ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 49 ละทิ้งศาสนาเข้าหาทางโลก
เจเน็ตตัวแข็งทื่อ
เธออยากจะพูดว่า ‘ไม่ใช่ฉัน ที่เป็นคนวางเดิมพัน!’ นั่นคือเนลล์เพื่อนสนิทของเธอ เนลล์เกรงใจเธอและอยากให้เธอกับเลียมคบกัน นอกจากนี้เจเน็ตยังโดดเด่นก่อนหน้านี้เมื่อมีการเดิมพันดังนั้นเธอจึงไม่สามารถย้อนคำพูดของเธอได้ เธอเหน็บผมไว้ข้างหูและกระแอมคอ
“อืม…ฉันไม่ได้วิ่งหนี! ฉันเพิ่งมาเพื่อเอาบางสิ่ง ใช่ฉันมาเพื่อเอาบางสิ่ง” เธอพูดซ้ำ ๆ เพื่อยืนยันสิ่งที่เธอพูด เลียมหัวเราะเยาะอย่างดูถูก
เนื่องจากประตูถูกปลดล็อกแล้วเขาจึงเปิดประตูและเข้าไปนั่งในที่นั่งของผู้โดยสาร เจเน็ตงุนงง
เมื่อเห็นเธอยังคงยืนอยู่ที่นั่นด้วยความงุนงงเลียมจ้องมองเธออย่างเย็นชาและถามอย่างไม่อดทนว่า
“ทำไมคุณยังยืนอยู่ตรงนั้น? เราจะไม่ไปกินข้าวเหรอ?”
เจเน็ต “ … ”
“โอ้” เธอตอบทันทีที่สติสัมปชัญญะกลับคืนมา อย่างไรก็ตามขณะที่เจเน็ตต้องการเข้าไปในรถเธอจำได้ว่ารถคันนี้เป็นของเนลล์ เธอไม่ได้ขับรถมาที่นี่
ถ้าเธอขับรถออกไปเนลล์จะกลับบ้านยังไง?
ดังนั้นเจเน็ตจึงได้ แต่ถามเบา ๆ ขณะที่เธอมองไปที่ชายคนนั้นซึ่งกำลังจะนอนหลับตาอยู่บนเบาะผู้โดยสาร
“อืม…นี่ไม่ใช่รถของฉันงั้นเราเอารถของคุณไปแทนได้ไหม?”
เลียม “ … ”
‘บ้าฉิบ!’
เนลล์ได้รับโทรศัพท์จากเจเน็ตไม่นาน เจเน็ตบอกเธอว่าเธอต้องออกไปก่อนและเธอฝากกุญแจไว้กับรปภ ที่ลานจอดรถจากนั้นเธอก็วางสาย ในตอนแรกเนลล์ต้องการถามว่าเจเน็ตต้องการรอเลียมเพื่อที่เขาจะได้ทำตามสัญญา แต่เจเน็ตวางสายอย่างรวดเร็วจนเธอไม่สามารถพูดได้ทันเวลา
ในเวลาต่อมาเธอได้ยินว่าเลียมจากไปทันทีหลังจากการแข่งขันสิ้นสุดลง และเธอก็รู้ว่าเวลาตรงกันดังนั้นเธอจึงคิดได้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น ดังนั้นเนลล์จึงไม่รบกวนเจเน็ต เธอไปรับรถของเธอหลังจากที่เธอกำหนดเวลานัดหมายเฉพาะกับกาเร็ธแล้วเธอก็ออกไป
เป็นเวลา 22.00 น. ตามเวลาที่เธอกลับถึงบ้าน น่าแปลกที่กิดเดียนไม่อยู่บ้าน
เมื่อคิดถึงวิธีที่กิดเดียนขับรถไปที่ บริษัท เพื่อไปรับเธอเมื่อเธอลืมแจ้งเรื่องต้องทำงานล่วงเวลาเนลล์ส่งข้อความถึงเขาล่วงหน้า ใครจะไปรู้เธอไม่ใช่คนเดียวที่กลับบ้านช้า กิดเดียนก็ยังไม่กลับบ้าน เนลล์มองหาป้าจอยซ์ซึ่งอธิบายให้เธอฟังด้วยรอยยิ้ม
“คุณชายโทรกลับบ้านในช่วงเวลาอาหารค่ำ เพื่อบอกว่าเขามีการประชุมทางไกลครั้งสำคัญที่จะต้องเข้าร่วมที่บริษัทของเขา ดังนั้นเขาจะกลับมาช้า”
หญิงสาวจึงพยักหน้า เธอเดินขึ้นไปชั้นบนโดยไม่พูดอะไรอีก หลังจากวันที่เหน็ดเหนื่อยเนลล์ต้องการอาบน้ำและพักผ่อน เธอเข้าห้องน้ำด้วยชุดนอนของเธอ
อีกด้านหนึ่งเจเน็ตและเลียมมาถึงร้านอาหาร มันเป็นร้านอาหารกลางแจ้งใต้แสงเทียน
ร้านอาหารตั้งอยู่บนชั้นสองซึ่งลูกค้าจะได้รับการต้อนรับด้วยพระจันทร์ที่สว่างไสวและสายลมเย็นตลอดจนแม่น้ำที่กว้างใหญ่ในระยะไกล บริเวณนี้ได้รับการประดับประดาด้วยแสงเทียนสุดโรแมนติกและเห็นนักเชลโลที่สง่างามกำลังเล่นเพลงไพเราะและสง่างามบนเวทีเล็ก ๆ
หากเจเน็ตเพิกเฉยต่อผู้ชายหน้าตาเย็นชาตรงหน้าเธอ ร้านอาหารก็เป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับการออกเดทที่โรแมนติก
เมื่อบริกรเสิร์ฟอาหารให้พวกเขา เจเน็ตขอบคุณเขาเบา ๆ ที่ร้านอาหารเธอไม่ได้ปลอมตัวเต็มที่อีกต่อไป เธอถอดหน้ากากออก แต่ยังสวมหมวกอยู่
ปีกกว้างของหมวกปิดตาของเจเน็ตโดยปล่อยให้ครึ่งล่างของจมูกตรงและริมฝีปากที่อ่อนโยนของเธอเผยออก เมื่อเธอยกคางที่กำหนดขึ้นเล็กน้อยโดยไม่จำเป็นต้องพูดอะไรสักคำเธอก็ดูสูงส่งและซับซ้อนราวกับว่าเธออยู่เหนือสิ่งมีชีวิตทั้งหมด
ดวงตาของเลียมมืดมัวและเสแสร้ง สามารถมองเห็นความเย็นชาได้ลึกเข้าไปในตาของเขา
จากสนามแข่งไปยังร้านอาหารเจเน็ตค่อย ๆ สงบลงจากอาการประหม่า ถึงกระนั้นเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ พวกเขารับประทานอาหารนอกบ้าน แต่ด้วยเหตุผลบางอย่างอากาศรอบตัวเธอจึงรู้สึกบีบคั้น ราวกับว่าเธอกำลังขาดอากาศหายใจ ยิ่งไปกว่านั้นบรรยากาศยังเงียบและน่าอาย โดยเฉพาะอย่างยิ่งเป็นที่น่าสังเกตว่าคู่รักจำนวนมากรับประทานอาหารที่ร้านอาหารแบบเปิดโล่ง
เมื่อเทียบกับคู่รักที่รักใคร่รอบตัวเจเน็ตและเลียมดูเหมือนจะเหินห่างกันมากขึ้น ทันใดนั้นบริกรก็เดินเข้ามาหาพวกเขา เขาโค้งตัวและยิ้มอย่างเคารพ
“คุณครับ คุณอยากซื้อช่อดอกไม้ให้แฟนไหมครับ? ดอกกุหลาบ 11 ดอกเป็นสัญลักษณ์ของเสมอและตลอดไป” เลียมมองบริกรอย่างเย็นชา
“ไม่!”
พนักงานเสิร์ฟรู้สึกว่าพวกเขาเป็นคู่รักที่แปลกประหลาด พวกเขาทานอาหารด้วยกันบนโต๊ะเดียวกัน แต่ไม่ได้คุยกัน และผู้ชายคนนั้นก็ดูดุร้ายมาก เพื่อบรรเทาความตึงเครียดในอากาศบริกรยิ้ม
“ไม่เป็นไรคุณสามารถขอเพลงได้ด้วย คุณผู้ชายขอเพลงให้แฟนหน่อยสิ! ด้วยสภาพที่คุณอยู่การฟังเพลงที่คนรักของคุณร้องขอเป็นเรื่องโรแมนติก!”
