เควสต์ย่อย : การฝึกฝนนอกสถานที่เสร็จสิ้น
เป้าหมายเควสต์ : ตามหาหัวใจคริสตัลให้เท่ากับจำนวนสมาชิกในทีม เสร็จสิ้น
เป้าหมายเพิ่มเติม : 1. ค้นหาเก้าสิบเก้าบททดสอบ ไม่สำเร็จ
2. ค้นหาคนปริศนา (จำเป็นต้องทำเควสต์ย่อยอื่น) เสร็จสิ้น
รางวัล : ได้รับค่าประสบการณ์ 20,000
รางวัลเพิ่มเติม : ไม่ได้รับรางวัลจากผู้อำนวยการสถาบัน
แต้มของเรดลีฟเพิ่มขึ้น 100 แต้ม ระดับในองค์กรปริศนาเรดลีฟเพิ่มขึ้น ระดับ C ได้รับฉายา : จุดกำเนิดแห่งเรดลีฟ
หลังจากส่งหัวใจคริสตัลทั้งหมด กระดานแจ้งเตือนว่าสำเร็จเควสต์ก็เด้งออกมาพร้อมกัน
หลังจากกวาดสายตาผ่านคร่าวๆ ผมจึงพบว่า ที่แท้คนปริศนาที่ผมเห็นก่อนหน้านี้ก็คือยูอน
ยัยนั่นแอบลอบเข้ามาในเรือเหาะของพวกเรา ยัยนั่นหลบเลี่ยงคนที่เลเวลสูงกว่าพวกเราเหล่านั้นได้ยังไงกัน?
แต่คิดแล้วอีกฝ่ายก็เป็นนักฆ่า บางทีคงมีสกิลพิเศษที่เกี่ยวข้องกับนักฆ่า เหมือนกับสกิล ‘ผู้ครอบครองตาอินทรี’ ของผม
แต่หลังจากผมเลเวลเพิ่มตอนนี้ก็มีแต้มสกิล 7 แต้มแล้ว ต่อไปค่อยมาดูสกิลอื่นอีกทีแล้วกัน
“เหลืออีกสัปดาห์กว่าๆ ก็จะต้องเข้าร่วมการแข่งแล้ว ถึงตอนนั้นต้องชนะให้ได้! ไม่งั้นจะคุ้มกับที่ข้าอยู่ในป่ามาหลายวันได้อย่างไร!”
องค์หญิงสโนว์ที่อยู่ข้างๆ พูดอย่างทุกข์ใจ
ดูเหมือนเงามืดของจอมเขมือบที่ทิ้งไว้ให้เธอจะยังไม่หายไป เธอในตอนนี้เปลี่ยนชุดเป็นเดรสสีน้ำเงินตามปกติแล้ว แต่บางครั้งก็คอยมองดูบนตัวของตัวเองว่ายังมีร่องรอยอะไรเหลืออยู่ไหม
และตอนนี้ข้างกายเธอก็มีแค่ผมคนเดียว คำพูดนี้ก็น่าจะพูดกับผม
“องค์หญิงสโนว์ หลายวันนี้คุณแค่ตามพวกเราอยู่ตลอด ไม่ได้ทำอะไรเลยชัดๆ”
“ข้าก็อยากช่วย! แต่… แต่ก็ถูกเจ้าสิ่งน่ารังเกียจนั่นกลืนลงไป! ทั้งยัง…ทั้งยังถูกเจ้าโง่แบบเจ้าทำให้ความบริสุทธิ์ของข้าแปดเปื้อนอีก…”
“เฮ้ยๆ! อาหารกินมั่วๆ ได้แต่คำพูดพูดมั่วๆ ไม่ได้นะ! ผมไปทำให้ความบริสุทธิ์ของคุณแปดเปื้อนตอนไหน?”
โชคดีที่แถวนี้ไม่มีใคร ไม่งั้น…เดี๋ยวก่อน บนมินิแมพปรากฏจุดสีแดงได้ยังไงกัน?
วินาทีต่อมา ดาบเย็นเฉียบก็พาดอยู่เหนือคอผม ประสิทธิภาพดีนี่ หรือว่าผมเป็นที่นิยมชมชอบให้ถูกผู้คุมกันอย่างยัยนี่จับกุม?
“องค์หญิง เจ้านี่พูดความจริงใช่ไหม?”
“เรื่องโกหกอยู่แล้ว…”
“ไม่ได้ถามเจ้า ข้าถามองค์หญิง!”
