บทที่316 ไม่กล้าทำอะไรอย่างไรอย่างไม่คิดให้ดี
บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าบรรยากาศมันตึงเครียดเป็นอย่างมาก อารมณ์ของถวนจื่อมืดมนลงไปมาก
ในใจของเจียงหยุนเอ๋อ อันที่จริงไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เธอก็หวังว่าถวนจื่อจะได้มีความสุขในทุกๆ วัน เลยไม่อยากเห็นเขามีอารมณ์แบบนี้
ดังนั้น เจียงหยุนเอ๋อรีบปลอบถวนจื่อ： “ถวนจื่อ ไม่ต้องกลัว”
ถึงแม้ว่าถวนจื่อยังคงไม่สบายใจอยู่ แต่ในเมื่อเจียงหยุนเอ๋อพูดขนาดนี้แล้ว เขาก็เลยต้องพยักหน้า
คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ของเจียงหยุนเอ๋อ ถวนจื่อค่อยๆ เงียบลง เพราะว่าเขาก็ไม่รู้ว่าในตอนนี้ ยังจะต้องพูดอะไรออกไป
ถวนจื่อที่ก่อนหน้านี้ร่าเริงเปลี่ยนไปเป็นแบบนี้แล้ว เจียงหยุนเอ๋อเห็นแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่ดีขึ้นมา
“ถวนจื่อ” เจียงหยุนเอ๋อนั่งยองลงตรงหน้าของถวนจื่อ พลางมองเขาอย่างจริงจัง และพูดขึ้นทีละคำๆ “ฉันจะต้องหาวิธีติดต่อพ่อของคุณ ดังนั้น คุณก็ไม่ต้องกังวลแบบนี้นะ รู้ไหม？”
“ฉันรู้แล้ว หม่ามี้” ถวนจื่อก็มองเจียงหยุนเอ๋ออย่างจริงจัง พลางตอบ
เมื่อเห็นท่าทีเชื่อฟังของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจออกมา
ก็ไม่รู้เพราะอะไรกันแน่ เธอเองตกอยู่ในอันตรายก็ยังไม่เท่าไหร่ แต่มันจะเดือดร้อนไปถึงถวนจื่อด้วย
บางที เธอก็หวังว่าอยากจะรับทุกอย่างเอาไว้คนเดียวจริงๆ
“ช่วงนี้ คุณก็ต้องอยู่ข้างหลังฉัน ห้ามวิ่งเล่นที่ไหนนะ เข้าใจไหม？” เจียงหยุนเอ๋อกำชับถวนจื่ออย่างจริงจัง
ถึงแม้ว่าเธอจะไม่อยากทำให้บรรยากาศมันจริงจังขนาดนี้ แต่ถึงอย่างไรที่นี่มันอันตรายจริงๆ เจียงหยุนเอ๋อวางใจกับถวนจื่อไม่ได้จริงๆ
เพียงแค่ให้ถวนจื่ออยู่ข้างๆ ตัวเองแบบนี้ เธอถึงจะวางใจลงได้บ้าง
เมื่อเป็นแบบนี้ เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อเลยต้องอยู่บนเรือต่อไป
สำหรับพวกเขาที่นี่มันแปลกตาไปหมด บวกกับท่าทีของเรือยาวนี้อีก เจียงหยุนเอ๋อมักจะคิดว่ามีคนจ้องตัวเองอยู่ ดังนั้นเลยไม่กล้าทำอะไรแบบไม่คิดให้ดีๆ
บนเรือ ไม่มีอะไรที่สามารถกินได้เลย
บวกกับเจียงหยุนเอ๋อกลัวว่าจะถูกเปิดโปงในที่ที่ไม่คุ้นแบบนี้ ทุกวันต้องรอคนไม่เยอะถึงจะแอบเข้าไปในห้องอาหารดูว่ามีอะไรเหลือให้กินได้บ้าง
ดังนั้น หลายวันมานี้ เจียงหยุนเอ๋อกับถวนจื่อเลยได้กินแค่มื้อเดียวต่อวัน แถมอาหารยังไม่ค่อยดีอีกด้วย
สำหรับสถานการณ์แบบนี้ พวกเขาสองคนไม่คุ้นเคยเลยแม้แต่น้อย
แต่ถึงอย่างไรก็มาถึงบนเรือแล้ว ถึงจะไม่คุ้นเคย แต่ก็ทำได้เพียงอดทน ถึงอย่างไรก็ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
ทุกๆ วัน เจียงหยุนเอ๋อคิดหาวิธีในการติดต่อกับลี่จุนถิง แต่สิ่งที่รอเธออยู่นั้น ก็มีเพียงแค่ความผิดหวัง
เช้าวันต่อมา ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อมาถึงที่ห้องอาหาร กลับไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังจ้องมองเธออยู่นานแล้ว
คนคนนั้นคือคนดำร่างกำยำ ถึงแม้ว่าหลายวันมานี้เจียงหยุนเอ๋อจะพยายามปกปิดการเคลื่อนไหวของตัวเอง แต่ก็ยังมีคนมองเธออยู่ดี
ถึงอย่างไร ในกลุ่มผู้ชายตรงนั้นมีผู้หญิงอยู่คนหนึ่งที่สวยอยู่ จะต้องดึงดูดสายตาแน่นอน
ก่อนหน้านี้เจียงหยุนเอ๋อก็เพราะว่าคิดถึงจุดนี้ได้ เลยระวังเป็นพิเศษ
เธอคิดออกอีกเรื่อง ถึงจะคิดมารอบด้านแล้ว แต่ก็ยังหลบสายตาคนอื่นยากอยู่ดี
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อหยิบอาหารแล้วกำลังจะออกไปนั้น คนดำรีบเดินเข้ามาหาเธอ จากนั้นก็ขวางเธอเอาไว้
