ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 484 ความรักที่หายไปของคนดัง
การชกของเธอให้รู้สึกคันมากกว่า เมื่อมันกระทบลงมาบนร่างกายของเขา
หลังจากที่เล่นกันไปสักพัก เนลล์ก็เหนื่อยและกลับไปนอนต่อ
สามเดือนผ่านไปในพริบตา
ในขณะนี้เนลล์สามารถให้กำเนิดได้ตลอดเวลา
กิดเดียนหยุดทำงานในเดือนนี้ แต่เขาย้ายเรื่องที่เกี่ยวข้องกับบริษัทไปให้แมทธิว และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะดูแลทุกอย่างที่บ้านเพื่อที่เขาจะได้อยู่เคียงข้างเธอ
วันนี้เป็นวันเกิดปีที่หกสิบของคุณปู่ฟอสเตอร์จริง ๆ โจเอลบอกพวกเขาเมื่อสองสามวันก่อนและยืนยันว่าพวกเขาควรมาอย่างตรงเวลา
ตามคำสั่งของเขา กิดเดียนกับเนลล์ก็เตรียมตัวและขับรถไปที่บ้านฟอสเตอร์
ตระกูลฟอสเตอร์เป็นหนึ่งในสี่ตระกูลที่ยิ่งใหญ่ของเมืองหลวง จึงไม่แปลกที่การฉลองวันเกิดของคุณปู่ฟอสเตอร์จะมีชีวิตชีวาอย่างที่ควรเป็น
จอห์นและโจเอลได้รับมอบหมายให้ต้อนรับแขก ขณะที่ผู้คนหลั่งไหลเข้ามา คนที่คอยให้การต้อนรับกับผู้หญิงคือคุณย่าและท่านผู้หญิงฟอสเตอร์
เจเน็ตและเลียมกลับมาที่ประเทศ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับพวกเขาที่จะเข้าร่วมงานเฉลิมฉลอง
เพื่อนสนิทของเนลล์รีบตามหาเก้าอี้ให้ เนลล์เมื่อเธอเห็นพุงยื่นออกมา
หญิงมีครรภ์นั่งลงโดยไม่รู้สึกเขินอายใดๆ
“ท้องเธออายุเก้าเดือนใช่ไหม?” เจเน็ตถามด้วยรอยยิ้ม
“ใช่”
“เธอกำลังจะคลอดลูก เธอกลัวไหม?”
บอกตามตรง เนลล์รู้สึกกลัวเล็กน้อย
ก่อนหน้านี้ เธอไม่รู้สึกอะไรเลย เมื่อได้ยินเรื่องเกี่ยวกับการคลอดลูกว่าเจ็บปวดเพียงใด แต่ตอนนี้เธอคงโกหกถ้าบอกว่าเธอไม่ได้กลัว
เจเน็ตสังเกตเห็นว่าความกลัวเข้าครอบงำเนลล์ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า “จริงอยู่ที่ว่ามันอาจจะเจ็บเล็กน้อย ไม่เป็นไร เธอก็คิดซะว่าความเจ็บปวดที่เธอกำลังได้รับนั้นมันคุ้มค่า เมื่อเธอได้เห็นลูกน้อยและได้อุ้มเขาไว้ในอ้อมกอดของแก”
คำพูดของเธอนั้นถูกต้องทุกอย่าง เพราะเธอได้เป็นแม่คนแล้ว
เนลล์พยักหน้าและยิ้มให้เธอ
“ฉันหวังว่าทุกอย่างจะออกมาดี”
“ทุกอย่างมันจะดีอย่างแน่นอน”
คุณปู่ฟอสเตอร์เป็นคนที่รักฝูงชน บรรยากาศจึงมีชีวิตชีวา เมื่อพิจารณาถึงตำแหน่งที่น่านับถือในสังคมของเขาแล้ว เป็นไปได้มากว่าทุกคนจากชนชั้นสูงจะเข้าร่วมงานเฉลิมฉลองนี้ทั้งหมด
โรงแรมยอมปล่อยให้เช่าทั้งวัน โต๊ะทั้งหมดที่จัดไว้สำหรับการเฉลิมฉลองนั้นเต็มไปด้วยแขกที่มีความสนุกสนาน และความสุขก็แทรกอยู่ในบรรยาอากาศ
อารมณ์ของเนลล์ได้รับอิทธิพลจากบรรยากาศที่น่ารื่นรมย์นี้ด้วย มันทำให้อารมณ์ของเธอเบิกบานขึ้นอย่างมาก และเธอก็กินมากกว่าปกติในมื้อเย็น
ท้องของเธอรู้สึกป่องหลังจากกินเลี้ยง ดังนั้นเธอจึงลากกิดเดียนออกไปเดินเล่นที่สวนหลังโรงแรม
ดอกไม้ไฟกำลังลุกโชนอยู่รอบ ๆ ตัวพวกเขา ทำให้ท้องฟ้ายามค่ำคืนนั่นสว่างไสวด้วยสีสันที่สดใส ราวกับว่าพวกเขากำลังเดินอยู่บนถนนที่วุ่นวายในใจกลางเมือง
กิดเดียนได้รับโทรศัพท์หลังจากที่พวกเขาเดินไปมาสักพัก มันมาจากโจเอล
เสียงเพลงดังออกมาจากโทรศัพท์ในวินาทีที่เชื่อมต่อสาย กิดเดียนขมวดคิ้วกับเสียงนั้น และเอาโทรศัพท์ออกจากหู เขาแนบหูกลับ หลังจากที่เสียงเพลงเงียบลงเล็กน้อย
“แกต้องการอะไร?”
โจเอลตะโกนใส่โทรศัพท์อย่างตื่นเต้น “พี่รอง พี่สะใภ้ พวกพี่ยังอยู่ในโรงแรมไหม? มาร่วมสนุกกับเราบนชั้นสองสิ!
ห้องโถงใหญ่ของโรงแรมอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ในขณะที่บาร์ขนาดใหญ่ถูกสร้างขึ้นบนชั้นสอง ร้านอาหารตั้งอยู่บนชั้นสามและสี่
ระบบเก็บเสียงของพวกเขายอดเยี่ยมมาก ดังนั้นไม่มีใครในร้านอาหารได้ยินเสียงใด ๆ แม้ว่าบาร์จะอยู่ด้านล่างแค่เพียงชั้นเดียว
“แกอยู่ในบาร์อีกแล้วเหรอ?” กิดเดียนกล่าวอย่างใจเย็น
โจเอลหัวเราะออกมา “ใช่ เราเพิ่งกินไปไม่ใช่เหรอ? วันนี้มีคนรู้สึกแย่ เขาขอให้ผมนั่งดื่มกับเขาสักแก้วสองแก้ว ผมก็เลยมา พี่อยู่ที่ไหน? พี่ควรมาร่วมสนุกกับเรานะ!”
กิดเดียนปฏิเสธคำเชิญทันที “ไม่”
“ฮะ? ไม่! แต่พี่ก็ตัดสินใจออกมาแล้ว มาพักผ่อนกันเสียหน่อยเถอะ”
“เสียงมันดัง” กิดเดียนอธิบายด้วยสีหน้าว่างเปล่า
“ตกลงตามนั้น เราจะไปสักที่ที่เงียบสงบและดื่มชากัน มันจะดีกับพี่ใช่ไหม? เราจะย้ายไปที่โรงน้ำชาที่ชั้นบนสุด”
กิดเดียนไม่ตอบอะไร
ดูเหมือนว่าโจเอลจะไม่ปล่อยเขาไปง่าย ๆ ดังนั้นเขาจึงสัญญาว่าจะเข้าร่วมกับพวกเขาในตอนท้าย
กิดเดียนหันกลับมามองเนลล์ “โจเอลขอให้พวกเราไปร่วมกับพวกเขาที่โรงน้ำชาบนชั้นหก คุณต้องการที่จะไปไหม? ผมสามารถส่งคุณกลับบ้านก่อนได้นะ ถ้าคุณไม่ต้องการที่จะไป”
เขารู้สึกประหลาดใจ ตาของเนลล์เป็นประกายเมื่อได้รับคำเชิญและเธอก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ไป! ไปสิ ฉันอยากไป!”
บอกตามตรงว่าช่วงนี้เธอนอนเยอะมาก รู้สึกเหมือนเธอได้ใช้เวลาครึ่งค่อนวันไปกับการนอน
แม้ว่ากิดเดียนกังวลว่าท้องที่ใหญ่ของเธอจะเป็นอันตรายและไม่ปลอดภัยต่อเธอ เขาอยากให้เธออยู่แต่ในบ้านทุกวัน เธอสามารถเดินเล่นสนามด้านหลังของบ้านได้ ถ้าเธอเบื่อ
ถ้าเธอต้องการจะออกไปข้างนอกจริง ๆ เธอต้องรอจนกว่าเขามีเวลาว่างที่จะไปกับเธอ เขาไม่ไว้วางใจทั้งแมทธิวและแนนซี่ในเรื่องนี้
เนลล์จะไม่ปล่อยให้โอกาสสนุก ๆ นี้หลุดมือไปอย่างแน่นอน
เขาพยักหน้า กิดเดียนพาเธอขึ้นไปที่ชั้นหก
ทันทีที่ทั้งสองมาถึงโรงน้ำชา พวกเขาผลักประตูไปที่ห้องเพียง ถึงรู้ว่าไม่ใช่แค่โจเอลและโอเวนที่อยู่ที่นั่น ลีออน กริฟฟินก็อยู่ด้วย
เนลล์รู้สึกงุนงงกับการปรากฏตัวของลีออน เธอร้องออกมา เหรอ? ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?”
ไม่มีใครรู้ว่าเธอรู้จักกับลีออนมากแค่ไหน
เขาเป็นไอดอลของเธอ และแม้กระทั่งท่านผู้หญิงกริฟฟินก็เป็นแฟนตัวยงของเขา
เธอได้รู้จักท่านผู้หญิงกริฟฟินผ่านงานแฟนมีตติ้งครั้งหนึ่งของเขา
ลีออนเงยหน้าขึ้นและมองมาที่เธอ ดวงตาของเขาพร่ามัวและไม่พูดไม่จา
เขาพยายามที่ส่งยิ้มเล็ก ๆ ให้เธอ “คุณนายลีย์ ชื่อเสียงของคุณเป็นที่เลื่องลือมาก ในที่สุดเราก็ได้พบกัน”
โจเอลดุเขาว่า “เฮ้ ทำไมนายต้องทำเหมือนว่าเราเป็นคนแปลกหน้ากันด้วย? นายโตมากับพวกเรา นายเรียกว่าพี่รองตลอดไม่ใช่เหรอ ทำไมตอนนี้นายถึงเรียกเธอว่าคุณนายลีย์? เรียกเธอว่าพี่สะใภ้คนรอง!”
ลีออนยังคงนิ่งเงียบ
กิดเดียนไม่พูดอะไร ในขณะที่ช่วยพาเนลล์เดินไปที่เก้าอี้แล้วดึงออกมาให้เธอนั่ง
บางสิ่งในดวงตาของลีออนเปลี่ยนไปเมื่อเขาเห็นฉากรักนี้ปรากฏต่อหน้าเขา
“พี่รอง ลีออนเพิ่งโดนทิ้งมา เร็ว ๆ มาช่วยผมปลอบใจเขาที ผมรู้สึกรำคาญที่ต้องมาจัดการกับเรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ ของพวกเขาอีก”
เนลล์ตกใจ เธอแปลกใจเล็กน้อยกับข่าวนี้
คนรักของลีออนทิ้งเขาเหรอ?
มันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?
ไม่ไม่ นั่นไม่ใช่ประเด็น ประเด็นคือเขามีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่?
โจเอลยิ้ม เมื่อเห็นท่าทางที่มึนงงของเนลล์ “พี่เนลล์ พี่ไม่รู้เหรอ? พี่อยู่ในแวดวงเดียวกับพวกเรานะ!”
เนลล์ส่ายหัว
ยกโทษให้เธอเถอะ เธอยุ่งเกินกว่าจะว่างอ่านข่าวซุบซิบได้ เธอจะรู้ได้ยังไงว่าเขากำลังมีความรัก?
“ไอ้แก่ลีออนมันมีเพื่อนสมัยมัธยมที่มันคบด้วยมานานกว่าสิบปี เธอไม่ต้องการแต่งงานกับเขา ไอ้ตาแก่ผู้นี้รู้ดีว่าต้องเป็นเธอมาตลอด แต่เธอก็ทิ้งให้มันไปแต่งงานกับผู้ชายที่ต่างประเทศ พี่ไม่คิดว่ามันแปลกจริง ๆ เหรอ?”
เนลล์อ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ
เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น
เมื่อเธอหันไปหาลีออน เธอก็พบว่าเขานั่งอยู่ที่มุมหนึ่งของโซฟา ใบหน้าที่สง่างามและเรียบเนียนของเขาหายไปแล้ว มีหนวดเคราเริ่มงอกออกมาที่คางของเขา
รูปลักษณ์ของเขาในตอนนี้บอกได้เลยว่าเป็นการแบ่งเขตความยุ่งเหยิงของการศิลปินที่อาศัยรูปลักษณ์ที่ดีในการทำงานหาเลี้ยงชีพ
“ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร?”
ลีออนเหลือบมองเธอแต่ไม่ได้พูดอะไร
นี่คือผู้ชายที่เพิ่งสูญเสียคนรักไป เขาขอให้พี่น้องออกไปเพราะเขาต้องการดื่มด่ำความเศร้าและความรู้สึกที่ว่างเปล่าของเขา
น่าเสียดายที่ลีออนแพ้แอลกอฮอล์ ดังนั้นเขาจึงดื่มได้เพียงแค่ชาเท่านั้น ไม่ใช่ดื่มเบียร์
เขาอารมณ์เสียเล็กน้อยกับโจเอล เมื่อพวกเขาอยู่ที่บาร์ เขาบอกว่าเขาอยู่ที่นั่นเพื่อต้องการจะระบายกับเขา แต่ลีออนเห็นว่าโจเอลแค่อยากสนุก
ตอนนี้เขาอารมณ์เสียยิ่งกว่าเดิมที่โจเอลพาคนจำนวนมากมาที่นี่เพื่อเป็นสักขีพยานว่าเขาดูสิ้นหวังแค่ไหน
