บทที่ 305 เทพแห่งความมั่งคั่ง
บทที่ 305 เทพแห่งความมั่งคั่ง
“น…นี่คุณ…คุณจริงจังใช่ไหม?”
อาลี่รู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยในเวลานี้ ถ้าเธอสามารถขายรถยนต์คันนี้ได้จริง ๆ ค่าคอมมิชชั่นที่เธอจะได้รับมันมากเท่ากับฐานเงินเดือนของเธอหนึ่งปีเลยทีเดียว!
มันไม่ใช่จำนวนเงินเล็กน้อยเลย!
อย่างไรก็ตาม ในขณะนี้หญิงวัยกลางคนที่กำลังแอบดูอยู่เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอจึงรีบเดินเข้ามาใกล้ ๆ ทันที
อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเบา ๆ ในขณะนี้
“นี่คุณคิดว่าผมกำลังล้อเล่นอยู่งั้นเหรอ? รีบไปเอาเอกสารมาเถอะ ผมจะจ่ายเงินเต็มจำนวนในทันที”
ทันทีที่ได้ยินคำพูดนี้ หญิงวัยกลางคนที่เดินเข้ามาใกล้แล้วก็เปลี่ยนไปในทันที!
การขายรถราคา 8 ล้านได้นั้นหมายถึงค่าคอมมิชชั่นก้อนโต!
หากผู้ชายคนนี้ไม่ได้ล้อเล่น เธอจะยอมปล่อยเงินก้อนโตนี้ไปได้ยังไง?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ถึงแม้ว่าเธอจะยังมีความสงสัยอยู่ในใจ แต่ก็เต็มใจที่จะลองเดิมพันดู
หากอีกฝ่ายหนึ่งเป็นเศรษฐีที่ชอบทำตัวติดดินจริง ๆ มันก็หมายความว่าเธอจะได้รับเงินที่มูลค่าเท่ากับฐานเงินเดือนของเธอครึ่งปีในคราวเดียว!!
สิ่งนี้จะไม่น่าตื่นเต้นได้อย่างไร?
เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอจึงรีบก้าวเข้ามาแทรกและเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าประจบประแจง
“อาลี่! เมื่อกี้นี้ฉันมีธุระนิดหน่อยก็เลยต้องให้เธอดูแลสุภาพบุรุษท่านนี้แทนฉัน แต่ตอนนี้ฉันเสร็จธุระแล้ว ฉันไม่รบกวนเธอแล้ว ขอบคุณมาก!”
“แต่…”
อาลี่อดไม่ได้ที่จะลังเลเมื่อได้ยินคำพูดของรุ่นพี่ตัวเอง อีกฝ่ายเป็นคนบอกเองว่าให้เธอดูแลลูกค้าคนนี้ ดังนั้นโอกาสการขายนี้ควรเป็นของเธอ
แน่นอนว่าเธอไม่ต้องการให้ใครคนอื่นมาแย่งโอกาสการขายครั้งนี้ไป เพราะนี่มันเป็นโอกาสของเธอโดยชอบธรรม
“ยังจะยืนงงอะไรอยู่อีก? เธอยังไม่มีประสบการณ์การขายมากพอ เธอดูแลการซื้อรถราคาแพงขนาดนี้ไม่ไหวหรอก”
สีหน้าของหญิงวัยกลางคนค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงเมื่อเห็นท่าทางของ อาลี่ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้ ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้เธอยังอารมณ์ไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ จึงยิ่งรู้สึกอยากจะกดขี่น้องใหม่ในฐานะลูกจ้างเก่า
อาลี่ผงะไปครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอดูไม่ค่อยเต็มใจนัก
“ฉัน…”
แต่ว่าในที่สุดอวี้ฮ่าวหรานก็เอ่ยขึ้น
“เฮ้! รีบออกไปให้ไกล ๆ เลยไป อย่ามายืนขวางหูขวางตาฉัน! ถ้าไม่ใช่น้องสาวคนนี้เป็นคนขายให้ฉัน ฉันจะไม่ซื้อรถนี่แน่นอน!”
อวี้ฮ่าวหรานตวาดขึ้นอย่างหยาบคายไปยังหญิงวัยกลางคนที่แต่งหน้าหนาเตอะ
ผู้หญิงคนนี้น่าขยะแขยงมากกว่าที่เขาคิดซะอีก!
ถึงแม้จะทาแป้งรองพื้นซะหนา แต่มันก็ไม่สามารถปกปิดรอยเหี่ยวย่นเอาไว้ได้ และเนื้อตัวก็มีแต่กลิ่นน้ำหอมเหม็นฉุน ซึ่งทำให้ไม่ว่าใครก็รู้สึกอึดอัดหากอยู่ใกล้
อย่างไรก็ตาม เมื่อหญิงวัยกลางคนได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน เธอก็ตวาดกลับเสียงแหลมทันที!
“นี่คุณพูดว่าอะไรนะ??”
วันนี้เธออารมณ์ไม่ดี ดังนั้นความอดทนของเธอจึงต่ำเป็นพิเศษ!
“ฉันบอกให้แกไสหัวออกไปให้พ้นหน้าของฉันซะ!”
อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าเย็นชา
ตอนนี้เขารู้สึกรังเกียจหญิงวัยกลางคนผู้นี้มากกว่าเดิม
“แกกล้าดียังไงมาไล่ฉัน?? แกมีสิทธิ์อะไร!”
หญิงวัยกลางคนโกรธจัดทันที!
วันนี้เธอเพิ่งทะเลาะกับชายหนุ่มบ้านจนที่ต้องการจะมาสู่ขอลูกสาวของเธอ ดังนั้นเธอจึงอารมณ์ไม่ดีเป็นพิเศษ!
“นี่…ย…หยุดเถียงกันเถอะ…หนูยอมไปก็ได้…หนูยอมไปก็ได้…”
เมื่อเห็นฉากนี้ อาลี่ก็หน้าแดงด้วยความกังวล และพยายามเกลี้ยกล่อมรุ่นพี่ของเธอ
“ไปให้พ้น! อย่ามาแส่เรื่องของฉัน!”
อารมณ์ของหญิงวัยกลางคนตอนนี้เหมือนระเบิดที่ถูกจุดไฟ เธอผลักรุ่นน้องของตัวเองจนเซไปด้านข้าง และชี้หน้าด่าอวี้ฮ่าวหรานอย่างดุเดือด
“เฮอะ! ตอนแรกฉันก็อยากจะรู้ว่าแกรวยจริง ๆ หรือเปล่า แต่ตอนนี้ฉันคงไม่ต้องเดาแล้ว! แค่เสื้อผ้าของแกยังมีราคาไม่เท่ากับรองเท้าของฉันคู่หนึ่งเลยด้วยซ้ำ คิดจะไล่ฉันไปงั้นเหรอ? จริง ๆ แล้วแกไม่มีปัญญาซื้อแลมโบกินีหรอกใช่ไหม?”
หญิงวัยกลางคนมองอวี้ฮ่าวหรานตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกรอบ คำพูดของเธอดูถูกเหยียดหยามอย่างยิ่ง
“แกไม่อายหรือไงถึงกล้าหลอกคนอื่นว่าเป็นคนรวย! แกรวยงั้นเหรอ? เฮอะ! ถ้าคนอย่างแกรวยงั้นฉันก็เป็นมหาเศรษฐีที่รวยที่สุดในเมืองนี้แล้ว!”
เธอตะคอกขึ้นด้วยสีหน้าที่เหยียดหยาม เธอรู้สึกเบื่อหน่ายกับพวกคนจนที่มักจะเดินเข้ามาที่นี่เรื่อย ๆ ตลอดทั้งวัน แถมก่อนหน้านี้ลูกสาวของเธอกลับไปหลงรักผู้ชายจน ๆ คนหนึ่งอีก ดังนั้นตอนนี้อารมณ์ของเธอจึงดุเดือดสุด ๆ!
อวี้ฮ่าวหรานเงียบและมองไปที่หญิงวัยกลางคนที่ตะโกน
สายตาที่เขามองอีกฝ่ายมันราวกับว่าเขากำลังมองไปที่ตัวตลก
“พูดพอหรือยัง?”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายพูดเสร็จแล้ว เขาแค่ถามกลับสั้น ๆ
อย่างไรก็ตาม คำถามกลับสั้น ๆ นี้ทำให้หญิงวัยกลางคนโกรธมากกว่าเดิม!
“ยังกล้ายืนอยู่ที่นี่อีกงั้นเหรอ! ออกไปจากที่ทำงานของฉันเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะเรียกรปภ. มาลากคอแกออกไป!”
ด้วยความโกรธที่ครอบงำ ตอนนี้เธอจึงปักใจเชื่อว่าชายหนุ่มไม่ใช่เศรษฐีแน่นอน มันต้องเป็นแค่พวกคนจนที่แสร้งทำตัวเป็นคนรวยเรียกร้องความสนใจแน่ ๆ
อย่างไรก็ตาม ในขณะเดียวกันนี้ หลิวเทียนอี้ซึ่งเป็นผู้จัดการฝ่ายขายของโชว์รูมก็กลับมาถึงพอดี เขาตั้งหน้าตั้งตารอที่จะได้เห็นอวี้ฮ่าวหรานอย่างใจจดใจจ่อ
แต่แล้วเมื่อเขาเข้ามาด้านในโชว์รูมและได้ยินเสียงตะโกนที่ฉุนเฉียว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปในทันที!
“ไสหัวออกไปจากโชว์รูมของฉันเดี๋ยวนี้!”
เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาก็รู้ทันทีว่าเป็นพนักงานคนหนึ่งของเขา และเขารู้สึกโกรธเล็กน้อย
พนักงานของเขากำลังด่าใครอยู่??
อย่างไรก็ตาม เมื่อเขากวาดสายตามองไปและเห็นคู่กรณี วิญญาณของหลิวเทียนอี้ก็แทบจะหลุดออกจากร่างเพราะความตื่นตระหนก!!
เพราะคนที่กำลังถูกตะคอกคือประธานอวี้ ที่เขาอยากจะเอาอกเอาใจสุดฤทธิ์!!!
“น…นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!”
เมื่อเห็นเช่นนี้ หลิวเทียนอี้รีบสาวเท้าเดินเข้าหาจนไขมันบนหน้าสั่นสะท้าน ก่อนที่จะตะโกนใส่พนักงานหญิงของเขาอย่างรวดเร็ว!
