ท่านประธานจอมเฮี๊ยบกับยัยหวานใจสุดที่รัก บทที่ 96 คู่หมั้นของเขา
“นี่คือแผนการที่คุณทำไว้สำหรับปีนี้หรือไม่?”
เสียงของกิดเดียนนั้นต่ำและเย็นชามีศักดิ์ศรีที่เป็นของคนที่มีอันดับเหนือกว่า ผู้จัดการโครงการลดศีรษะลงและแทบจะเหงื่อแตก
“ประธานลีย์ แผนงานของ บริษัท ในปีนี้คือการรักษาความสำเร็จของปีที่แล้ว ตอนนี้เศรษฐกิจการตลาดอยู่ในภาวะซบเซาเราทุกคนรู้สึกว่าการขยายตัวเร็วเกินไปจะไม่เป็นประโยชน์ดังนั้น…”
“ตลาดอยู่ในภาวะซบเซา…ดังนั้นเพียงแค่รักษาความสำเร็จของปีที่แล้วไว้?” กิดเดียนหัวเราะเยาะและทันใดนั้นก็โยนแผนการในมือของเขาเสียงดังโครมคราม เอกสารกระทบใบหน้าของผู้จัดการโครงการและชายคนนั้นก็หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด
ห้องประชุมเต็มไปด้วยความเงียบทันที ทุกคนกลั้นหายใจ กิดเดียนพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว
“นั่นเป็นข้ออ้างของคุณที่พยายามหลอกผมด้วยสิ่งที่แม้แต่บัณฑิตใหม่ยังคิดขึ้นมาได้? รักษาความสำเร็จของปีที่แล้ว? สาขา จินเฉิง ยังคงรักษาความสำเร็จมาตลอดสามปี แต่ลดลงทุกปี ผมให้โอกาสคุณหลายครั้งแล้ว! แต่คุณยังประสาทที่จะใช้วาทศิลป์นี้ในขณะที่ผมนั่งอยู่ที่นี่? คุณคิดว่าผมโง่และไม่เข้าใจสถานการณ์ของตลาดในปัจจุบันเหรอ?” ผู้จัดการโครงการพูดด้วยความหวาดกลัวและรีบอธิบายว่า
“ท่านประธานลีย์ นั่นไม่ใช่…”
“พอ! ผมไม่คิดว่าคุณมีความสามารถที่จะรักษาตำแหน่งนี้ไว้ได้ ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปคุณไม่ต้องมาทำงานอีกต่อไป” ตาของผู้จัดการโครงการเบิกกว้าง
“ท่านประธานลีย์! ผม ผมผิดไปแล้ว คุณไม่สามารถไล่ผมแบบนี้ได้ ประธานลีย์…” อย่างไรก็ตามกิดเดียนไม่สนใจเขาและเรียกร้องให้ใครบางคนลากเขาออกไป เขาพูดต่อด้วยเสียงหนัก
“ต่อไป!” ผู้จัดการคนต่อไปขึ้นไปรายงานผลงานของเขาด้วยความกังวลใจ
บรรยากาศในห้องประชุมต่ำเกินไป โชคดีที่ความสามารถของผู้จัดการคนนี้ดี และรายงานก็ค่อนข้างน่าพอใจสำหรับกิดเดียน อย่างไรก็ตามบุคคลต่อไปนี้ไม่ได้โชคดีนัก
เนื่องจากข้อผิดพลาดในการคำนวณข้อมูลที่กิดเดียน สามารถชี้ให้เห็นได้เพียงแค่ได้ยินมันผู้จัดการก็รู้สึกหวาดกลัวในทันทีและแทบจะคุกเข่าลง
“ท่านประธานลีย์ ผมขอโทษ ผมจะคำนวณใหม่ทันที”
กิดเดียนหัวเราะเยาะ ทุกคนแอบคิดว่าอาชีพของคนคนนี้ในบริษัทลีย์กำลังจะสิ้นสุดลง
ทันใดนั้นเองจู่ ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น
ทุกคนตะลึงงัน ใครกล้าที่จะนำโทรศัพท์มือถือเข้ามาในการประชุมที่ประธานลีย์จัดขึ้น?
