บทที่ 338 สาขาที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมาใหม่อีกรอบ
บทที่ 338 สาขาที่เพิ่งก่อตั้งขึ้นมาใหม่อีกรอบ
หลังจากได้ยินสวีเซี่ยงจวินยืนยันแล้วว่าไม่มีปัญหากับตำแหน่งงาน อวี้ฮ่าวหรานจึงเอ่ยเตือนดักเอาไว้อย่างจริงจัง
“ฉันหวังว่านายจะไม่ไปแตะต้องพวกการพนันและอบายมุขต่าง ๆ เหล่านั้นอีก สวีรุ่ยควรได้อยู่ในสภาพแวดล้อมครอบครัวที่สมบูรณ์”
เขารู้สึกเป็นห่วงสวีรุ่ยจริง ๆ ความทรงจำครั้งล่าสุดที่เขาเห็นหญิงสาวคนนั้นนั่งร้องไห้ฟูมฟายอยู่ที่สี่แยกมันทำให้เขารู้สึกเวทนาจริง ๆ
“น…แน่นอนครับ! ผมจะทำให้รุ่ยเอ๋อร์มีชีวิตที่ดีขึ้นอย่างแน่นอน!”
สวีเซี่ยงจวินสัญญาอย่างรวดเร็ว
ทางด้านของผู้จัดการหวังก็ทำเป็นนิ่งเงียบ เขารู้ว่าการแสร้งทำเป็นไร้ตัวตนในเวลานี้เป็นเรื่องที่ฉลาดที่สุด
แต่แล้วในขณะที่อวี้ฮ่าวหรานกำลังจะเอ่ยเตือนเรื่องอื่น ๆ ต่อ จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน!
“ฮ่าวหราน! เร็วเข้า…รีบมาช่วยลูกสาวของฉันที! เราโดนองค์กรอสรพิษจับได้!”
ทันทีที่รับสายโทรศัพท์ เสียงที่ตื่นตระหนกอย่างยิ่งจากปลายสายก็ดังขึ้น
“เกิดอะไรขึ้น!”
เสียงนั้นเป็นเสียงของเฉิงกัวอัน และอวี้ฮ่าวหรานก็ขมวดคิ้วทันทีเมื่อเขาได้ยินประโยคนี้!
องค์กรอสรพิษ!
องค์กรนี้ไม่ได้มาปรากฏตัวต่อหน้าเขานานแล้ว จนเขาคิดว่าพวกมันน่าจะกลัวจนไม่กล้าโผล่หัวมาอีก
“ฮี่ฮี่ แกคืออวี้ฮ่าวหรานสินะ? ฉันรู้ว่าแกห่วงใยไอ้สองคนนี้มาก ดังนั้นฉันจะให้โอกาสแกได้ช่วยพวกมัน จงมาที่ยอดตึกชางเหว่ยภายในหนึ่งชั่วโมง มิฉะนั้นแกจะได้เห็นศพของสองพ่อลูกนี้ปรากฏขึ้นกลางถนน!”
“แกเป็นใคร?”
เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินสิ่งนี้ แววตาของเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที!
ในตอนนี้ เขารู้สึกว่าเขาทำผิดพลาดอีกแล้วที่ไม่ฆ่าองค์กรนักฆ่านี้ไปให้หมด!
“ฉันเหรอ ฮ่าฮ่า แกสามารถเรียกฉันได้ว่า ‘อสรพิษเงิน’ และฉันเป็นรองเจ้าตำหนักคุมกฎขององค์กร ฉันขอชมเชยแกจริง ๆ ที่สามารถดึงดูดความสนใจของฉันได้ จนฉันต้องมาฆ่าแกด้วยตัวเองแบบนี้! อ้อ และแกมั่นใจได้เลยว่าเมื่อไหร่ที่แกตาย ฉันจะส่งครอบครัวของแกลงนรกตามแกไปด้วยเพื่อที่แกจะได้ไม่เหงา!”
เสียงปลายสายของโทรศัพท์นั้นเย็นชามาก และยิ่งเมื่อรวมกับการข่มขู่เยาะเย้ยก็ยิ่งทำให้ใครก็ตามที่ฟังสั่นกลัวได้อย่างง่ายดาย
แต่อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ได้ตื่นตระหนกเลย มีเพียงแค่ความโกรธเท่านั้นที่ปรากฏบนใบหน้าของเขา!
หลังจากวางสาย เขาเอ่ยลาสั้น ๆ กับผู้จัดการหวังและสวีเซี่ยงจวิน จากนั้นเขาก็เดินจากไปในทันที
ในเวลานี้ ผู้จัดการหวังรู้สึกหวาดกลัวอย่างไม่ทราบสาเหตุเมื่อเห็นแววตาเจ้านายของเขาเมื่อครู่
เขาพบว่าตัวเองมองประธานหนุ่มคนนี้ไม่ออกเลยว่าแท้จริงแล้วเขาเป็นคนอย่างไร
สรุปแล้วประธานของเขาเป็นคนที่อ่อนโยนหรือว่าโหดเหี้ยมกันแน่?
อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะคิดอะไร อวี้ฮ่าวหรานก็ขับรถออกไปเรียบร้อยแล้ว
อวี้ฮ่าวหรานขับรถไปถึงอาคารชางเหว่ยในเวลาเพียงสี่สิบนาที!
นี่เป็นบริษัทเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ห่างไกลจากชุมชน และอาคารก็ดูทรุดโทรมมาก
“ไม่ทราบว่าคุณมาติดต่อธุระรึเปล่า? แต่คุณช่วยเลื่อนรถเข้ามาจอดด้านในบริษัทของเราได้ไหม กรุณาอย่าจอดรถขวางประตูของบริษัทเรา”
รปภ. ที่ประตูเมื่อเห็นมีรถสุดหรูขับเข้ามา ทัศนคติของเขายังคงค่อนข้างสุภาพ ถึงแม้อวี้ฮ่าวหรานจะขับรถจอดขวางประตูเต็ม ๆ
แต่อวี้ฮ่าวหรานไม่สนใจอีกฝ่าย เขาเอ่ยขึ้นเสียงต่ำ
“หลีกไป!”
รปภ. ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเจ้าอารมณ์ได้ขนาดนี้
หลังจากได้สติแล้ว สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที!
“บัดซบ! ดูถูกกันมากไปแล้ว! คุณรู้ไหมว่าบริษัทของเราทำอะไร!”
รปภ. ตะโกนออกมาอย่างโกรธเคืองเมื่อได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน!
อวี้ฮ่าวหรานเหลือบมองอีกฝ่ายอย่างดูถูกและพูดคำสั้น ๆ
“องค์กรอสรพิษ?”
คำสั้น ๆ นี้ทำให้ รปภ. ดูเย็นชายิ่งขึ้นไปอีก!
“แกรู้ได้ยังไง! บัดซบ!”
เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินสิ่งนี้ เจตนาฆ่าก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขาทันที!
รปภ. คนนี้น่าจะมาจากองค์กรอสรพิษ เห็นได้ชัดว่านี่อาจเป็นสาขาใหม่ขององค์กรอสรพิษ
ในเมื่อเป็นกรณีนี้ เขาจะทำลายที่นี่ให้พินาศ!
‘บรึม!’
โดยไม่รอให้อีกฝ่ายเริ่มก่อน อวี้ฮ่าวหรานก็เตะรปภ. อย่างรุนแรงจนกระเด็นไปกระแทกกับประตูรั้วเหล็กจนพังโครมลง!
อย่างไรก็ตาม รปภ. คนนี้เป็นผู้บ่มเพาะถึงระดับพลังภายในอย่างแน่นอน เพราะแม้ว่าเขาจะโดนเตะไปเต็ม ๆ เขาก็ยังคงมีแรงตะโกนสียงดัง
“มีคนบุกเข้ามา! มีคนบุกเข้ามา…”
‘กร๊อบ!’
แต่ก่อนที่เขาจะตะโกนเสร็จเป็นครั้งที่สอง อวี้ฮ่าวหรานก็พุ่งเข้าไปหาและเหยียบเข้าไปที่คอของอีกฝ่ายอย่างรุนแรงจนมีเสียงกระดูกคอหักดังลั่น!
คราวนี้เขาตั้งใจว่าจะฆ่าคนขององค์กรอสรพิษทั้งหมดจริง ๆ!
เหตุผลส่วนใหญ่ที่เฉิงกัวอันและเฉิงชิวอวี้ถูกจับตัวมาแบบนี้มันน่าจะมาจากความสัมพันธ์ใกล้ชิดระหว่างพวกเขากับอวี้ฮ่าวหราน ดังนั้นหากเขาไม่ฆ่าพวกองค์กรอสรพิษในวันนี้ให้หมด คราวหน้าอีกฝ่ายคงมุ่งเป้าไปที่ หลี่หรงและถวนถวนอย่างแน่นอน!
เขาจะปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้!
“หาที่ตาย! กล้าดียังไงถึงบุกรุกบริษัทเราแบบนี้!”
ในเวลานี้ รปภ. จำนวนมากกว่าสองโหลได้หลั่งไหลออกมาจากตึกสำนักงานราวกับน้ำหลาก!
คนที่นำหน้าตะโกนอย่างโกรธจัด!
อวี้ฮ่าวหรานกวาดสายตามองไปรอบ ๆ และพบว่าผู้ชายที่นำหน้าสุดเป็นผู้บ่มเพาะขอบเขตพลังภายในขั้นกลาง ส่วนเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยคนอื่น ๆ อย่างน้อยก็เกือบจะทะลวงขึ้นมามีพลังภายในแล้ว!
คนพวกนี้ไม่ธรรมดาเลยหากเทียบกับเกณฑ์ความแข็งแกร่งของโลกมนุษย์!
แค่คนไม่กี่สิบพวกนี้ก็เทียบได้กับความแข็งแกร่งของแก๊งพยัคฆ์เวหาทั้งหมดแล้ว!
หลังจากยืนยันว่านี่คือองค์กรอสรพิษสาขาใหม่ ดวงตาของอวี้ฮ่าวหราน ก็เย็นชายิ่งกว่าเดิม!
อีกฝ่ายรีบรุมล้อมเขา!
“รนหาที่ตาย! กล้าดียังไงมาบุกสาขาองค์กรอสรพิษของเรา! ฉันจะทำให้แกทรมานจนต้องร้องขอความตาย!”
ผู้นำกลุ่มตะโกนอย่างหยิ่งผยอง เขาไม่ปิดบังตัวตนอีกแล้วว่ามาจากองค์กรอสรพิษ
แต่น่าเสียดายที่พวกเขาไม่รู้เลยว่า ตอนนี้ขาข้างหนึ่งของพวกเขาก้าวเข้าไปในยมโลกเรียบร้อวแล้ว!
อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจอย่างเย็นชาก่อนจะหายตัวไปราวกับผี!
วินาทีถัดมา ฉากที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงก็ปรากฏขึ้น!
เมื่อร่างที่หายไปปรากฏขึ้นอีกครั้ง อวี้ฮ่าวหรานก็คว้าคอผู้นำกลุ่มที่เป็นปรมาจารย์พลังภายในด้วยมือข้างหนึ่งแล้วยกขึ้น!
ดวงตาของนักฆ่าที่ปลอมตัวเป็นหัวหน้ารปภ. เบิกกว้างอย่างไม่อยากจะเชื่อ!
เขาคือปรมาจารย์พลังภายใน! ผู้ที่แข็งแกร่งใกล้จะขึ้นได้รับตำแหน่งเจ้าตำหนัก!
แต่ตอนนี้เขากลับถูกอีกฝ่ายคร่ากุมอย่างง่าย ๆ ได้ยังไง?
เรื่องแบบนี้ไม่ควรเกิดขึ้น!
ทางด้านของอวี้ฮ่าวหรานก็เพิกเฉยต่ออาการสยองขวัญของอีกฝ่ายและเขาไม่เปิดโอกาสให้อีกฝ่ายได้พูดแม้แต่น้อย
‘กร๊อบ!’
หลังจากสิ้นเสียงกระดูกถูกบดละเอียด ปรมาจารย์พลังภายในผู้ที่เคยคิดว่าตัวเองแข็งแกร่งเหนือล้ำก็แน่นิ่งตาเหลือกและหมดลมหายใจในทันที!
‘ผลั่ก’
อวี้ฮ่าวหราน มองไปรอบ ๆ หลังจากโยนร่างไร้ชีวิตลงบนพื้น
“วันนี้พวกแกทั้งหมดจะต้องตาย!!”
อวี้ฮ่าวหรานพูดด้วยเสียงที่ไม่ดังมากนัก แต่พวกนักฆ่าต่างกลัวจนถอยกลับไปสองก้าว!
พวกเขาไม่เคยเห็นตัวตนที่น่ากลัวเช่นนี้มาก่อน!