ดาบของอีกฝ่ายเข้าใกล้คอผม ผมไม่มีทางเลือกจนทำได้แค่หุบปาก
แม้ว่าการกระทำที่ปราศจากพลังโจมตีแบบนี้จะไม่ทำให้ผมเสีย HP แต่ว่า คอเป็นตำแหน่งที่โจมตีแล้วถึงแก่ชีวิต ที่แบบนี้ถูกคนเลเวลสูงกว่าทุบผมก็คงตายแน่นอน
ลูกผู้ชายยืดได้หดได้ ภายในสถาบันยังนับเป็นพื้นที่ของเมือง ผมเลยสามารถคืนชีพที่โบสถ์ได้ จึงไม่เป็นไร
ทว่าเพื่อเควสต์ต่อไป ผมเลยไม่อยากร้าวรานกับพวกเธอ ยังไงซะค่าประสบการณ์กับรางวัลของเควสต์ก็ล่อใจผมมากทีเดียว ถ้าโดนฆ่าตอนนี้ ผมคงทำได้แค่หลบหนี เวทมนตร์ใหม่ก็ยังไม่ได้เรียน เกิดเรื่องแบบนี้คงขาดทุนแย่
“ทั้งที่…ทั้งที่ชุดข้าขาดจนเป็นแบบนั้นยังกอดข้าอีก แล้วยังขยับเข้ามาใกล้ นั่นเป็นการทำให้ความบริสุทธิ์ของข้าแปดเปื้อนไม่ใช่เหรอ?”
“ถ้าผมไม่เข้าไปช่วยคุณตอนอยู่ในท้องจอมเขมือบคุณคงกลายเป็นกระดูกไปแล้ว ?”
ถึงอาจารย์ผู้ดูแลจะกลับมาช่วยพวกเราในกรณีที่พวกเราไม่อาจต่อสู้ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นพวกเราก็คงไม่ได้หัวใจคริสตัลมา
“แต่…แต่เจ้ากอดข้าไม่ใช่เหรอ?”
“งั้นก็ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับความบริสุทธิ์สิ?”
“กอดข้าก็ต้องรับผิดชอบข้าด้วย!”
“ขออภัยด้วย องค์หญิงไม่เคยเรียนเรื่องแบบนั้น โปรดยกโทษให้นางด้วย”
ผลสุดท้ายผู้คุ้มกันคนนั้นก็เก็บดาบแล้วขอโทษผม
เมื่อกี้ได้ยินเสียงจึงรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นผู้หญิง ตอนนี้พอเดินไปอยู่ข้างองค์หญิงสโนว์ผมถึงมองเห็นหน้าตาของเธอ
เป็นเด็กสาวผมโพนี่เทลสีดำ แต่แวบแรกที่มองไปความประทับใจที่ลึกซึ้งที่สุดกลับเป็นกล้ามเนื้อบนแขนอีกฝ่าย!
เป็นเด็กสาวที่หน้าตาใสซื่อบริสุทธ์แท้ๆ แต่กลับเป็นสาวนักกล้าม เธอมาจากชนชาติแห่งการต่อสู้หรือว่าเป็นนาจากัน?
เกราะอ่อนบนตัวอีกฝ่ายเป็นประเภทเดียวกันกับบนตัวอาร์ย่า แต่กลับเป็นสีดำ จุดเด่นที่ชัดที่สุดบนชุดตัวนี้ก็คือเกราะที่ไม่มีส่วนแขน เพราะงั้นจึงมองเห็นกล้ามเนื้อได้ทั้งหมด
“องค์หญิงเพคะ การกอดไม่เกี่ยวข้องกับความบริสุทธิ์จริงๆ เจ้าค่ะ”
“จริงเหรอ? ดูอัล”
“เพคะ คือว่า…ถ้าไม่ทำเรื่องแบบนั้นความบริสุทธิ์ก็ไม่เป็นอะไร”
“เรื่องแบบนั้น…”
ผู้คุ้มกันที่ถูกเรียกว่าดูอัลตกอยู่ในสถานการณ์เก้อเขินอย่างชัดเจน คงเพราะไม่รู้ว่าจะอธิบายเนื้อหาวิชาสุขศึกษากับองค์หญิงที่ยังไม่โตยังไง
ตอนนั้นผมก็ศึกษาด้วยตัวเอง ยังไงโรงเรียนก็ไม่ยอมให้ความสำคัญกับวิชาสุขศึกษานี่…
“เจ้าหนุ่มทางนั้น เจ้ามาอธิบายที! การอธิบายเรื่องแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่ข้าถนัด”
“เธอถนัดอะไรล่ะ?”