ทุกคนมองหน้ากัน แต่แล้วพวกเขาก็เห็นบอสที่ทำหน้ามุ่ยอยู่ที่หัวโต๊ะจู่ ๆ ก็ดึงโทรศัพท์ของเขาออกมาจากกระเป๋าเสื้อ
ทุกคน “ … ”
พวกเขาลดศีรษะลงอย่างเงียบ ๆ และแสร้งทำเป็นไม่เห็น
กิดเดียนเกลียดการที่งานของเขาถูกขัดจังหวะเขาจึงไม่พอใจมากที่มีคนโทรหาเขาในเวลานี้
อย่างไรก็ตามการแสดงออกบนใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันทีที่เขาเห็นหมายเลขผู้โทรบนหน้าจอ ใช้เวลาเพียงหนึ่งวินาทีในการเดินจากที่มืดครึ้มไปสู่ท้องฟ้าแจ่มใส
เขาลุกขึ้นยืนทันทีและออกไปข้างนอกเพื่อรับโทรศัพท์ ทุกคนมองหน้ากันและเริ่มพูดคุยกันด้วยเสียงต่ำทันทีที่ชายคนนั้นจากไป
“นั่นใคร? เมื่อพิจารณาจากใบหน้าของประธานลีย์ ดูเหมือนว่าจะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้น?”
“ใครที่กล้าโทรหาประธานลีย์ ในเวลานี้และทำให้เขามีความสุขได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดา”
“บางทีเขาอาจจะเจรจาข้อตกลงใหญ่ที่มีเงินหลายพันล้านหยวน?”
“นั่นไม่จำเป็นต้องเป็นความจริง ข้อตกลงที่เกี่ยวข้องกับหลายพันล้านไม่ใช่อะไรสำหรับประธานลีย์ มันคงไม่ทำให้เขามีความสุขขนาดนั้น” แมทธิวซึ่งยืนอยู่ข้างหลังกิดเดียนตลอดเวลาได้เห็นหมายเลขผู้โทรในโทรศัพท์ของเขา
เมื่อฟังการอภิปรายกระซิบของผู้บริหารแมทธิวก็อดยิ้มไม่ได้
‘นางสาวเจนนิงส์ โอ้คุณเจนนิงส์ ในสายตาของทุกคนคุณคือสิ่งมีชีวิตที่สำคัญกว่าหลายพันล้านหยวน!
‘ตามที่คาดไว้พลังแห่งความรักนั้นยิ่งใหญ่’
กิดเดียนเดินไปรับโทรศัพท์ข้างนอก น้ำเสียงของเขาเปลี่ยนไปทันทีจากน้ำเสียงที่ต่ำและเย็นชาจากก่อนหน้านี้กลายเป็นน้ำเสียงที่อบอุ่นและจริงใจ
“กิดเดียน คุณยังอยู่ที่บริษัทหรือเปล่าคะ?”
“อยู่ เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณกินข้าวหรือยัง?” กิดเดียนบีบโทรศัพท์และมองออกไปนอกหน้าต่าง
“ผมยังไม่ได้กิน”
“ป้าจอยซ์ทำอาหารอร่อยมาก ฉันเลยเอามาให้คุณ ถ้าสะดวกคุณสามารถขอให้แมทธิวลงมารับฉันได้! ฉันกลัวว่าแผนกต้อนรับที่บริษัทของคุณจะไม่ให้ฉันเข้าไป เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร”
เธอไม่ลืมครั้งสุดท้ายที่เธอถูกแผนกต้อนรับหยุดเมื่อเธอมาที่นี่
บริษัทระหว่างประเทศ อย่างบริษัทลีย์จะมีกฎเกณฑ์มากกว่าเมื่อเทียบกับ บริษัทมอร์ตันเนื่องจากไม่มีใครรู้จักตัวตนของเธอ เธอจึงไม่สามารถรับประกันได้ว่าเธอจะขึ้นไปได้ด้วยตัวเองหากแมทธิวไม่มารับเธอ ดวงตาของกิดเดียนลึกขึ้น
“คุณมาถึงแล้วเหรอ?”
“ใช่ค่ะ!”