“ก…แก! อย่าได้ใจไปนักนะโว้ย! ตัวตนระดับสูงขององค์กรเราอยู่ที่นี่ด้วย ถ้าขืนแกก้าวเข้ามาอีกแกตายแน่!”
หนึ่งในนั้นรวบรวมความกล้าตะโกนขึ้นขู่หวังว่ามันจะได้ผลบ้าง
“โอ้ ไอ้คนที่แกหวังพึ่งนี่แหละที่ฉันกำลังมองหาอยู่!”
อวี้ฮ่าวหรานพ่นลมหายใจอย่างเย็นชา จากนั้นเขาก็โคจรพลังวิญญาณอย่างรวดเร็วและระเบิดคลื่นพลังออกไปทางด้านหน้าจนกวาดล้างพวกนักฆ่ายี่สิบกว่าคนพร้อม ๆ กันอย่างหมดจด
หลังจากจัดการกับพวกนักฆ่าด้านนอกตึกเรียบร้อย อวี้ฮ่าวหรานจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปด้านในผ่านประตูกระจกที่แตกเละเทะหลังจากการปะทะเมื่อครู่
แต่แล้วเมื่ออวี้ฮ่าวหรานเข้าไปด้านในตึก เขาก็เห็นว่าที่ด้านในมีพวกพนักงานที่น่าจะเป็นคนธรรมดาไม่รู้อีโหน่อีเหน่จำนวนมากอยู่ด้วย คนพวกนี้ไม่มีคลื่นพลังแผ่ออกจากร่างกาย ดังนั้นอวี้ฮ่าวหรานจึงสรุปได้ทันทีว่าคนพวกนี้ไม่ใช่พวกที่ปลอมตัวมา ในเวลานี้พวกหนักงานเหล่านี้ต่างตื่นตระหนกและพากันวิ่งหนีเตลิดไปคนละทิศคนละทาง
บทที่ 302 หลี่จิงเทียนเอาคืน
บทที่ 302 หลี่จิงเทียนเอาคืน
“ฉันไม่สามารถบรรลุมันในชีวิตนี้ได้??”
หลิ่วอวี้จิงตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนี้ และตกอยู่ในภาวะขาดสติ
กงซุนซาต้องการที่จะเห็นสีหน้าแบบนี้ของอีกฝ่าย แต่เขาไม่ได้แสดงความพึงพอใจออกมาให้อีกฝ่ายเห็น เขาจึงแสร้งแสดงสีหน้าเห็นใจแทน
“อันที่จริงเรื่องนี้ยังพอมีทางแก้ ถ้าในอนาคตน้องหลิ่วยินดีติดตามฉัน นายจะได้รับโอกาสมากกว่าคนทั่วไป ด้วยความช่วยเหลือจากฉัน นายอาจจะมีโอกาสที่จะทะลวงระดับขึ้นไปได้”
“ป…เป็นความจริงงั้นเหรอ?”
หลิ่วอวี้จิงรู้สึกมีความหวังขึ้นมาอีกครั้งหลังจากได้ยินคำพูดนี้
“แน่นอน! ตราบใดที่นายเต็มใจติดตามฉัน แก๊งพยัคฆ์เวหาก็จะถูกทำลาย และอวี้ฮ่าวหรานก็จะตายเช่นกัน! และหลังจากนั้น แน่นอนว่านายจะมีโอกาสก้าวต่อไปได้”
กงซุนซาโยนเหยื่อล่อ
“ได้! ผมยินดีติดตามพี่กงซุนนับจากนี้!”
หลิ่วอวี้จิงไม่ลังเลเลยที่จะตกลงหลังจากได้ยินเรื่องนี้!
เขาต้องการที่จะแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีกเหนือสิ่งอื่นใด
“เอาล่ะ! ถ้างั้นจากนี้ไป แก๊งวาฬยักษ์ของนายจะรวมเป็นส่วนหนึ่งกับแก๊งฉลามคลั่งของฉัน!”
หลังจากที่ทั้งสองคุยกันจบ ทั้งสองแก๊งก็ถูกรวมเข้าด้วยกันอย่างสมบูรณ์!
แก๊งวาฬยักษ์ได้เข้าร่วมแก๊งฉลามคลั่ง!
หากข่าวนี้แพร่ออกไป คนนับไม่ถ้วนคงหลับไม่ลงกันแน่นอน!
อย่างไรก็ตาม หลังจากตกลงกันเสร็จ กงซุนซากลับยังไม่ยอมให้หลิ่วอวี้จิงบอกข่าวนี้ออกไปให้คนอื่น ๆ รู้ เขาต้องการให้คนอื่น ๆ ยังคงเข้าใจว่าทั้งสองแก๊งยังเป็นอิสระต่อกัน
…
ในอีกด้านหนึ่ง หลังจากที่หลี่อิงไห่ถูกไล่ออกจากแก๊งฉลามคลั่ง เขาก็ขึ้นรถและกลับไปที่บริษัทด้วยความสิ้นหวัง
ข่าวร้ายครั้งแล้วครั้งเล่าทำให้หัวใจของเขาแทบทนไม่ไหว!
ภายใต้การโต้กลับที่ดุเดือดของอวี้ฮ่าวหราน เป็นที่แน่ชัดว่าเขาจะต้องสูญเสียบริษัทโดยสิ้นเชิงแน่นอน และถ้าเครือฮ่าวหรานต้องการเล่นงานเขาไปจนสุดทาง เขาอาจจะเป็นหนี้ก้อนโตด้วยซ้ำหลังจากเสียบริษัท!
เมื่อถึงจุดนั้นเขาคงไม่มีปัญญาแม้แต่จะซื้อข้าวกินครบสามมื้อ!
“ฉันมันโง่เอง…ฮ่า ๆ…”
หลี่อิงไห่หัวเราะเยาะเย้ยตัวเองเมื่อนึกถึงน้ำเสียงที่เย็นชาของกงซุนซา และหลิ่วอวี้จิงซึ่งยังคงดังก้องอยู่ในหูของเขา
“เครื่องมือ…เครื่องมือ…ฉันมันเป็นได้แค่นั้น…”
แต่แล้วจู่ ๆ เขาก็คิดถึงหลี่ชงซานอย่างช่วยไม่ได้
ในเวลานี้ คนเดียวที่สามารถหยุดเครือฮ่าวหรานได้น่าจะเป็นผู้นำตระกูลหลี่!
แต่เมื่อครุ่นคิดไปอีกครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นขมขื่น
เมื่อวานฉันทั้งเยาะเย้ยและดูถูกอีกฝ่ายไปมากมาย แต่ใครจะรู้ว่าวันนี้ฉันต้องแบกหน้ากลับไปขอความช่วยเหลือคนที่ฉันเพิ่งดูถูกไป?
ท้ายที่สุด หลังจากตัดสินใจในใจแล้ว เขาก็ออกจากออฟฟิศของตัวเองลงไปชั้นล่างและสั่งให้คนขับรถขับไปที่บ้านหลักตระกูลหลี่
ผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง
“แกมาที่นี่เพื่ออ้อนวอนฉันงั้นเหรอ?”
หลังจากได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย สีหน้าของหลี่ชงซานก็เปลี่ยนไปเป็นไม่อยากจะเชื่อ
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงวัน และเขากำลังกินมื้อเที่ยงกับลูกชายหลี่จิงเทียน
“ฉัน…ฉันสิ้นหวังแล้วจริง ๆ ชงซาน ชงซาน! โปรดช่วยฉันด้วย หากนายไม่ช่วยฉัน ฉันจบสิ้นแน่นอน!”
ใบหน้าของหลี่อิงไห่เต็มไปด้วยน้ำตาในเวลานี้ เขาคุกเข่าลงบนพื้นและร้องไห้อย่างน่าเวทนา
“ฉันหน้ามืดตามัวไปเพราะคำสัญญาลม ๆ แล้ง ๆ ของอันธพาลพวกนั้น! ตอนนี้ฉันไม่เหลืออะไรแล้ว…”
เมื่อเห็นสภาพที่น่าเวทนาของของอีกฝ่าย หัวใจของหลี่ชงซานก็สั่นสะท้าน
“นาย…เฮ้อ…รีบลุกขึ้นก่อนเถอะ!”
แม้ว่าก่อนหน้านี้ตัวเขาเองจะโดนอีกฝ่ายดูถูกและหักหลังอย่างรุนแรง เขาก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกสงสารเมื่อเห็นสภาพของอีกฝ่ายในตอนนี้
อย่างไรก็ตาม ในขณะเดียวกัน หลี่จิงเทียนที่อยู่ข้าง ๆ ก็ตวาดขึ้นทันทีด้วยสีหน้าเดือดดาล!
“เดี๋ยวก่อน! พ่อ! พ่อลืมไปเหรอไงว่าเมื่อวานนี้ไอ้คน ๆ นี้ยังหัวเราะเยาะเราอยู่เลย! แล้วพอมาวันนี้ เมื่อแผนของมันผิดพลาด มันกลับหน้าด้านมาอ้อนวอนเราเนี่ยนะ? เฮอะ! เห็นเราเป็นคนปัญญาอ่อนหรือไง?”
หลังจากพูดจบ หลี่จิงเทียนยืนขึ้นและชึ้ไปที่หลี่อิงไห่ด้วยสีหน้าดูถูก
“เฮ้อ…แต่ว่า…ลุงสองของลูกไม่เคยคุกเข่าอ้อนวอนแบบนี้มาก่อนเลย พ่อว่าเรา…”
หลี่ชงซานพูดขึ้นด้วยสีหน้าหนักใจ แต่อีกใจหนึ่งเขาก็ไม่สามารถยอมรับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ได้จริง ๆ
อย่างไรก็ตาม บุคลิกของหลี่จิงเทียนคือคนที่เจ้าคิดเจ้าแค้นมาโดยตลอด ดังนั้นเขาจะยอมได้ยังไง?
“ลุงสองของผมงั้นเหรอ? ไอ้คนแบบนี้เนี่ยนะคือลุงสองของผม? เมื่อวานมันเกือบจะเหยียบหน้าเราอยู่แล้วนะพ่อ! พ่อยังอยากให้ไอ้เวรนี่เป็นลุงสองของผมอีกงั้นเหรอ?”
หลังจากพูดจบ หลี่จิงเทียนเดินไปหาหลี่อิงไห่อย่างมีชัย
“ฉันขอสั่งให้แกออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้! อย่ามารบกวนเวลากินข้าวเที่ยงของฉันกับพ่อ ไม่งั้นฉันจะกระทืบแก! ไปซะ!”
หลี่จิงเทียนแค้นมากที่เมื่อวานนี้เขาถูกเรียกว่าขยะ!
ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนตระกูลหลี่เหมือนกัน แต่ตราบใดที่ไม่ใช่พ่อหรือน้องสาวของเขา เขาก็ไม่คิดที่จะไว้หน้าใครทั้งนั้น
แน่นอนว่าตอนนี้อาจเพิ่มพี่เขยของเขามาอีกคน
“แก!”
หลี่อิงไห่แทบกระอักเลือดเมื่อถูกหลี่จิงเทียนไล่ เขาไม่คิดเลยว่าจะมีวันที่เขาโดนไอ้เด็กเหลือขอคนนี้ด่าอย่างไม่ไว้หน้าแบบนี้!
“ทำไม แกจะทำไม? แกเห็นรองเท้าของฉันไหม มันสกปรก! ถ้าแกยอมเลียมันให้สะอาด ฉันอาจจะลองโทรหาพี่เขยของฉันให้ แกกล้าหรือเปล่า?”
ยิ่งพูด หลี่จิงเทียนก็ยิ่งรู้สึกเบิกบาน
นี่มันสุดยอด!
เมื่อวานไอ้ลุงสองของเขาคนนี้ยังด่าเขาว่าเป็นขยะอยู่เลย แต่วันนี้อีกฝ่ายกลับมาคุกเข่าขอร้องพ่อเขาซะแล้ว!
อย่างไรก็ตาม ถึงแม้ว่าเขาจะเพิ่งให้ข้อเสนอเลียรองเท้าให้สะอาดกับอีกฝ่ายไป แต่ถ้าอีกฝ่ายกล้าทำจริง ๆ เขาคงไม่กล้าจะโทรไปหาพี่เขยของเขา
น่าแปลกที่หลี่ชงซานไม่ได้พูดอะไรขึ้นขัดเลยในระหว่างที่หลี่จิงเทียนดูถูกหลี่อิงไห่ ซึ่งมันทำให้หลี่จิงเทียนมีความสุขกับเรื่องไร้สาระนี้ได้ชั่วระยะเวลาหนึ่ง
จนกระทั่งครู่ต่อมา หลี่ชงซานก็พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้
“กลับไปซะเถอะ…ต่อให้ฉันจะอยากช่วย แต่ฉันเกรงว่าฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก คราวที่แล้วฉันขอให้ฮ่าวหรานช่วยลูกชายของฉันไปแล้ว ดังนั้นฉันจึงไม่มีสิทธิ์ไปขออะไรอีกแล้ว”
แม้ว่าเขาจะเป็นคนใจอ่อน แต่ก็ไม่ใช่คนโง่
เพราะเห็นแก่หน้าของเขา ถึงแม้ว่าหลี่จิงเทียนจะสร้างเรื่องใหญ่ขนาดนั้น อวี้ฮ่าวหรานก็ยังช่วยออกมาจากคุก
คนเราควรรู้ขีดจำกัดของตัวเอง หลี่ชงซานรู้ดีว่าเรื่องของหลี่อิงไห่นั้นมันเกินขีดจำกัดที่เขาจะขออวี้ฮ่าวหรานได้
“แกได้ยินแล้วใช่ไหม! พ่อของฉันบอกให้แกไปซะ! ถ้าแกยังดื้ออยู่ที่นี่อีก ฉันจะปล่อยหมาให้มากัดแก!”
