ซิงเฟยถามทันที พวกเราอยู่ตรงนี้ ไม่มีคนรู้จักเลย จะไปถามใครเหรอ?
หลินหยุนพูด พวกเรารู้จักคนมากมาย นายพูดว่าพูดเราไม่รู้จักใครเลยไม่ได้?
ขณะพูด เขาก็เดินไปทางคฤหาสน์ของคุณชายเทียนซินทันที
ซิงเฟยตกใจมากๆจนหน้าซีด นายบ้าไปแล้วเหรอ? ยังกล้าไปที่นั่นอีกเหรอ?
ตอนที่เข้าไปในทะเลกวางยักษ์ ซิงเฟยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
ตอนนี้จะเข้าไปในคฤหาสน์ของคุณชายเทียนซิน หลินหยุนคนนี้กล้ามากๆ……
หลินหยุนเดินมาถึงหน้าประตู โดนทหารเฝ้าประตูคนหนึ่งหยุดเขาเอาไว้
ทหารเฝ้าประตูมองไปที่หลินหยุนและพูดอย่างเย็นชา คุณเป็นใคร? กล้ามากที่มาหาเรื่องที่คฤหาสน์คุณชายเทียนซิน คุณอยากตายใช่ไหม?
หลินหยุนไม่พูดอะไรมาก เขาตบหน้าทหารเฝ้าประตูทันที ร่างกายของทหารเฝ้าประตูปลิวออกไปทันที และกระแทกกับประตูอย่างแรง ทหารเฝ้าประตูกระอักเลือดสดออกมาทันที
คุณชายของคุณไม่ได้สอนพวกคุณเหรอ ตอนที่มีแขกอันทรงเกียรติมาเยือน พวกคุณต้องมีมารยาท
สายตาของทหารเฝ้าประตูเต็มไปด้วยความหวาดกลัวและเหลือเชื่อ
ต้องรู้ไว้เรื่องหนึ่ง สถานที่แห่งนี้เป็นคฤหาสน์ของคุณชายเทียนซิน!
ไม่ว่าคนๆนั้นจะเป็นใคร เป็นแขกอันทรงเกียรติแค่ไหน พวกเขาก็ไม่กล้าลงมือในสถานที่แห่งนี้อยู่แล้ว
หลังจากตื่นตระหนกตกใจกลัวแล้ว ทหารเฝ้าประตูก็ลุกขึ้นมา เขามองไปที่หลินหยุนและตะโกนด่าด้วยความโกรธ แม่งเอ๊ย ไม่ว่าคุณจะเป็นใครมาจากไหน ยังไงวันนี้คุณก็ต้องตาย! กล้าหาเรื่องที่หน้าคฤหาสน์ของคุณชายเทียนซิน คุณต้องตายอย่างแน่นอน! ไม่มีใครสามารถช่วยชีวิตคุณได้!
เมื่อพูดจบ เขาสบตากับทหารเฝ้าประตูอีกคน พวกเขาสองคนกัดฟันตัวเองและดึงดาบออกมา และพุ่งเข้าไปหาหลินหยุนทันที
สองคนนี้ มีพลังที่ไม่ธรรมดาเลย พวกเขาฝึกฝนถึงแดนฝึกพลังตอนต้น
แต่สองคนนี้ เมื่อต้องเผชิญหน้ากับหลินหยุน พวกเขาสองคนไม่ต่างอะไรกับมดตัวเล็กๆเลย!
เพียงแต่พวกเขาสองคนเป็นมดที่แข็งแกร่งนิดหน่อยเท่านั้น
