บทที่233 ไม่ใช่ลูกของเขา
ร่างกายของเจียงหยุนเอ๋อสั่นเล็กน้อย เธอรู้ ว่าความสมบูรณ์แบบที่ไม่ต้องคิดอะไรทั้งสิ้นนั้นมันกำลังจะจบลงแล้ว
ความสวยงามในฝรั่งเศสนั้น มันเหมือนกับขโมยมาแล้ว
เหมือนกับว่าจักรพรรดิกำลังสงสารตัวเอง เลยเจียดเวลามีความสุขมาให้ตัวเองเพียงเล็กน้อย
ลี่จุนถิงเคยบอกเธอตั้งหลายรอบแล้ว ว่าให้เธอเชื่อเขา เขาจะแก้ไขปัญหาที่ที่บ้านไม่ยอมรับให้ได้ แล้วทั้งสองคนก็จะได้อยู่ด้วยกันตลอดไป
แต่ว่าเธอรอวันนี้มานาน กลับกลายเป็นแบบนี้
แต่สิ่งนี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ
เธอไม่ว่าลี่จุนถิงหรอกว่าไม่สามารถแก้ไขปัญหาของคนในตระกูลลี่ได้ เธอเองก็จะไม่โทษใคร เรื่องพวกนี้มันเป็นโชคของตัวเองทั้งนั้น
ถ้าเกิดว่าตอนนี้เธอพยายามจะดื้อดึงกับความคิดของตัวเอง มันยิ่งจะทำให้ลี่จุนถิงยิ่งลำบากไปอีก
เจียงหยุนเอ๋อยอมออกห่างจากลี่จุนถิงดีกว่าทำให้เขาลำบาก
เจียงหยุนเอ๋อหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะขับปาก พลางก้มหัว แววตาหลุบลง： “โอเค ฉันยอมกลับไปกับพวกคุณ”
ลี่จุนซินคิดไม่ถึงเจียงหยุนเอ๋อตอบตกลงอย่างง่ายดาย พลางถามอีกรอบด้วยความไม่อยากจะเชื่อ： “คุณมั่นใจเหรอ? จะไม่เปลี่ยนใจนะ？”
เจียงหยุนเอ๋อพยักหน้า： “งั้นคุณคิดว่าฉันเปลี่ยนใจแล้วจะมีประโยชน์อะไรเหรอ? ถึงอย่างไรพวกคุณก็ไม่มีทางหยุด”
คำพูดของเจียงหยุนเอ๋อ จนทำให้ลี่จุนซินเองพูดอะไรไม่ออก
ใช่สิ ถึงแม้ว่าเจียงหยุนเอ๋อจะเปลี่ยนใจไม่ยอม พวกเขาตระกูลลี่เองก็จะทำทุกวิถีทางให้เจียงหยุนเอ๋อออกจากลี่จุนถิง
โม่เสี่ยวฮุ่ยพึมพำเสียงเย็นชา ก่อนจะมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยสายตาเกลียดชัง: “ถือว่ารู้ดี รู้ตัวเองดีนี่ รู้ดีว่าผู้หญิงอย่างคุณอยู่ข้างๆ ลี่จุนถิงก็ช่วยอะไรไม่ได้ มีเพียงแต่จะทำให้เขาลำบาก”
เจียงหยุนเอ๋อเงียบลง ไม่พูดอะไรต่อไปแล้ว
“โอเค คุณรีบเก็บของเถอะ เดี๋ยวเราจะออกกันแล้ว เพื่อไม่ให้ลี่จุนถิงกลับมาก่อน แล้วเดี๋ยวคุณจะเริ่มเสแสร้ง เรียกคะแนนความสงสารอีก” โม่เสี่ยวฮุ่ยกลัวว่าลี่จุนถิงจะกลับมา แล้วตัวเองก็จะเอาผู้หญิงคนนี้ออกไปไม่ได้ง่ายๆ จะกลายเป็นปัญหาเอาได้
เจียงหยุนเอ๋อเพียงแค่คิดว่าวิญญาณของตัวเองถูกดึงไปแล้ว เลยไม่มีแรงไปทั้งตัว ก่อนจะก้มหน้าเดินกลับเข้าห้องไป
ตอนที่เก็บของ เธอเพียงแต่คิดว่าร่างกายของตัวเองมันชาไปทั้งตัว เธอไม่รู้สึกตัวเอง
โม่เสี่ยวฮุ่ยเอาแต่เร่งเจียงหยุนเอ๋อ และมักจะคิดว่าเจียงหยุนเอ๋อกำลังยื้อเวลา
เจียงหยุนเอ๋อค่อยๆ เก็บของ ค่อนๆ คิดถึงช่วงเวลาในคฤหาสน์แห่งนี้ ตอนที่ตัวเองกับลี่จุนถิงและถวนจื่ออยู่ด้วยกันก็ค่อยๆ ลอยขึ้นมา
น้ำตาก็ค่อยๆ ไหลออกมา แต่เธอไม่สามารถให้มันไหลออกมาได้ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้
เมื่อเจียงหยุนเอ๋อเก็บของเสร็จแล้ว โม่เสี่ยวฮุ่ยกับลี่จุนซินก็จะพาเธอออกไปอย่างเร็วที่สุด เหมือนกับจะออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด
คนเพิ่งจะออกไปได้ไม่นาน คนดูแลของคฤหาสน์ก็รีบโทรหาลี่จุนถิงทันที
“คุณชายลี่ คุณนายกับคุณชายน้อยถูกคุณนายลี่พาไปแล้ว” คนดูแลไม่กล้ารายงานตอนที่พวกเธอยังอยู่
“คุณพูดอะไรน่ะ？” ปลายสายมีเสียงที่โกรธอย่างเห็นได้ชัดของลี่จุนถิงลอยมา
แต่ว่าเพียงนานเขาก็ใจเย็นลง: “โอเค ฉันรู้แล้ว ฉันจะกลับไปเดี๋ยวนี้เลย”
เขาเข้าใจดี ว่าการที่คนในบ้านจะพาเจียงหยุนเอ๋อออกไป เพราะอยากจะให้ตัวเองกลับมา
พวกนี้มันไม่มีอะไรเลย เขาเพียงแค่กลัวว่าคนในครอบครัวจะทำอะไรไม่ดีกับเจียงหยุนเอ๋อ
ลี่จุนถิงหยุดงานที่กำลังทำอยู่ ก่อนจะรีบจองตั๋วเครื่องบินกลับประเทศทันที
เจียงหยุนเอ๋อถูกโม่เสี่ยวฮุ่ยกับลี่จุนซินพากลับประเทศมา เมื่อลงเครื่องก็มาที่ตระกูลลี่ทันที
แต่คนของตระกูลลี่ได้รับการรายงานของโม่เสี่ยวฮุ่ย เลยนั่งรออยู่ในห้องรับแขกเพื่อรอคนพวกนั้นกลับมา
เจียงหยุนเอ๋อเดินเข้ามาที่ตระกูลลี่กับทั้งสองคน เมื่อเดินเข้ามาก็เห็นไม้เท้าขวางอยู่ และมีเงาของปู่ลี่ที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟา ด้วยใบหน้าจริงจัง
“พ่อ ฉันพาเจียงหยุนเอ๋อกลับมาแล้ว” โม่เสี่ยวฮุ่ยอารมณ์ดีมาตลอดทาง ตอนนี้ลี่จุนถิงเองก็ไม่อยู่ จะจัดการผู้หญิงคนนี้ได้ไม่ยากเลย
ปู่ลี่พยักหน้า พลางมองเจียงหยุนเอ๋อ
“ยังไม่รีบทักทายอีกเหรอ? ” โม่เสี่ยวฮุ่ยเตือนเจียงหยุนเอ๋อ และไม่พอใจกับความไม่มีมารยาทของเจียงหยุนเอ๋อเสียมากกว่า
เจียงหยุนเอ๋อก้มหน้าลง ก่อนจะเดินเข้าไปข้างหน้า
ปู่ลี่มีสีหน้าเย็นชา ก่อนจะโยนเงินปึกหนึ่ง ลงตรงหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น： “เพียงแค่คุณคลอดเด็กคนนั้น แล้วก็เอาเงินนี้ แล้วก็ลูกชายคนนั้นของคุณ ออกไปให้ห่างลี่จุนถิง”
เงินปึกนั้นกระทบหน้า เจียงหยุนเอ๋อตกใจอึ้งไป เธอปรายตาขึ้นมามองปู่ลี่
เห็นเพียงแต่สีหน้าของปู่ลี่นั้นไม่ดีนัก มองตัวเองด้วยสายตาเย็นชา ยิ่งไปกว่านั้นยังมีความเกลียดชังอยู่ด้วย
เจียงหยุนเอ๋อคิดว่าหัวใจของตัวเองนั้นก็เยือกเย็นไปหมด
แต่ก่อนคิดว่าคนแก่มักจะใจดี ตั้งแต่ได้มาเจอปู่ลี่ เจียงหยุนเอ๋อถึงจะเข้าใจ ที่แท้คนแก่เองก็ไม่ได้ดีกับคุณทุกคน
เจียงหยุนเอ๋อไม่อยากออกห่างจากลี่จุนถิง เธอเองก็ไม่ใช่คนที่จะสนใจเงินทองมากมาย พลางเงยหน้าสบตาปู่ลี่ ก่อนจะพูดขัด： “ถ้าเกิดว่าฉันไม่เอาล่ะ？”
ปู่ลี่พูดด้วยความเย็นชา： “ฉันโน้มน้าวคุณนะ ให้ดีรู้จักเรื่องราวต่างๆ บ้าง เลือดของพวกเราตระกูลลี่สมบูรณ์แบบมาตั้งแต่ไหนแต่ไร ลี่จุนถิงถูกคุณทำให้หลง เลยเลือกคุณ ตอนนี้มีลูกแล้ว หลังจากที่พวกเราตระกูลลี่ได้ปรึกษากันแล้ว เลยยอมรับลูกของคุณเอาไว้ แต่คุณน่ะพวกเราไม่มีทางรับไว้ได้”
มุมปากของเจียงหยุนเอ๋อยิ้มขึ้น
“ถ้าเกิดว่าคุณไม่ยินยอม งั้นก็ทำแท้งเด็กในท้องซะ พวกเราตระกูลลี่เองก็ไม่ได้มีแค่ลูกในท้องคุณเป็นผู้สืบทอดเพียงคนเดียวสักหน่อย”
สายตาที่ปู่ลี่มองเจียงหยุนเอ๋อนั้นเป็นการดูถูก คิดว่าเจียงหยุนเอ๋อนั้นพึ่งบารมีของลูก แต่มีลูกจะมาทระนงตนได้แล้วเหรอ？
เจียงหยุนเอ๋อรู้สึกเย็นไปทั้งตัว
คนในบ้านนี้ นอกจากลี่จุนถิงแล้ว คนอื่นๆ ก็ไร้เยื่อใยอะไรดีๆ เลย
เธอไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดกันแน่พวกเขาเลยเกลียดขนาดนี้ หรือว่าเพราะว่าตัวเองคลอดถวนจื่อเหรอ？
พวกเขาไม่ให้โอกาสตัวเองเลยแม้แต่น้อย และไม่เคยลองให้ตัวเองเข้าใกล้ชิดกับพวกเขาเลย
เจียงหยุนเอ๋อมีสีหน้าซีดเซียว ไม่เห็นเลือดฝาดของมุมปากแล้วด้วย เธอกำลังคิด ว่าตัวเองควรจะออกจากสถานการณ์นี้อย่างไรดี
สุดท้าย เจียงหยุนเอ๋อก็หายใจเข้าลึกๆ เหมือนกับตัดสินใจอะไรบางอย่างได้แล้ว บนหน้ามีอารมณ์เสียดายเล็กน้อย เธอยิ้มพลางพูด： “ดูๆ ไปแล้ว ฝันที่ฉันอยากจะแต่งเข้าบ้านมหาเศรษฐีนั้นคงจะสลายแล้วสินะ”
คนในห้องโถงนั้นมองเจียงหยุนเอ๋อด้วยแววตาประหลาดใจ โดยที่ไม่เข้าใจว่าจู่ๆ เธอพูดอะไรออกมา
เจียงหยุนเอ๋อต้องการผลลัพธ์แบบนี้ เธอเลยยิ้มพลางพูดต่อว่า： “เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ฉันเองก็ไม่อยากจะปิดบังพวกคุณแล้ว อันที่จริงลูกในท้องของฉัน……”
เจียงหยุนเอ๋อพูดพลางเอามือลูบท้องของตัวเอง พลางก้มมอง แล้วกัดฟัน： “ไม่ใช่ลูกของลี่จุนถิง เด็กคนนี้เป็นลูกของพ่อแท้ๆ ของฉันกับถวนจื่อ แต่ทว่า ลี่จุนถิงดีมากเหลือเกิน แถมยังให้ทุกอย่างที่ฉันอยากได้ เลยทำให้ฉันออกห่างจากเขาไม่ได้จริงๆ ดังนั้นฉันเลยต้องบอกว่าเด็กคนนี้เป็นของลี่จุนถิง
