ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 290 ยากที่จะทำเพื่อมัน
ก่อนที่จะหันไปทำธุรกิจทุกคนอาศัยอยู่ในกองทัพ
ด้วยเหตุนี้โจเอล และลูซี่ถึงได้มารู้จักกัน
ในที่สุด ก็ได้เนลล์ก็นึกภาพตามได้
เธอมักจะมีความรู้สึกแปลก ๆ ที่ลูซี่และโจเอลรู้จักกัน
จุดนี้ไม่มีการหลบซ่อน
โจเอลเม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจ เขาพูดด้วยความรู้สึกที่ไม่พอใจ “เจ้าหน้าที่แคทซ์ออกจากราชการทหารเมื่อคุณปู่พบกับอุบัติเหตุ ทั้งครอบครัวจึงย้ายออกจากเมืองหลวง ด้วยเหตุนี้ ผมจึงขาดการติดต่อกับลูซี่ และครั้งต่อไปที่เราได้พบกันเธอก็โตแล้ว ”
ครู่หนึ่ง โอเว่นนั้นจมอยู่กับความคิดถึง
เขากำลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเนลล์ตบไหล่โจเอลในท่าทางปลอบประโลม “ไม่เป็นไร ยังไม่สายเกินไปที่จะพบกันตอนนี้ ยังมีเวลาที่จะจีบเธอถ้าคุณเป็นเธอ พวกคุณยังเด็กและอายุยี่สิบต้น ๆ ถึงเวลาแล้ว!”
โจเอลหน้าแดง
“พี่สะใภ้เลิกฟังเรื่องไร้สาระ! ผมรู้จักเธอตั้งแต่เรายังเป็นเด็ก แม้ว่าเราจะมีความสัมพันธ์กัน แต่ก็เป็นแค่พี่น้องกัน ไม่มีความรู้สึกอื่นใด ”
โอเวนเห็นด้วยกับประเด็นนี้
เนื่องจากพวกเขาคุ้นเคยกันมากเกินไป จึงทำให้ยากที่จะเปลี่ยน
ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่อยู่เป็นโสดมาจนถึงวันนี้
เมื่อนึกถึงใบหน้าที่เขาเคยเห็นทุกวันตลอด 24 ชั่วโมง ในสถาบันวิจัยนอกเหนือจากมื้ออาหาร และการนอนหลับโอเว่นรู้สึกว่าโอกาสของความสัมพันธ์ฉันท์คู่รักนั้น มีโอากาสที่จะเกิดได้ขึ้นน้อยมาก ๆ
เนลล์พยักหน้าให้กับคำพูดเชิงป้องกันตัวเองของเขาอย่างกล้าหาญ
“โอ้เข้าใจแล้ว อืม ไม่เป็นไร นายสามารถอยู่ได้ แม้ว่าฉันจะไม่ชอบการกระทำแบบผู้ชายกับผู้ชาย แต่ฉันก็ไม่มีความคิดเห็น หากนายต้องการเสี่ยงไปในทิศทางนั้น”
“พี่สะใภ้!”
