ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 39 การซ่อนมันให้ชัดเจนเท่านั้น
ทั้งหมดเป็นหนังสือที่มัดรวมไว้อยู่ด้านหลังจากไม่มีใครหยิบมันมา
เมื่อเห็นสิ่งนี้เนลล์ ก็ลูบหน้าผากของเธอแล้วไม่ได้พูดอะไร ต้องบอกว่าคนที่จะอยู่ที่นี่ใจต้องจริง ๆ สำหรับสิบคนนี้ที่เต็มใจที่จะอยู่ใน บริษัท นี้ เธอเก็บข้อมูลทิ้งสรุปสั้น ๆ ในสมุดบันทึกของเธอและปิดมันก่อนที่จะลุกขึ้น เธอยืดตัวมองนาฬิกาแขวนและสังเกตว่ามันเป็นเวลา 22.30 น. แล้ว เวลาผ่านไปเร็วมากโดยไม่รู้ตัว!
เนลล์เดินออกมา เมื่อเธอเดินผ่านทางเดินเธอก็ได้ยินเสียงของใครบางคนกำลังคุยกันในห้องทำงาน ดูเหมือนจะเป็นการประชุม เนลล์ไม่สนใจมันและลงไปชั้นล่างเพื่อเทนมร้อนหนึ่งถ้วย หลังจากดื่มเสร็จเธอก็กลับไปที่ห้องนอนและเอาเสื้อผ้าไปอาบน้ำ ป้าจอยซ์เพิ่งเดินขึ้นมาเหมือนกันและเห็นกระเป๋าเดินทางอยู่ในห้องนอน เธอถามว่า
“คุณผู้หญิงต้องการให้ฉันจัดกระเป๋าเดินทางใบนี้ให้คุณไหม?”
เนลล์ลองคิดดู กระเป๋าเดินทางเต็มไปด้วยสิ่งของจำเป็นในชีวิตประจำวัน ข้างในไม่มีอะไรน่าอับอาย
ดังนั้นเธอจึงพยักหน้า “ค่ะ รบกวนด้วยนะคะ!”
“ไม่มีปัญหาค่ะ คุณผู้หญิง”
เนลล์ยื่นกระเป๋าให้ป้าจอยซ์แล้วเข้าไปในห้องน้ำ
ในห้องน้ำมีชุดอุปกรณ์อาบน้ำใหม่ทั้งหมดเป็นแบรนด์โปรดและกลิ่นของเธอ กิดเดียนสั่งให้พวกเขาเตรียมไว้ล่วงหน้าสำหรับเธอ
หลังจากอาบน้ำเสร็จเธอก็เช็ดตัวและเอื้อมมือไปหยิบชุดนอน เธอลื่นล้ม เมื่อเธอยึดผนังอย่างรวดเร็วเพื่อให้เธอทรงตัวได้ชุดนอนของเธอก็ตกลงไปบนพื้นที่ชุ่มน้ำ เนลล์หยิบชุดนอนที่เปียกแล้ว
เดินเข้าไปอย่างงุนงง เธอจะโชคร้ายกว่านี้อีกไหม? ทำไมเธอถึงลื่นเมื่อเธอแค่พยายามแต่งตัว? ตอนนี้ชุดนอนนี้ไม่สามารถสวมใส่ได้อย่างแน่นอน อย่างไรก็ตามเธอนำชุดนอนนี้มาด้วยดังนั้นเธอจึงไม่สามารถห่อด้วยผ้าขนหนูออกไปได้!
เนลล์รู้สึกหดหู่ แต่ในขณะนี้เธอได้ยินเสียงฝีเท้าเบา ๆ ด้านนอก
ปกติแล้วเธอคิดว่าเป็นป้าจอยซ์ที่ยังคงอยู่ข้างนอก เธอจึงร้องเรียกว่า
“ป้าจอยซ์คะ ช่วยเอาชุดนอนมาให้ฉันได้ไหมคะ? ชุดนอนของฉันตกลงไปที่พื้น มันเปียกไปหมดแล้ว”
ด้านนอกฝีเท้าของกิดเดียนหยุดลงขณะที่เขาจ้องมองไปที่ห้องน้ำ แม้ว่ากระจกฝ้าจะไม่โปร่งใส แต่ภาพเงาของผู้หญิงก็ยังมองเห็นได้ผ่านมันโค้งเรียวและน่าทึ่ง ดวงตาของเขามืดลงและเขาวางเอกสารในมือลงก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเปิดประตู มีเสื้อผ้าผู้หญิงมากมาย โดยปกติแล้วเนลล์ไม่ได้นำเสื้อผ้าเหล่านี้มา แต่กิดเดียนเตรียมไว้ล่วงหน้า นอกจากนี้ยังมีห้องเก็บของพิเศษหนึ่งร้อยตารางฟุตบนชั้นสามซึ่งเต็มไปด้วยสิ่งของที่เธอสามารถใช้ได้
เขาไม่เคยปฏิบัติต่อคนรอบข้างไม่ดี กิดเดียนหยิบชุดนอนสายสปาเกตตี้ผ้าไหมสีดำตัดกับลูกไม้สีเข้ากันจากชุดนอนหลากสไตล์แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำ
เขาเคาะประตูเบา ๆ โดยไม่พูดอะไรและประตูก็เปิดออก หมอกสีขาวล้นออกมาด้านนอกและสีขาวบาง ๆ ก็แผ่ออกไปยังคงปกคลุมด้วยความชื้นบาง ๆ เมื่อมองลงไปจะเห็นทิวทัศน์ที่ปลุกใจได้อย่างง่ายดาย ลูกกระเดือกของกิดเดียนขึ้นลงอย่างช่วยไม่ได้ ดวงตาที่ลึกของเขามืดลง
เนลล์ยื่นมือออกไปและเริ่มสับสนว่าทำไมเธอถึงไม่ได้รับเสื้อผ้า
“ป้าจอยซ์เอามาให้ฉันได้ไหมคะ?”
ในที่สุดกิดเดียนก็ตอบสนองและส่งชุดนอนไปให้เธอ วินาทีต่อมาผู้หญิงคนนั้นถอยมือและประตูห้องน้ำก็ปิดลงอีกครั้ง ขณะที่เนลแต่งตัวเธอรู้สึกว่าวันนี้ป้าจอยซ์แปลกไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เธอกระตือรือร้นมาก ทำไมตอนนี้เธอยังเงียบอยู่?
อย่างไรก็ตามเนลล์ไม่ได้สงสัยในเรื่องนี้มากนัก ท้ายที่สุดเธอเป็นคนใหม่ที่นี่และไม่คุ้นเคยกับคนอื่น ๆ นั่นอาจเป็นเพียงบุคลิกของป้าจอยซ์ หลังจากแต่งตัวเธอก็รู้ว่าอีกฝ่ายหยิบชุดนอนสายสปาเก็ตตี้ให้เธอ วัสดุของผ้าไหมนั้นเรียบและเรียบง่ายบนผิวหนังและกระโปรงยาวลงไปถึงต้นขาของเธอเท่านั้น ด้านหลังทั้งหมดเป็นตะขอลูกไม้ซีทรูที่เซ็กซี่และมีเสน่ห์ เนลล์มองตัวเองในกระจกแล้วหน้าแดง
ป้าจอยซ์ …
เธอเลือกชุดนอนอะไรแบบนี้ได้ยังไง! นอกจากนี้ เธอจำไม่ได้ว่านำชุดแบบนี้มาด้วย! เนลล์กัดฟันและดึงชุดบนร่างกายของเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งเพราะว่า…ด้านหลังนั้นเป็นซีทรู
เธอแต่งตัวแบบนี้ออกไปได้ยังไง?
อย่างไรก็ตามการขอให้ป้าจอยซ์นำเสื้อผ้าอีกชุดมาด้วยในตอนนี้จะทำให้ดูเหมือนว่าเธอลำบากและรบกวนเกินไป เมื่อคิดถึงเรื่องนี้เนลล์จึงตัดสินใจที่จะไม่รบกวนเธออีกต่อไป เธอปล่อยผมลงมาเพื่อปกปิดผิวหนังบางส่วนแล้วผลักประตูให้เปิดออกพร้อมกับกอดแขนเธอไว้
แสงไฟในห้องนอนมืดสลัว มีเพียงโคมไฟติดผนังสีส้มสองดวงที่เปิดอยู่เหมือนกับตอนที่เธอเข้าห้องน้ำครั้งก่อน อีกอย่างผู้ชายคนนั้นยังไม่กลับมาอีกเหรอ?
หลังจากคิดเรื่องนี้เนลล์ก็ดีใจและรีบวิ่งไปที่ตู้เสื้อผ้าพร้อมก้าวเล็ก ๆ ในขณะนั้นจู่ ๆ เสียงผู้ชายก็ดังขึ้นข้างหลังเธอ
“คุณกำลังจะทำอะไร?” เนลล์ตัวแข็งทื่อ
มือยื่นออกไปพร้อมที่จะเปิดตู้เสื้อผ้าที่แข็งกลางอากาศ
เมื่อเธอหันกลับไปเธอก็เห็นกิดเดียนนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาที่มุมห้อง ขาเรียวของเขาไขว้กัน ทำให้เขาดูเกียจคร้านและอิดโรย เขายังคงสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว แขนเสื้อของเขาถูกปลดออกและแขนเสื้อของเขาพับขึ้นครึ่งหนึ่งเผยให้เห็นแขนที่เรียวและผิวขาวของเขา อากาศที่แสนเกียจคร้านและอบอุ่นที่อยู่รอบตัวเขานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับท่าทางเฉยเมยและเย็นชาในตอนกลางวัน
เขาเอนหัวพิงมือข้างหนึ่งที่พาดไว้ที่แขนโซฟา โต๊ะเตี้ยข้าง ๆ เขามีแก้วไวน์แดงที่มีไวน์เหลืออยู่
เนลล์นิ่งไปสองสามวินาทีก่อนจะหัวเราะอย่างเชื่องช้า
“ฮ่าฮ่า… คุณกลับมาเมื่อไหร่?” กิดเดียนมองเธอเงียบ ๆ
“เมื่อกี้”
“เอ่อ แล้วป้าจอยซ์ล่ะ?”
“เธอออกไปแล้ว”
“โอ้”
บรรยากาศนิ่งและน่าอึดอัด การจ้องมองของกิดเดียนมืดลง เมื่อมันตกลงมาบนร่างของเธอ
รูปร่างของผู้หญิงนั้นยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย ผิวของเธอขาวเนียน เขาเคยสัมผัสกับความรู้สึกของมันซึ่งเหมือนกับสัมผัสไหมสีขาว ถ้าเขาออกแรงน้อยที่สุด
บางทีอาจเป็นเพราะแอลกอฮอล์ แต่เขารู้สึกว่าอุณหภูมิคืนนี้ดูสูงขึ้นเล็กน้อย กิดเดียนยังคงเงียบและเนลล์ก็ไม่รู้จะพูดอะไรอีก ร่างกายของเธอหดเข้าด้านในด้วยความอึดอัด รู้สึกอึดอัดเป็นอย่างยิ่งที่รู้สึกว่าชายคนนี้จ้องมองเธอ ราวกับว่ามีมดนับพันคลานอยู่บนร่างของเธอ เธอต่อต้านความต้องการที่จะหนีและดึงชายเสื้อลง
