คุณสามีพันล้าน – บทที่ 224 การแก้แค้นขั้นสูงสุด

เมื่อยศพัฒน์เห็นเธอไม่โกรธแล้ว สีหน้าถึงโล่งอกออกมาได้

ขอแค่เธอไม่โกรธก็พอ

“น่าจะเป็นของมีค่าที่ผมเก็บได้ พี่ชายคุณชอบบอกว่าคุณดีแค่ไหน ผมได้ยินชื่อเสียงของคุณมานานแล้ว ต่อมาหลังจากได้เจอหน้ากัน จึงค่อยๆ เก็บคุณไว้ในใจ และในที่สุดวันนี้ก็ได้แต่งงานกับคุณจนได้ ผมจึงสามารถนอนหลับอย่างสบายใจได้”

“วิกา คุณคือของมีค่าสำหรับผม！ผมจะเก็บรักษาคุณไว้อย่างดี ไม่ว่าฐานะของคุณจะเปลี่ยนไปยังไง ผมก็จะอยู่เคียงข้างคุณ เผชิญพายุไปพร้อมกับคุณ เพื่อให้ไปถึงฝั่งอย่างปลอดภัย”

“พวกเราอย่าสารภาพความในใจกันอีกเลย รีบกลับกันเถอะ แม่ทั้งสองคนของฉันยังรอพวกเรากินข้าวพร้อมกันที่ร้านอยู่เลย ใช่ละ ฉันเอาขนมมาฝากคุณกล่องหนึ่งด้วย เป็นขนมที่แม่ยายแท้ๆ ของคุณทำเองกับมือเลยนะ”

เทวิกาคิดไม่ถึงว่าแม่แท้ๆ ของตัวเองจะทำขนมอร่อยขนาดนี้

“วางไว้ที่นี่ก่อน เดี๋ยวช่วงบ่ายค่อยกินตอนหิว ขนมที่แม่ยายผมทำ ยังไง ผมก็ต้องกินหมดอยู่แล้ว”

“ฉันรู้ว่าคุณเอาใจแม่สามีเก่งมาก แม่ของฉันทั้งสองคนจึงลำเอียงไปข้างคุณเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่เป็นลูกของพวกเธอ”

เทวิกาพูดออกมาด้วยความอิจฉาเล็กน้อย

ตอนแรกแม่เลี้ยงแค่เกลี้ยกล่อมให้เธอหย่ากับยศพัฒน์ เพราะเป็นห่วงเธอกลัวจะเสียใจ แต่หลังจากที่เธอตัดสินใจออกมาแล้ว แม่เลี้ยงก็ไม่เคยพูดเรื่องหย่าอีกเลย ทำดีกับยศพัฒน์มากกว่าพี่ชายของเธอเสียอีก

“ที่คุณแม่ดีกับผมขนาดนี้ ความจริงแล้วคืออยากให้ผมดีกับคุณมากยิ่งขึ้นต่างหาก”

มีหรือที่ยศพัฒน์จะไม่เข้าใจความในใจของแม่ยาย

สองสามีภรรยาเดินออกมาจากออฟฟิศ

ได้เวลาเลิกงานแล้ว แต่ไรยายังไม่ได้กลับ เมื่อเห็นสองสามีภรรยาเดินออกมา ไรยาได้ทักทายทั้งสองคน หลังจากที่ทั้งสองคนเข้าไปในลิฟต์แล้ว ไรยาถึงเริ่มเก็บของบนโต๊ะ เพื่อเตรียมตัวเลิกงาน

ระหว่างทางที่ไปร้านOne Day In Coffee เทวิกาวกกลับไปที่เรื่องของเปรมาอีกครั้ง เธอพูดขึ้นว่า： “เปรมาบอกว่าเธอมาหาคุณเพราะเรื่องงาน ฉันดูแล้วเหมือนเธอร้อนรนมาก คุณทำอะไรลงไปแล้วปิดบังฉันอยู่หรือเปล่า？”

ยศพัฒน์ไม่ตอบแต่ถามกลับออกมาว่า： “วิกา คุณคิดว่าความสามารถของเปรมาที่อยู่ในเมืองแอคเซสซ์คืออะไรเหรอ？”

“ตัวเธอเองก็มีเงินอยู่แล้ว และยังมีนฤเบศวร์เป็นที่พึ่งของเธออีก คนธรรมดาทั่วไปไม่กล้ารังแกเธออยู่แล้ว”

“พวกเราไม่สามารถตีเธอหรือฆ่าเธอได้ เพราะถ้าทำแบบนั้นจะถูกเธอฟ้องร้องจนต้องขึ้นศาล แต่ยังมีอีกหลายวิธีที่ทำให้เธอไม่กล้ากำเริบเสิบสานอีก และทำให้เธอตายทั้งเป็น เวลาเราจะแก้แค้นใครสักคน ไม่จำเป็นต้องใช้มีดฆ่าเธอให้ตาย เพราะแบบนั้นจะกำไรเธอมากเกินไป ทำให้เธอตายทั้งเป็น ถึงจะเป็นการแก้แค้นขั้นสูงสุด”

