ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 443 ถามเขาเพื่อขอความช่วยเหลือ
อเล็กซานเดอร์ จีฟส์ พูดจากด้านหลังว่า “นายน้อยกำลังดูแลบางสิ่งอยู่ คุณผู้หญิง เชิญนั่งก่อน!”
เจเน็ตหันกลับมาและยิ้มให้เขา เธอวางเค้กลงบนโต๊ะและนั่งบนโซฟา
“อยากดื่มอะไรไหมครับ?”
“อะไรก็ได้ค่ะ”
“ชาแดงโอเคไหม?”
“ได้ค่ะ!”
มีชุดน้ำชาโบราณวางอยู่บนโต๊ะ อเล็กซานเดอร์ชงชาอย่างชำนาญ แสดงให้เห็นถึงสไตล์ชากังฟูที่เชี่ยวชาญของเขา
เจเน็ตดูอย่างสนใจ
ไม่นานหลังจากนั้น กลิ่นหอมสดชื่นของชาก็ฟุ้งเต็มห้อง อเล็กซานเดอร์เสิร์ฟชาที่ชงให้กับเจเน็ต เธอจิบเล็กน้อยและได้ลิ้มรสความขมของชาเล็กน้อย ตามด้วยรสชาติที่หวาน มันเป็นชาที่ดีจริง ๆ
“ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีความสามารถในการชงชาที่ดีขนาดนี้!”
อเล็กซานเดอร์ยิ้มอย่างเขินอายและนั่งตรงข้ามกับเจเน็ต
“นายน้อยชอบมัน ผมจึงเรียนหลักสูตรระยะสั้นในเวลาว่าง! ผมหวังว่าผมจะไม่ทำให้ตัวเองอับอาย!”
เจเน็ตยิ้มและพูดว่า “เลียมโชคดีที่มีผู้ช่วยที่ซื่อสัตย์!”
อเล็กซานเดอร์ส่ายหัว อารมณ์ซับซ้อนวาบบนใบหน้าของเขา
“ตระกูลกริฟฟินใจดีกับผมและนายน้อยก็เป็นทายาทของตระกูลกริฟฟิน ไม่เพียงแต่ผมจะชงชา ถึงแม้ว่าผมต้องเสียสละชีวิต ผมก็ยินดีที่จะทำ”
ในเวลานั้นประตูห้องถูกเปิดออกและผู้คนภายในก็เริ่มทยอยกันออกมา
อเล็กซานเดอร์ยืนขึ้นมองผ่านกระจกไปที่เลียม และชี้ให้เจเน็ตเข้าไปข้างใน
เจเน็ตลุกขึ้นและถือเค้กไปด้วยขณะเดินไปที่สำนักงาน
“ทำไมจู่ ๆ ถึงมาล่ะ?”
เลียมยังคงนั่งอยู่หลังโต๊ะและไม่เงยหน้าขึ้นเพื่อรับรู้การมาของเธอ เขาจดจ่ออยู่กับรายงานทางธุรกิจมากเกินไป
เจเน็ตเดินไปวางเค้กบนโต๊ะแล้วยิ้ม
“ฉันคิดถึงคุณ ฉันก็เลยมาหา! ฉันมาถึงเมื่อเช้านี้ แต่กังวลว่าคุณยังไม่ได้กินข้าว ฉันเอาเค้กมาให้คุณด้วย!”
ในที่สุดเลียมก็มองมาที่เธอ และหยุดเหลือบมองที่เค้กและหยุด
เขาหลับตาลงอย่างไร้ความรู้สึก
“พูดสิ! ต้องการความช่วยเหลืออะไร?”
เจเน็ตสำลัก
เธอแอบสาปแช่งเขาในใจว่า ‘ปีศาจ! เขาไม่ฉลาดบ้างได้ไหม?’
ในความเป็นจริง ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา แม้ว่าทั้งสองคนจะดูเหมือนคืนดีกันและอาจดูเป็นที่รักจากมุมมองของบุคคลที่สาม มีเพียงเจเน็ตเท่านั้นที่รู้ว่าชายผู้นี้ยังคงไม่สามารถละทิ้งอดีตได้
ด้วยเหตุนี้พวกเขาทั้งสองจึงมีช่องว่างระหว่างกัน
เธอทำหน้าบึ้ง ลากเก้าอี้หนังข้าง ๆ เขาแล้วนั่งลงอย่างโกรธเคือง
เลียม แจ็คแมนจะจริงจังเมื่อเขาทำงาน เธอไม่ได้พูดขึ้นดังนั้นเขาจึงไม่พูดอะไรสักคำ
ในสำนักงานเงียบกริบและได้ยินเสียงปากกาขีดเขียนเบา ๆ บนแผ่นกระดาษ
เจเน็ตรอจนกว่าเขาจะตรวจสอบกองเอกสารเสร็จ
เธอถามว่า “เสร็จแล้วเหรอ?”
เลียมพยักหน้า
“งั้นก็รีบกินนี่ซะ!”
เลียมตกตะลึงครู่หนึ่งและมองมาที่เธอด้วยใบหน้างุนงง ราวกับว่าดอกไม้กำลังงอกออกมาจากหัวของเธอ!
“จู่ ๆ คุณก็ใจดีกับผมมาก มันต้องมีอะไรไม่ดีแน่นอน”
แม้ว่าเขาจะพูดแบบนี้ แต่เขาก็ยังเรียกให้อเล็กซานเดอร์นำช้อนส้อมเข้ามา
เค้กก็ไม่เล็กมาก เขาหั่นชิ้นสำหรับตัวเองและมอบส่วนที่เหลือให้อเล็กซานเดอร์
เมื่อเห็นว่าชายของเธอนั่งอยู่หลังโต๊ะและกินเค้กอย่างสง่างาม เจเน็ตคิดกับตัวเองว่า ‘เขาคงยุ่งมากจนลืมกินเลย’
ตระกูลกริฟฟินผู้ยิ่งใหญ่นี้เป็นภาระของเขาที่จะต้องแบกรับมันไว้ เขาไม่รู้สึกเหนื่อยบ้างเหรอ?
หัวใจของเธอเจ็บปวดกับความคิดนี้
เลียมกินเค้กชิ้นเล็ก ๆ เสร็จอย่างรวดเร็ว
เขาหยิบทิชชู่แล้วเช็ดริมฝีปากอย่างสง่างาม ขณะดื่มชาที่อเล็กซานเดอร์เสิร์ฟ เขาถามว่า “คุณพูดมันออกมาได้ไหม?”
เจเน็ตหรี่ตาและยิ้ม จากนั้นเธอก็ดึงข้อมูลที่เธอมีเกี่ยวกับบ้านพักเนลสันออกมา
“ฟังนะ นี่คือสิ่งที่ฉันพบเมื่อ 2 วันก่อนเกี่ยวกับคฤหาสน์เก่าที่จะขายในการประมูลการกุศล ฉันคิดว่าที่ตั้งของคฤหาสน์นั้นน่าทึ่งมาก มีภูเขาอยู่ข้างหลังและมองเห็นแม่น้ำด้วย แม้ว่าราคาตลาดในขณะนี้จะไม่สูงนัก แต่เมื่อพิจารณาจากอัตราเงินเฟ้อของราคาอสังหาริมทรัพย์ในเมืองหลวงแล้ว ก็คงจะเพิ่มเป็นสองเท่าในเวลาไม่ถึง 5 ปี
“แล้วตระกูลกริฟฟินมีแผนจะขยายในแผ่นดินใหญ่ไม่ใช่เหรอ? ถ้าเราซื้อบ้านหลังนี้ในระหว่างการประมูลเพื่อการกุศล มันอาจทำให้ตระกูลกริฟฟินมีภาพลักษณ์ที่ดีในการเป็นคนใจบุญ คุณคิดอย่างนั้นไหม?”
เลียมเพียงอ่านข้อมูลที่เจเน็ตให้ไว้และตอบว่า “ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่”
สีหน้าของเจเน็ตจางลง
เธออยากจะตบหน้าเจ้าเล่ห์นั่นของเขาเหลือเกิน
เลียมอธิบายราวกับว่าเขาอ่านใจเธอได้ “ที่ตั้งของคฤหาสน์แห่งนี้เป็นส่วนตัวและอยู่ใกล้กับฐานทัพทหารด้วย ไม่ว่าจะเป็นการคมนาคมหรือทำมาหากิน สถานที่แห่งนี้ก็ไม่สะดวก แม้ว่าทิวทัศน์จะค่อนข้างดี แต่สถานที่อื่น ๆ ในเจียงเฉิงก็มีทิวทัศน์ที่ดีกว่านี้เมื่อเทียบกับที่นี่ ยิ่งไปกว่านั้นไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้เหรอว่าตระกูลกริฟฟินทำธุรกิจประเภทไหน คุณคิดว่ามันจะเป็นการดีสำหรับผมที่จะซื้อบ้านที่หน้าประตูค่ายทหารอย่างนั้นหรือไง?”