แน่นอนว่าเมื่อหลี่จิงเทียนได้ยินคำพูดของพ่อตัวเองที่เป็นไปในทิศทางเดียวกับเขา เขาก็รีบตวาดขึ้นเสริมทันที
หายากที่พ่อของเขาและความคิดเห็นของเขาจะเป็นไปในแบบเดียวกัน
หลี่อิงไห่อดไม่ได้ที่จะจ้องที่หลี่จิงเทียนอย่างโกรธเคือง
เขาอยากจะลุกขึ้นไปตบหลี่จิงเทียนให้ตายคามือ!
แต่ด้วยสถานะที่ย่ำแย่ของเขาเช่นนี้ จึงทำได้กัดฟันทนรับคำดูถูก จากนั้นก็ลุกขึ้นอย่างไม่เต็มใจและหันหลังเดินจากไป
สถานะของเขาตอนนี้มันต่ำต้อยมากกว่าหลี่จิงเทียนซะอีก
ถึงแม้ว่าหลี่จิงเทียนจะถูกถอดจากทุกตำแหน่งในบริษัท แต่อย่างน้อย หลี่จิงเทียนก็ยังมีพ่อที่ดี ส่วนเขาตอนนี้สูญเสียทั้งบริษัททั้งตระกูล พูดง่าย ๆ คือเขาไม่มีอะไรเหลือเลย!
หลังจากที่หลี่อิงไห่เดินออกไปจากตัวบ้าน หลี่จิงเทียนก็ยังไม่วายยื่นหัวออกไปพ้นประตูและตะโกนด่าไล่หลัง
“เฮ้! รีบ ๆ ออกไปเลยนะโว้ย และอย่ากลับมากวนฉันกับพ่อกินข้าวอีก!”
ใจของหลี่จิงเทียนพองโต เมื่อได้เอาคืนคนที่ด่าตัวเองเมื่อวานอย่างสาสม
“กลับมานั่งนี่เดี๋ยวนี้!!”
เมื่อเห็นว่าลูกตัวเองชักจะเลยเถิด หลี่ชงซานจึงตะคอกขึ้นอย่างเข้มงวด
“ผม…”
หลี่จิงเทียนหดคออย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินเสียงตวาดของพ่อตัวเอง จากนั้นเขาค่อย ๆ เดินก้มหน้ากลับมาไปที่โต๊ะกินข้าว
เขาไม่เข้าใจว่าพ่อของเขาโกรธเขาอีกเรื่องอะไร?
บทที่ 340 ตำหนักคุมกฎ
บทที่ 340 ตำหนักคุมกฎ
อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้ตั้งใจที่จะพูดไร้สาระกับอีกฝ่ายให้เปลืองน้ำลายโดยไม่จำเป็น เพราะเขาตั้งใจจะกวาดล้างองค์กรนักฆ่านี้ให้หมดไปจากโลกเพื่อยุติปัญหาที่อาจจะเกิดอีกในอนาคต!
องค์กรอสรพิษสร้างความรำคาญให้เขาหลายครั้งแล้ว เขาจึงไม่สามารถปล่อยให้องค์กรนี้ลอยนวลต่อไปได้อีก!
‘กร๊อบ!’
อวี้ฮ่าวหรานกระทืบไปที่แขนของอสรพิษเงินอีกครั้ง จนมีเสียงกระดูกแหลกดังลั่น!
อสรพิษเงินที่กำลังเสียสติอยู่นั้น เมื่อถูกกระทืบอีกครั้งเขาก็ได้สติจากความเจ็บปวดที่สั่งสมรุนแรง และตอบสนองทันที
“อ๊ากกก แขนฉัน! อ๊ากกก! ไอ้สารเลว!”
ความเจ็บปวดรุนแรงแบบนี้ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทนได้ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่เคยผ่านการฝึกทนการถูกทรมานมาก่อน ดังนั้นตอนนี้ใบหน้าของเขาจึงบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวด
สีหน้าของอวี้ฮ่าวหรานนั้นเย็นชาอย่างยิ่ง
“ฉันถามแกหน่อย สาขาใหญ่ขององค์กรอสรพิษของแกอยู่ที่ไหน?”
“ส…สาขาใหญ่?”
อสรพิษเงินเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เขาไม่คิดเลยว่าอีกฝ่ายต้องการจะไปที่สาขาใหญ่ของพวกเขา!
‘กร๊อบ!’
อวี้ฮ่าวหรานขี้เกียจเกินกว่าจะพูดไร้สาระกับอีกฝ่าย เขายกเท้าขึ้นและกระทืบลงไปที่แขนอีกข้างของอสรพิษเงินอีกครั้ง!
กระดูกแขนอีกข้างของอสรพิษเงินแหลกในทันที!
“อ๊าก!! ฉันพูด! ฉันพูดแล้ว!!!”
อสรพิษเงินทนความเจ็บปวดไม่ไหว ใบหน้าของเขาซีดมาก และหน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก
“ต…แต่ฉันไม่รู้จักที่ตั้งของสาขาใหญ่จริง ๆ ฉันรู้แค่สถานที่ตั้งของตำหนักคุมกฎซึ่งมันอยู่แถวเมืองจงซิง ที่อยู่คือ…”
เขารีบบอกทุกอย่างที่เขารู้
หลังจากฟังคำอธิบายโดยละเอียดแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็เหลือบมองอีกฝ่าย และหลังจากยืนยันว่าข้อมูลที่ได้รับมาเป็นของจริง เขาก็กระทืบไปที่หน้าอกทำลายหัวใจของอสรพิษเงินจนแหลกเละ
คนที่มีจิตใจชั่วช้าบิดเบี้ยวแบบนี้ไม่คู่ควรอยู่บนโลกนี้อีกต่อไป!
“ฮ่าวหราน…คุณ…”
ถึงแม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอได้รับการช่วยเหลือ แต่เฉิงชิวอวี้ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกใจสั่นไหวเมื่อเห็นความแข็งแกร่งของคนที่เธอรักเหนือล้ำขนาดนี้
มีใครในโลกนี้ที่เทียบกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเธอได้รึเปล่า?
“ไปกันเถอะ!”
อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้ตอบข้อสงสัยของอีกฝ่าย ตอนนี้เขาแค่อยากจะจัดการปัญหาองค์กรอสรพิษให้มันจบลงโดยเร็วที่สุด หรืออย่างน้อยในตอนนี้ ตำหนักคุมกฎอะไรนั่นจะต้องถูกทำลาย!
ไม่เช่นนั้นอีกฝ่ายคงโผล่หน้ามาก่อกวนเขาอีกแน่ในเวลาไม่นาน
หลังจากปลดเชือกของเฉิงกัวอัน อวี้ฮ่าวหรานก็โคจรพลังวิญญาณของเขาเข้าไปสลายพิษในร่างของอีกฝ่ายและปลุกให้ตื่น
“ย…อย่านะ! แกอย่าทำลูกของฉัน…”
ทันทีที่เฉิงกัวอันตื่นขึ้น เขาก็อุทานทันที ราวกับว่าเขายังคงจมอยู่ในเหตการณ์ก่อนที่เขาจะสลบไป
แต่เมื่อเขาเห็นลูกสาวของเขาและอวี้ฮ่าวหรานยืนอยู่ข้างหน้าเขา เขาก็ได้สติ
“ฮ่าวหราน…นายช่วยฉันอีกแล้วเหรอ?”
ดวงตาของเขาดูงุนงงเล็กน้อย จากนั้นเขาก็รู้ว่าสถานการณ์คลี่คลายแล้ว
“พ่อ! ใช่แล้ว! ฮ่าวหราน ช่วยชีวิตเราไว้อีกครั้งแล้ว!”
เฉิงชิวอวี้ช่วยพยุงพ่อของเธออย่างรวดเร็ว
“แล้ว… แล้วอสรพิษเงินขององค์กรอสรพิษล่ะ?”
แต่แล้วเมื่อเขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ และเห็นศพของอสรพิษเงิน เขาก็เบนสายตากลับมามองที่ชายหนุ่มตรงหน้าเขาอย่างเหลือเชื่อ เขาตกตะลึงเกินบรรยาย
ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าชายหนุ่มที่เขาเคยคิดแค่จ้างเอาไว้ชั่วคราวให้ปกป้องลูกสาวของเขาจะไร้เทียมทานถึงขนาดฆ่าอสรพิษเงินได้แบบนี้!
“นั่นมัน…มันคืออสรพิษเงิน!”
เขาพึมพำด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ตั้งแต่ในอดีต อสรพิษเงินคนนี้เป็นตัวตนที่เขากลัวมาตลอด เขาเคยแม้กระทั่งฝันร้ายว่าถูกชายคนนี้จับตัวไปทรมานด้วยซ้ำ!
แต่เวลานี้…
“ตาย! ในที่สุดมันก็ตาย!”
เฉิงกัวอันมีน้ำตา เขามองไปที่ศพที่น่าสังเวช หัวใจของเขาตื่นเต้นอย่างท่วมท้น!
หลายปีแห่งความหวาดกลัวในใจฉัน หายไปแล้ว ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องเก็บความขมขื่นอีกต่อไป
ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่อะไร เพราะในความคิดของเขาปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูงสุดนั้นไม่ต่างอะไรกับมดที่เขาจะบี้ให้ตายเมื่อไหร่ก็ได้หากโผล่มาขวางทางเขา
อย่างไรก็ตาม การแก้ปัญหาต่อไปสำคัญกว่า
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เขาจึงมองไปที่คู่พ่อลูกที่อยู่ข้างหน้าเขา
“พวกคุณกลับไปก่อนเถอะ ผมมีเรื่องต้องจัดการ”
เฉิงกัวอันพอจะเดาได้ทันทีว่า อวี้ฮ่าวหรานต้องการทำอะไรต่อ
“เรื่องที่นายกำลังจะไปจัดการ…มันเกี่ยวกับองค์กรอสรพิษใช่ไหม?”
“ถูกต้อง ผมจะไปตัดรากถอนโคนพวกมัน!”
“แต่…แต่ผู้นำองค์กรอสรพิษนั้นแข็งแกร่งเหนือล้ำจนไม่มีใครหยั่งถึงได้ ว่ากันว่าต่อให้ปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูงสุดรุมเขานับสิบ เขาก็สามารถเอาชนะได้อย่างง่ายดาย ฉันเกรงว่า…”
“แล้วไง?”
อวี้ฮ่าวหรานรู้ว่าอีกฝ่ายกังวลแทนตัวเขา แต่เขามีความมั่นใจมากเกินพอ ดังนั้นเขาจึงพูดขัดจังหวะขึ้นและเดินนำลงไปข้างล่างทันที
หลังจากลงไปข้างล่าง เฉิงกัวอันก็ไม่ได้พยายามพูดโน้มน้าวให้หยุดอวี้ฮ่าวหรานอีกต่อไป
เขาเห็นความแน่วแน่และความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยมในแววตาของอวี้ฮ่าวหราน ดังนั้นเขาจึงไม่คิดจะพูดห้ามอะไรอีกเพราะมันคงไม่มีประโยชน์
“งั้นพวกเรากลับก่อนแล้วกันนะ”
วันนี้เขาเพิ่งเข้าใจได้ถึงสิ่งหนึ่ง การที่คนอย่างเขาเอาตัวเองเป็นที่ตั้งและคิดแทนคนที่แข็งแกร่งไร้เทียมทานเช่นอวี้ฮ่าวหราน มันเป็นเรื่องที่ไร้สาระสิ้นดี
อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าตอบกลับ จากนั้นเขากลับขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว
ที่อยู่ที่อสรพิษเงินให้มานั้นมันอยู่ในเมืองใกล้เคียง ซึ่งเขาต้องขับรถอย่างน้อยสองชั่วโมง ดังนั้นเขาจึงไม่อยากล่าช้าไปแม้เพียงครึ่งนาที
เฉิงกัวอันมองตามหลังอวี้ฮ่าวหราน จนรถสปอร์ตสีเหลืองหายไปจากสายตาแล้วจากนั้นเขาก็ถอนหายใจยาว
“เฮ้อ…คิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะแข็งแกร่งขนาดนี้”
แต่ในขณะเดียวกันนี้ เฉิงชิวอวี้ก็กระตุกแขนเสื้อพ่อของเธอและแถมขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง
“พ่อ! ถ้าเรื่องในวันนี้ไม่เกิดขึ้น อีกนานไหมกว่าพ่อจะบอกหนูเกี่ยวกับความลับของพ่อ?”
เธอเพิ่งรู้วันนี้ว่าพ่อของเธอที่ใจดีกับเธอมาตลอด มีอดีตที่น่าระทึกใจเช่นนั้น
“พ่อ…เฮ้อ…”
เมื่อเฉิงกัวอันได้ยินเช่นนี้ เขาก็คิดเกี่ยวกับเรื่องในอดีตของตัวเองและตัดสินใจว่าวันนี้เขาควรบอกเรื่องทั้งหมดให้กับลูกสาวตัวเองได้รู้
“ที่พ่อไม่ได้บอกลูกเรื่องนี้ตั้งแต่แรกเพราะศัตรูแข็งแกร่งเกินไปและพ่อเกรงว่ามันจะส่งผลกระทบถึงลูก”
“คนพวกนี้แข็งแกร่งที่ไหนกัน? หนูไม่เห็นว่าฮ่าวหรานจะจัดการคนพวกนั้นลำบากตรงไหนเลย?”
เฉิงชิวอวี้งุนงงเนื่องจากเธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับพลังวิญญาณหรือพลังภายใน ดังนั้นเธอจึงคิดว่าพวกองค์กรอสรพิษนั้นไร้น้ำยา
“ลูกไม่เข้าใจหรอกว่าองค์กรอสรพิษทรงพลังแค่ไหน! พวกเขาเป็นองค์กรนักฆ่าที่ชั่วร้ายซึ่งมีสาขากระจายอยู่ถึงครึ่งหนึ่งของประเทศจีน!”
“แล้วไง หนูเป็นลูกสาวของพ่อ! หนูเคยแสดงความขี้ขลาดให้พ่อเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็ได้! พ่อจะบอกรายละเอียดเกี่ยวกับเรื่องนี้ทั้งหมดเมื่อเรากลับถึงบ้าน!”
เฉิงกัวอันรู้สึกท้อแท้ เขารู้ว่าวันนี้เขาคงไม่สามารถปกปิดอะไรได้อีกแล้ว
ทั้งสองจึงขึ้นแท็กซี่กลับบ้านทันที
…
อีกด้านหนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานกำลังเหยียบคันเร่งจนมิด!
ประสาทสัมผัสที่เฉียบแหลมทำให้เขาสามารถรับมือกับความเร็วของรถได้แบบสบาย ๆ
สองชั่วโมงต่อมา เขาก็ขับไปถึงเขตชานเมืองของเมืองถัดไปตามที่อยู่ที่อสรพิษเงินบอกมา
มีคฤหาสน์ขนาดใหญ่หลายหลังที่นี่
แม้ว่าคฤหาสน์พวกนี้ดูเหมือนว่าถูกสร้างขึ้นโดยคนรวยบางคน แต่ที่จริงแล้ว นี่คือฐานที่มั่นของตำหนักคุมกฎขององค์กรอสรพิษ!
แต่แล้วทันทีที่เขาหยุดรถ บรรดารปภ. ที่เฝ้าอยู่นอกกลุ่มคฤหาสน์ก็สังเกตเห็นเขาทันที!
บทที่ 339 สมองมด
บทที่ 339 สมองมด
แน่นอนว่าเมื่อคนธรรมดาเห็นเหตุการณ์ที่โหดร้ายที่เกิดขึ้นด้านนอก พวกเขาทุกคนจึงพร้อมใจวิ่งหนีไปด้วยความตื่นตระหนก
ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน เขาได้ปล่อยให้พวกคนธรรมดาเหล่านี้หนีไป เพราะคนธรรมดาพวกนี้ไม่ใช่เป้าหมายของเขา หลังจากเข้าไปในห้องโถง เขาก็เลือกที่จะวิ่งด้วยความเร็วเหนือมนุษย์ขึ้นไปทางบันไดแทนที่จะใช้ลิฟท์
ด้วยความเร็วของเขาที่เร็วมากกว่าการใช้ลิฟท์ แค่เพียงไม่ถึงสามสิบวินาทีเขาก็วิ่งขึ้นไปถึงชั้นดาดฟ้า!
บนดาดฟ้า!
“ฮิฮิ แกนี่ช่างน่าอัศจรรย์จริง ๆ แต่น่าเสียดายที่แกจะต้องตายที่นี่!”
เมื่ออสรพิษเงินเห็นว่าอีกฝ่ายมาถึงในที่สุด เขาก็เยาะเย้ยอย่างไร้กังวล
เขาคาดคะเนว่าอวี้ฮ่าวหรานน่าจะอยู่ในขั้นจุดสูงสุดของขอบเขตพลังภายใน ซึ่งเขาเองก็อยู่ในระดับนี้ด้วยเช่นกัน แต่ด้วยอายุของเขาที่มากกว่า ดังนั้นเขาจึงมั่นใจว่าประสบการณ์การต่อสู้ของเขาจะช่วยให้เขากำชัยได้อย่างไม่ยากเย็น
ต้องรู้ว่าเขาอยู่ในจุดสูงสุดของพลังภายในมามานานกว่าสิบปีแล้ว!
ไม่มีใครในขอบเขตเดียวกับเขาสามารถเอาชนะเขาได้!
“อ้อ ฉันเพิ่งได้รับข้อมูลมาว่าแกมีลูกสาวตัวเล็ก ๆ อยู่คนหนึ่งด้วยใช่ไหม? ฉันล่ะสงสัยจริง ๆ ว่าใบหน้าที่ไร้เดียงสานั่นจะเป็นแบบไหนเมื่อถูกฉันจับกรอกยาพิษ!”
อสรพิษเงินชอบใช้วิธีการยั่วยุศัตรูของเขาให้ปั่นป่วนใจมากที่สุด ซึ่งหลังจากที่ศัตรูของเขาถูกความโกรธเข้าครอบงำ เขาก็จะยิ่งสามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้ง่ายมากขึ้น
ทางด้านของอวี้ฮ่าวหราน เมื่อได้ยินประโยคนี้เขาก็หัวเราะเสียงดังลั่นและเอ่ยถามกลับ
“ฮ่าฮ่าฮ่า แกรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงรู้สึกตลก”
“ฮิฮิ ใครจะไปรู้ มันอาจเป็นเพราะว่าแกหมดหวังจนเสียสติไปแล้วก็ได้จริงไหม?”
อสรพิษเงินไม่ได้กังวลใจอะไรเลย ในทางกลับกัน เขาก็คิดว่ามันเป็นเรื่องน่าตลกเช่นกันที่วันนี้อีกฝ่ายมาให้เขาฆ่าถึงที่นี่อย่างว่าง่ายราวกับคนโง่
“ไม่ใช่เลย มันเป็นเพราะว่าฉันตลกที่คนจะตายแล้วอย่างแกยังเปลืองสมองคิดถึงเรื่องในอนาคตอยู่อีกต่างหาก!”
เสียงของอวี้ฮ่าวหรานเปลี่ยนเป็นลึกล้ำจนยากจะหยั่งถึง
ประโยคนี้มาพร้อมกับเจตนาฆ่าซึ่งทำให้ทุกคนที่อยู่รอบบริเวณถึงกับใจสั่น!
อสรพิษเงินขมวดคิ้วแน่น แต่ดวงตาของเขายังเต็มไปด้วยความมั่นใจ
เขาไม่คิดว่ามีความเป็นไปได้ที่คู่ต่อสู้จะเอาชนะเขาได้
“ถุย! เลิกหลงตัวเองได้แล้วโว้ย! แกมันก็แค่คนที่น่าจะอยู่ในขั้นจุดสูงสุดของปรมาจารย์พลังภายในก็แค่นั้น ก่อนหน้านี้องค์กรของฉันไม่ทำอะไรแกเพราะพวกเราไม่อยากเปลืองแรง แต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว การที่ฉันมาที่นี่มันหมายความว่าไม่ว่ายังไงแกก็ต้องตายในท้ายที่สุด!”
เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินประโยคนี้ รอยยิ้มผุดขึ้นที่มุมปากของเขาทันที
“โอ้? แกเดาเกือบถูกแน่ะ แต่ฉันอยู่ในขั้นสูงต่างหาก”
อวี้ฮ่าวหรานพยักหน้าเล็กน้อย
“ฮ่าฮ่า! ถ้าแกอยู่แค่ขั้นสูง งั้นแกเตรียมรอรับความตายได้เลย ฉันเชือดแกได้อย่างไม่ยากเย็นแน่! ”
เมื่อได้ยิน อวี้ฮ่าวหรานก็ยอมรับความแข็งแกร่งของตัวเอง ซึ่งมันต่ำกว่าที่เขาคาดไว้ อสรพิษเงินก็หัวเราะออกมาอย่างเบิกบาน
อีกฝ่ายตอกตะปูฝาโลงตัวเองแท้ ๆ ที่เผยระดับการบ่มเพาะของตัวเองแบบนี้!
แต่ในขณะเดียวกันนี้ที่พวกเขากำลังพูดคุยกัน เฉิงชิวอวี้ก็ตื่นขึ้น!
แต่เมื่อเธอรู้สึกได้ว่าทั้งตัวของเธอถูกมัดอย่างแน่นหนาจนไม่สามารถดิ้นหลุดได้ เธอก็ตะโกนไปหาอวี้ฮ่าวหรานที่อยู่ไม่ไกลทันที
“ฮ่าวหราน หนีไปซะ! คนพวกนี้ไม่ใช่คนธรรมดา! แถมทั้งหมดนี้เป็นความแค้นส่วนตัวระหว่างพ่อของฉันกับคนเหล่านี้ มันไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลย คุณอย่าเอาตัวมาเสี่ยง หนีไปซะ!”
ก่อนที่เธอจะถูกทำให้หลับไปตอนที่อยู่ในบริษัท เธอพอจะเดาได้คร่าว ๆ ว่าคนพวกนี้ต้องเป็นศัตรูเก่าของพ่อเธอแน่นอน
ดังนั้น เธอจึงไม่อยากให้คนที่เธอรักต้องมาเดือดร้อนด้วยกับเรื่องส่วนตัวของพ่อเธอแบบนี้
เมื่ออวี้ฮ่าวหรานได้ยินคำพูดของเฉิงชิวอวี้ เขาก็หัวเราะเบา ๆ อย่างไร้กังวล
“อย่ากังวล สำหรับผมเรื่องนี้มันเรื่องเล็กน้อย”
คำพูดนี้ทำให้อสรพิษเงินที่อยู่ข้าง ๆ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะเย้ย
“ฮ่าฮ่าฮ่า น่าตลกชิบหายเลย! แกคิดว่าปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูงอย่างแกจะสู้ฉันได้งั้นเหรอ?”
จากนั้นทันทีที่พูดจบ มือผอมบางของเขาก็สะบัดอย่างรวดเร็ว ส่งมีดสั้นสามเล่มสีดำทะมึนพุ่งเข้าไปหาอวี้ฮ่าวหรานด้วยความรวดเร็ว!
‘ฟิ้ว ฟิ้ว!’
ภายใต้การระเบิดกำลังของกล้ามเนื้อปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูงสุด มีดทั้งสามเล่มจึงพุ่งเร็วจนเป็นภาพติดตาและทำให้มองดูคล้ายลำแสงสามเส้นกำลังพุ่งเข้ามาหาอวี้ฮ่าวหราน!
มีดสามเล่มนี้ถูกอาบยาพิษร้ายแรงมาอย่างประณีต แม้แต่ปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูงสุด หากแค่เพียงโดนคมมีดของมันสะกิดกับผิวหนังเพียงนิดเดียวก็อาจจะสิ้นลมหายใจได้ภายในเวลาไม่กี่วินาที!
แต่ในทางกลับกัน อวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ได้เกรงกลัวของเล่นแบบนี้เลย เขามองไปที่อสรพิษเงินด้วยความเหยียดหยาม
“ไอ้สมองมด! ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันอยู่ในขอบเขตพลังภายใน?”
หลังจากพูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็โบกมือเบา ๆ และส่งคลื่นพลังวิญญาณเข้าสกัดมีดทั้งสามเล่นที่พุ่งเข้าหา ปัดมีดทั้งสามเปลี่ยนทิศทางไปอย่างง่ายดายราวกับว่าพวกมันเป็นแค่ขนนกที่แค่เป่านิดหน่อยก็พริ้วไปตามแรงลมปาก!