ยิ่งหญิงวัยกลางคนพูดมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกได้ใจมากขึ้นเท่านั้น และเธอก็ยิ่งหยิ่งผยองมากขึ้นที่เห็นว่าหัวหน้าของเธอกลับมาในเวลานี้
“ผู้จัดการคะ! ไอ้ชั้นต่ำนี่มาที่โชว์รูมของเราเพื่อสร้างปัญหา! เขาไม่ไว้หน้าพวกเราเลยสักนิด! และอาลี่ เด็กใหม่คนนี้ ฉันเดาว่าพวกเขาน่าจะรู้จักกัน และกำลังร่วมมือกันเพื่อสร้างปัญหาให้กับเราที่นี่!”
หญิงวัยกลางคนเอ่ยฟ้องอย่างรวดเร็ว
ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับผู้จัดการหลิวนั้นค่อนข้างดี ดังนั้นตอนนี้เธอจึงถือโอกาสเป็นคนฟ้องก่อนเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้เปรียบ
หากไม่มีอะไรผิดพลาด ผู้จัดการหลิวจะยืนเคียงข้างเธอและขับไล่ไอ้คนที่เธอเกลียดขี้หน้าออกไปจากโชว์รูมแน่นอน!
แน่นอนว่ารวมไปถึงอาลี่ด้วย!
งานนี้ได้ค่าตอบแทนดีมาก เธอจึงต้องการจะให้ญาติของเธอมาทำงานที่นี่แต่ตอนนี้มันกลับสายเกินไปแล้ว เพราะตำแหน่งพนักงานฝ่ายขายเต็ม ดังนั้นเธอจึงจำเป็นต้องทำให้อาลี่ถูกไล่ออกเพื่อที่ตำแหน่งจะได้ว่าง
อันที่จริงเธอหาโอกาสที่จะเล่นงานอาลี่มานานแล้วแต่หาไม่ได้สักที ดังนั้นตอนนี้เธอจึงรีบคว้าโอกาสนี้เอาไว้
อาลี่ตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
“ไม่…ไม่ใช่นะผู้จัดการ! เขาเป็นลูกค้า เขามาที่นี่เพื่อซื้อรถ แต่พี่โจวเธอเข้ามาแทรกและรบกวน…”
“นังนี่ แกกล้าใส่ร้ายฉันงั้นเหรอ?”
สีหน้าของหญิงวัยกลางคนเปลี่ยนเป็นดุร้ายทันที เธอตะคอกอาลี่อย่างโกรธจัด!
เธอไม่คิดว่าเด็กสาวที่ดูอ่อนแอคนนี้จะกล้าพูดโต้ตอบเธอ!
ในเวลานี้ หลิวเทียนอี้แสดงสีหน้าราวกับเห็นผี
นี่มันบ้าอะไรกัน? ลูกน้องของเขาด่าประธานเครือฮ่าวหรานผู้ยิ่งใหญ่ แบบนี้ได้ยังไง??
ด้วยอิทธิพลของอีกฝ่ายสามารถทำให้ชีวิตของเขาตกนรกทั้งเป็นได้แบบง่าย ๆ และยิ่งไปกว่านั้นเครือฮ่าวหรานเพิ่งสั่งรถหรูสำหรับผู้บริหารไปสองล็อตใหญ่!
ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มคนนี้เป็นดั่งเทพเจ้าแห่งความมั่งคั่งสำหรับเขา แต่ในตอนนี้หนึ่งในพนักงานของเขากำลังเปลี่ยนให้ชายหนุ่มคนนี้กลายเป็นเทพมรณะแทน!
เมื่อคิดได้เช่นนี้ เส้นเลือดบนขมับของหลิวเทียนอี้ปูดขึ้นมาในทันที!
“ไสหัวไปเดี๋ยว!! ออกไปให้พ้นหน้าฉันเดี๋ยวนี้!!!”
เขาตะโกนอย่างโกรธจัด กลั้นอารมณ์ไม่อยู่อีกต่อไป!
นังนี่กำลังวางแผนจะฆ่าเขาใช่ไหม??
“ไงล่ะ? พวกแกสองคนได้ยินแล้วใช่ไหม ผู้จัดการของฉันไล่ให้พวกแกออกไปจากที่นี่ซะ!”
หญิงวัยกลางคนไม่คิดว่าหลิวเทียนอี้นั้นพูดกับเธอ เธอจึงหันไปหาอวี้ฮ่าวหรานและอาลี่ที่อยู่ข้าง ๆ ทันทีอย่างภาคภูมิใจ
ในที่สุดวันนี้ก็มีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นบ้าง!
บทที่ 308 สถานการณ์สิ้นหวัง
บทที่ 308 สถานการณ์สิ้นหวัง
หลังจากร้องขออย่างเร่งด่วน หวังเหยียนก็ตัดสายไปอย่างรวดเร็ว
ดูเหมือนว่าการต่อสู้ทางฝั่งหวังเหยียนจะเริ่มขึ้นแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอพี่เขย?”
