บทที่ 439 รอดกลับมาให้ได้
บทที่ 439 รอดกลับมาให้ได้
เซี่ยชิงหยวนได้รับโทรศัพท์จากอาเซียง หญิงสาวที่อยู่ปลายสายของโทรศัพท์มีน้ำเสียงเขินอายที่หายากอย่างมาก “พี่สาวเซี่ย ฉันขอเลื่อนวันกลับอีกสักหน่อยได้ไหมคะ?”
เธออธิบายด้วยความกระอักกระอ่วน “แม่ของเขาล้มและไม่มีใครคอยดูแลอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันอยากอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเหลือน่ะค่ะ”
เซี่ยชิงหยวนถามอย่างกังวล “ตายจริง แม่ของเขาดีขึ้นแล้วรึยัง? มันร้ายแรงมากไหม?”
อาเซียงถอนหายใจ “หมอบอกว่ากระดูกก้นกบหลุด และมีหมอนรองกระดูกเคลื่อน คาดว่าตอนเดินนานๆ คงลำบากไม่น้อยเลยค่ะ”
หลังจากได้ยินแบบนี้ เซี่ยชิงหยวนก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดว่า “งั้นเธอช่วยซื้อของฝากเขาให้พี่ทีสิ และอยู่ที่นั่นต่ออีกสักพักเพื่อช่วยพวกเขาแล้วกัน”
อาเซียงพูดด้วยความตื่นเต้นทันที “ขอบคุณค่ะพี่สาวเซี่ย พี่ดีที่สุดเลย!”
จากนั้นหญิงสาวก็สัญญาทันที “พี่สาวไม่ต้องกังวลนะ ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำให้งานล่าช้าแน่นอนค่ะ ฉันจะไปเรียนรู้จากเหล่าไต้ทุกวัน และเสื้อผ้าที่เราซื้อในครั้งนี้เพิ่งถูกส่งไปเมื่อวานและน่าจะไปถึงภายในไม่กี่วันแน่ค่ะ”
เซี่ยชิงหยวนรู้สึกดีใจมาก “เอาละ ไม่ต้องอธิบายแล้ว ที่นี่ยังมีพี่อยู่ มันไม่มีปัญหาอะไรหรอก”
หลังจากได้รับการอนุญาตจากเซี่ยชิงหยวนแล้ว อาเซียงก็ตักข้าวใส่กล่องอาหารอย่างมีความสุขเพื่อจะเอาส่งไปให้คุณแม่เฮ่อ
วันนี้เธอมีเวลาไม่พอ ดังนั้นพรุ่งนี้ค่อยไปหาซื้อของในนามของเซี่ยชิงหยวนเพื่อเป็นของเยี่ยมไข้แทนแล้วกัน
เมื่อหญิงสาวไปถึงโรงพยาบาล เฮ่ออวี้เฟิงก็อยู่ที่นั่นด้วย เขากำลังจะออกไปซื้ออาหารให้แม่ของเขาพอดี
อาเซียงถือกล่องอาหารก้าวเข้าไปแล้วพูดว่า “ฉันทำอาหารมาให้ค่ะ”
คุณแม่เฮ่อยิ้มแล้วพูดว่า “สองวันนี้รบกวนอาเซียงมากเลย”
อาเซียงส่ายหัว “ไม่รบกวนเลย ไม่รบกวนเลยค่ะ”
ขณะที่พูดอย่างนั้น เธอก็เหลือบมองเฮ่ออวี้เฟิงอย่างเงียบ ๆ แต่เฮ่ออวี้เฟิงไม่ได้มองเธอเลย เขาเพียงแค่จ้องมองออกไปนอกหน้าต่างเท่านั้น
ท่อนไม้อะไรอย่างนี้!