‘เคร้ง ๆ ๆ ๆ…’
หลังจากมีดทั้งสามถูกปัดจนปลิวไปตกที่พื้น เจ้าตำหนักอีกสองคนซึ่งมากับอสรพิษเงินก็ลงมือเช่นกัน พวกเขาทั้งสองเป็นปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูง พวกเขามั่นใจว่าถ้าหากพวกเขาร่วมมือกัน พวกเขาควรจะรับมือกับอวี้ฮ่าวหรานได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
“เหอะ! ไร้สาระ!”
เมื่อเห็นสิ่งนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะสบถออกมา
“เป็นแค่มด กล้าดียังไงมาแยกเขี้ยวใส่ฉัน!”
ทันทีที่พูดจบ อวี้ฮ่าวหรานก็โคจรพลังวิญญาณอย่างเต็มที่และชกหมัดออกไปเต็มแรงใส่เจ้าตำหนักองค์กรอสรพิษทั้งสองคนที่พุ่งเข้ามาหาเขา!
“ปัง!!”
หลังจากการปะทะ เจ้าตำหนักทั้งสองก็ลอยละลิ่วกระเด็นกลับไปราวกับว่าวสายป่านขาดโดยไร้ลมหายใจ!
ฆ่าสองด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียว!
อสรพิษเงินที่กำลังจะลงมือโจมตีเช่นกัน เมื่อเห็นฉากนี้เขาพลันชะงักทันทีด้วยความตกตะลึง!
“ก…แกไม่ใช่ปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูงนี่นา! น…นี่แกเป็นใครกันแน่! คนที่อยู่ในขอบเขตพลังภายในไม่สามารถทำแบบนี้ได้แน่!”
อสรพิษเงินขนลุกชูชันด้วยความหวาดกลัว แม้แต่เจ้าตำหนักคุมกฎที่แข็งแกร่งกว่าเขาเองก็ไม่แข็งแกร่งถึงขนาดฆ่าปรมาจารย์พลังภายในขั้นสูงได้ภายในการโจมตีครั้งเดียวแบบนี้ และนี่ยังไม่นับเรื่องที่อวี้ฮ่าวหรานโจมตีครั้งเดียว แต่ฆ่าได้สองคนอีกต่างหาก!
มีคนเดียวที่เขาพอจะนึกออกได้ว่าน่าจะสามารถทำอะไรแบบนี้ได้ก็มีแค่คนเดียวซึ่งก็คือผู้นำองค์กรที่สุดแสนลึกลับของพวกเขาเท่านั้น!
อย่างไรก็ตาม แต่คนผู้นั้นมีความแข็งแกร่งที่เหนือมนุษย์ไปแล้ว
เมื่ออวี้ฮ่าวหรานเห็นอีกฝ่ายกำลังกลัวจนขนหัวลุก เขาก็หัวเราะเบา ๆ
“หึหึ รู้มั้ยว่าทำไมสัตว์เลื้อยคลานถึงไม่กลัวเมื่อเห็นเท้ามนุษย์กำลังจะมาเหยียบมัน”
ดวงตาของเขาแสดงความเยาะเย้ยในขณะที่เขาพูด
“มันเพราะว่าสัตว์เลื้อยคลานนั้นสมองน้อยจนไม่รู้ว่ามนุษย์มีอำนาจขนาดไหน!”
ทันทีที่พูดจบ ร่างของอวี้ฮ่าวหรานก็หายวับไปกับตา!
ระยะห่างเกือบสิบเมตร แต่อวี้ฮ่าวหรานกลับเคลื่อนที่ได้ภายในเศษเสี้ยววินาที!
‘ปัง!’
อสรพิษเงินที่เพิ่งรู้ตัวว่าอีกฝ่ายเข้ามาประชิดแล้ว ก็รีบยกแขนขึ้นป้องกันตามสัญชาตญาณทันที!
อย่างไรก็ตาม พลังของอวี้ฮ่าวหรานก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถต่อกรได้!
‘อั่ก!’
ภายใต้อิทธิพลของพลังวิญญาณอันรุนแรง เกราะพลังภายในที่ถูกสร้างขึ้นของอสรพิษเงินได้พังทลายลงราวกับกำแพงทรายโดนคลื่นซัด!
อสรพิษเงินถูกชกอย่างรุนแรงจนลอยละลิ่วบินกลับหัวไปเกือบ 20 เมตร และตกลงที่มุมดาดฟ้า
เขารีบยันตัวลุกขึ้นและปาดเลือดออกจากปาก มองดูชายหนุ่มด้วยความกลัว!
“แกแข็งแกร่งแค่ไหนกันแน่! มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง!”
เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าแค่เพียงการโจมตีเดียว เขาจะได้รับบาดเจ็บสาหัสถึงขนาดนี้!
มันเป็นจริงอย่างที่อีกฝ่ายพูด ถ้าเทียบกันแล้วความแข็งแกร่งของเขาไม่ต่างอะไรกับมดเมื่ออยู่ต่อหน้าชายหนุ่มผู้นี้!
“ก็ฉันบอกแล้วไงว่าฉันอยู่ในขั้นสูง”
อวี้ฮ่าวหรานเดินเข้าหาคู่ต่อสู้ช้า ๆ ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการล้อเล่น
“เป็นไปไม่ได้! ขอบเขตพลังภายในขั้นสูงไม่มีวันแข็งแกร่งขนาดนี้!”
อสรพิษเงินไม่อยากจะเชื่อ ตอนนี้เขาไม่หลงเหลือความเย่อหยิ่งอีกต่อไปแล้ว
“เห็นไหม แกมันเป็นแค่สัตว์เลื้อยคลานที่ตาบอดแถมยังสมองน้อย ฉันบอกเมื่อไหร่ว่าฉันอยู่ในขอบเขตพลังภายใน? ความแข็งแกร่งของฉันอยู่ในขอบเขตก่อรากฐานต่างหาก!”
หลังจากหยอกล้อกับอีกฝ่ายจนพอใจแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็หายตัวไปอีกครั้ง!
‘ผลั่ก!’
เขาโผล่ยืนค้ำหัวอสรพิษเงินและย่ำเท้าลงไปที่ท้องอีกฝ่ายอย่างแรง!
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าตอนนี้อสรพิษเงินจะสติหลุดไปเรียบร้อยแล้ว เขาไม่ร้องออกมาสักแอะ เขาจึงเอาแต่พึมพำด้วยสีหน้าว่างเปล่า
“ก่อรากฐานระดับสูง…ก่อรากฐานระดับสูง…”
เขารู้สึกว่าเขาดูเหมือนจะเคยได้ยินคำนี้ที่ไหนสักแห่ง ดูเหมือนว่ามันเป็นขอบเขตที่หลุดพ้นความเป็นมนุษย์ไปแล้วใช่ไหม?
บทที่ 304 ซื้อรถใหม่
บทที่ 304 ซื้อรถใหม่
หลิ่วอวี้จิงครุ่นคิดด้วยสีหน้าที่เคร่งเครียดในขณะนี้
ทว่าเมื่อตัวเองนึกถึงความแข็งแกร่งของกงซุนซา เขาก็ยิ่งต้องการที่จะทะลวงผ่านไปยังขอบเขตถัดไปมากกว่าจึงยอมแลกได้ทุกอย่าง
“ตกลงพี่กงซุน! ฉันจะสั่งให้แก๊งวาฬยักษ์ออกไปสู้เดี๋ยวนี้!”
หลังจากชั่งน้ำหนักทุกอย่างในใจแล้ว ในที่สุดเขาก็ตกลงตามข้อเสนอของอีกฝ่าย!
คืนนั้น แก๊งวาฬยักษ์เริ่มโต้กลับอย่างเต็มรูปแบบ!
ด้วยสถานการณ์นี้ สองในสามแก๊งใหญ่ในเมืองฮ่วยอัน จึงเริ่มสงครามเต็มรูปแบบระหว่างกัน!
แน่นอนว่าคนธรรมดาทั่วไปแทบจะไม่รับรู้เลยว่าโลกใต้ดินของเมืองฮ่วยอันกำลังเกิดศึกนองเลือด เพราะถึงแม้ว่าพวกอันธพาลจะรวมกลุ่มกัน แต่พวกเขาลอบฆ่าในที่ลับตาคน เนื่องจากยังคงกลัวต่อกฎหมายบ้านเมือง
บ่ายวันถัดมา…
อวี้ฮ่าวหรานต้องการซื้อรถ และเมื่อชายหนุ่มเดินทางเกือบจะถึงโชว์รูม เขาก็โทรศัพท์ไปหาหลิวเทียนอี้
หลิวเทียนอี้รู้สึกปลื้มปริ่มทันที เมื่อเห็นว่าอวี้ฮ่าวหรานโทรมาหาตัวเองก่อน
“สวัสดีครับคุณอวี้! ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรให้ผมรับใช้เหรอครับ ถึงได้โทรมาหาผมก่อนเช่นนี้…”
น้ำเสียงของเขายังคงเต็มไปด้วยการประจบประแจง ซึ่งทำให้อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกขยะแขยง
“ตอนนี้นายยังอยู่ในโชว์รูมรถหรือเปล่า?”
อวี้ฮ่าวหรานขี้เกียจเกินกว่าจะพูดไร้สาระกับอีกฝ่าย เขาจึงถามเข้าตรงประเด็นทันที…
“ผมเหรอ? ผมเพิ่งออกมาข้างนอกเมื่อครู่นี้เอง…คุณอวี้จะมาเพื่อซื้อรถใช่ไหม? ไม่ต้องห่วง! ผมจะรีบกลับไปเดี๋ยวนี้!!”
หลิวเทียนอี้พอจะเดาได้ถึงจุดประสงค์ของอวี้ฮ่าวหรานอย่างรวดเร็ว ซึ่งมันทำให้เขาตื่นเต้น
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันเลือกซื้อของฉันเอง เอาไว้ตอนเย็นฉันจะพาถวนถวนไปบ้านนายเพื่อดูพวกลูกหมา”
“ม…ไม่ได้หรอกคุณอวี้! คนพิเศษอย่างคุณหากต้องการจะซื้อรถ ผมต้องดูแลคุณด้วยตัวผมเองให้ดีที่สุด และอีกอย่างผมอยากจะ…”
‘…’
เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเริ่มเพ้อเจ้อ อวี้ฮ่าวหรานก็วางสายอย่างไม่อดทนและเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง
ไม่ว่าชายหนุ่มจะคุยกับหลิวเทียนอี้มาแล้วกี่รอบ แต่น้ำเสียงของอีกฝ่ายก็ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดได้เสมอ
อวี้ฮ่าวหรานรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยที่อีกฝ่ายไม่อยู่ในโชว์รูมรถ เขารีบเร่งเครื่องรถของตัวเองเพื่อไปให้ถึงเร็วที่สุดทันที ก่อนที่ไอ้อ้วนที่น่ารำคาญนั่นจะกลับมา
โชว์รูมขายรถ ‘4S’
เนื่องจากเป็นบ่ายวันจันทร์ ลูกค้าในโชว์รูมจึงมีไม่มาก
ทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานเดินเข้าไปในโชว์รูม เขาก็ได้ยินเสียงแหลมที่น่ารำคาญหูดังขึ้น
“ฉันบอกแกแล้วไง! ถ้าแกไม่มีสองล้าน ฉันไม่มีทางยกลูกสาวของฉันให้แกแน่! แกคิดว่าฉันจะสงสารคนจน ๆ อย่างแกงั้นเหรอ? และอย่ามาพูดเรื่องความรักบ้าบอให้ฉันได้ยินเชียวนะ ฉันไม่สน! ความรักมันกินไม่ได้จำใส่กะโหลกแกไว้ ถ้าแกไม่มีเงิน แกอย่าหวังว่าจะได้แต่งงานกับลูกสาวของฉัน ฉันยอมให้ลูกสาวของฉันเป็นโสดตายไปดีกว่าให้แต่งงานกับคนจน ๆ อย่างแก!!!”
หลังจากมองไปยังต้นเสียง อวี้ฮ่าวหรานก็พบว่าเป็นหญิงวัยกลางคนที่แต่งหน้าหนาเตอะและเธอกำลังคุยโทรศัพท์อยู่
“ถ้าแกไม่มีเงิน แกก็ไสหัวออกไปจากชีวิตลูกสาวของฉันซะ! เออ ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว แค่นี้แหละ ฉันมีลูกค้า!”
เมื่อเห็นอวี้ฮ่าวหรานเดินเข้ามา หญิงวัยกลางคนก็วางสายทันทีและทักทายเขาอย่างกระตือรือร้น
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ฉันช่วยหรือเปล่าคะ?”