หลังจากอวี้ฮ่าวหรานวางสาย หลี่หรงก็เบนสายตามาที่เขาและถามด้วยความสงสัย
เห็นได้ชัดว่าเธอได้ยินเสียงกังวลทางโทรศัพท์เมื่อครู่นี้
“มีบางอย่างเกิดขึ้นกับเพื่อนของพี่ พี่คงต้องไปช่วยเขาเดี๋ยวนี้”
เพื่อหลีกเลี่ยงความกังวลของอีกฝ่าย อวี้ฮ่าวหรานจึงไม่ได้บอกความจริงกับเธอ
หลี่หรงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อได้ยินคำตอบของอวี้ฮ่าวหราน เธอดูไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็พอจะเดาได้ว่าอวี้ฮ่าวหรานคงไม่อยากให้เธอมาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้
“เอาล่ะ ถ้างั้นก็ระวังความปลอดภัยของตัวเองให้ดีด้วยล่ะ”
หลี่หรงรู้สึกจนใจ เมื่อพี่เขยของเธอไม่อยากให้เธอเข้ามาเกี่ยงข้อง สิ่งที่หญิงสาวทำได้ จึงมีเพียงการเอ่ยขึ้นเตือนด้วยความเป็นห่วง
อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าและออกไป
ด้วยน้ำเสียงวิตกกังวลของหวังเหยียน วันนี้มือของเขาคงเปื้อนเลือดอย่างแน่นอน!
ดังนั้นมันจึงเป็นการดีที่สุดที่หลี่หรงจะไม่รู้เรื่องนี้
เสียงคำรามอันทรงพลังของรถสปอร์ตสีเหลืองดังลั่นกลางถนน อวี้ฮ่าวหรานขับไปยังบ่อนที่หวังเหยียนบอกอย่างรวดเร็วราวกับสายฟ้า
ขณะเดียวกันภายในบ่อน
หลังจากที่หวังเหยียนวางโทรศัพท์ลง เขาก็สามารถสงบใจได้มากขึ้นเล็กน้อย
“แกนี่มันไร้เดียงสาจริง ๆ แกคิดว่าโจวเฟยหู่จะมาช่วยแกทันก่อนที่ฉันจะฆ่าแกงั้นเหรอ?”
เมื่อเห็นการกกระทำของหวังเหยียน จิ่นเฟิงก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะ
การรวบรวมคนนับร้อยนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะสามารถทำเสร็จได้ภายในหนึ่งชั่วโมง อย่างน้อย ๆ เลยมันก็ต้องใช้เวลาสักสองชั่วโมง ดังนั้นจิ่นเฟิงจึงมั่นใจมากว่าโจวเฟยหู่จะมาช่วยหวังเหยียนไม่ทันแน่นอน…
เวลาสองชั่วโมงมันมากเพียงพอที่เขาจะฆ่าหวังเหยียนได้เป็นสิบรอบ
กว่าโจวเฟยหู่จะมาถึง ศพของหวังเหยียนก็คงเย็นไปแล้ว!
เมื่อได้ยินการเสียดสีของอีกฝ่าย หวังเหยียนก็กัดฟันกรอดด้วยความโมโห
“เลิกพูดจาไร้สาระได้แล้ว! ถ้าแกต้องการสู้ก็เข้ามา! แม้ว่าวันนี้แก๊งวาฬยักษ์จะสามารถฆ่าฉันได้ แต่ฉันรับประกันเลยว่าราคาที่พวกแกต้องจ่ายมันย่อมไม่น้อยแน่นอน!”
ในเวลานี้ เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจเช่นกันว่าอวี้ฮ่าวหรานจะมาทันเวลาหรือไม่
เพราะบ่อนแห่งนี้ไม่ได้อยู่ใกล้กับที่อยู่ของอวี้ฮ่าวหราน
แต่ถึงแม้เขาจะตายที่นี่จริง ๆ อย่างน้อย ๆ เขาก็ไม่ได้ทำให้แก๊งพยัคฆ์เวหาเสียชื่อเสียง
การที่เขาอยู่มาได้จนถึงทุกวันนี้ จนได้เห็นว่าแก๊งพยัคฆ์เวหากลายเป็นแก๊งใหญ่ขนาดนี้ มันก็ถือว่าเขาได้ใช้ชีวิตคุ้มค่าแล้ว!
“เฮอะ! จะตายแล้วยังปากดี! ก่อนฉันจะฆ่าแก ฉันจะหักแขนขาของแกทิ้งทีละข้างก่อน ฉันจะทำให้แกต้องอ้อนวอนร้องขอความตายจากฉัน!!”
ใบหน้าของจิ่นเฟิงเย็นชาขึ้นในขณะที่พูด เขาจึงตัดสินใจที่จะไม่พูดพร่ำทำเพลงอีก เขาก็ยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้ลูกน้องของตัวเองทันที
“ฆ่าพวกมันให้หมด!!”
หลังจากเอ่ยคำสั่งออกไป ภายในห้องโถงก็เกิดความโกลาหลอย่างมโหฬารในทันที
โต๊ะและเก้าอี้บินว่อน ทั้งสองฝ่ายต่างฆ่าฟันกันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยมีดยาวและกระบองเหล็ก
แก๊งพยัคฆ์เวหามีเพียงสี่สิบคนเท่านั้น ดังนั้นพวกเขาจึงถูกล้อมอย่างแน่นหนาจึงไม่สามารถฝ่าออกไปทางไหนได้เลย
ในขณะเดียวกัน สองปรมาจารย์กำลังภายในของแก๊งวาฬยักษ์ก็เข้าร่วมการต่อสู้ด้วย!
