“อรุณสวัสดิ์… “
“โอ้ อรุณสวัสดิ์… “
เช้าที่สดใสในฤดูใบไม้ร่วง วันสุดท้ายของการเป็นนักเรียน ม.ต้น
เสียงร้องทักทายยามเช้าดังไปทั่ว บรรยากาศชื่นมื่นราวกับกลิ่นหอมลอยฟุ้งกระจายอยู่ในอากาศ
ที่สนามนั่น ดูเหมือนจะมีรุ่นน้องมาสารภาพรักกับหมอนั่นอีกแล้ว เป็นคนหล่อนี่ลำบากจริงๆ นะ
เสียงเดินเข้ามาในห้องดังขึ้นขัดจังหวะความคิด
หันกลับมาก็เห็นหนึ่งในเพื่อนสนิทอยู่อยู่ตรงนั้น
“เออิชิ ฉันจะสารภาพรักกับ…”
หมอนี่พูดบ้าอะไรกัน
“นายรู้ใช่ไหมว่าตัวเองพูดอะไรอยู่”
“รู้ซิ ฉันถึงได้มาบอกนายก่อนไง”
—
ตรงหน้าเป็นหญิงสาวผู้สมบูรณ์แบบ แน่นอนว่าเธอคือแฟนสาวในอุดมคติที่ชีวิตนี้ไม่เคยคิดเลยว่าจะหาได้
แล้วนี่มันอะไรกันนะ…
“คือว่า… เราเลิกกันเถอะ”
พูดบ้าอะไรกัน ใครมันจะไปยอมเลิกกับเธอน่ะ
“เอ่ออ…ฉันน…ฉันว่าฉันเจอคนที่ชอบมากกว่านายแล้วน่ะ..”
อ่าา… สิ่งที่กลัวมาตลอดเกิดขึ้นแล้วซินะ
—
แฮ่ก… แฮ่ก… แม่…
แม่!!…
สายระโยงระยางนั่นพัวพันกับร่างงดงามที่นอนนิ่ง
แม้จะซูบผอมลงแต่ก็ยังคงสง่าและงดงามเสมอ
เหมือนคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ทำไมถึงจำไม่ได้นะ
จริงซิ เพราะมัวแต่สนใจแม่นินา
แม่แค่นอนหลับไปแบบทุกทีซินะ หนนี้ก็แอบกินยานอนหลับอีกแล้วล่ะซิ
ตื่นได้แล้วนะแม่…. ตื่นซิ… พ่อก็ไม่อยู่แล้วนะ… เราเหลือกันแค่สองคนแล้วนะแม่…
แม่?… แม่!… แม่!!!…
—
เฮือกกก?!!…
รอบตัวปกคลุมไปด้วยความมืด
เสียงเครื่องปรับอากาศครางฮึม ส่งลมเย็นออกมาปะทะใบหน้า
สัมผัสได้ถึงความร้อมชื้นที่หางตาและใบหู
ให้ตายเถอะ… ฝันแบบนี้อีกแล้ว…