เห็นได้ว่าหญิงวัยกลางคนปากร้ายคนนี้ยังคงมีความเป็นมืออาชีพอยู่บ้าง แม้ว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีกับการคุยกับคนในโทรศัพท์ แต่หลังจากที่วางสาย เธอก็ยังสามารถทักทายอวี้ฮ่าวหรานด้วยรอยยิ้มได้
อวี้ฮ่าวหรานไม่ได้สนใจมากนักกับเรื่องส่วนตัวของคนอื่น และก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่แม่บางคนมองลูกสาวของตัวเองเป็นเหมือนสินค้า
“ช่วยฉันเลือกรถที”
หลังจากได้ยินคำพูดของอวี้ฮ่าวหราน หญิงวัยกลางคนสำรวจอวี้ฮ่าวหรานตั้งแต่หัวจรดเท้าทันทีเพื่อประเมิน
จากนั้นเมื่อเธอพบว่าเสื้อผ้าของอีกฝ่ายดูธรรมดามาก เธออดไม่ได้ที่จะรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยในใจ
นี่ฉันต้องเสียเวลาขายรถให้กับคนจน ๆ อีกแล้วงั้นเหรอ?
ตามประสบการณ์ที่เธอเจอมา คนธรรมดาแทบทั้งหมดมักจะชั่งใจครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนที่จะซื้อรถสักคันซึ่งมันเสียเวลามาก และท้ายที่สุดพวกคนธรรมดาก็มักจะลงเอยด้วยการซื้อรถที่มีราคาไม่เกิน 100,000 หยวน
ด้วยราคารถที่ถูกแค่นั้น มันทำให้เธอรู้สึกว่าได้รับค่าคอมมิชชั่นน้อยมากหากเทียบกับความพยายามที่เธอต้องดูแลลูกค้า
ดังนั้นสีหน้าของเธอจึงผิดหวังเล็กน้อยในทันที จากนั้นหญิงวัยกลางคนก็หันไปตะโกนบอกหญิงสาวอายุราวยี่สิบต้น ๆ อีกคน
“อาลี่! เธอมาดูแลลูกค้าคนนี้ที ฉันมีบางอย่างที่ต้องทำ!”
หลังจากพูดจบ หญิงวัยกลางคนก็ไม่สนใจอวี้ฮ่าวหรานอีกเลย และหันหลังเดินจากไป
อย่างไรก็ตาม ผ่านไปครึ่งทาง หญิงวัยกลางคนอดไม่ได้ที่จะสาปแช่งเบา ๆ กับตัวเองอย่างหงุดหงิด
“เฮอะ! พวกบ้านจนอีกตัว! คนพวกนี้นี่มันน่ารำคาญจริง ๆ! ทำไมคนพวกนี้ถึงไม่รู้จักประมาณตัว และไปซื้อแค่มอเตอร์ไซค์ขับก็พอ!”
ลูกค้าที่เธอต้องการคือประธานบริษัทที่ร่ำรวยและมีอำนาจ หรือพวกนายน้อยรุ่นที่สองที่ร่ำรวย ส่วนพวกคนธรรมดาทั้งหลายนั้นเธอไม่คิดจะต้อนรับด้วยตัวเองแน่นอน
แต่เนื่องจากกฎของบริษัท เธอจึงทำได้เพียงบ่นอย่างแผ่วเบาซึ่งคนอื่น ๆ ไม่มีทางได้ยินเธอ
แต่น่าเสียดายที่คำบ่นเบา ๆ ของเธอหนีไม่พ้นการได้ยินของอวี้ฮ่าวหราน
เมื่อได้ยินคำบ่นของอีกฝ่าย อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจ ไม่ว่าจะเป็นโลกไหน ๆ คนส่วนใหญ่ก็มักจะไม่ชอบคนจนและรักคนรวย
ในขณะเดียวกัน หญิงสาวที่ถูกเรียกว่า ‘อาลี่’ ก็รีบเดินเข้ามาหาอวี้ฮ่าวหรานอย่างรวดเร็ว
เธอดูเหมือนจะเป็นพนักงานใหม่ และเมื่อเธอได้พบกับอวี้ฮ่าวหราน การแสดงออกของเธอก็กระสับกระส่ายเล็กน้อย
“อ…เอ่อ…คุณลูกค้าต้องการดูรถราคาประมาณเท่าไหร่เหรอคะ?”
หญิงสาวที่ชื่ออาลี่พยายามสงบสติอารมณ์ในระหว่างที่ถาม
แน่นอนว่าอวี้ฮ่าวหรานไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับความเป็นมือใหม่ของอีกฝ่าย เขาแค่มาซื้อรถ ไม่ได้มาจับผิดพนักงานขาย
“รถคันไหนที่แพงที่สุดของคุณ ผมต้องการดูพวกมัน”
“หา?”
อาลี่ตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เธอไม่คิดว่าคนที่แต่งตัวดูธรรมดาแบบนี้จะมาถามถึงรถที่แพงที่สุด
“ถ…ถ้าเป็นรถที่แพงที่สุดของเรา…ราคาเต็มของมันคือประมาณ 8 ล้าน คุณลูกค้าอาจจะ…”
เธอพูดอย่างลังเล และสงสัยจริงๆ ว่าอีกฝ่ายมีเงินหรือไม่
อย่างไรก็ตาม หญิงสาวรู้ตัวเองได้อย่างรวดเร็วว่า ตอนนี้เธอกำลังแสดงทัศนคติไม่สุภาพอยู่แน่นอน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง และเธอรีบเอ่ยขึ้นเสริมในทันที
“เอ่อ…คุณลูกค้าคะ…อย่าเพิ่งเข้าใจดิฉันผิด…ด…เดี๋ยวดิฉัน…จะพาคุณไปดูเดี๋ยวนี้!”
หลังจากพูดจบ เธอรีบเดินนำอวี้ฮ่าวหรานไปยังรถที่จัดแสดงอยู่ตรงกลางห้องโถงทันที
“โรลส์-รอยซ์ แฟนธอม ราคาของรถคันนี้อยู่ที่ 8.5 ล้านหยวน ด้วยรูปลักษณ์ที่หรูหรา…”
ในขณะเดียวกันนี้ หญิงวัยกลางคนที่ก้าวออกไปแล้วอดไม่ได้ที่จะหัวเราะจากระยะไกล
“ดูนั่นสิ ฉันสามารถบอกได้เลยว่าไอ้ลูกค้าที่เพิ่งเข้ามาใหม่คนนั้นไม่ใช่คนที่จะมีปัญญาซื้อรถแน่นอน พวกคนแบบนี้เข้ามาในโชว์รูมของเรามากขึ้นเรื่อย ๆ จนฉันล่ะเหนื่อยใจจริง ๆ แล้วดูสิตอนนี้มันเดินไปดูโรลส์รอยซ์เข้าให้แล้วไง มันคงอยากจำภาพรถเอาไปฝันในคืนนี้แน่ ๆ!”
“พี่โจว ฉันล่ะสงสารอาลี่ จริง ๆ สงสัยวันนี้คงขายรถไม่ได้อีกแล้วล่ะนะ”
ผู้หญิงอีกคนข้าง ๆ เธอพูด
“น้องใหม่ก็แบบนี้แหละ ไม่มีประสบการณ์บอกปัดลูกค้าไม่เป็น ทำตัวเองให้ยุ่งยากโดยเปล่าประโยชน์ แต่ก็อย่างว่าคนมาจากชนบทอย่างอาลี่ก็ได้อยู่แค่นี้แหละ ไม่มีสมองมากสักเท่าไหร่ ไม่มีวันเจริญในหน้าที่การงานหรอก”
หญิงวัยกลางคนที่ถูกเรียกว่า ‘พี่โจว’ พูดขึ้นด้วยสีหน้าดูถูก
อย่างไรก็ตาม พวกเธอไม่รู้เลยว่าอวี้ฮ่าวหรานได้ยินคำพูดของพวกเธอทั้งหมด
ประสาทการได้ยินของเขาเหนือกว่าคนทั่วไปมาก
หลังจากที่อาลี่แนะนำเกี่ยวกับรถโรลส์-รอยซ์เสร็จ เธอก็แนะนำอวี้ฮ่าวหรานดูรถสปอร์ตสีเหลืองสดใสที่อยู่ข้าง ๆ ต่อ
“ราคาของรถคันนี้อยู่ที่ 8 ล้านหยวน เป็นแบรนด์ชั้นนำของต่างประเทศ แลมโบกินี…”
หลังจากฟังการแนะนำของอีกฝ่ายแล้ว อวี้ฮ่าวหรานก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจ ชายหนุ่มพอใจมากกับรถสปอร์ตสีเหลืองคันนี้
ความเร็วของรถคันนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขา เพราะประสาทสัมผัสการตอบสนองที่เหนือมนุษย์ของตัวชายหนุ่มเอง มันก็ทำให้เขาสามารถควบคุมรถคันใดก็ได้ในโลกไม่ว่ามันจะเร็วสักแค่ไหนก็ตาม อวี้ฮ่าวหรานมั่นใจว่าตัวเองสามารถควบคุมมันได้อย่างสมบูรณ์แบบในทุกสถานการณ์
และสำหรับเขา เงิน 8 ล้านหยวนเป็นเพียงเงินจำนวนเล็กน้อย
“ผมเอาคันนี้ คุณไม่จำเป็นต้องให้ส่วนลด แค่ถ่ายโอนกรรมสิทธิ์มาให้ผมโดยเร็วที่สุดก็พอ”
“เอ๊ะ?”
อาลี่ที่กำลังจะแนะนำรถคันถัดไปถึงกับตกตะลึงเมื่อได้ยินคำพูดตกลงซื้ออย่างสบาย ๆ ของอวี้ฮ่าวหราน
เธอไม่คาดคิดเลยว่าอีกฝ่ายจะมีปัญญาซื้อรถราคาแพงแบบนี้ได้!
บทที่ 301 ผู้หลุดพ้น
บทที่ 301 ผู้หลุดพ้น
เมื่อถึงเวลาเที่ยง บริษัทอิงเหมาก็ถูกซื้อกิจการไปเรียบร้อย!
หลี่อิงไห่รู้สึกหมดหวัง แต่ในขณะที่เขากำลังจะถอดใจ ทันใดนั้นเขาก็นึกถึง กงซุนซา
“ใช่! ถูกต้อง! เขาเป็นคนมาติดต่อหาฉันก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ยังไง! เขาต้องช่วยฉันแน่!”
ราวกับเจอฟางเส้นสุดท้ายที่อาจช่วยชีวิตเขาไว้ได้ ใบหน้าของเขาจึงมีความหวังขึ้นมาทันที
จากนั้นเขาก็ลงไปชั้นล่างและสั่งให้คนขับรถพาไปส่งยังจุดที่เขาเคยพบกับอีกฝ่าย
กว่าชั่วโมงต่อมาในอาคารสำนักงานอีกแห่งใกล้ใจกลางเมือง
“หัวหน้าแก๊งกงซุน! ในที่สุดผมก็เจอคุณ!”
หลังจากที่หลี่อิงไห่เข้าไปในออฟฟิศและเห็นกงซุนซา เขาก็ดีใจมากในทันที
ในเวลานี้ หลิ่วอวี้จิง หัวหน้าแก๊งวาฬยักษ์ก็บังเอิญนั่งอยู่ข้างในห้องด้วย
ทว่า สีหน้าของหลิ่วอวี้จิงตอนนี้ก็ดูไม่ดีเท่าไหร่เช่นกัน ดังนั้นเมื่อมีคนบุกเข้ามาในห้อง จึงหันไปจ้องเขม็งผู้ที่มาใหม่อย่างเย็นชา
อีกด้านหนึ่ง กงซุนชาก็ตื่นตัวทันทีที่จู่ ๆ ประตูก็ถูกเปิดออก แต่เมื่อเขาเห็นว่าเป็นหลี่อิงไห่ที่เข้ามา ก็ผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด
“คุณมาทำอะไรที่นี่! ตอนนี้เราไม่ควรเจอกัน!”
กงซุนซาเอ่ยขึ้นอย่างหงุดหงิดพร้อมกับปล่อยแรงกดดันข่มขู่หลี่อิงไห่
“ผ…ผมมาที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากคุณ! คุณเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าจะให้เวลาผมสองเดือนในการยึดเครือฮ่าวหราน? แต่นี่มันแค่วันเดียวเท่านั้น พวกเขาก็สามารถโต้กลับผมได้…ผม…แล้วแบบนี้ผมจะต้านทานกับเครือฮ่าวหรานที่กลับมาอยู่ในสภาพสมบูรณ์แล้วได้ยังไง?”
ถึงแม้ว่าหลี่อิงไห่จะตกใจกับแรงกดดันของอีกฝ่าย แต่เนื่องจากตอนนี้เขาต้องการความช่วยเหลือจริง ๆ จึงสามารถข่มความกลัวเอาไว้ได้และกลั้นใจถามออกไป
“ฮิฮิ รับมือเองไม่ได้งั้นเหรอ?”
กงซุนซาหัวเราะเบา ๆ เมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย จากนั้นเขาก็เปลี่ยนท่าทีราวกับผู้มีเมตตา
เขาทำเหมือนกับว่ากำลังนึกถึงสัญญาครั้งก่อน
“ใช่…ใช่ ผมไม่สามารถจัดการกับเครือฮ่าวหรานที่กลับมาเป็นปกติได้แน่นอน นับประสาอะไรกับตอนนี้ที่เครือฮ่าวหรานร่วมมือกับบริษัทใหญ่อื่นเพื่อโจมตีผมอีก?”
เมื่อเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปในทางบวก หลี่อิงไห่ก็คิดว่าอีกฝ่ายมีความคิดที่จะช่วยตัวเอง เขาจึงรีบอธิบายทันที
อย่างไรก็ตาม ในขณะที่หัวสมองของเขาเต็มไปด้วยความหวัง ก็ได้ยินคำพูดที่เย็นชาซึ่งมันทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนน้ำเย็นราดใส่!
“ฮ่า ๆ! ถ้ารับมือเองไม่ได้ก็ตายไปซะ พวกฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรด้วยสักหน่อย!”
ใบหน้าของกงซุนซาเปลี่ยนเป็นเย็นชาอย่างฉับพลัน
“น…นี่คุณ…!”
ดวงตาของหลี่อิงไห่เบิกกว้างเมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาไม่อยากจะเชื่อหูของตัวเองเลย
“คุณหักหลังผมแบบนี้ไม่ได้นะ! เราตกลงกันแล้ว…”
เขาไม่เคยคาดคิดว่าอีกฝ่ายจะหันหลังให้เขาเร็วราวกับพลิกหนังสือเช่นนี้ วันก่อนอีกฝ่ายยังพูดดีกับเขาอยู่เลยไม่ใช่เหรอไง?
“สัญญา? ฮ่า ๆ ฉันสัญญาอะไรกับแกเมื่อไหร่? อย่ามาพูดจามั่วซั่วใส่ฉันนะโว้ย!” กงซุนซาเยาะเย้ยเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย
“ไม่! คุณพูดเอาไว้ชัดเจนเลย! พวกเราตกลงกันหมดแล้ว…”
“บัดซบ! น่ารำคาญ!”
หลิ่วอวี้จิงทนไม่ไหวอีกแล้วกับเสียงร้องคร่ำครวญที่น่ารำคาญของหลี่อิงไห่ เขาลุกขึ้นจากโซฟาและเดินไปกำคอหลี่อิงไห่ด้วยมือเดียวอย่างรุนแรง
“พ่อคนนี้จะบอกความลับกับแกก็ได้! จริง ๆ แล้วแกเป็นแค่เครื่องมือของพวกฉันเท่านั้น แค่เครื่องมือ! ดังนั้นในเมื่อแกไร้ประโยชน์ พวกฉันก็แค่เขวี้ยงแกทิ้งไปซะ! เอาล่ะ ถ้าตอนนี้แกยังไม่ไสหัวออกไปอีก ฉันจะทำให้แกเดินไม่ได้ไปตลอดชีวิตที่เหลือ!”
เขาขู่ด้วยความหงุดหงิดก่อนที่จะโยนหลี่อิงไห่ลงไปที่พื้น
วันนี้เป็นวันที่เขาอารมณ์ไม่ดีสุด ๆ
“ฉัน…”
หลี่อิงไห่หวาดกลัวจนแทบหยุดหายใจกับการถูกจู่โจมอย่างกะทันหันแบบนี้ หลังจากที่ถูกโยนลงไปที่พื้น เขาก็ตัวสั่นและไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก
“ไสหัวไปได้แล้ว!”
เมื่อเห็นว่าหลี่อิงไห่ยังไม่ออกจากห้องไป หลิ่วอวี้จิงตวาดอีกรอบพร้อมกับเตะส่งอีกฝ่ายให้กระเด็นออกไปนอกห้อง!
“ถุย! รู้จักเจียมกะลาหัวซะบ้าง! คนอย่างแกมีสิทธิ์อะไรมากล้าต่อรองกับคนอย่างพวกฉัน!”
“ฮิฮิ น้องหลิ่วนี่ยังคงใจร้อนไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ”
ขณะเดียวกันนี้ กงซุนซาก็หัวเราะเบา ๆ
ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดเอาไว้อยู่แล้วว่าแผนการเกี่ยวกับเครือฮ่าวหรานน่าจะล้มเหลวไม่ช้าก็เร็ว หลี่อิงไห่ก็ถูกมองเป็นเพียงแค่เครื่องมือ ซึ่งพวกเขาไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจอะไร
หลิ่วอวี้จิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยในเวลานี้
“ฉันบอกไปหลายรอบแล้วไงว่า ตอนนี้มันถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องลงมือ แต่ทำไมคุณกลับยังเฉยอยู่อีก? อวี้ฮ่าวหรานมีความสามารถมาก หากเราไม่รั้งเขาไว้ เราจะจัดการกับโจวเฟยหู่ได้ยังไง!”
“ไม่ต้องรีบ ไม่ต้องรีบ!”
ถึงแม้ว่าจะถูกจ้องเขม็ง กงซุนซาก็ยังคงมีสีหน้าที่สงบ
“อันที่จริงแผนลักพาตัวเป็นแผนเสริม ซึ่งถ้ามันสำเร็จก็ดี แต่ถ้าไม่สำเร็จก็ไม่เป็นไร”
“ไม่สำเร็จแล้วไม่เป็นไรได้ยังไง? ฉันก็เคยบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่า อวี้ฮ่าวหรานมันแข็งแกร่งขนาดไหน! มันสามารถเอาชนะฉันได้อย่างง่ายดาย คุณมีความแข็งแกร่งขนาดนั้นหรือไง?”
หลิ่วอวี้จิงงุนงงเป็นอย่างมาก เขาไม่เข้าใจว่าทำไมชายชราคนนี้ถึงยังคงแสดงสีหน้าใจเย็นได้
“ฮ่า ๆๆ! ที่นายกำลังกังวลอยู่เป็นเพราะว่าจริง ๆ แล้วนายยังไม่รู้ว่าฉันคนนี้แข็งแกร่งขนาดไหน”
กงซุนซาแสดงสีหน้าภาคภูมิใจในขณะเอ่ยประโยคนี้!
“ฉันยังไม่รู้?”
หลิ่วอวี้จิงรู้สึกประหลาดใจ
“หลายปีก่อนหน้านี้ ความแข็งแกร่งของฉันอยู่ที่จุดสูงสุดของระดับปรมาจารย์ไปแล้ว ดังนั้นนายคิดว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เลยเหรอที่ตอนนี้ฉันจะทะลวงระดับไปเรียบร้อย?”
หลิ่วอวี้จิงมองอีกฝ่ายด้วยความสงสัย แต่เมื่อเขาวิเคราะห์จากข้อมูลก่อนหน้านี้ ชายชราคนนี้แข็งแกร่งกว่าเขาอย่างแน่นอน เขาอยู่ในจุดสูงสุดของระดับปรมาจารย์
ถ้าทะลวงระดับขึ้นไปอีกมันคือระดับอะไรกัน?
หลิ่วอวี้จิงไม่รู้เรื่องพวกนี้เพราะข้อมูลพวกนี้มีมนุษย์น้อยคนที่รู้ เขาเดาได้แค่เพียงว่ามันคงเป็นระดับที่ลึกลับ และผู้ที่อยู่ในระดับนั้นก็ควรที่จะก้าวข้ามความเป็นมนุษย์ไปแล้ว
ว่าแต่ชายชราคนนี้ทะลวงระดับขึ้นไปได้แล้วจริงเหรอ?
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่แน่ใจ
ในขณะเดียวกันนี้ กงซุนซาก็พยักหน้าเล็กน้อย และหัวเราะเพื่อเป็นการตอบกลับความสงสัยในใจของหลิ่วอวี้จิง
“ไม่ต้องเดาหรอก เดิมทีฉันไม่ต้องการที่จะเปิดเผย แต่เนื่องจากแผนเสริมนี้ล้มเหลว ดังนั้นฉันคงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องลงมือเอง!”
ในทันทีที่พูดจบ! พลังลึกลับที่แข็งแกร่งก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นให้เห็นได้ด้วยตาเปล่า!
มันแตกต่างจากพลังภายในอย่างสิ้นเชิง มันแข็งแกร่งกว่าจนเทียบกันไม่ได้!
“น…นี่…มันพลังอะไร นี่มันไม่ใช่พลังภายใน…”
หลิ่วอวี้จิงรู้สึกถึงความแข็งแกร่งของพลังนี้อย่างชัดเจน ซึ่งมันทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะตกตะลึงจนอ้าปากค้าง
ต่อหน้าพลังที่รุนแรงนี้ ความแข็งแกร่งของเขามันเป็นแค่เรื่องตลก!
“นี่มันระดับอะไรกัน!?”
หลิ่วอวี้จิงมองขึ้นไปที่ชายชราด้วยความตกตะลึง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอิจฉาและหวาดกลัว
กงซุนซาพึงพอใจอย่างมากกับสีหน้าของอีกฝ่าย
“ฮ่า ๆ ในเมื่อพวกเราร่วมมือกันแล้ว ถ้างั้นฉันจะยอมบอกเกร็ดความรู้ให้นายสักหน่อย เมื่อไหร่ที่ทะลวงขอบเขตพลังภายในไปได้ มนุษย์ผู้นั้นจะอยู่ในโลกของเหล่าผู้หลุดพ้น!”
“ผู้หลุดพ้น?”
“อันที่จริงมีคำเรียกอีกอย่างซึ่งก็คือ ‘ผู้บ่มเพาะ’ และพลังนี้เรียกว่าพลังวิญญาณ!”
“ผ…ผมสามารถทะลวงระดับไปถึงได้เช่นกันงั้นเหรอ?”
หลิ่วอวี้จิงหายใจถี่แรงด้วยความตื่นเต้น เขาอยากเหลือเกินที่จะมีความแข็งแกร่งแบบนี้!
“แน่นอน…ว่าไม่!”
แต่แล้วคำพูดของกงซุนซาก็ดับฝันของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“นายคิดว่ามนุษย์ทุกคนสามารถกลายเป็นผู้หลุดพ้นได้งั้นเหรอ? การที่จะขึ้นมาถึงจุดนี้ได้ต้องใช้ทั้งพรสวรรค์และทรัพยากรที่มหาศาล!”
ขณะที่พูด กงซุนซามองไปที่หลิ่วอวี้จิงด้วยสายตาดูถูก
“สำหรับคนอย่างนาย มันเป็นไปไม่ได้ที่ชีวิตนี้ของนายจะสามารถก้าวเข้ามาอยู่จุดเดียวกับฉันผู้นี้!”
บทที่ 303 จู่โจมโดยไม่ให้ตั้งตัว
บทที่ 303 จู่โจมโดยไม่ให้ตั้งตัว
“ไม่ว่าเขาจะเลวขนาดไหน แต่คน ๆ นั้นก็ยังเป็นลุงสองของแก! แกกล้าดียังไงถึงไปด่าเขาอย่างรุนแรงขนาดนั้น?”
หลี่ชงซานตำหนิลูกชายตัวเอง
“โธ่พ่อ! คนแบบนั้นเราไม่ควรนับญาติด้วยหรอก พ่อเองก็เห็นแล้วไม่ใช่เหรอว่าเมื่อวานนี้เขายังไม่เห็นเราเป็นญาติเลย!”
หลี่จิงเทียนเถียงกลับเสียงแข็งอย่างน่าประหลาดใจ
หลี่อิงไห่กล้าด่าว่าเขาเป็นขยะต่อหน้าเขา ซึ่งถ้าอีกฝ่ายยังคงมีอิทธิพลเหมือนเดิม เขาคงไม่กล้าพูดอะไรมากไปกว่านี้
แต่ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันลงเอยแบบนี้แล้ว หากเขาไม่เหยียบย่ำอีกฝ่ายจนถึงที่สุด เขาก็คงไม่ใช่หลี่จิงเทียนผู้ที่เจ้าคิดเจ้าแค้นแน่นอน!
“แก!”
หลี่ชงซานต้องการจะโต้แย้ง แต่เมื่อคิดได้ถึงฉากเมื่อวาน เขาก็รู้สึกว่าตัวเองใจอ่อนเกินไปจริง ๆ เมื่อวานนี้หลี่อิงไห่ทำตัวราวกับว่าเขาไม่ใช่ญาติจริง ๆ
ในที่สุด หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ความโกรธของเขาก็กลายเป็นความจนใจ
“ช่างเถอะ มันเป็นลุงสองของลูกจริง ๆ ที่ผิด เอาล่ะ มานั่งลงกินข้าวกันต่อ”
“ผมขอออกความเห็นสักหน่อยนะพ่อ! ผมคิดว่าพ่อใจอ่อนเกินไป ถ้าผมเป็นพ่อ ผมจะไล่หลี่อิงไห่ออกจากตระกูลเราในทันที!”
หลี่จิงเทียนพึงพอใจเป็นอย่างมากที่พ่อของเขาเห็นด้วยกับคำพูดของเขาอีกครั้ง ดังนั้นจึงกล้าพูดเสนอความคิดเห็นของตัวเองต่อ
หลี่ชงซานเหลือบมองลูกชายที่ไม่เอาถ่านของตัวเองอย่างเหนื่อยใจ และอดไม่ได้ที่จะตวาดขึ้นอีกรอบ
“ถ้ายังพูดจาไร้สาระต่อไปอีก เดือนนี้ฉันจะไม่ให้เงินแกสักหยวน!”
“ห๊ะ?”
“อ…เอ่อ…ด…ได้พ่อ ผมจะกิน ๆ ผมไม่พูดต่อแล้วก็ได้…”
หลี่จิงเทียนตื่นตระหนกทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้ เขารีบนั่งลงและกินข้าวต่อไปทันที
ตอนนี้เขาไม่มีงานทำ และเครือฮ่าวหรานก็ไม่เรียกเขากลับไปทำงาน ดังนั้นถ้าพ่อของเขาไม่ให้เงิน คงต้องอยู่แต่ในบ้านตลอดเพราะไม่มีเงินแม้แต่จะออกไปกินข้าวนอกบ้าน!
…
อีกด้านหนึ่ง อวี้ฮ่าวหรานทำงานเสร็จหลังจากสี่โมงเย็นและกลับบ้านพร้อมกับถวนถวน
อย่างไรก็ตาม เมื่อใกล้จะถึงคอนโดและเหยียบเบรกรถ รถเบนซ์สีดำของเขาก็สั่น ราวกับว่าเบรกมีปัญหา
หลังจากลงจากรถ เขามองเข้าไปใกล้ ๆ และพบว่าระบบเบรกผิดปกติจริง ๆ
ปัญหาเล็กนี้อาจกลายเป็นเรื่องใหญ่ในภายหลัง มันจึงต้องได้รับการแก้ไขอย่างเร่งด่วน
ทว่าเมื่ออวี้ฮ่าวหรานมองไปที่สภาพของรถ ซึ่งมีแต่รอยขีดข่วนเต็มไปหมด ชายหนุ่มก็รู้สึกว่าเขาควรเปลี่ยนรถ
ในฐานะประธานของเครือฮ่าวหราน ซึ่งมีทรัพย์สินระดับพันล้านหยวน การซื้อรถสักคันเป็นเรื่องเล็กราวกับออกไปกินข้าวหน้าบ้าน
หลังจากตัดสินใจได้ เขาก็วางแผนเอาไว้ว่าจะไปซื้อรถใหม่ในวันพรุ่งนี้
อย่างไรก็ตาม ให้ทันทีที่อวี้ฮ่าวหรานเปิดประตูเข้าไปในห้อง เขาได้ยิน หลี่หรงกำลังคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้ารังเกียจ
“เออ! ฉันเข้าใจแล้ว แค่นี้แหละและอย่าโทรมาอีก! เดี๋ยวฉันจะพาถวนถวนไปดูเอง!”
ทันทีที่พูดจบ หลี่หรงก็วางสายอย่างรุนแรง และจากนั้นคิ้วที่ขมวดของเธอก็ค่อย ๆ คลายลง เธออดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ
เมื่อเห็นฉากนี้ อวี้ฮ่าวหรานก็อดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ
“ทำไม? ใครทำให้ประธานหลี่ของเราแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวขนาดนี้?”
หลี่หรงหันขวับไปจ้องเขม็งที่อวี้ฮ่าวหรานทันที เมื่อเธอได้ยินคำพูดนั้น
“พี่เดาไม่ออกหรือไงว่ามันคือหลิวเทียนอี้! พี่ไปบล็อกเบอร์โทรของไอ้อ้วนนั่นจนหมด จนตอนนี้ฉันก็เลยเป็นคนซวย เพราะไอ้อ้วนนั่นโทรหาได้แต่ฉัน! ถ้าไม่ใช่เพราะลูก ๆ ของไอ้เจ้าลูกกวาดของเรายังอยู่ที่นั่น ป่านนี้ฉันเองคงบล็อกเขาไปแล้วเหมือนกัน ชิ!”
เมื่อพูดจบ หลี่หรงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและบันทึกเบอร์โทรของหลิวเทียนอี้ด้วยชื่อ ‘คนน่าขยะแขยง’
“ต้องเขียนเอาไว้แบบนี้! คราวหน้าที่เมื่อไหร่มันโทรมาฉันจะได้เตรียมใจได้ถูก!”
อวี้ฮ่าวหรานพูดไม่ออก หายากมากที่หลี่หรงจะรังเกียจใครได้ขนาดนี้
“เขาโทรมามีอะไรงั้นเหรอ?”
“แน่นอนว่าเป็นเรื่องของลูก ๆ ของเจ้าลูกกวาด ตอนนี้พวกมันโตขึ้นมากแล้ว ดังนั้นไอ้อ้วนนั่นก็เลยโทรมาถามว่าเราจะไปดูพวกมันหรือเปล่า”
ทันทีที่หลี่หรงพูดจบ ก่อนที่อวี้ฮ่าวหรานจะทันได้พูดตอบ ถวนถวนก็ตะโกนถามขึ้นด้วยสีหน้าตื่นเต้นทันที
“ลูกของเจ้าลูกกวาดโตแล้วเหรอ ถวนถวนอยากเห็น! ถวนถวนอยากเห็นพวกมัน!!”
เด็กน้อยตะโกนขึ้นอย่างมีความสุข ดวงตากลมโตของถวนถวนเต็มไปด้วยความคาดหวัง
“ยังมีอีกเรื่อง ชายน่ารังเกียจคนนั้นยังถามอีกว่าบริษัทของพี่มีแผนจะซื้อรถเพิ่มเร็วๆ นี้ไหม เขาบอกว่ารถหรูชุดใหม่เพิ่งมาถึงไม่กี่วันมานี้”
หลี่หรงพูดต่ออีกครั้ง
อวี้ฮ่าวหรานเลิกคิ้วขึ้นทันที ตอนนี้เขากำลังต้องการเปลี่ยนรถจริง ๆ ระบบเบรกรถของเขามันผิดปกติ
“พรุ่งนี้บ่ายพี่จะไปซื้อรถ และหลังจากนั้นพอถวนถวนเลิกเรียน พี่จะพา ถวนถวนไปที่บ้านของหลิวเทียนอี้เพื่อดูลูก ๆ ของเจ้าลูกกวาด”
“พี่เขย ในที่สุดพี่ก็เปลี่ยนรถสักที!”
หลี่หรงแสดงสีหน้ายินดีเมื่อได้ยินเรื่องนี้ ราวกับว่าเธอเคยบ่นเรื่องรถของพี่เขยเธอมาก่อนแล้ว
“เมอร์เซเดสเบนซ์ของพี่มันเละเทะซะขนาดนั้น พี่ควรจะเปลี่ยนมันตั้งนานแล้ว!”
“จริง ๆ แล้วหากตอนนี้ระบบเบรกของมันไม่มีปัญหาพี่คงไม่เปลี่ยนหรอก พี่ไม่ได้ใส่ใจเลยว่าภายนอกของมันจะเละถึงขนาดไหน”
อวี้ฮ่าวหรานเอ่ยขึ้นอย่างสบาย ๆ เขาไม่ได้ใส่ใจกับพวกรถหรูหรือเครื่องแต่งกายราคาแพงแม้แต่น้อย
เขาได้สัมผัสกับความหรูหราขั้นสุดในช่วงหลายหมื่นปีที่ผ่านมาตอนอยู่ในดินแดนแห่งเทพมาแล้ว ดังนั้นความหรูหราของโลกมนุษย์นั้นจึงไม่มีค่าอะไรในสายตาของเขา…
…
ในขณะเดียวกัน สถานการณ์ของโลกใต้ดินเมืองฮ่วยอันกำลังวุ่นวายอย่างมาก!
ภายใต้คำสั่งของโจวเฟยหู่ แก๊งพยัคฆ์เวหา รวมถึงแก๊งเล็ก ๆ ที่จับมือกันทั้งหมดเริ่มเคลื่อนไหว
ใช้ประโยชน์จากการไม่ระวังตัว พวกเขาโจมตีกลุ่มวาฬยักษ์อย่างรุนแรง
ช่วงกลางดึก แก๊งวาฬยักษ์ถูกโจมตีโดยไม่ทันได้ตั้งตัว! และสูญเสียพื้นที่สำคัญหลายแห่งไปอย่างรวดเร็ว
คฤหาสน์แก๊งฉลามคลั่งของกงซุนซา
เคร้ง!!
“มันมากเกินไปแล้ว! โจวเฟยหู่ผู้นี้! มันไม่กลัวความตายเลยใช่ไหม?”
หลังจากที่หลิ่วอวี้จิงได้ยินข่าวจากลูกน้อง ใบหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเดือดดาล พร้อมกับบีบถ้วยชาในมือจนแตกละเอียด
คาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะกล้าเริ่มก่อน!
“ฮี่ฮี่ ทำไมน้องหลิ่วต้องกังวลด้วย? นี่มันแค่การดิ้นรนของพวกหมาจนตรอกก็แค่นั้น”
กงซุนซาที่นั่งอยู่อีกฝั่งไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก เขาจิบชาอย่างสบาย ๆ ราวกับว่าทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม
“แล้วเราจะทำยังไงต่อไปดี? พี่กงซุนต้องการจะตอบโต้กลับเลยไหม?”
ที่ผ่านมา หลิ่วอวี้จิงมักจะมีความเห็นต่างจากกงซุนซาตลอด แต่ตอนนี้เมื่อได้รู้ถึงความแข็งแกร่งของอีกฝ่ายแล้ว หลิ่วอวี้จิงจึงยินยอมให้อีกฝ่ายเป็นผู้ตัดสินใจแทนตัวเขา
ความปรารถนาในความแข็งแกร่งนั้นทำให้เขายอมได้ทุกอย่าง
กงซุนซาวางถ้วยน้ำชาลงเบา ๆ เมื่อได้ยินคำถามของอีกฝ่าย
“การโต้กลับเป็นเรื่องที่แน่นอน ในเมื่อแก๊งพยัคฆ์เวหาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ดังนั้นเราเองก็ต้องเคลื่อนไหวบ้างเช่นกัน!”
ขณะที่เขาพูด ก็เหลือบไปมองชายวัยกลางคนที่อยู่ข้าง ๆ แน่นอนว่ากงซุนซามีแผนอยู่แล้วในใจ
“อย่างไรก็ตาม ผู้คนของแก๊งฉลามคลั่งไม่สามารถเคลื่อนไหวได้ในขณะนี้ น้องหลิ่วก็น่าจะรู้ดีว่าการที่เราจะรวมกลุ่มกันนั้นมันเป็นเรื่องที่ซับซ้อนพอสมควร”
หลิ่วอวี้จิงผงะเมื่อเขาได้ยินคำพูดนี้ แต่ด้วยประสบการณ์ที่สั่งสมมานานกับการเป็นหัวหน้าแก๊ง เขาก็เข้าใจในความหมายของคำพูดอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว
“พี่กงซุนหมายถึง ให้แก๊งวาฬยักษ์ของฉันออกไปจัดการกับคนพวกนั้นก่อนใช่ไหม?”
“ฮ่า ๆ หัวหน้าแก๊งหลิ่วมีไหวพริบที่เป็นเลิศจริง ๆ เยี่ยมจริง ๆ ที่มีคนฉลาดอย่างน้องหลิ่วอยู่ข้างกาย!”
กงซุนซาหัวเราะคิกคักพลางตอบกลับ
แผนของเขานั้นง่าย ๆ แก๊งวาฬยักษ์จำเป็นต้องแสดงความจริงใจโดยการสร้างผลงานเพื่อเข้าร่วมแก๊งของเขา และอีกอย่างแก๊งวาฬยักษ์จำเป็นต้องถูกบั่นทอนความแข็งแกร่งลงไป ไม่เช่นนั้นหากรวมกันในเวลานี้ คนของแก๊งวาฬยักษ์บางคนอาจจะยังหยิ่งผยองกับความแข็งแกร่งของตัวเองและสร้างปัญหาให้กับการรวมกลุ่มกันระหว่างทั้งสองแก๊ง
หลังจากได้ยินเรื่องนี้ หลิ่วอวี้จิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกลังเล
หากเป็นก่อนหน้านี้ เขาคงจะเดินจากไปทันทีเมื่อได้ยินคำพูดนี้จากกงซุนซา!
แก๊งวาฬยักษ์คือความพยายามอันอุตสาหะของเขา เขาจะทนมองดูมันตายอย่างไร้ค่าได้ยังไง?
![ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]](https://i2.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/127752.jpg?resize=150,150 "ท่านเทพกลับมาเป็นคุณพ่อ[神尊归来当奶爸]")