“ฆ่าคน”
เอาล่ะ ผู้หญิงในโลกนี้ คนที่ผมรู้จักทำไมถึงต้องชื่นชอบการฆ่าคน ไม่ก็ถนัดการฆ่าคน
“ฉันว่าพวกเธอทำเรื่องที่เด็กผู้หญิงทำให้มากกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ? การฆ่าคนไม่มีความสุนทรีย์อะไรเลย”
“…”
สายตาของอีกฝ่ายดูมืดมนอยู่ชั่วขณะ ผมรู้สึกได้ว่าผมพูดผิดไปแล้ว
“ฉันแค่บอกว่าพวกเธอน่าจะทำเรื่องที่เป็นผู้หญิงกว่านี้หน่อย อย่าไปใส่ใจเลย”
“ไม่ เจ้าพูดถูกต้องแล้ว แต่นี่เป็นปัญหาของข้าเอง ตอนนี้ข้าต้องคิดหาทางเติมเต็มความอยากรู้ขององค์หญิงก่อน”
“ถึงเธอจะพูดแบบนี้ เธออยากให้ฉันอธิบายยังไงล่ะ? ดูเหมือนเธอก็รู้นี่ว่ามันเป็นยังไง ทำไมเธอไม่อธิบายเองล่ะ?”
“เรื่องแบบนั้น…คือว่า…ข้าก็ไม่ได้รู้แน่ชัด”
“ฮะ?”
“เพราะภารกิจการฝึกฝนอัดแน่นมาตลอด ข้าเลยได้ยินลูกน้องพูดเป็นบางครั้งก็เท่านั้น ดังนั้น…”
ยัยนี่ช่างเป็นคนที่มีความรับผิดชอบจริงๆ…แต่ยัยนี่อายุเท่าไหร่กันแน่? ดูจากส่วนสูงคงอายุมากกว่าผม แต่รู้สึกว่าถ้ามองแค่หน้าล่ะก็…
น่าเสียดายที่ตอนนี้ผมรู้เพียงชื่อของอีกฝ่ายเรียก ‘ดูอัล จริงๆ นอกจากนี้ก็ไม่รู้แล้ว’
เสียดายจัง…
ถ้ามีสกิลที่สามารถมองทะลุเครื่องหมายคำถามพวกนั้นได้ก็คงดี
เนตรแห่งเฟคด้า มองเห็นชื่อ เพศ อายุ อาชีพ หรือฉายาของอีกฝ่ายอย่างไร้เงื่อนไข (สุ่มหนึ่งอย่าง) ไม่อาจใช้ซ้ำได้
ทันใดนั้น ก็เห็นแถบสกิลประหลาดนั่นเด้งออกมา ราวกับตอบรับความคิดในสมองของผม
ดูท่าของสิ่งนี้จะมีความสามารถในการค้นหาความคิดได้ ไม่เลวเลย
กดบนสกิลอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็ใช้สกิลกับอีกฝ่าย
ดูอัล
??? ผู้หญิง ??? 17ปี ??? ??? ??? ??? ??? ???
สิบ…สิบเจ็ดปี?
ยัยนี่อายุเท่าผม?
ดีที่เสียงของเธอยังให้ความรู้สึกดูเป็นผู้ใหญ่ หรือเป็นเพราะการฝึกฝนอย่างบากบั่นทำให้เป็นแบบนี้?
ทว่าความสามารถใหม่ที่ได้รับช่างไม่เลวจริงๆ แบบนี้ อย่างน้อยคราวหน้าก็จะได้เห็นบางอย่างที่เลเวลจำกัดได้
“เจ้าคิดนานเกินไปรึเปล่า? รู้หรือไม่กันแน่?”
ดูอัลพูดอย่างหงุดหงิด
“คุณอยากฟังจริงเหรอ? วิธีทำลายความบริสุทธิ์มีอยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือ…”
“ยังไม่ถึงคราวเจ้าแย่งงานของข้าหรอก!”
จู่ๆ ก็โดนคนตบมาที่ศีรษะ ไม่ใช่สมาชิกในทีม HP จึงลดลงหนึ่งในห้าส่วน!
หันไปมอง เป็นอาจารย์แมรี่!
“คุณมาเมื่อไหร่…”
“เมื่อกี้! เอาล่ะ พวกโง่สองคนฟังให้ดี เรื่องแบบนี้มาถามอาจารย์เถอะ ถามผู้ชายทำไม หากเขาชักจูงไปทางที่ผิดพวกเจ้าจะไม่เกิดปัญหาเหรอ? ถึงข้าจะคิดว่าฟีลก็ไม่ได้กล้าอะไรก็เถอะ”
“เฮ้ๆ อาจารย์ คำพูดเมื่อกี้ผมทำเป็นไม่ได้ยินไม่ได้หรอกนะ!”
“ถ้าไม่อยากเป็นผู้ต้องหาความคิดทำอนาจารอาจารย์ก็หุบปากให้ฉันเดี๋ยวนี้ไอ้เด็กเปรต!”
บ้าเอ๊ย! ที่แท้ยัยนี่ก็เป็นนักเลง!
“เอาล่ะ ไปเถอะ! ข้าจะสอนพวกเจ้า!”
พูดจบ อาจารย์แมรี่ก็ลากสองคนนั้นไป!
…
ช่างเถอะ แบบนี้ก็ดี
หลังจากคิดสักพัก ผมมองไปทางห้องกิจกรรม จากนั้นก็เดินเข้าไป
“คือว่า องค์หญิงสโนว์…”
“หืม?”
“ขยับหน่อยได้ไหม มันเบียดมาก”
“ล้อเล่นอะไรเนี่ย แบบนั้นข้าก็ยิ่งอึดอัดสิ!”
“แต่ตอนนี้ผมก็อึดอัดนะ”
“เป็นผู้ชายก็ต้องอดทน! จริงๆ เลย สามารถแนบเนื้อกับข้าได้ก็ถือเป็นเกียรติของเจ้าแล้ว!”
“…คุณล้อผมเล่นเหรอ?”
“เจ้าโง่ ดูบรรยากาศบ้างสิ!”
อีกฝ่ายเตะเข้าไปที่ท้องผม แม้ว่า HP จะไม่ได้ลดลง แต่ก็รู้สึกเจ็บไม่น้อยเลย
ทว่า…
เรื่องที่อีกฝ่ายพูดก็เป็นความจริง ผมไม่เคยได้ใกล้ชิดกับเด็กผู้หญิงขนาดนี้มาก่อน…ไม่สิ ถ้าให้ผมอธิบายรูปร่างของอีกฝ่ายควรใช้คำว่า ‘โลลิ’ จะถูกต้องกว่า
แม้ว่าไม่รู้ว่าอายุจริงของเธอ แต่คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะอายุราวๆ 12 ถึง 15 ปี น่าจะถือว่าเป็น ‘โลลิ’ สินะ?
โชคดีที่เป็นสุภาพบุรุษ ผมเลยไม่ได้ฉวยโอกาสลวนลามเธอ แต่ว่า ตอนนี้พวกเราหันหน้าเข้าหากัน อีกทั้งยังค่อนข้างใกล้กัน ถ้าพวกเราไม่ใช้มือค้ำกันเอาไว้ คงกอดกันแล้วแน่ๆ
ใช่แล้ว กอดกัน
เพราะตอนนี้ผมแทบจะสัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเด็กสาวที่ผ่านมาทางลมหายใจของอีกฝ่ายแล้ว
ยิ่งไปกว่านั้น ปลายจมูกของพวกเราแทบจะสัมผัสกันแล้ว รวมไปถึงเจ้าสิ่งนี้เหมือนจะเคลื่อนที่ตลอดเวลา จนผมรู้สึกจะทนไม่ไหวแล้ว
พวกคุณต้องกำลังคิดว่า สถานการณ์แบบนี้ถ้าผู้ชายไม่เข้าไปคงน่าเสียดายใช่ไหม?
แต่ว่า…
ปัญหาคือใครจะมีอารมณ์มาทำเรื่องแบบนั้นตอนหน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้!
โดยเฉพาะตอนที่อยู่ในกระเพาะของดอกไม้กินคน!
“เฮ้ๆ แบบนี้ไม่ได้การแล้ว อย่างน้อยพวกเราคงต้องใช้เวทมนตร์มาแทง ‘จอมเขมือบผู้มาเยือน’ จากข้างใน ไม่งั้น พวกเราคงถูกกลืนลงไปแน่!”