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วเป็นปม ก่อนจะรีบก้าวถอยไป พลางมองคนดำคนนั้น สีหน้าก็ดูไม่ค่อยได้เลยล่ะ
ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าชายคนนั้นเดินเข้ามาทำไม แต่สัญญาชาติญาณมันบอกเจียงหยุนเอ๋อ ว่าจะต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่นอน
ทันใดนั้นเอง ถึงเจียงหยุนเอ๋อจะถอยออกไปแล้ว แต่ผู้ชายคนนั้นก็ยังเดินประชิดเข้ามาอยู่ดี
ใบหน้าของคนดำมีรอยยิ้มที่ไม่หวังดีอยู่ และพูดภาษาที่เจียงหยุนเอ๋อฟังไม่ออกเลย
เจียงหยุนเอ๋อยังไม่ทันจะตอบกลับ แต่เห็นคนดำคนนั้นยื่นมือมากอดตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดเขา
ท่าทีแบบนั้น เจียงหยุนเอ๋อจะทนไหวได้อย่างไร จึงรีบขัดขืน แต่ก็ถูกคนดำกอดเอาไว้ในอ้อมกอดอยู่ดี
ตอนที่เจียงหยุนเอ๋อไม่รู้จะทำอย่างไร ก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่ง ผลักคนดำคนนั้นออก
จากนั้น ผู้ชายก็ยืนบังอยู่ด้านหน้าของเจียงหยุนเอ๋อ
เจียงหยุนเอ๋ออึ้งไป จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาพลางมองไปทางผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายคนนี้ร่างกายกำยำ แต่ทั้งหน้ามีแต่หนวดเครา เห็นหน้าไม่ชัดเลย
ผมของเขานั้นยาวมาก จนปิดบังใบหน้าไปหมด ดูเหมือนคนจรเลยล่ะ
เสียงของผู้ชายคนนั้นนุ่มลึก ถึงจะไม่เหมือนกับลี่จุนถิง แต่ก็น่าฟังเหมือนกัน
คนดำคนนั้นเหมือนจะคิดไม่ถึงว่าจะมีคนเข้ามา แต่เมื่อครู่เขาก็ส่งสายตาให้ผู้ชายคนนี้นิดหน่อย ก่อนจะถูกเขาผลักลงไปที่พื้น
คนดำดูเหมือนแข็งแรงมาก คิดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะถูกผลักลงอย่างง่ายๆ
คนบนเรือเองก็ตกใจเหมือนกับเขา หลังจากที่การกระทำของพวกเขาดึงดูดสายตาคนอื่น คิดไม่ถึงเลยว่าผู้ชายที่ดูไม่มีอะไรจะเข้ามาผลักคนดำล้มลงแบบนี้
ตอนแรกคนดำลุกขึ้นมาด้วยความไม่พอใจ เหมือนอยากจะต่อกลอนกับผู้ชายคนนี้
ทันใดนั้น เมื่อสบตากับผู้ชายคนนี้ คนดำกลับยอมลงในทันที
ถึงแม้ว่าเขาจะมองแววตาของผู้ชายคนนั้นไม่ชัด แต่ว่าแววตานั้น ทำให้เขากลัวได้ในทันที
คนดำหลีกออกไปอย่างรวดเร็ว เจียงหยุนเอ๋อยังยืนอยู่ที่เดิม พลางมองผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหน้าตัวเอง ด้วยความรู้สึกซึ้งใจไม่น้อย
ตอนแรกคิดว่าจะไม่มีใครช่วยเหลือบนเรือ ถ้าเกิดไม่มีคนคนนี้มาช่วยตัวเอง บางทีเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ในตอนนั้นเอง จู่ๆ ถวนจื่อก็วิ่งเข้ามา พลางกอดขาของเจียงหยุนเอ๋อ แล้วพูดขึ้น： “หม่ามี้ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม？”
เจียงหยุนเอ๋อขมวดคิ้วเป็นปมเบาๆ จากนั้นก็พูดขึ้น： “ถวนจื่อ บอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าไม่ให้วิ่งไปไหน？”
“แต่ว่า……คุณไม่กลับมาสักที ฉันกลับ” ถวนจื่อทำปากจู๋ มีท่าทีน้อยใจ
เมื่อเห็นท่าทีของถวนจื่อ เจียงหยุนเอ๋อก็ใจอ่อน พลางลูบหัวของถวนจื่อ โดยที่ไม่ได้พูดอะไร
ตอนที่ผู้ชายคนนั้นกำลังจะออกไป จู่ๆ เจียงหยุนเอ๋อก็เงยหน้าขึ้นมา เหมือนคิดอะไรออกมาได้ เลยรีบไปขอบคุณเขา
“คุณลุง เรื่องเมื่อครู่ ขอบคุณมากจริงๆ นะ”
ถวนจื่อมองผู้ชายคนนั้นด้วยความไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าจะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ก็รีบพูดตามเจียงหยุนเอ๋อ： “ขอบคุณคุณปู่！”
ปากของผู้ชายยิ้มเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบอะไร
