บทที่60 ลงมือทำแล้ว
พอเจียงหยุนเอ๋อถึงหมู่บ้านจะหยิบโทรศัพท์ออกมาดู หาไปทั่วก็ถึงรู้ว่าลืมพกมาด้วย
เธอส่ายหัวอย่างอารมณ์เสียไม่รู้ว่าทำไมช่วงนี้ความจำตัวเองยิ่งแย่
ไม่ใช่แค่โทรศัพท์ แต่กระเป๋าเงินเจียงหยุนเอ๋อก็ไม่ได้พกมาด้วย ซื้อของก็จำจ่ายเงินไม่ได้เลยได้แต่กลับไปหยิบกระเป๋าเงิน
ลิฟต์ถึงชั้นที่เจียงหยุนเอ๋ออยู่ เธอหยิบกุญแจออกมาแต่กลับเห็นคนอันธพาลสองสามคนยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเองโดยไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร พอเห็นเจียงหยุนเอ๋อปรากฏตัวพวกเขาก็รีบยืนตัวตรงรอเจียงหยุนเอ๋อออกไป
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้ว คนพวกนี้ดูอันธพาล ถ้าเธอจู่ๆเข้าไปถามพวกเขาต้องทำอะไรตัวเองแน่
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกไม่สบายใจ ถึงจะไม่รู้ว่าจุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไรแต่พอมองแวบแรกก็รู้สึกไม่ดี แต่ว่าดูท่าทางแล้วพวกเขาจะไม่รู้จักตัวเอง หรือว่า……พวกเขาจะทำอะไรถวนจื่อ？
เห็นเจียงหยุนเอ๋อยืนอยู่นั่นไม่ไปไหน พวกอันธพาลก็รู้สึกผิดปกติต่างหันมามองเจียงหยุนเอ๋อ ทำให้ใจเธอตื่นตระหนกมากขึ้น
เธอหันหลังชนอันธพาลพวกนั้น เดินไปที่ประตูบ้านตรงข้าม ยกมือขึ้นเคาะประตู เคาะอยู่สองสามที รู้สึกเหมือนจะไม่พอก็เลยทุบไปแรงๆ
ไม่นานคนในบ้านนั้นก็มีเสียงไม่พอใจพูดออกมา：“ใครอ่ะ？เงียบๆไม่ได้เหรอ？”
ประตูถูกเปิดออก คนบ้านนั้นเกือบจะมารวมตัวกันที่หน้าประตูหมด ต่างมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยสีหน้าไม่ดีแล้วถาม：“มีอะไรไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อเถิบไปด้านข้างหน่อยๆให้มีคนเห็นกลุ่มคนที่อยู่หน้าประตูบ้านของเจียงหยุนเอ๋อ เลยถามอย่างสงสัยไปว่า：“คนพวกนั้นอะไรน่ะ？”
คนอันธพาลพวกนั้นเห็นว่าถูกคนอื่นมองก็รู้ว่าอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้แล้ว หัวโจกในนั้นเลยพูดเสียงทุ้มไปว่า：“รีบไป”
เห็นพวกเขารีบออกไปเจียงหยุนเอ๋อเลยโล่งอก ยิ้มไปให้บ้านนั้นแล้วพูด：“ขอโทษค่ะ ฉันอยู่บ้านนั้นเอง ตอนฉันกลับมาก็เห็นคนพวกนั้นยืนอยู่หน้าบ้านฉันไม่รู้ทำอะไรกันอยู่ก็เลยกลัวแล้วเคาะประตูบ้านพวกคุณค่ะ ขอโทษจริงๆนะคะ รบกวนพวกคุณแล้ว”
ได้ยินดังนั้น คนบ้านนั้นก็รู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นมีเหตุผลเลยไม่ว่าอะไรเธอ กลับชมเธอว่าฉลาด：“หนูฉลาดจริงๆ แต่ว่าคนพวกนั้นดูแล้วก็เหมือนไม่ใช่คนดีอะไร หนูแจ้งความเถอะต่อไปจะได้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“ค่ะ”เจียงหยุนเอ๋อรีบพยักหน้า ขอบคุณคนบ้านนั้นอีกครั้งแล้วเตรียมกลับห้อง
พอเข้าบ้านไปเจียงหยุนเอ๋อก็อยู่ที่ห้องรับแขกได้ยินเสียงถวนจื่อเล่นเกมส์อยู่ พอได้ยินเสียงถวนจื่อ เธอก็โล่งอกมากๆดีที่มาทันเวลา ถวนจื่อไม่เป็นอะไร……
พอได้ยินเสียงถวนจื่อก็พูดเสียงดังออกมาจากห้อง：“หยุนเอ๋อ ทำไมแม่กลับมาไวจังครับ？”
เจียงหยุนเอ๋อเดินไปหน้าห้องถวนจื่อ มองถวนจื่อแล้วพูด：“ถวนจื่อเมื่อกี้ได้ยินเสียงด้านนอกอะไรไหมลูก？”
“ไม่นี่ครับ”ถวนจื่อส่ายหัว เอาโทรศัพท์ให้เจียงหยุนเอ๋อดู“ผมกำลังเล่นเกมส์กับพ่อ”
เจียงหยุนเอ๋อคิดอยู่แปปนึง จากนั้นก็อยากปรึกษาลี่จุนถิงเรื่องนี้ เพราะตอนนั้นเธอไม่รู้จะทำไงจริงๆ เธอก้มลงข้างถวนจื่อแล้วพูด：“ถวนจื่อ รออีกแปปลูกค่อยเล่นเกมส์ได้ไหม？แม่อยากคุยกับคุณอาลี่หน่อย”
“ได้สิครับ”ถวนจื่อพยักหน้าแล้วใช้เสียงพูดในตัวเกมส์ว่า“พ่อครับ แม่มีอะไรจะคุยด้วย”
ถวนจื่อเอาโทรศัพท์ยื่นให้ที่มือเจียงหยุนเอ๋อ เจียงหยุนเอ๋อคิดแล้วก็หมุนตัวออกไปจากห้องไม่อยากให้ถวนจื่อได้ยิน
“มีอะไร？”ลี่จุนถิงที่ปลายสายขมวดคิ้วบางๆ คิดว่าเจียงหยุนเอ๋อจะต้องมีอะไรที่อยากบอกตัวเองแน่ๆ
“ตอนที่ฉันกลับมา เห็นอันธพาลสองสามคนตรงหน้าบ้านฉัน ตอนนั้นฉันไม่อยู่บ้านพอดี ตอนที่เจอก็เหมือนว่าพวกเขาจะไม่รู้จักฉัน ฉันว่า……พวกเขาจะต้องมาเอาถวนจื่อไปแน่”เจียงหยุนเอ๋อพูดอย่างหวาดกลัว
ลี่จุนถิงรู้ว่าเจียงหยุนเอ๋อไม่ใช่คนที่เดาอะไรมั่วซั่วก็รีบพูด：“งั้นคุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อส่ายหัวก่อน จากนั้นก็นึกขึ้นได้ว่าลี่จุนถิงมองไม่เห็นท่าทางตัวเองซะหน่อยเลยพูดไปว่า：“ฉันไม่เป็นไร ตอนนั้นฉันเคาะประตูห้องข้างๆ พอพวกเขาออกมาอันธพาลพวกนั้นก็กลัวจนหนีไป แต่ว่าฉันกังวลว่าเขาจะมาอีก ก็เลย……ไม่ค่อยกล้าออกจากห้อง”
“โอเค งั้นตอนนี้คุณกับถวนจื่ออยู่ในห้อง ผมจะไปตอนนี้เลย”ลี่จุนถิงพูดอย่างเด็ดขาด
ไม่ทันให้เจียงหยุนเอ๋อปฏิเสธอะไรลี่จุนถิงก็ตัดสายแล้วพูดกับซู่จี้งยี้ให้พาคนไปที่บ้านเจียงหยุนเอ๋อด้วยกัน
ไม่นานเจียงหยุนเอ๋อก็ได้ยินเสียงเคาะประตูจากด้านนอกแล้วก็มีเสียงที่คุ้นเคยของลี่จุนถิงเข้ามา：“ผมมาแล้ว เปิดประตู”
พอเปิดออกเจียงหยุนเอ๋อก็ตกใจกับด้านนอกประตู：“ทำไม……ทำไมคนเยอะขนาดนี้？”
“พวกนายเข้าไปดูว่ามีคนเข้ามาทำอะไรแล้วหรือเปล่า”ลี่จุนถิงหันไปพูดกับคนพวกนั้นย่างโหดๆ จากนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็เห็นคนจำนวนมากเข้ามา
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเหนือความคาดหมาย แปปนึงก็มีเสียงคนพูดเสียงดังมาจากห้องรับแขก：“คุณชายลี่ ที่นี่มีคนมาติดกล้อง”
“เอาออก”ลี่จุนถิงขมวดคิ้วรีบพูด
ตอนนั้นเจียงหยุนเอ๋อก็ตกใจอย่างไร้เหตุผล ทำไมบ้านตัวเองโดนติดกล้องได้ล่ะ？
พอคิดได้ว่ามีคนอาจจะแอบซุ่มดูการเคลื่อนไหวทุกอย่างของตัวเอง เธอก็กลัวจนตัวสั่น
เจียงหยุนเอ๋อกำหมัดเบาๆในใจกลัวมาก พูดเบาๆว่า：“เกิดอะไรขึ้นกันแน่？ใครทำแบบนี้กันนะ？”
“พอแล้ว ตอนนี้คุณอย่าคิดมากเลย ที่นี่ไม่ปลอดภัย ตอนนี้เก็บของ ย้ายบ้าน”ลี่จุนถิงมองพวกเขาที่แกะกล้องออกอย่างเยือกเย็น มีประกายความเย็นชาอยู่ในสายตา
เขามีวิธีสืบเรื่องนี้ได้ แต่ก่อนหน้านั้นเขาก็ต้องมั่นใจความปลอดภัยของเจียงหยุนเอ๋อด้วย เลยใช้วิธีที่น่าเชื่อถือที่สุดก็คือให้เจียงหยุนเอ๋ออยู่ในที่ที่ปลอดภัยมากขึ้น
“แต่ว่า……นั่นมันรบกวนคุณมาก……”เจียงหยุนเอ๋อพูดอย่างลังเล
เธอเอาเรื่องนี้บอกลี่จุนถิง ที่จริงอยากให้เขาช่วยสืบ คิดไม่ถึงว่าจะหากล้องวงจรปิดเจอในบ้านตัวเองได้
ที่จริงถึงแม้ลี่จุนถิงจะไม่พูด ตัวเจียงหยุนเอ๋อเองก็ไม่กล้าอยู่ที่นี่ต่อไปแล้ว แต่ว่า……เธอก็ละอายที่จะรบกวนลี่จุนถิงอีกจริงๆ
“ตามนี้แหละ”ลี่จุนถิงพูดอย่างแข็งก้าว