อาเซียงท้อแท้ แต่ก็รวบรวมพลังอย่างรวดเร็ว ขณะเปิดกล่องอาหาร เธอพูดกับคุณแม่เฮ่อว่า “คุณป้าคะ กินตอนที่ยังร้อนอยู่เถอะค่ะ”
คุณแม่เฮ่อสูดจมูก “ป้าได้กลิ่นซุปไก่ตั้งแต่เธอเดินเข้ามาเลย กลิ่นหอมมาก”
อาเซียงยิ้มแล้วพูดว่า “คุณป้าเก่งจังเลยค่ะ ฉันเรียนรู้วิธีทำซุปไก่นี้จากป้าข้างบ้านมา คุณป้าลองดูหน่อยนะคะว่าฉันทำถูกไหม”
เฮ่ออวี้เฟิงเห็นหญิงสาวนำอาหารมาก็รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ เพราะเขาไม่อยากให้เธอจ่ายค่าอาหารแบบนี้
แต่อย่างไรแม่ของเขามีความสุขมาก “ไม่มีถูกหรือผิดหรอก ความตั้งใจของเธอต่างหากสำคัญที่สุด”
หลังจากนั้นหญิงชราก็ตบเฮ่ออวี้เฟิงแล้วพูดว่า “ลูกไปส่งอาเซียงกลับหลังจากนี้ด้วยนะ”
เฮ่ออวี้เฟิงพยักหน้าและตอบอย่างไม่เต็มใจ “ครับแม่”
หลังจากที่อาเซียงดูคุณแม่เฮ่อกินเสร็จ เธอก็เดินถือกล่องข้าวที่ว่างเปล่าไปประตูโรงพยาบาลพร้อมกับเฮ่ออวี้เฟิง
แต่เมื่อเธอเห็นรถมอเตอร์ไซค์ของเขา อารมณ์ร่าเริงเดิมของเธอก็หายไปทันที
เฮ่ออวี้เฟิงปรับแต่งตำแหน่งเบาะนั่งของมอเตอร์ไซค์สุดเท่คันนี้แล้วจริง ๆ เบาะนั่งตอนนี้ไม่แตกต่างจากมอเตอร์ไซค์ทั่วไปจากเบาะที่ลาดเอียงเป็นเรียบขนานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แค่เห็นก็รู้สึกปวดก้นแล้วทั้ง ๆ ที่ยังไม่ได้ลองนั่ง
เฮ่ออวี้เฟิงขึ้นคร่อมรถแล้วพูดกับอาเซียงว่า “ขึ้นรถสิ ฉันจะพาเธอกลับ”
รถสามล้ออีกคันมักจะใช้ในร้านเพื่อขนของ และที่โรงพยาบาลก็ไม่มีที่จอดที่สะดวกสำหรับรถสามล้อ เขาจึงไม่ขับมันมา เลยจำใจต้องใช้มอเตอร์ไซค์เหมือนเดิม
อาเซียงมองไปยังสีหน้าเรียบเฉยของเฮ่ออวี้เฟิงแล้วตอบด้วยเสียงอู้อี้ “อื้ม”
จากนั้นเธอก็ปีนขึ้นไปบนเบาะหลังด้วยมือและเท้าทั้งสองข้าง
สิ่งที่ทำให้หญิงสาวประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือเฮ่ออวี้เฟิงติดตั้งที่จับไว้ที่ท้ายเบาะหลังทั้งสองข้างด้วย!
อาเซียง “…”
เฮ่ออวี้เฟิงมองววตาที่เต็มไปด้วยความสงสัยของเธอ และพูดโดยไม่เปลี่ยนสีหน้า “มันคือที่วางแขน…”
อาเซียงโกรธมาก “ฉันรู้ว่ามันคือที่วางแขน!”
ฮึ่ม! ได้ ฉันจะไม่กอดคุณอีกก็ได้ ให้ตายเถอะผู้ชายคนนี้นี่!
เฮ่ออวี้เฟิงยืนกราน “มันจะช่วยให้เธอสบายขึ้น…”
ในครั้งนี้อาเซียงเมินเฉยเขา และแทนที่คำตอบของเธอด้วยการกระทำ
สองวันต่อมา อาเซียงขึ้นมอเตอร์ไซค์หรือรถสามล้อไปโรงพยาบาลแล้วเดินกลับด้วยตัวเองโดยไม่ให้โอกาสเฮ่ออวี้เฟิงส่งกลับบ้าน
แม้แต่แม่ของเขาก็สังเกตเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ลูกทำให้อาเซียงโกรธหรือเปล่า?”
เฮ่ออวี้เฟิงลังเล “เปล่า…”
…
ห้องหนังสือของฉีหยวนซาน
ฉีหยวนซานโยนซองกระดาษสีเหลืองลงบนโต๊ะแล้วพูดว่า “นี่คือคำสั่งโอนย้ายของแก”
ฉีจิ่นจือก้าวไปข้างหน้า หยิบซองกระดาษขึ้นมาแล้วพูดว่า “ขอบคุณครับ”
ดวงตาของฉีหยวนซานแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าช่วงนี้เขาไม่ได้พักผ่อนดีเลย
เขาเปิดปากแล้วถาม “แกคิดเรื่องนี้ดีแล้วจริง ๆ เหรอ?”
ต่อให้ตายไปแล้ว ก็อาจไม่สามารถเหลือชื่อไว้บนหลุมศพได้
ฉีจิ่นจือพยักหน้า “ผมคิดเรื่องนี้ดีแล้ว”
เมื่อได้ยินแบบนี้แล้ว ฉีหยวนซานก็มองลูกชายอย่างลึกซึ้ง “ฉันมีเงื่อนไขเพียงข้อเดียว ฉันจะให้เวลาแกห้าปี ไม่ว่าความคืบหน้าของภารกิจจะเป็นอย่างไร แต่เมื่อถึงเวลานั้นแกจะถูกย้ายกลับมาทันที”
ฉีจิ่นจือคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ตกลง”
ฉีหยวนซานพิงหลังไปกับเก้าอี้ราวกับว่าเขาเหนื่อยมากแล้วโบกมือ “ไปเถอะ”
ฉีจิ่นจือถอยหลังหนึ่งก้าว โค้งกายให้ฉีหยวนซานก่อนจะหันหลังและจากไป
“จิ่นจือ” ฉีหยวนซานหยุดฉีจิ่นจือก่อนที่ชายหนุ่มจะก้าวออกจากห้อง
เช่นเดียวกับพ่อทั่ว ๆ ไปในโลก เสียงของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนแอที่มองไม่เห็นและวิงวอน “รอดกลับมาให้ได้นะ”
ฉีจิ่นจือไม่หันกลับมามอง เพียงหยุดที่ประตูเท่านั้น จากนั้นก้าวขาและจากไป