“เธอย้ายธุรกิจที่กำลังไปได้สวยในต่างประเทศกลับมาที่เมืองAหมด เมื่ออยู่ในพื้นที่ของผม ยังกล้ามากำเริบเสิบสานกับภรรยาของผมอีก ซึ่งผมไม่มีทางให้ธุรกิจของเธอเจริญเติบโตขึ้นมาแน่นอน นอกจากตอนแรกเรื่องที่เธอถูกกักขังแล้วกระทบต่อธุรกิจของเธอ บวกกับแรงกดดันของผม เพราะผมปล่อยข่าวออกไป ใครกล้าทำธุรกิจร่วมกับเปรมา ถือว่าประกาศเป็นศัตรูกับผม”

“เธอลงทุนไปเยอะ แต่ทำธุรกิจไม่ขึ้นเลย และสูญเสียสาหัส ถ้าปล่อยเวลาให้ยืดยาวไปอีก เธออาจไม่เหลืออะไรเลย การทำธุรกิจก็เหมือนคลื่นน้ำทะเล ถ้าไม่ระวังก็จะเรือล่ม ก็จะไม่เหลือแม้แต่กระดูกเลย”

“หลายปีมานี้ หลายบริษัทขึ้นๆ ลงๆ ？”

“แต่สำหรับนฤเบศวร์ ตอนแรกผมโทรไปฟ้องคุณปู่เร็น อาจเป็นเพราะมีคนส่วนใหญ่รู้สึกว่าผมไม่เอาไหน รู้จักแต่ฟ้องผู้ใหญ่ ไม่รู้จักสั่งสอนเปรมาเพื่อช่วยคุณเอาคืนเธอ แต่การฟ้องครั้งนั้นของผม สิ่งที่ตามมาคือนฤเบศวร์ถูกบังคับให้แต่งงาน โดยแต่งงานกับกนกอรเพื่อนสนิทของคุณ ทำให้เปรมาไม่มีโอกาสที่จะแต่งงานเข้าไปในตระกูลเดชอุปอีก”

“มีคุณปู่เร็นอยู่ บวกกับดึงคุณกนกอรเข้ามา ทำให้นฤเบศวร์มีเรื่องเหนี่ยวรั้งไว้ ส่วนเปรมาก็เคยชินกับการที่นฤเบศวร์รักเธอแบบไร้เงื่อนไข จะไปทนได้ยังไงเมื่อถูกคนอื่นมาแบ่งความรักของเธอไป？ทั้งสองคนทะเลาะกัน ยิ่งอยู่ยิ่งเยอะ ยิ่งอยู่ยิ่งลึก จนกระทั่งนฤเบศวร์ตายใจ และที่พึ่งของเปรมก็จะล่มเอง”

“ไม่มีเงิน ไม่มีที่พึ่ง ชื่อเสียงป่นปี้ กลายเป็นตัวตลกของทุกคน สำหรับเปรมาที่อยากเป็นสตรีผู้สูงศักดิ์และร่ำรวยที่สุดในเมืองแอคเซสซ์แล้ว ก็คือตายทั้งเป็นนั่นเอง”

หลังจากที่ยศพัฒน์พูดจบแล้วได้เงียบไปสักพัก แล้วพูดขึ้นว่า： “คนที่บริสุทธิ์ที่สุดก็คือคุณกนกอร”

การต่อสู้ทั้งเปิดเผยและในที่ลับของพวกเขาดึงคนบริสุทธิ์อย่างกนกอรเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย

“วิกา บางเรื่องก็เป็นทางเลือกของคุณกนกอรเอง ผมไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเธอได้ แต่ว่าผมสามารถรับปากกับคุณได้ว่า ถ้าคุณกนกอรถูกนฤเบศวร์รังแก ต้องการคนช่วยออกหน้าให้เธอ ผมนี่แหละจะเป็นคนแรกที่ไปจัดการนฤเบศวร์ เพื่อออกหน้าแทนเธอเอง”

กนกอรตกเข้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เข้าไปในน้ำที่ขุ่นมัวนี้ เป็นเพราะพวกเขาทั้งนั้น

“ยศพัฒน์ มีคำพูดนี้ของคุณ ฉันก็สบายใจแล้ว ฉันก็ต้องรีบปรึกษาเรื่องนี้กับกนกอรเหมือนกัน วางแผนกันก่อน แล้วค่อยเรียนรู้กับคุณ จะพึ่งพาคุณทุกเรื่องไม่ได้ ใช้คำพูดของพี่ชายแท้ๆ ของฉัน ที่พูดไว้ ฉันจะสืบทอดทรัพย์สมบัติครึ่งหนึ่งของคุณพ่อ และต้องล่าตัวผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังออกมาให้ได้ ถ้าตัวเองไม่แข็งแกร่งพอ จะรักษาทุกอย่างของตัวเองไว้ได้ยังไง？”