ความแข็งแกร่งอันน่าสะพรึงกลัวของทั้งสอง ทำให้สถานการณ์ทางฝั่งของหวังเหยียนยิ่งแย่มากกว่าเดิม แม้ว่าสมาชิกหลักของแก๊งพยัคฆ์เวหาจะฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาเป็นอย่างดี แต่พวกเขาก็อ่อนแอพอ ๆ กับเด็กเมื่อต้องเผชิญหน้ากับปรมาจารย์กำลังภายใน!
อีกด้านหนึ่ง จิ่นเฟิงนำหัวหน้าสาขาอีกคนของแก๊งวาฬยักษ์เดินมุ่งเข้าไปหาหวังเหยียน
“หึหึ วันนี้ช่างเป็นวันที่น่าจดจำจริง ๆ รองหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์เวหาผู้โด่งดัง วันนี้กำลังจะตาย!”
จิ่นเฟิงเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มล้อเลียน
การซุ่มโจมตีในคืนนี้เป็นสิ่งที่พวกเขาวางแผนไว้มานานแล้ว เพื่อจัดการกับเสาหลักที่แข็งแกร่งที่สุดของแก๊งพยัคฆ์เวหา!
ในเวลานี้ หวังเหยียนมองไปรอบ ๆ ด้วยความรู้สึกร้อนใจเป็นอย่างมาก เขาลุ้นอยู่ตลอดว่า ขอให้อวี้ฮ่าวหรานมาเร็ว ๆ เขาไม่อยากให้คนของเขาทั้งหมดต้องตาย
แน่นอนว่าตัวของเขาก็ไม่อยากจะตายวันนี้เช่นกัน
“ตาย!”
ทว่าในขณะที่หวังเหยียนกำลังเสียสมาธิจากการกวาดสายตามองดูสถานการณ์รอบตัว จิ่นเฟิงก็ตะโกนขึ้นพร้อมกับพุ่งเข้ามาหาอย่างดุดัน และเมื่อเข้าประชิดตัวหวังเหยียนได้สำเร็จ จิ่นเฟิงก็โคจรพลังภายในและชกใส่หน้าอกของหวังเหยียนทันที!
เมื่อเห็นการโจมตีนี้กำลังพุ่งเข้ามา หวังเหยียนจึงได้สติอย่างรวดเร็ว เขาก็รีบโคจรพลังของตัวเองไปที่ขาและดีดตัวหลบหมัดของจิ่นเฟิงได้อย่างหวุดหวิด!
โครม!!
หมัดที่พลาดไปนั้นกระแทกเข้ากับโต๊ะพนันอย่างรุนแรง จนโต๊ะพนันแยกออกเป็นสองส่วนทันที!
“ฮ่า ๆๆ! ปฏิกิริยาตอบสนองของแกนี่ยอดเยี่ยมจริง ๆ!”
ถึงแม้ว่าหมัดของตัวเองจะถูกหลบได้ แต่จิ่นเฟิงกลับไม่ได้แสดงความไม่พอใจ ทว่าเขากลับหัวเราะออกมาเสียงดังลั่น
ในขณะเดียวกันนี้ หัวหน้าสาขาอีกคนหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ จิ่นเฟิงก็ไม่ได้หยุดเคลื่อนไหว เขาพุ่งตามเข้าไปต่อยหวังเหยียนซึ่งเพิ่งตั้งหลักได้จากการหลบหมัดของจิ่นเฟิงเมื่อครู่
เมื่อเห็นว่าตัวเองคงไม่อาจหลบหมัดนี้ที่กำลังพุ่งเข้ามาได้ หวังเหยียน จึงตัดสินใจซัดฝ่ามือสวนกลับไปทันที เขากลั้นใจใช้พลังที่เหลือน้อยนิดของตัวเองเพื่อซัดฝ่ามือนี้ออกไป
ถึงแม้ว่าพลังจะเหลือน้อย แต่ความแข็งแกร่งของหวังเหยียนนั้นแข็งแกร่งกว่าหัวหน้าสาขาของวาฬยักษ์มาก ดังนั้นฝ่ามือของเขาจึงสามารถผลักคู่ต่อสู้ให้กระเด็นออกไปได้เจ็ดถึงแปดเมตร!
ผลลัพธ์เช่นนี้ทำให้คนอื่น ๆ เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหวังเหยียนนั้นแข็งแกร่งสมคำร่ำลือ!
แต่สีหน้าของพวกแก๊งวาฬยักษ์กลับไม่ได้ตื่นตระหนกเลย
พวกเขาคาดไว้นานแล้วก่อนที่พวกเขาจะมา หวังเหยียนเป็นถึงรองหัวหน้าแก๊งพยัคฆ์เวหา ดังนั้นมันจึงเป็นธรรมดาที่หวังเหยียนจะแข็งแกร่งถึงขนาดนี้
แต่ไม่ว่าหวังเหยียนจะแข็งแกร่งแค่ไหน ด้วยการวางแผนมาเป็นอย่างดี ดังนั้นตอนนี้หวังเหยียนจึงไม่มีทางที่จะสู้พวกเขาได้แน่นอน!
ในเวลานี้ หวังเหยียนได้หมดพลังที่จะสู้กลับแล้ว!
หลังจากใช้กำลังภายในไปสองครั้งติดต่อเมื่อครู่ ใบหน้าของหวังเหยียน ก็ยิ่งซีดมากกว่าเดิม ซึ่งเห็นได้ชัดว่าเป็นผลมาจากการใช้พลังภายในมากเกินไป
“ฮ่า ๆ รับไปอีกหมัด!”
หัวหน้าสาขาที่เพิ่งถูกผลักออกไปเมื่อครู่ กระโจนเข้าไปหาหวังเหยียน อีกรอบพร้อมกับง้างหมัดอย่างสุดแรง
แน่นอนว่าหมัดนี้ไม่ได้เบาน้อยกว่าหมัดเมื่อครู่เลย!
ปัง!!
ทั้งสองประสานหมัดกันอีกครั้ง หวังเหยียนยังคงยืนนิ่งอยู่กันที่ได้อยู่ ส่วนอีกฝ่ายถูกผลักห่างออกไปอีกสองสามเมตรอีกรอบ
อย่างไรก็ตาม หากสังเกตดี ๆ จะเห็นว่ามือของหวังเหยียนสั่นระรัว
ตรงจุดที่เขาเหยียบอยู่ ภายใต้แรงปะทะอันมหาศาล พื้นกระเบื้องได้แตกร้าวราวกับใยแมงมุมทุกตารางนิ้ว!
“หึหึ พลังภายในของแกหมดแล้ว ตอนนี้แกพึ่งพาตัวแรงของกล้ามเนื้ออย่างเดียวสินะ? ฉันอยากจะรู้จริง ๆ ว่าแกจะทนไปได้สักกี่น้ำ!”
แน่นอนว่าจิ่นเฟิงสังเกตเห็นความผิดปกติของหวังเหยียน ซึ่งมันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะอย่างประชดประชัน
อย่างไรก็ตาม แม้ว่าหวังเหยียนจะอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง แต่กำลังใจของเขาก็ยังคงไม่ถดถอย
“เฮอะ! แม้ว่าพลังภายในของฉันจะหมดแล้ว แต่ฉันก็ยังมั่นใจว่าฉันสามารถฆ่าแกได้!”
บทที่ 306 ไล่ออก!
บทที่ 306 ไล่ออก!
“นังบ้า! ฉันไล่แกนั่นแหละ!!!”
หลิวเทียนอี้โกรธมากจนแทบจะระเบิด! เขาไม่คิดว่าลูกน้องของตัวเองคนนี้จะกล้าได้ขนาดนี้!!
“ยังยืนโง่อะไรอยู่อีก! ออกไปซะ ฉันไล่แกออกยังไม่เข้าใจหรือไง!!”
หลิวเทียนอี้ตะโกนอย่างโกรธจัด เมื่อเห็นว่าหญิงวัยกลางคนหน้าโง่คนนี้ยังคงยืนตกตะลึงไม่ขยับไปไหน
เธอไม่เคยเห็นอีกฝ่ายมีอารมณ์รุนแรงขนาดนี้มาก่อน
“คุณ…ผู้จัดการกำลังพูดกับฉันงั้นเหรอ?”
หญิงวัยกลางคนถามกลับด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อ
“แต่…แต่คนสร้างปัญญาคือไอ้พวกคนจนพวกนี้นะ…”
เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าคนที่โดนลงโทษจะเป็นตัวเธอเอง
“ฉันพูดถึงแกนั่นแหละ! ออกไปจากร้านของฉันเดี๋ยวนี้!”
หลิวเทียนอี้ยิ่งโมโหมากกว่าเดิมเมื่อยังได้ยินหญิงวัยกลางคนยังคงเอ่ยคำพูดดูถูกอวี้ฮ่าวหราน
นังนี่มันอยากให้ฉันตายแน่ ๆ!
“รปภ. โว้ย! รปภ. ของฉันแม่งไปตายกันหมดแล้วหรือไงวะ!! รีบมาลากตัวนังนี่ออกไปเดี๋ยวนี้เร็ว!!”
เขาตะโกนอย่างโกรธจัด
รปภ. หลายคนมองหน้ากันอย่างสับสนก่อนจะรีบวิ่งเข้ามาตามคำสั่ง
“ผ…ผู้จัดการหลิว ให้เราลากเราพี่โจวออกไปจริง ๆ เหรอครับ?”
พวกรปภ. งุนงงจนอดไม่ได้ที่เอ่ยถามขึ้นให้แน่ใจอีกที หญิงวัยกลางคนทำงานที่นี่มานานแล้วจนพวกเขาเองก็รู้จัก ดังนั้นการที่จู่ ๆ จะลากอีกฝ่ายออกไปเลยทั้ง ๆ ที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร จึงค่อนข้างน่ากระอักกระอ่วน
“เออ! แกไม่ต้องถามมาก! รีบลากนังผู้หญิงคนนี้ออกไปเดี๋ยวนี้ ตอนนี้!!”
เมื่อเห็นว่าพวกรปภ. ลังเล หลิวเทียนก็ตะโกนออกไปอีกครั้ง!
รปภ. ทุกคนตกตะลึง พวกเขาไม่รู้ว่าทำไมผู้จัดการถึงได้ไล่พี่โจวออกอย่างกะทันหันแบบนี้
อย่างไรก็ตาม เมื่อมันเป็นคำสั่งจากผู้จัดการ พวกเขาก็ต้องเชื่อฟัง
“พ…พี่โจว พวกเราขอโทษด้วยนะ…เชิญด้านนอกครับ…”
แม้ว่าพวกเขาทั้งหมดจะรู้จักผู้หญิงคนนี้ แต่คำพูดของผู้จัดการนั้นไม่อาจขัดขืนได้
“ทำไม…ทำไม???!!”
ในเวลานี้ หญิงวัยกลางคนตะโกนด้วยความอยากรู้ เพราะเธอไม่เข้าใจเลยว่าทำไมผู้จัดการหลิวถึงไล่เธอออกอย่างสายฟ้าแลบแบบนี้
หลิวเทียนอี้หัวเราะแทนความโกรธ
“ฮ่า ๆๆ! ทำไมงั้นเหรอ? แกรู้ไหมว่าคนที่แกกำลังล่วงเกินอยู่เป็นใคร! เขาผู้นี้คือประธานอวี้แห่งเครือฮ่าวหราน! เขาเพิ่งจะสั่งซื้อรถระดับผู้บริหารสองชุดกับเราไป และมูลค่าของการสั่งซื้อทั้งสองนั้นไม่ใช่สิ่งที่แกจะจินตนาการได้! แกกำลังพยายามจะฆ่าฉันให้ตายใช่ไหม!!!”
“ห…หา? น…นี่…เป็นไปได้ยังไง!?”
เมื่อหญิงวัยกลางคนได้ยินประโยคนี้ เธอจึงหันไปจ้องมองอวี้ฮ่าวหราน อย่างรวดเร็วด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ เธอไม่อยากเชื่อเลยว่าชายหนุ่มที่แต่งตัวธรรมดาคนนี้จะเป็นคนใหญ่คนโต!
“ผู้จัดการหลิว ฟังฉันอธิบายก่อน…ฉันไม่รู้จริงๆ ฉัน…”
หญิงวัยกลางคนตื่นตระหนกสุดขีด เธอทำงานที่นี่มาเกือบสิบปีแล้ว ฐานเงินเดือนของเธอมากกว่าค่าคอมมิชชั่นซะอีก หากเธอถูกไล่ออกไป เธอก็ต้องไปเริ่มต้นใหม่ซึ่งกว่าที่เธอจะไต่เต้าจนกลับมามีรายได้เท่าเดิมคงต้องใช้เวลาอีกนานโข แถมไม่รู้ว่างานใหม่จะสบายเหมือนที่นี่อีกหรือเปล่า
อย่างไรก็ตาม หลิวเทียนอี้ไม่ได้สนใจเธอเลยในเวลานี้ เขาโบกมือสั่งให้รปภ. ลากตัวหญิงวัยกลางคนออกไป ก่อนที่จะหันไปหาชายหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าเพื่อประจบประแจง
“ป…ประธานอวี้? คุณพอใจกับการจัดการของผมไหม หรือถ้าคุณยังไม่พอใจ ผมยังมีวิธีที่จะทำให้เธอกลายเป็นขอทานในเวลาอันสั้น!”
ในระหว่างที่พูดประโยคนี้ หลิวเทียนอี้ก็แสดงท่าทางประจบแจงราวกับเป็นสุนัขที่กำลังกระดิกหางเพื่อขออาหาร
น้ำเสียงที่ประจบสอพลอขนาดนี้ ทำให้อาลี่ที่อยู่ข้าง ๆ ตกตะลึง
เธอไม่เคยเห็นผู้จัดการของเธอแสดงท่าทีประจบใครขนาดนี้มาก่อน ในมุมมองของเธอ ผู้จัดการหลิวเป็นคนที่ดุและเคร่งขรึมมาก
อวี้ฮ่าวหรานหัวเราะเล็กน้อยเมื่อเห็นสิ่งนี้
“หึหึ ดูเหมือนว่านายยังคงอารมณ์ร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ”
เขารู้ว่า หลิวเทียนอี้เป็นคนที่ชอบรังแกคนอื่นและชอบทำให้คนอื่นกลัวอยู่เสมอ ดังนั้นชายหนุ่มจึงเย้ยหยันทันที
“อ…เอ่อ ไม่ใช่หรอก…ประธานอวี้ ไม่ใช่หรอกผมเปลี่ยนไปแล้ว…แต่ที่ผมต้องโหดร้ายเช่นนี้เป็นเพราะผมทนไม่ได้ที่เห็นนังผู้หญิงนั่นล่วงเกินคุณอย่างหยาบคายต่างหาก…”
หลิวเทียนอี้รีบตอบกลับด้วยอาการกระอักกระอ่วน และลงท้ายด้วยน้ำเสียงที่ประจบประแจงอีกครั้ง
เมื่อเธอได้ยินสิ่งนี้ อาลี่ก็ไม่ตกตะลึงอีกเลย
ผู้จัดการของเธอที่มีอารมณ์รุนแรง แต่กลับยอมให้กับชายหนุ่มคนนี้ได้ขนาดนี้เลยงั้นเหรอ?
อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเล็กน้อยราวกับยอมรับคำพูดของอีกฝ่าย
“เอาล่ะ ในเมื่อตอนนี้จบเรื่องแล้ว งั้นนายก็ไปทำงานของนายต่อเถอะ ให้พนักงานคนนี้ดูแลฉันต่อไปตามเดิม”
ขณะพูด อวี้ฮ่าวหรานมองไปยังเด็กสาวที่กำลังตกใจอยู่ข้าง ๆ และพยักหน้าให้เธอทำงานของเธอต่อ
“อ…โอ้…ได้ครับ! ได้ครับ! เดี๋ยวผมจะไปยืนรอออยู่ตรงด้านนู้นก็แล้วกัน หากท่านมีอะไรขาดเหลือก็ตะโกนเรียกผมได้เลย ผมจะได้ช่วยเหลือได้ในทันที!”
เมื่อหลิวเทียนอี้ได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย ดังนั้นเขาจึงถอยออกไปที่เคาน์เตอร์ฝ่ายขายและมองดูจากระยะไกลทันที เพราะเขารู้จักอารมณ์ของอีกฝ่ายว่าเป็นยังไง
เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นเช่นนี้ เขาก็พ่นลมหายใจด้วยความรำคาญเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ เขาหันมาทางอาลี่ และบอกให้เธอแนะนำรถต่อไป
ถัดมา ภายใต้การแนะนำของอาลี่ ในที่สุดอวี้ฮ่าวหรานก็เลือก แลมโบกินีที่มีราคา 9.6 ล้าน
หลังจากจ่ายเงินทั้งหมดเรียบร้อย ขั้นตอนการทำเอกสารต่าง ๆ ก็เสร็จอย่างรวดเร็ว
“ประธานอวี้ คุณกำลังจะไปแล้วงั้นเหรอ ต้องการให้ผมรับใช้อะไรต่อหลังจากนี้อีกหรือเปล่า?”
ที่ด้านนอกร้าน หลิวเทียนอี้ถามอย่างตรงไปตรงมา
“วันนี้พอเลิกงานแล้วนายรีบกลับบ้านเร็ว ๆ หน่อยก็แล้วกัน ฉันจะพาลูกสาวไปดูพวกลูกหมา”
หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็ขึ้นรถคันใหม่และเร่งเครื่องจากไปทันที
หลังจากที่ Lamborghini สีเหลืองสดใสหายไปจากสายตา หลิวเทียนอี้ ค่อย ๆ ถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ฉากเมื่อครู่นี้เกือบจะทำให้วิญญาณของเขาหลุดออกจากร่างจริง ๆ
โชคดีจริง ๆ ที่ไม่ใช่พนักงานทุกคนที่ร่วมวงกับหญิงวัยกลางคนนั่น
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาหันศีรษะมองไปยังอาลี่ที่อยู่ถัดจากเขา และพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนมาก
“อาลี่ วันนี้เธอทำได้ดีมาก! ช่วงทดลองงานของเธอจบแล้ว หลังจากนี้ฉันจะขึ้นฐานเงินเดือนให้เธอหนึ่งพันหยวน ขยันทำงานด้วยล่ะ!”
“เอ๊? ต…แต่ว่า…ผู้จัดการ ฉันเพิ่งทดลองงานได้แค่หนึ่งเดือนเท่านั้นเอง…”
อาลี่อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
“ไม่เป็นไร! ด้วยคำสั่งของฉัน ทุกอย่างมันจะเป็นไปตามนั้น และอีกอย่าง ถ้าฉันบอกจะขึ้นเงินเดือนให้เธอ ฉันก็จะขึ้นเงินเดือนให้แน่นอน!”
…
มากกว่าหนึ่งชั่วโมงต่อมา อวี้ฮ่าวหรานจึงได้พาถวนถวนเดินทางไปที่บ้านของหลิวเทียนอี้
ทันทีที่เด็กน้อยลงจากรถ เธอก็วิ่งไปที่หน้าประตูบ้านของหลิวเทียนอี้ อย่างตื่นเต้น
ในเวลานี้ หลิวเทียนอี้กำลังรออยู่ที่ประตูแล้ว
“ยินดีต้อนรับคุณหนูถวนถวน!”
หลิวเทียนอี้เอ่ยต้อนรับทันที
“ลูกสุนัขอยู่ที่ไหน? หนูอยากดูลูกสุนัข!”
ถวนถวนมองไปรอบ ๆ ทันทีที่เขาเข้าไปในบ้าน ชายหนุ่มก็เดินตามเข้าไปด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย
พูดตามตรง เขาไม่อยากมาเห็นหน้าไอ้อ้วนนี่หากไม่จำเป็น!
ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามเอาอกเอาใจเขาสารพัด แต่ความรู้สึกด้านลบมันก็ยังคงอยู่
“ว้าว! พ่อจ๋า! พวกลูกหมาโตขึ้นมากเลย!”
ทันทีที่ถวนถวนและอวี้ฮ่าวหรานเข้าไปในห้องที่มีลูกหมามากมาย สีหน้าของชายหนุ่มก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพความเป็นอยู่ของพวกลูกหมา
![ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/127752.jpg?resize=150,150 "ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]")
