บทที่395 จะไม่ปล่อยคุณไปอย่างแน่นอน
พ่อส้งนั่งอยู่ด้านนอก พลางมองส้งหวั่นหวั่นที่ไม่พูดอะไร
ส้งหวั่นหวั่นขยับปากเล็กน้อย จากนั้นก็เปิดปากพูดออกมาเบาๆ ： “พ่อ”
“อือ” เมื่อเงียบอยู่นาน พ่อส้งถึงจะตอบออกมา
ส้งหวั่นหวั่นค่อยๆ เงยหน้ามองพ่อส้งด้วยความระมัดระวัง พลางคิดว่า……ท่าทีของพ่อของตัวเองดูไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่ เหมือนกับว่ากำลังปิดบังอะไรอยู่
เธอลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะถามออกมาว่า： “พ่อ คุณเป็นอะไรไปงั้นเหรอ？”
พ่อส้งกำหมัดแน่นอย่างเงียบๆ แต่เพราะเอามือวางอยู่ใต้โต๊ะ ส้งหวั่นหวั่นเลยไม่เห็นท่าทีของเขา
มือของเขากำอยู่สักพัก ก่อนจะคลายออก เป็นแบบนี้อยู่หลายครั้ง จากนั้นจึงพูดขึ้น： “ไม่มีอะไรหรอก ที่ฉันมาครั้งนี้……ก็เพื่อเยี่ยมคุณน่ะ”
“อ๋อ……โอเค” ส้งหวั่นหวั่นมองพ่อส้งสักพัก จากนั้นก็คิดว่าสิ่งที่พ่ออยากจะพูดคงไม่ง่ายขนาดนั้น
หลังจากที่ส้งหวั่นหวั่นพูดคำนั้นออกมา ทั้งสองคนก็นั่งเงียบกันจนน่าประหลาดใจ พ่อส้งเหมือนจะไม่มีท่าทีที่จะพูดอะไรออกมาเองเลย
น่าแปลก……ไม่ใช่มาเพื่อเยี่ยมตัวเองหรือไง？ทำไมกลับไม่ยอมพูดอะไรเลยนะ？
ส้งหวั่นหวั่นมองพ่อส้งด้วยความแปลกใจ
พ่อส้งรักและเป็นห่วงเธอมาตลอด แต่ตอนนี้กลับมีท่าทีแบบนี้เสียอย่างนั้น มันทำให้ส้งหวั่นหวั่นคิดว่าน่าแปลกใจจริงๆ
“พ่อ……” ส้งหวั่นหวั่นลังเลอยู่ในใจตัวเองไม่น้อยเลย แต่ก็ยังเลือกที่จะพูดขึ้นเอง ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดทั้งสองคนเงียบต่อไปแบบนั้นมันคงจะแปลกเกินไป
เมื่อได้ยินเสียงของส้งหวั่นหวั่น พ่อส้งก็เงยหน้าขึ้นมามองเธอสักพัก แต่แววตาที่เต็มไปด้วยความหมายนั้นกลับทำให้ส้งหวั่นหวั่นคาดเดาไม่ได้เลย
มันหมายความว่าอย่างไรกันแน่นะ？
ไม่รู้ทำไม ตอนนี้ ในใจของส้งหวั่นหวั่นถึงได้รู้สึกกลัวขึ้นมาอย่างแปลกๆ พลางคิดว่าเรื่องนี้มันไม่เหมือนกับที่ตัวเองคิดเอาไว้เลย
“อะไร？” พ่อส้งถามขึ้น
บางทีขนาดตัวเขาเองยังสังเกตไม่ได้ ว่าท่าทีของเขาในตอนนี้มันเย็นชาขนาดไหน มันไม่เหมือนกับท่าทีที่เขามีต่อส้งหวั่นหวั่นในเวลาปกติเลยแม้แต่น้อย
แต่ว่าส้งหวั่นหวั่นกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน ในใจก็เริ่มรู้สึกสับสนมากขึ้นไปอีก
ลี่จุนถิงก็มีเรื่องกับตัวเองจนแตกแยกหมดแล้ว นี่น่าจะสังเกตเรื่องนี้ได้ตั้งแต่แรกแล้ว
Anthonyเองก็พ่ายแพ้ในกำมือของลูกน้องของลี่จุนถิงตั้งแต่แรกแล้ว เลยไม่น่าจะมีปัญญามาปกป้องตัวเองอีก ตอนนี้ทางเดียวที่เธอพึ่งได้ก็คือครอบครัวของตัวเอง แต่ว่าตอนนี้ ขนาดพ่อของตัวเอง ยังทำกับตัวเองแบบนี้เลยเหรอ？
“เป็น……เป็นเพราะฉันหรือเปล่า ที่ทำให้ตระกูลส้งต้องเหนื่อยยากไปด้วย จนพ่อต้องโกรธน่ะ？”
ส้งหวั่นหวั่นมองพ่อส้ง พลางพูดด้วยน้ำเสียงที่อยากจะเอาใจอย่างระมัดระวัง
ต้องรู้ด้วยว่าก่อนหน้านี้ ส้งหวั่นหวั่นถูกพ่อส้งแม่ส้งเลี้ยงแบบไข่ในหินมาตลอด ถึงจะทำอะไรผิดก็รู้ว่าจะได้รับการให้อภัยแน่นอน ดังนั้นเลยไม่เคยสนใจความรู้สึกคนอื่นมาก่อนเลย
แต่ว่าครั้งนี้ ขนาดส้งหวั่นหวั่นเองยังรู้เลย ว่าความผิดในครั้งนี้มันมากเกินไป ดังนั้นเลยเลือกที่จะออกมาจากตระกูลส้ง
ตอนนี้……พ่อไม่อยากให้อภัยเธอแล้วใช่ไหม？
เมื่อเห็นท่าทีน่าสงสารของส้งหวั่นหวั่น ก็มีแวบหนึ่งในใจ ที่พ่อส้งใจอ่อนขึ้นมาเล็กน้อย
แต่เมื่อคิดไป ว่าลูกสาวของเขาเกือบจะฆ่าคนไปแล้ว ใจก็กลับมาเย็นชาอีกครั้ง
“ไม่ ไม่ใช่ หวั่นหวั่น อย่าคิดมากไปเลย” พ่อส้งปลอบใจส้งหวั่นหวั่นอยู่สักพัก แต่ว่าขนาดเขาเองยังฟังออกเลย ว่าคำพูดนั้นมันไม่ได้ออกมาจากใจแค่ไหน
ส้งหวั่นหวั่นเบ้ปากเล็กน้อย ถึงแม้ว่าจะรู้ว่าพ่อส้งกำลังโกหกอยู่ แต่ว่าท่าทีของเขาตอนนี้ ก็ดูเหมือนไม่อยากจะพูดแล้ว
“พ่อ คุณว่า……ฉันยังจะมีโอกาสออกจากที่นี่ไหม？” ส้งหวั่นหวั่นถามขึ้น
อันที่จริงเธอรู้ สถานการณ์ของพ่อส้งในตอนนี้ น่าจะช่วยอะไรเธอไม่ได้ แต่เธออยู่ในคุก ก็ไม่มีใครให้คุยด้วยเลย มันไม่ง่ายเลยที่พ่อส้งจะมาที่นี่ เธอจะต้องคว้าโอกาสในการคุยให้ได้
เมื่อได้ยินดังนั้น อารมณ์ของพ่อส้งก็เปลี่ยนไปในทันที
ส้งหวั่นหวั่นทำผิดไปแล้ว แต่มาจนถึงตอนนี้แล้ว กลับยังไม่รู้สึกผิดอะไรเลยเหรอ？
จู่ๆ พ่อส้งก็รู้สึกปวดใจ เพราะหลายปีที่ผ่านมา เขาไม่ได้เข้าใจลูกสาวของตัวเองขนาดนั้น มันเป็นเพียงความรักที่เบาบางเท่านั้นเอง
สุดท้าย ไม่เพียงแค่ทำร้ายลูกสาวของตัวเอง แต่ได้ทำร้ายตัวเองไปด้วย และทำร้ายครอบครัวทั้งครอบครัวเลยล่ะ！
“หวั่นหวั่น คุณทำผิดไปแล้วนะ ถึงจะออกไปไม่ได้ แต่ก็ไม่ควรบ่นอะไร” บรรยากาศเงียบสงัดไปสักพัก จากนั้นพ่อส้งก็ถอนหายใจออกมา พลางพูดขึ้น
ส้งหวั่นหวั่นเบิกตาโพลงขึ้นมา เหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
เสียงของเธอนั้นสั่นขึ้นมา พลางพูดอย่างตะกุกตะกัก： “พ่อ……คุณ……คุณรู้เหรอ？”
“อือ” ตอนที่พ่อส้งเงยหน้าขึ้นมา ดวงตาทั้งสองข้างแดงก่ำ “ถ้าไม่ใช่เพราะคนอื่นบอกฉัน คุณก็คงจะปิดบังฉันไปจนตายเลยสินะ ลูกสาวของฉัน”
เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของพ่อส้งเปลี่ยนไป ส้งหวั่นหวั่นก็เข้าใจขึ้นมันที ว่าทำไมท่าทีของพ่อส้งในวันนี้ถึงได้ไม่ปกติ
ใช่ ในสายตาของเขา ตัวเองเป็นลูกสาวที่ใสซื่อบริสุทธิ์ แล้วก็เป็นลูกสาวคนเก่งของครอบครัว จะทำเรื่องน่ากลัวแบบนี้ลงได้อย่างไรกัน？
ขนาดส้งหวั่นหวั่นเองยังไม่รู้ ว่าจิตใจของเธอมันเริ่มไม่ใสซื่อแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แถมยังเต็มไปด้วยความฟอนเฟะอีกด้วย
“พ่อ……” ส้งหวั่นหวั่นมองพ่อส้งด้วยความทำตัวไม่ถูก พลางอยากจะแก้ตัวสักหน่อย แต่ว่าทั้งหมดนั้นเป็นเรื่องจริง เลยไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอย่างไรดี
พ่อส้งส่ายหัวด้วยความเหนื่อยอ่อน ดูแล้วเหมือนจะไม่ได้อยากฟังคำอธิบายจากส้งหวั่นหวั่นเลย
“ฉันไม่ได้สอนคุณให้ดีเอง”
เมื่อเห็นท่าทีของพ่อส้งเหมือนกับแก่ลงไปสิบปี น้ำตาของส้งหวั่นหวั่นก็กลั้นเอาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ไม่ ไม่ใช่แบบนั้น พ่อ……ไม่ใช่ความผิดของคุณ ฉันหลงผิดเอง……พ่อ ขอโทษ……ขอโทษ……”
“เห้อ……” พ่อส้งถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พลางไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องถอนหายใจ “เรื่องมันเป็นแบบนี้ พูดอะไรแบบนี้มันมีประโยชน์อะไรงั้นเหรอ？เรื่องพวกนี้ ฉันจะไม่บอกแม่คุณนะ ความเจ็บปวดแบบนี้ ฉันไม่อยากให้เธอได้รับมัน”
ส้งหวั่นหวั่นยกมือขึ้นปาดน้ำตา แต่ไม่ได้พูดอะไรออกไป
แต่พ่อส้งกลับมองนาฬิกาที่ข้อมืออย่างนิ่งเฉย พลางพูดขึ้น： “โอเค คุยกันมาสักพักแล้ว ฉันต้องไปก่อนนะ คุณ……พักผ่อนให้ดีๆ ก็แล้วกัน”
เมื่อเห็นเงาของพ่อส้ง ส้งหวั่นหวั่นก็อดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา น้ำตามันไหลไม่หยุด โดยที่ไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองเลย มันไม่เหมือนกับเธอแต่ก่อนเลย
ทางฝั่งของAnthony เพราะเขายังรักษาตัวตนและภาพลักษณ์อยู่ ลี่จุนถิงเองก็มาส่งเขาเข้ามาในคุกไม่ง่ายเลย สุดท้ายเลยทำได้เพียงขังAnthonyเอาไว้
“ลี่จุนถิง คุณทำแบบนี้ เดี๋ยวรอให้ฉันออกไปให้ได้ก่อนนะ ฉันจะไม่ปล่อยคุณเอาไว้แน่！” Anthonyกัดฟันพลางพูดกับลี่จุนถิง
แต่ทว่า สิ่งที่Anthonyต่างกันอย่างเห็นได้ชัด ก็คือท่าทีของลี่จุนถิงนั้นนิ่งเฉยเป็นอย่างมาก
ขนาดคำขู่ของAnthonyเหล่านั้น ลี่จุนถิงยังไม่เอามาใส่ใจเลย
ตอนนี้Anthonyเป็นคนพ่ายแพ้อยู่ จะเอาอะไรมาขู่ได้ล่ะ？
“ลี่จุนถิง คุณอย่าทำอะไรให้มันมากเกินไปหน่อยเลย！” Anthonyที่โซเซไร้เรี่ยวแรงเล็กน้อยมองลี่จุนถิงด้วยความโกรธ เหมือนกับว่าจะมองจนกว่าร่างกายเขาจะเป็นรู้อย่างไรอย่างนั้นเลยล่ะ