โจเอลโกรธแทบคลั่ง แต่ท้ายที่สุดเขาก็เย็นตัวลงอย่างรวดเร็วท่ามกลางสายตาที่เย็นชาของกิดเดียน
เนื่องจากสินค้าประมูลจำนวนมาก การประมูลจึงถูกแบ่งออกเป็นสองส่วนโดยมีช่วงพักครึ่งชั่วโมง
ถึงแม้ว่าตอนแรก โจเอลจะถูกเนลล์แกล้ง แต่เขาก็ได้รับโทรศัพท์กลางคัน โดยบอกว่าเขาถูกเรียกตัวไปที่อื่น
ดังนั้น เขาไม่ได้อยู่นานและจากไปในช่วงพักหลังจากแก้ตัว
โอเวนจะไม่จากไปก่อนเวลาอันควร เพราะในที่สุดเขาก็มีโอกาสที่จะปล่อยให้เป็นอิสระในวันหยุดที่หายาก ดังนั้นเขาจึงอยู่และปล่อยให้พวกเขา อยู่ในงานประมูลที่เหลือ
ในช่วงครึ่งหลัง เนลล์รู้อย่างรวดเร็วว่าลูซี่ และเทรนหายไป พวกเขาคงกลับไปแล้ว
อย่าพูดเล่นนะ เธอไม่ใช่คนที่ชอบยุ่งเรื่องคนอื่น เหมือนการถามเรื่องส่วนตัวของคนอื่น เธอไม่สนใจหรอก
การประมูลสินค้าในครึ่งหลังมีความน่าสนใจ และแพงกว่าครึ่งแรก
เนลล์เห็นบางรายการที่เธอชอบ อย่างไรก็ตามเธอไม่รีบร้อนที่จะเสนอราคาใด ๆ และรอนานกว่านี้อีกหน่อยเพราะมันเป็นเพียงของขวัญชิ้นเดียว
จากนั้นชุดมรกตชุดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมา
ดวงตาอันเฉียบคมของเนลล์ จำได้ว่าชุดเครื่องประดับนั้นคล้ายกับที่กิดเดียนมอบให้เธอก่อนหน้านี้
เมื่อตระหนักเช่นเดียวกัน กิดเดียนก็ขมวดคิ้ว และพึมพำ “ทำไมถึงอยู่ในมือน้านะ”
เนลล์รู้สึกประหลาดใจ
“ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?”
กิดเดียนส่ายหัว เขาไม่รู้
ถ้าไม่มีโจเอลอยู่รอบ ๆ และไม่สามารถถามใครได้พวกเขาจึงค่อย ๆ คิด
เครื่องประดับนี้เหมือนกับชุดปะการังสีแดงที่มาจากราชวงศ์ในยุโรป ทำให้เป็นที่ต้องการอย่างมากในหมู่คนทั่วไป
ทุกคนรู้ดีว่ามีโอกาสน้อยมากที่รายการนี้จะปรากฏขึ้นในการประมูล
ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มใจจ่ายเงินมากขึ้น ยิ่งไปกว่านั้นผู้ที่เข้าร่วมการประมูลครั้งนี้ไม่ได้ขาดแคลนทุนทรัพย์
สิ่งนี้นำไปสู่การเสนอราคาที่ค่อนข้างน่าตกใจ และทำให้ราคาพุ่งสูงถึงสามร้อยล้าน
เนลล์รู้สึกกระวนกระวายใจ เธอเหลือบไปเห็นกิดเดียนที่นั่งเงียบและทำหน้านิ่ง ๆ อยู่ข้างเธอ
เมื่อโอเวนได้เห็นเครื่องประดับที่เนลล์เป็นเจ้าของ เขาสามารถคาดเดา และความเชื่อมโยงระหว่างเครื่องประดับกับตระกูลลีย์ได้ทันที
อย่างไรก็ตามการรวบรวมบทสนทนาระหว่างเนลล์ และกิดเดียนรวมด้วยกัน มันไม่ยากที่จะเดาว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น
เขากระซิบว่า “กิดเดียน ต้องการประมูลไหม?”
กิดเดียนส่ายหัว
“ไม่ต้องรีบ”
ตามคาดมีคนอื่นชูป้ายราคา
คราวนี้เหมือนกับปาร์ตี้ประมูลมีการทุ่มสามร้อยล้านสามสิบล้าน!
เครื่องประดับชิ้นนี้อาจจะเข้ากับชุดปะการังสีแดงของเนลล์ แต่มันก็มีค่าพอ ๆ กัน
ดังนั้นป้ายราคาสามร้อยสามสิบล้านจึงถูก เคาะ !
ห้องพักเงียบสนิทเนื่องจากทุกคนรอผลสุดท้าย
เจ้าภาพเริ่มกระแทกค้อน
“สามร้อยสามสิบล้านครั้งที่หนึ่ง!”
“ สามร้อยสามสิบล้านครั้งที่สอง!”
“ สามร้อยสามสิบล้าน … ”
“ สี่ร้อยล้าน!”