เจเน็ตคิดเกี่ยวกับความคิดเห็นของเขา และมันก็ไม่เหมาะสมจริง ๆ ใครบอกเขาว่าบ้านหลังนี้มีไว้สำหรับเขา? ถ้ามันไม่เหมาะกับตระกูลกริฟฟิน ก็ไม่ได้หมายความว่ามันไม่เหมาะกับเธอ!
เลียมขดริมฝีปาก กอดอกขณะเอนหลังพิงเก้าอี้ แล้วมองเธอด้วยรอยยิ้ม
“ทำไมจู่ ๆ ถึงอยากซื้อบ้านล่ะ? ทำไมไม่บอกเหตุผล ท้ายที่สุดผมอาจจะเปลี่ยนใจหลังจากได้ยินคุณพูดออกมาก็ได้”
เจเน็ตยิ้ม
“คิดมากไปแล้ว! ฉันเห็นบ้านหลังนี้เป็นโอกาสที่ดีในการลงทุนสำหรับตระกูลกริฟฟิน ถ้าไม่ต้องการก็ไม่เป็นไร!”
หลังจากที่เธอพูดจบ เธอรวบรวมเอกสารทั้งหมด ยัดมันลงในกระเป๋าของเธอและพ่นลมหายใจออกมา
เลียมมองไปทางด้านหลังของหญิงสาวที่ออกไปด้วยความโกรธ เลียมไขว้ขาใต้โต๊ะดวงตาของเขาหรี่ลงครึ่งหนึ่ง
เขามองลึกลงไปในความคิด
ครู่ต่อมาเขากดปุ่มบนโทรศัพท์ที่ทำงานของเขา
อเล็กซานเดอร์เข้ามาทันที
“ครับนายน้อย”
“ตามคุณผู้หญิงไปและสืบว่าเธออาศัยอยู่ที่ไหน ช่วยเธอจัดการบางอย่าง ผมจะไปหลังเลิกงาน”
อเล็กซานเดอร์ตอบว่า “ครับ เข้าใจแล้ว”
เลียมโบกมือและอเล็กซานเดอร์ก็ออกจากห้อง
…
เจเน็ตเดินออกจากอาคารมาด้วยความผิดหวัง เธอโยนกระเป๋าของเธอไปในรถและนั่งอยู่ข้างใน
เธอไม่มีความหวังเลยเมื่อมาพบกับเลียม
ถึงอย่างนั้น เจเน็ตก็ยังรู้สึกเจ็บปวดเพราะเธอสามารถพูดได้เพียงไม่กี่คำก่อนที่จะถูกเขาปฏิเสธอย่างโจ่งแจ้ง
ตอนนี้เธอควรทำอย่างไรดี?
บ้านหลังนี้มีมูลค่าสิบล้าน นี่จะไม่เป็นอะไรเลย ถ้าเธอยังคงมีความสัมพันธ์ที่ดีกับพ่อของเธอ แต่ในสถานการณ์ปัจจุบันของเธอ สิบล้านนั้นไม่ใช่เงินจำนวนเงินที่เล็กน้อย
อีกไม่กี่วันการประมูลเพื่อการกุศลก็ใกล้เข้ามาแล้ว เธอจะหาเงินก้อนโตขนาดนี้ได้จากที่ไหน?
ดวงตาของเธอวนไปรอบ ๆ และเธอหยุดจ้องมองไปที่โทรศัพท์ข้าง ๆ เธอ เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย
ในท้ายที่สุด เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดหมายเลขพี่ชายของเธอ เอลริก แฮนค็อก
การโทรเชื่อมต่อติดอย่างรวดเร็ว
“แจน ว่าไง?”
“อืมม…”
เธอใช้ชีวิตมาทั้งชีวิตโดยไม่ต้องขอเงินสักบาทเดียว คราวนี้เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะขอเช่นนั้น
เมื่อคิดถึงบ้าน เธอจึงกัดและพูดว่า “พี่คะ พรุ่งนี้พี่หาเงินสิบล้านให้ฉันได้ไหม?”
เอลริก แฮนค็อกตกตะลึง “ทำไมแกถึงต้องการเงินมากขนาดนั้น?”
“อย่าถามน่า! ฉันมีเหตุผลของฉันแล้วกัน”
หลังจากครุ่นคิดไปบ้างแล้ว เธอเสริมอย่างรวดเร็วว่า “จะเป็นการดีที่สุดถ้าเป็นเงินส่วนตัวของพี่ ไม่ใช่แบบที่พ่อสามารถเข้าถึงได้”