ยศพัฒน์จับมือเธอไว้ มองเธอด้วยสายตาลึกซึ้งและรู้สึกผิด： “วิกา เดิมทีผมต้องการให้คุณได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระและสงบ แต่ฐานะของคุณพิเศษเกินไป ผมจึงต้องพาคุณเข้ามาคลุกคลีในวงการที่ซับซ้อนนี้ ถึงแม้จะคลุกคลีจนได้รับบาดเจ็บทั่วร่างกาย ก็ถือว่าเป็นประสบการณ์ของชีวิต”

ตระกูลสาระทาถึงแม้จะเป็นถ้ำเสือถ้ำจะเข้ แต่เทวิกาจะทำตัวเป็นเหมือนตอนนี้ไม่ได้ จำเป็นต้องแข็งแกร่งขึ้นมา ถึงจะรักษาทุกอย่างที่เป็นของตัวเองไว้ได้ ถึงจะทวงคืนความยุติธรรมให้แม่ได้ ถึงจะช่วยพี่ชายได้

“ยศพัฒน์ มีคุณอยู่ข้างกาย ถึงแม้จะเป็นถ้ำเสือถ้ำจะเข้ ฉันก็กล้าฝ่าฟันมันเข้าไป”

มือของทั้งคู่จับกันไว้แน่น

ถึงแม้ในอนาคตของพวกเขาจะเต็มไปด้วยลมพายุฝน ขอแค่ทั้งสองคนเชื่อใจกัน เข้าใจซึ่งกันและกัน จับมือกันเผชิญกับลมพายุฝนไปด้วยกัน เชื่อว่ายังไงก็คงจะรอจนได้เจอกับรุ้งหลังสายฝนได้

……

เมืองซูเพร่า

คฤหาสน์อีกหลังหนึ่งของตระกูลสาระทา

นี่คือคฤหาสน์อีกหลังที่หัวหน้าครอบครัวปัจจุบันของตระกูลสาระทาออกแบบให้ภรรยาของเขา ไม่มีบุคคลอื่นของตระกูลสาระทาพักอาศัยอยู่ เป็นทรัพย์สมบัติส่วนตัวของเขา

คฤหาสน์อีกหลังไม่แพ้คฤหาสน์บ้านใหญ่ของตระกูลสาระทาเลย ไม่ว่าจะเป็นพื้นที่ หรือสิ่งแวดล้อม ความสวยงามเทียบได้กับของคฤหาสน์บ้านใหญ่ของตระกูลสาระทาทุกอย่าง

คฤหาสน์อีกหลังนี้เป็นการยืนยันความรักของหัวหน้าครอบครัวของตระกูลสาระทาที่มีต่อภรรยา

นับตั้งแต่ญาณินสูญเสียลูกสาวจนเสียสติไป คฤหาสน์อีกหลังนี้ก็ไม่เคยต้อนรับเจ้าบ้านคนอื่นอีกเลย

คฤหาสน์อีกหลังนี้ปิดตายมายี่สิบกว่าปีวันนี้ตอนเที่ยงได้เปิดประตูบ้านอีกครั้ง จากนั้นมีรถหรูขับเข้าไปสิบกว่าคัน

รถโรลส์รอยซ์คันที่สอง เป็นรถส่วนตัวของไซม่อนนั่นเอง

รถหรูโรลส์รอยซ์คันนั้นขับตรงเข้าไปในบ้านและเมื่อถึงหน้าบ้านถึงได้จอดลง

บอดี้การ์ดลงมาก่อน แล้วเดินไปเปิดประตูให้ไซม่อน

ทุกคนในบ้าน พากันเดินออกมาข้างนอก หลังจากได้เจอหน้าของไซม่อนแล้ว ถูกหัวหน้าแม่บ้านพาเดินออกไป ออกไปจากจุดศูนย์กลางของห้องรับแขก จากนั้นลูกน้องของไซม่อนเข้ามารายล้อมจุดศูนย์กลางของห้องรับแขกไว้อย่างรวดเร็ว และไม่ให้ใครเข้าใกล้จุดศูนย์กลางของห้องรับแขกอีกเลย

จนถึงตอนนี้ ไซม่อนถึงได้พูดกับคนในรถว่า： “ลงมาได้แล้ว”

ผ่านฝืมืออันชำนาญและเก่งกาจของมิลินท์ ได้แต่งหน้าให้คล้ายกันกับใบหน้าของคุณชายห้าของตระกูลอริยชัยกุล ประยสย์ได้ลงมาจากรถ เขามองดูรอบๆ อย่างระวังตัว