“เจ้าคิดจะปล่อยมือล่ะสิไอ้โรคจิต แบบนี้เจ้าจะได้ลวนลามเนื้อตัวของข้าสินะ!”
“เปล่าสักหน่อย! ถ้าผมจะลงมือคงทำไปนานแล้ว! จะรอถึงตอนนี้ทำไม!”
“ฮึ่ม! เจ้าหมายความว่าเรือนร่างของข้าไม่สามารถดึงดูดเจ้าได้งั้นเหรอ? ใช่แล้ว หรือว่าเจ้าคิดว่าต้องรูปร่างอย่างแอนเจ้าถึงสนใจ?”
“เฮ้ๆ นี่มันไม่เกี่ยวกันเลย?”
ถึงรูปร่างขององค์หญิงแอนจะดูดีก็เถอะ…
“เจ้านี่! ทำไมต้องหลบสายตาตอนที่พูดด้วย! เมื่อครู่เจ้าต้องกำลังคิดว่ารูปร่างอย่างนังแอนนั่นดีจริงๆ สินะ!”
“เปล่านะ!”
ยัยนี่คงไม่ได้มีเวทอ่านใจหรอกนะ?
หรือว่าสัมผัสที่หกของผู้หญิงร้ายกาจแบบนี้กันหมด? แต่ยัยนี่ดูเหมือนเด็กน้อยชัดๆ
“พอได้แล้ว! แบบนี้พวกเราต้องถูกน้ำย่อยละลายแน่!”
“แต่ว่า…แต่ว่า…”
“และที่ผมอยากบอกก็คือ…ชุดคลุมของคุณเหมือนจะละลายไปไม่น้อยแล้ว…”
“อ๊าอ๊าอ๊า ไม่นะ!”
อีกฝ่ายปล่อยมือแล้วปกปิดเรือนร่างของตัวเอง แต่ทำแบบนี้กลับถูกต้องสำหรับเธอ เพราะไม่เพียงแค่ชุดคลุมของเธอ แม้แต่เสื้อผ้าบนตัวเธอก็ละลายไปไม่เพียงแค่จุดเดียว
อีกนิด…ก็จะโป๊หมดแล้ว
ทว่า ถึงมองไม่เห็น แต่อีกฝ่ายกลับกระแทกเข้าที่อกของผม เสียดายที่ตัวของพวกเราอยู่ในน้ำย่อยของไอ้บ้านี่ ผมเลยไม่รู้สึกว่าผิวพรรณขององค์หญิงเป็นยังไง
ทว่า ตอนนี้ไม่มีเวลามานึกถึงเรื่องนี้อีก ยังไงซะผมก็รู้สึกถึงความแสบร้อนที่แผ่ออกมาจากผิวหนังแล้ว
“เสาน้ำแข็งลอบสังหาร!”
ไขว้มือไปหยิบ ‘ผู้ดูหมิ่น’ จากข้างหลังขององค์หญิงสโนว์ จากนั้นก็แทงเสาน้ำแข็งไปที่เนื้อของดอกไม้กินคนข้างหลังเธอ
ถึงภายนอกของไอ้นี่จะดูแข็ง แต่พลังป้องกันภายในกลับต่ำมากสินะ?
เสาน้ำแข็งแทงไปบนผนังกระเพาะของจอมเขมือบทีละต้น จนผมเห็น HP ของมอนสเตอร์เลเวล 20 ตัวนี้ลดลงไม่หยุดอย่างชัดเจน
ยิ่งไปกว่านั้นเสาน้ำแข็งยังให้พื้นที่กับพวกเราอีกครั้ง ทว่าองค์หญิงสโนว์ยังคงย่อตัวใช้เสื้อคลุมปกปิดร่างกายอยู่ และใช้สายตาระแวงมองผม
บ้าเอ๊ย ยัยนี่เห็นผมเป็นคนยังไงนะ? ผมไม่ใช่โรคจิตสักหน่อย
และในที่สุด HP ของมอนสเตอร์ตัวนี้ก็หมดเกลี้ยง ผมยก ‘ผู้ดูหมิ่น’ แทงอย่างจังอีกครั้ง แล้วกรีดไปบนผนังกระเพาะของมันเป็นแผลใหญ่
จอมเขมือบผู้มาเยือนถูกกำจัด ได้รับค่าประสบการณ์ 10,000 หน่วย ได้รับอุปกรณ์ : เมือกจอมเขมือบ หัวใจคริสตัลอัสนี
โชคดีที่ไอ้นี่ให้ค่าประสบการณ์ไม่น้อย ไม่งั้นราคาจากการโดนกินแบบนี้คงมากเกินไป
“ไม่เป็นไรนะ?”