“เอาล่ะ ผมจะส่งเขาลงไปเดี๋ยวนี้”
กิดเดียนวางสายโทรศัพท์และกลับไปที่ห้องประชุม
ทุกคนหยุดซุบซิบกันทันทีและดูเหมือนว่าพวกเขากำลังนั่งประชุมกันอย่างเคร่งขรึม อย่างไรก็ตามบอสเพียงแค่หยิบเสื้อแจ็คเก็ตของเขาที่พาดอยู่บนเก้าอี้ของเขาและสั่งด้วยเสียงทุ้ม
“ปิดการประชุม”
อะไร? พวกเขาไม่สามารถตอบสนองต่อสิ่งที่เขาเพิ่งพูดได้ ผู้จัดการที่ทำข้อมูลผิดพลาดเมื่อรายงานก่อนหน้านี้ก็ตกตะลึงเช่นกันและพูดตะกุกตะกักว่า
“ประธานลีย์ เกี่ยวกับเรื่องนี้…” กิดเดียนจ้องมองเขา
“ทำซ้ำแล้วส่งให้ผมพรุ่งนี้เช้า” ผู้จัดการกระโดดขึ้นและพยักหน้าทันทีราวกับว่าได้รับการยกโทษครั้งใหญ่
“ได้ครับ ประธานลีย์ ผมจะทำมันให้ดี” กิดเดียนจากไปกับแมทธิว กลับไปที่ห้องทำงานของประธานพูดเบา ๆ กับเขาว่า
“ลงไปรับเนลล์ขึ้นมา” แมทธิวเม้มริมฝีปากและกลั้นยิ้ม เขาเดาว่าคุณเจนนิงส์ต้องมาแน่ ๆ มิฉะนั้นประธานจะไม่ได้อ่อนโยนขนาดนี้
แมทธิวเห็นด้วยอย่างเชื่อฟังและกำลังจะจากไปเมื่อกิดเดียนหยุดเขากะทันหัน
“เดี๋ยว” แมทธิวหันกลับมา กิดเดียนขมวดคิ้วและลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะสั่ง
“บอกแผนกต้อนรับให้พาเนลล์มาที่ห้องทำงานของฉันโดยตรง ถ้าเธอมาในครั้งต่อไป” แมทธิวตกใจอย่างมาก
ประธานวางแผนที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของพวกเขาต่อสาธารณะหรือไม่? เขาไม่กล้าที่จะถามคำถามใด ๆ อีกและตอบตกลงอย่างรวดเร็วก่อนจากไปด้วยความเคารพ
ในล็อบบี้ชั้นหนึ่ง
เมื่อเนลล์มาถึงแมทธิวรออยู่ที่ล็อบบี้แล้ว เมื่อเห็นเธอเขาก็ต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้มทันที
“คุณผู้หญิง คุณมาถึงแล้ว” เนลล์ยื่นกล่องกระติกน้ำร้อนในมือให้เขาแล้วยิ้ม
“ฉันหวังว่าฉันจะไม่รบกวนการทำงานของคุณที่มาในเวลานี้!” มุมปากของแมทธิวยกขึ้น
‘ท่านประธานหยุดการประชุมเป็นพิเศษเพราะคุณมา คุณคิดอย่างไร?’ อย่างไรก็ตามเขาจะไม่มีวันกล้าพูดแบบนี้และพูดแทนว่า
“ไม่แน่นอน คุณนำอาหารมาให้สำหรับประธานหรือเปล่า? บังเอิญว่าเขาหิวพอดี เขาแค่คุยกันว่าจะไปกินข้าวที่ไหน?”
ทั้งสองคุยกันและหัวเราะขณะเข้าลิฟต์ พนักงานที่แผนกต้อนรับเห็นพวกเขาออกไปจึงรวมตัวกันทันที
“เฮ้ พวกคุณเห็นผู้หญิงคนนั้นที่เพิ่งเข้าไปหรือเปล่า”
“ฉันเห็น! เธอคือคนที่แมทธิวพูดถึง! เธอค่อนข้างสวย ฉันสงสัยว่าเธอมาจากครอบครัวไหน”
“ความสัมพันธ์ของเธอกับประธานเป็นอย่างไร? ประธานมักไม่ชอบให้ผู้หญิงมาที่สำนักงานของเขา แต่จริง ๆ แล้วเขาก็มีข้อยกเว้นสำหรับเธอ”
“ถูกต้อง แม้แต่แมทธิวเองก็บอกให้เราพาเธอไปที่สำนักงานของประธานโดยตรงในครั้งต่อไป ดูแล้วความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ธรรมดาแน่นอน!”
“เธอเป็นแฟนของประธานใช่ไหม?”
“ไม่มีทาง! แฟนของประธานคือผู้หญิงคนนั้นจากตระกูลการ์เร็ตต์…”
“พวกคุณคุยอะไรกันในเวลาทำงาน”