ทุกคนหันไปมองที่มาของเสียงเย็นชา
พวกเขาอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นชายคนนั้นที่นั่งอยู่ตรงนั้น
กิดเดียน ลีย์?
มันคือเขา?
ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ล่ะ?
ไม่ เขามาถึงเมื่อไหร่? ทำไมไม่มีใครรู้
ไม่ใช่เรื่องแปลกที่กิดเดียนจะเก็บรายละเอียดต่ำ ๆ แม้ว่าทุกคนจะรู้เรื่องนี้ แต่พวกเขาก็ไม่คุ้นเคยกับการปรากฏตัวของเขาอย่างกะทันหัน
พิธีกรตะโกนอย่างตื่นเต้นว่า “ผู้ชายคนนี้ประมูลได้สี่ร้อยล้าน! มีใครอยากประมูลสูงกว่าสี่ร้อยล้านไหม? มีใครบ้างที่จะเสนอราคาต่อเขา?”
ห้องยังคงอยู่ในความเงียบงันโดยไม่มีใครพูดอะไรออกมา
สี่ร้อยล้าน? เขาบ้าไปแล้ว!
แม้เครื่องประดับจะมีค่าเพียงใด แต่ก็ไม่ได้มีมูลค่ามากขนาดนั้น
ยิ่งไปกว่านั้นชุดปะการังสีแดงที่เข้าชุดกันนั้นมีค่ามากกว่าในแง่ของมูลค่าคอลเลกชัน ชุดนั้นอาจมีมูลค่าถึงหกร้อยล้าน
เมื่อไม่มีใครเสนอราคา เจ้าภาพจึงตอกเพื่อปิดผนึกข้อตกลง และขายให้กิดเดียน
ในขณะที่การประมูลดำเนินไปเรื่อย ๆ ก็มีการจัดแสดงเครื่องประดับชิ้นดีจำนวนหนึ่ง
เนลล์ประมูลกำไลหยกสีเขียวมรกต เพื่อเป็นของขวัญให้กับคุณยายทวดในวัยเจ็ดสิบ
หลังจากจบการประมูลทั้งสามคนก็ออกจากไปด้วยกัน
เนื่องจากทุกคนรู้ว่ากิดเดียนอยู่ที่นี่ จึงมีการแลกเปลี่ยนคำทักทายที่มีคึกคักมีชีวิตชีวา ทำให้ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้
คนเหล่านี้ล้วนร่ำรวยและมีอำนาจในเมืองหลวง
แม้ว่ากิดเดียนจะไม่ชอบบรรยากาศที่คึกคักเช่นนี้ แต่เขาก็ไม่อาจพ้นจากการเคารพอย่างที่ควรจะเป็นได้
ด้วยเหตุผลนี้พวกเขาจึงสามารถออกมาจากที่นั่นได้ในครึ่งชั่วโมงต่อมา
โอเวนนั่งรถมากับโจเอล แต่หลังจากนั้นเขาก็หายไป ดังนั้นเขาจึงต้องนั่งรถกลับบ้านพร้อมกับกิดเดียน
เมื่อทั้งสามคนเข้าไปในรถ เนลล์เปิดกล่องที่มีกำไลหยกเพื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด หลังจากที่ทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็เก็บมัน
โอเวนกล่าวว่า “กิดเดียนเครื่องประดับของน้าลีย์ มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? ผมแน่ใจว่าครอบครัวของคุณไม่ได้ขาดแคลนเงินขนาดนั้น?”
กิดเดียน ทำหน้าเมินเฉยอย่างเคร่งขรึมก่อนตอบว่า “ฉันไม่คิดว่าคุณยายและคนอื่น ๆ จะรู้เรื่องนี้”
กล่าวอีกนัยหนึ่งจีนได้ขายเครื่องประดับนี้ ลับหลังโดยที่ครอบครัวยังไม่รู้
โอเวนประหลาดใจ
จีนไม่เคยแต่งงาน และเป็นโสดมาจนถึงปัจจุบัน เธอกำลังอายุเข้าเลขสี่สิบ แต่เธอก็ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ ชอบทำอะไรที่ไม่ดี