ยื่นมือไปคิดจะอุ้มองค์หญิงสโนว์ออกมาจากศพของจอมเขมือบ อีกฝ่ายกลับปัดมือผม แล้วหนีออกไป
“เจ้าโง่! ห้ามมองข้า!”
จากนั้นก็วิ่งเข้าป่าไปอย่างรวดเร็ว ผ่านไปสักพักจึงเดินออกมา
ดูท่าคงไปเปลี่ยนชุดมาล่ะสิ
“ดูสวยกว่าตอนใส่ชุดสถาบันนะ”
“ฮึ่ม! แน่อยู่แล้ว นี่เป็นแบบที่ข้าชอบที่สุด!”
“แต่ว่า…บนหน้ายังมีเมือกอยู่นะ”
“อ๊าๆๆๆๆ อยู่ตรงไหน ช่วยข้าเช็ดเร็วสิ!”
เห็นท่าทางกังวลของเธอผมจึงส่ายศีรษะอย่างจนใจ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าจากในแหวนมาเช็ดให้เธอ
“แต่ว่าคุณรีบล้างจะดีกว่า เมือกนั่นเช็ดไปก็ไม่มีประโยชน์”
เพราะผมลองเช็ดดูแล้ว แต่สถานะกัดกร่อนกลับไม่ได้หายไป แม้ว่า HP จะลดไม่มาก แต่กลับรู้สึกเลวร้ายอยู่ดี
“พวกเจ้านี่ใจกล้าจริงๆ นึกไม่ถึงว่าจะเล่นละครน่าอายแบบนี้กลางวันแสกๆ”
ได้ยินเสียงก็รู้ว่า พวกองค์หญิงแอนมาแล้ว
“ที่จริงก็…ใจกล้าอยู่บ้าง…”
ฮีลเองก็พูดแบบนี้
“อย่าเข้าใจผิดสิ นายคิดว่าฉันอยากกลายเป็นแบบนี้เหรอ? ฮีล ให้ฉันยืมห้องอาบน้ำในบ้านนายหน่อย เมือกนี่น่าคลื่นไส้จริงๆ…”
“อืม ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว”
“เจ้าพูดอะไร! ข้าสิขาดทุนฝ่ายเดียว! ข้าได้หัวใจคริสตัลอันนั้นมาแล้วแท้ๆ แต่กลับถูกมอนสเตอร์ตัวนั้นกลืนลงไป สุดท้าย…สุดท้ายทำไมเจ้าก็ถูกกลืนเข้ามาด้วยล่ะ!”
องค์หญิงสโนว์ชี้ผมแล้วตะโกน
“ช่วยคุณไง โธ่…”
“ช่วยจากข้างนอกไม่ได้เหรอ?”
“คุณก็ดูมันสิ!”
ผมถามแล้วชี้ที่ศพ
“ข้างนอกแข็งเหมือนกับหินแล้วยังรวมกับเวทมนตร์ป้องกันสายดินอีก เถาวัลย์ของมันก็มีพิษ คุณจะเราสู้ยังไงล่ะ! ผมถึงกับเสี่ยงชีวิตถูกเจ้านั่นกินเข้าไปเลยนะ!”
“อ่า…คือว่า…งั้นเหรอ?”
“หรือว่าคุณไม่อยากให้ผมช่วย?”
“ก็ไม่ใช่แบบนั้น! แต่ว่า…สรุปก็แค่นี้แหละ! ข้าไปอาบน้ำแล้ว!”
พูดจบ ยัยนี่ก็วิ่งหายวับกลับไปในบ้านของตัวเอง
อ่า…ยัยนี่คิดอะไรอยู่กันแน่เนี่ย
“ฮึ่มๆ พวกเจ้านี่น่าสนใจจริงๆ”
“องค์หญิงแอน ตอนแรกพวกคุณบอกว่าตรึงเจ้านี่ไว้ดีแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมเจ้านี่ถึงวิ่งไปวิ่งมาได้ล่ะ!”
“เจ้าก็พูดไปแล้ว หนังของอีกฝ่ายหนาขนาดนี้ ช่วยไม่ได้นี่”
“เวทคุ้มกัน?”
“ไม่ได้ผล”
“พวกคุณแอบอู้สินะ?”
“อย่างไรผลลัพธ์ก็ดูดีไม่ใช่เหรอ? ลองบอกมาสิ องค์หญิงสโนว์ก็น่ารักดีใช่ไหมล่ะ?”
อีกสามคนมองผมอย่างสงสัย แน่นอน เป็นแองเจล่า อีเลนและฮีล
เป็นเพราะการเพิ่มมาตรการรักษาความปลอดภัยของที่นี่ ผู้คุ้มกันขององค์หญิงสโนว์และซิกซ์จึงถูกบังคับให้ถอนตัวไป
“แค่กแค่ก สรุปแล้ว นี่คือหัวใจคริสตัลอันสุดท้ายสินะ?”
พูดแบบนี้แล้ว ผมก็โยนหัวใจคริสตัลไว้บนมือองค์หญิงแอน
หัวใจคริสตัลน้ำแข็ง น้ำ อัญเชิญ วายุ ดินและอัสนีถูกพวกเราหาเจอหมดแล้ว แน่นอนว่าพวกเราที่ครอบครองหัวใจคริสตัลถึงหกชิ้นก็ถูกผู้เข้าร่วมคนอื่นโจมตีอยู่หลายครั้ง แต่ผมที่เลเวลอัพรวดเดียว 5 เลเวลย่อมไม่ได้ทำเป็นเล่น
แม้ว่ายังไม่ได้เรียนเวทมนตร์สายน้ำแข็งระดับกลาง แต่ว่า อานุภาพเวทมนตร์ระดับต่ำทั้งหมดของผมต่างก็แข็งแกร่งที่สุด เวทมนตร์ของอัศวินน้ำแข็งก็เพิ่มเลเวลขึ้นอัตโนมัติ นอกจากการอัญเชิญดาบน้ำแข็งในตอนแรกแล้ว ยังมีการอัญเชิญเกราะอัศวินน้ำแข็งและเวทอัญเชิญโล่น้ำแข็งอีกด้วย มันแตกต่างจากเวทโล่น้ำแข็ง เพราะมันสามารถซ้อนทับบนโล่ได้เหมือนกับดาบน้ำแข็ง
ทว่าผมกลับไม่กล้าหยิบออกมาโชว์ ยังไงซะมันก็เป็นสกิลที่ขโมยมาจากคนอื่น โดนจับได้ต้องเกิดปัญหาแน่
ยิ่งกว่านั้นผมยังถูกอาณาจักรเชอร์ฟาประกาศจับด้วย…ไม่รู้ว่าตอนนี้ญารินจะเป็นยังไง สงสัยจังว่าทำไมระบบถึงไม่ตัดฉายาคู่หมั้นออก รอให้เลเวลสูงแล้วค่อยกลับไปดูสักหน่อยดีกว่า
ถึงเลเวลของผมตอนนี้จะสูงกว่าเลเวลของราชาเชอร์ฟา แต่ให้ตรงไปเสี่ยงอันตรายไม่ใช่นิสัยของผม
แต่ผมยังเป็นห่วงสถานการณ์ของญารินมาก รอให้การแข่งขันชั้นปีสิ้นสุดคงได้หยุดเรียน ถึงตอนนั้นค่อยไปดูหน่อยแล้วกัน
“แบบนี้พวกเราก็จัดการเรียบร้อยหมดแล้ว พวกเรากลับเรือเหาะกันเถอะ ข้าว่าระหว่างทางคงมีคน ‘ดูแล’ พวกเราแน่ ทำใจให้สบายแล้วไปต่อกันเถอะ!”
“คือว่า…ได้สิ!”
ทว่านอกจากหัวใจคริสตัลหกชิ้นแล้ว ผมยังได้หัวใจคริสตัลสายพืชที่หยิบมาได้พร้อมกับสายอัญเชิญ
ยังไงซะหัวใจคริสตัลน้ำแข็งก็ค่อนข้างมีประโยชน์ต่อเลเวลของผมในตอนนี้ เก็บไว้ก็ดีกว่า
ในเมื่อไม่เจอ ‘เก้าสิบเก้าบททดสอบ’ อย่างน้อยได้สิ่งของอย่างอื่นมาก็ดีกว่านี่?
ส่วนเควสต์ต่อไป…ก็คือการแข่งขันชั้นปี!