เลียมเงยหน้าขึ้นมองบริกร เขาดูเหมือนหมาป่าในถิ่นทุรกันดารหรือแสงเย็นจาง ๆ บนท้องฟ้ายามค่ำคืน
พนักงานเสิร์ฟตัวสั่นเล็กน้อยและรู้สึกหนาวสั่นลงกระดูกสันหลัง หลังจากนั้นเลียมก็พูดช้า ๆ
“เธอไม่ใช่แฟนของผม ผมต้องบอกคุณกี่ครั้ง? ไม่จำเป็น! ออกไป!”
ในที่สุดบริกรก็ตระหนักว่าชายคนนี้ไม่เพียง แต่ดุร้าย แต่เขาไม่ใช่คนที่จะยุ่งด้วย! ใบหน้าของพนักงานเสิร์ฟเปลี่ยนไปและเขาก็ทิ้งดอกกุหลาบทันที
เจเน็ตรู้สึกอายกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอบอกเลียมเบา ๆ ว่า
“ฉันจะไปห้องน้ำ”
หลังจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นยืนและรีบออกไป เลียมไม่พูดอะไรสักคำเมื่อเขาเฝ้าดูเธอจากไป แต่ดวงตาของเขามืดลง เจเน็ตหายใจเข้าลึก ๆ ในห้องน้ำ ดูเหมือนสิ่งเดียวที่จะทำให้หัวใจของเธอสงบลงซึ่งถูกเก็บกดมาเป็นเวลานาน โทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า
เมื่อเธอเอื้อมมือไปดูเธอสังเกตเห็นว่าเนลเรียกเธอ เจเน็ตฝืนกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหลอาบแก้ม
“เฮ้ เนลลี่”
“เจเน็ตคนสวยเป็นอย่างไรบ้าง? แกไม่มีความสุขกับการออกเดทกับผู้ชายในฝันเหรอ?” เจเน็ตฝืนหัวเราะ
‘ฉันมีความสุขไหม?
‘อาจจะ!
‘แต่น่าเศร้าที่เขาดูไม่มีความสุขมาก!
‘เขาคงดูถูกฉันสินะ ฉันสัญญาว่าจะอยู่ให้พ้นสายตาเขาตลอดไป ไม่เพียง แต่ฉันผิดสัญญา แต่ฉันยังบังคับให้เขาทานอาหารค่ำใต้แสงเทียนกับฉันด้วย เขาต้องเกลียดฉันอย่างถึงที่สุดแล้ว!’
เจเน็ตรู้สึกว่าเธอน้ำตาไหลอีกครั้งเธอกลั้นน้ำตาอีกครั้ง
‘ฉันต้องไม่ร้องไห้ ฉันใช้เวลามากกว่าสองชั่วโมงในการแต่งหน้าและมันจะยุ่งเหยิงถ้าฉันร้องไห้’
เธอเงยหน้าขึ้นและใช้เวลาสองสามวินาทีก่อนจะกลั้นน้ำตาเหล่านั้นไว้ได้ ในอีกด้านหนึ่งเนลล์คิดว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นกับเจเน็ตเพราะเธอไม่ได้พูดอะไรสักคำ
“แจนเป็นอะไรหรือเปล่า?”
เจเน็ตตอบทันที “ ฉันไม่เป็นไรแก ฉันอยู่ในห้องน้ำ!”
“เยี่ยมมาก คืบหน้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
“ไม่มีอะไรมาก แกรู้ว่าเขาค่อนข้างเย็นชาและเขาก็สามารถอยู่ต่อไปได้หลายชั่วโมงโดยไม่พูดอะไรฉันจะทำอย่างไรดี?”
เนลล์เย้ยหยันอย่างเหยียดหยาม
“คุณทำลายน้ำแข็งให้ได้ก่อน! สาวน้อยแห่งตระกูลแฮนค็อก ซึ่งเป็นสุภาพสตรีที่ต้องการตัวมากที่สุดในจินเฉิง แกไม่ใช่คนที่ดีที่สุดในการเริ่มการสนทนาเหรอ? ลองนึกถึงผู้ชายที่ไล่ตามแกมาอย่างหมดหวัง เชื่อมั่นในเสน่ห์ของแก! ตราบใดที่แกแสดงเสน่ห์ของแกออกมาสักหน่อยแม้แต่เซลเซียสเก่า ๆ ในโพธิก็จะละทิ้งพระพุทธศาสนาและแยกทางโลก!”
“เพ้อ!” เจเน็ตอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา
