บันทึกเส้นทางจักรพรรดิเซียน [符皇] – บทที่ 1274 นักพรตเต๋าชิงเยี่ย

บทที่ 1274 นักพรตเต๋าชิงเยี่ย

บทที่ 1274 นักพรตเต๋าชิงเยี่ย

เฉินซีรับตราดาราม่วงกลับมา ก่อนที่จะหันหลังกลับและจากไปทันที

เขาไม่ต้องการอยู่กับชายชราฉือฉางเซิงคนนี้อีกต่อไป เพื่อหลีกเลี่ยงการสร้างปัญหาให้แก่ตนเอง

“มองอะไรกันนักกันหนา? มีอะไรให้รู้สึกอิจฉาหรือ? พวกเจ้ามีเวลาคิดเรื่องไร้สาระเช่นนี้ ดูเหมือนว่าจะอยากพิสูจน์ความสามารถของตนเองมากนักใช่หรือไม่?

“คนตรงนั้นน่ะ ใช่แล้ว เจ้านั่นแหละ คนที่มีกล้ามหน้าอกไม่เลว! ก้าวออกมาข้างหน้าซะ แล้วใช้หน้าอกของเจ้าทุบศิลาเหล็กกล้าปรภพให้แตกเป็นเสี่ยง ๆ หนึ่งร้อยก้อน ถ้าไม่ครบไม่ต้องไปไหนทั้งนั้น!

“โอ้ เจ้ากล้าที่จะหัวเราะหรือ? เจ้าบ่มเพาะในเคล็ดขัดเกลากายาอสูรใช่หรือไม่? ตอนนี้ข้าจะไม่ทำให้เจ้าต้องลำบาก ดังนั้นจงเลือกระหว่างคลานสี่ขาเหมือนหมูแล้ววิ่งรอบเวทีนี้สามสิบรอบ หรือไต่ขึ้นสู่อันดับที่สามสิบในเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วง!”

“แน่นอน ว่าปฏิเสธได้! แต่เจ้าควรคำนึงถึงผลที่ตามมาด้วย ดูสหายของพวกเจ้าที่กำลังวาดวงกลมบนพื้นสิ ถ้าเจ้าทำไม่สำเร็จ สิ่งที่ต้องเผชิญจะต้องเลวร้ายยิ่งกว่าเขา!”

หลังจากที่เฉินซีจากไปแล้ว เสียงคำรามที่ไร้ความปรานีของฉือฉางเซิงยังคงดังก้องมาจากระยะไกล ไม่ต่างจากเสียงฟ้าร้องที่ดังก้องไปทั่วฟ้าดิน ทำให้หัวใจของเฉินซีกระตุกอย่างอดไม่ได้เมื่อได้ฟัง จากนั้นเฉินซีก็ก่นด่าในใจว่า ‘ไอ้เฒ่าตัวแสบ!’ ก่อนที่จะรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

ในเวลาเดียวกัน ก็มองผ่านตราดาราม่วงในมือของตน และสังเกตเห็นว่า มีหลักสูตรอื่น ๆ ที่เพิ่มเข้ามาในตราดาราม่วงมากมาย

โดยไล่ตามลำดับ ได้แก่ หลักสูตรการกลั่นโอสถ หลักสูตรการขัดเกลาอุปกรณ์ หลักสูตรหุ่นเชิด หลักสูตรพฤกษศาสตร์ หลักสูตรการฝึกสัตว์อสูร และอื่น ๆ อีกมากมาย หลักสูตรเหล่านี้ทั้งหมด ล้วนสอนโดยหัวหน้าอาจารย์ฝ่ายใน ศิษย์ฝ่ายในทุกคนสามารถเข้าร่วมได้

แต่หลักสูตรที่สำคัญที่สุดในหมู่พวกมัน คือ หลักสูตร ‘การอธิบายเต๋า’ มันเป็นชั้นเรียนที่หัวหน้าอาจารย์จะสร้างแท่นบวงสรวงเต๋า และบรรยายเกี่ยวกับเต๋า พลางชี้แนะการบ่มเพาะให้กับเหล่าศิษย์ในสำนัก

แน่นอนว่า ไม่ว่าจะเป็นหลักสูตรใด ๆ มันจะต้องจ่ายแต้มดาราจำนวนมากเพื่อเข้าเรียน

นอกจากหลักสูตรแล้ว ยังมีภารกิจใหม่เพิ่มเข้ามากมายในตราดาราม่วง และภารกิจเหล่านี้ประกาศจากภูเขาภารกิจ ทั้งยังมีเพื่อให้ศิษย์สายในสามารถเลือกทำภารกิจได้

เฉินซีมองผ่านพวกมันอย่างคร่าว ๆ ภารกิจเหล่านี้ก็ไม่ต่างจากในอดีตมากนัก ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือรางวัล เพราะจำนวนแต้มดาราที่จะได้รับนั้นเยอะกว่ามาก แต่แน่นอนว่าความยากของภารกิจก็เพิ่มขึ้นอย่างมากเช่นกัน

“เมื่อข้าจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ข้าต้องใช้เวลาฝึกฝนพร้อมกับรวบรวมแต้มดาราให้ได้มากที่สุด”

เฉินซีหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะเก็บตราดาราม่วง จากนั้นจึงระบุทิศทางแล้วพุ่งทะยานไกลออกไป

…

ณ เขตฝ่ายใน ตำหนักปัญญาเต๋า

เมื่อเฉินซีมาถึง มีนักพรตเต๋าฝึกหัดที่มีรูปร่างหน้าตาหล่อเหลา ม้วนผมขดเป็นมวยรออยู่ที่นั่น

“คารวะศิษย์พี่เฉินซี ข้าคือชิงเยี่ย ท่านอาจารย์ให้ข้ารอท่านอยู่ที่นี่” นักพรตเต๋าฝึกหัดกล่าวด้วยท่าทีสำรวม เขามีดวงตาสีดำสนิทและสุกใส รูปร่างหน้าตาหล่อเหลา และมีกลิ่นอายที่มีชีวิตชีวาอยู่บนหน้าผากของเขา แต่ดูเหมือนคนผู้นี้จะเขินอายเล็กน้อย จึงรีบก้มศีรษะลง และโค้งคำนับเมื่อเห็นเฉินซี

“อาจารย์ของเจ้าคือ?” เฉินซีจ้องมองชิงเยี่ยอยู่ชั่วครู่ และรู้สึกตกตะลึงอย่างมาก เพราะชิงเยี่ยก็มีการบ่มเพาะที่ขอบเขตเซียนทองคำเช่นกัน ยิ่งไปกว่านั้น กลิ่นอายยังบริสุทธิ์ มีชีวิตชีวา และอุดมสมบูรณ์ ทำให้ดูไม่ธรรมดาอย่างยิ่ง

“ศิษย์พี่เพิ่งพบกับท่านอาจารย์ไม่ใช่หรือ” ชิงเยี่ยตกตะลึง ก่อนจะตอบ

“ฉือฉางเซิง?” เฉินซีเข้าใจในทันที เพราะไม่คาดคิดว่าชิงเยี่ยจะเป็นศิษย์ของอาจารย์ใหญ่ฝ่ายใน สิทธิพิเศษนี้ไม่ใช่สิ่งที่ใครจะครอบครองได้

ท้ายที่สุดแล้ว ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าอาจารย์หรือผู้อาวุโสคนอื่น ๆ ในสำนัก พวกเขามักจะมีเงื่อนไขในการรับศิษย์ที่รุนแรงมาก ทว่าชิงเยี่ยกลับได้รับความโปรดปรานจากฉือฉางเซิง สิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า พรสวรรค์ตามธรรมชาติและร่างกายของคนผู้นี้จะต้องไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“ศิษย์พี่เฉินซี หากท่านไม่มีคำถามใด ๆ แล้ว โปรดตามข้ามาเพื่อเลือกสถานที่บ่มเพาะ” ชิงเยี่ยยิ้มอย่างเขินอาย ก่อนจะนำเฉินซีมุ่งหน้าไปยังตำหนักปัญญาเต๋า

“ชิงเยี่ย เจ้าควรเรียกข้าว่าศิษย์น้องไม่ใช่หรือ” เฉินซีเดินตามและอดไม่ได้ที่จะหยอกล้อ

“ท่านอาจารย์บอกว่า ไม่ว่าข้าจะพบศิษย์คนใด ข้าต้องเรียกพวกเขาว่าศิษย์พี่” ชิงเยี่ยส่ายหัว ซึ่งดูจะมีเหตุผลและเชื่อฟังอย่างยิ่ง

เฉินซีตกตะลึงและกล่าวว่า “มันมีความหมายอะไรหรือไม่?”

ชิงเยี่ยส่ายหัวและกล่าวด้วยความลำบากใจ “เหตุผลก็คือข้านั่นโง่เขลาเกินไป ท่านอาจารย์บอกว่า แค่ยอมรับว่าตนเองโง่เขลา ศิษย์พี่คนอื่นจะไม่รังแกข้า แม้ว่าข้าจะออกจากสำนัก ข้าก็ต้องยอมรับว่าข้าด้อยกว่าคนอื่น ๆ แล้วข้าจะสามารถหลีกเลี่ยงปัญหามากมายได้”

เฉินซีรู้สึกงุนงงและกล่าวพลางครุ่นคิด “นั่นก็มีเหตุผล แต่เจ้าไม่กังวลหรือว่า คนอื่นจะประณามว่าเจ้าขี้ขลาดหรือแม้แต่จะเย้ยหยันเจ้า”

ดวงตาของชิงเยี่ยเบิกกว้าง พลางกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า “ในเมื่อข้ายอมรับแล้วว่าข้าโง่ แล้วพวกนั้นจะเย้ยหยันข้าเพื่ออะไร? พวกเขาจะเย้ยหยันว่าข้าโง่? แล้วข้าจะต้องกังวลอะไรอีก?”

ใช่แล้ว เขายอมรับว่าตัวเองโง่เขลา แล้วจะไปหัวเราะเยาะเขาทำไมเล่า?… เฉินซีรู้สึกอึ้งจงกล่าวไม่ออก

ขณะที่พูดคุย ทั้งสองก็มาถึงตำหนักปัญญาเต๋า

โดยปกติแล้ว จะมีอาจารย์คอยอยู่ภายในห้องโถงใหญ่นี้ และดูแลเรื่องต่าง ๆ ของเขตฝ่ายใน เช่น การจัดสรรสถานที่บ่มเพาะ การกระจายกฎของสำนัก และอื่น ๆ เป็นต้น…

เมื่อเฉินซีก้าวเท้าเข้าไปในตำหนักปัญญาเต๋า ก็เห็นศิษย์สองสามคนเคลื่อนไหวอยู่ภายในห้องโถงขนาดใหญ่ และทั้งหมดมีการบ่มเพาะขอบเขตเซียนทองคำ เห็นได้ชัดว่าพวกเขาเป็นศิษย์สายใน

ชายหนุ่มสามารถสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่า การบ่มเพาะของศิษย์สายในเหล่านี้ ล้วนแข็งแกร่งอย่างยิ่ง และแม้แต่ผู้ที่อ่อนแอที่สุด ก็ยังเทียบได้กับอ๋าวจ้านเป่ย ผู้ซึ่งเป็นศิษย์สายนอกอันดับหนึ่ง!

นี่นับเป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง เพราะศิษย์สายในเป็นกองกำลังหลักของสำนัก พวกเขาล้วนเป็นเหมือนอัจฉริยะจากสวรรค์ ซึ่งมีพลังแข็งแกร่งยิ่งกว่าระดับเจ้าเหนือหัวในบางทวีป ดังนั้นพวกเขาจึงพิเศษกว่ามาก

เพราะสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเป็นสำนักศึกษาอันดับหนึ่งในภพเซียน ซึ่งตั้งตระหง่านมาจนถึงทุกวันนี้ มันจึงคู่ควรกับชื่อเสียงที่มีเป็นอย่างยิ่ง แม้แต่ศิษย์ของเจ็ดตระกูลโบราณที่ยิ่งใหญ่ก็ยังปรารถนาที่จะเข้าสู่สำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋าเพื่อศึกษาเล่าเรียน สิ่งนี้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ทรัพยากรและกองกำลังของมันนั้นมีความลึกล้ำเพียงใด

ดังนั้นผู้ที่สามารถเป็นศิษย์สายในของสำนักศึกษาจักรพรรดิเต๋า ย่อมมีฝีมือไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน

“โอ้? มีคนใหม่มารายงานตัวเร็วขนาดนี้เลยหรือ?”

“ช่างวิเศษจริง ๆ เขาเป็นคนแรกที่ผ่าน ‘การขัดเกลา’ ของอาจารย์ใหญ่ฉือฉางเซิง”

“ฮ่า ฮ่า! พวกเจ้านี่มีตาแต่หามีแววไม่ พวกเจ้าไม่ได้สังเกตหรือว่า เขาคือศิษย์ใหม่ผู้ได้อันดับหนึ่ง?”

“ที่แท้เขาคือเฉินซีนี่เอง เขาคงเป็นผู้ที่ไต่ขึ้นสู่เทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงก่อนหน้านี้ และเข้าแทนที่อันดับของศิษย์พี่เมิ่งฉีกระมัง?”

ศิษย์หลายคนสังเกตเห็นว่าเฉินซีและชิงเยี่ยเดินเข้ามาด้วยกัน ทุกสายตาจ้องมองมา พลางสนทนากันอย่างไม่มีที่สิ้นสุด บ้างก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ บ้างก็แลบลิ้นด้วยความชื่นชม บ้างก็เย้ยหยัน บ้างก็สงสัยอย่างยิ่ง

ศิษย์สายในเหล่านี้ ล้วนเป็นอัจฉริยะที่มีเพียงหนึ่งในล้าน พวกเขาล้วนเย่อหยิ่งและภาคภูมิใจในตนเอง แม้จะไม่สามารถดูแคลนได้ทุกคน แต่ความหยิ่งยโสก็เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับพวกเขา

เฉินซีขมวดคิ้ว ขณะสังเกตเห็นสายตาหลายคู่ที่จ้องมองอย่างยั่วยุราง ๆ และดูเคลือบแคลงในความแข็งแกร่งของเฉินซีมาก

“ศิษย์พี่เฉินซี มาทางนี้” ชิงเยี่ยดูเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งเหล่านี้ และยิ้มให้เฉินซีอย่างเขินอาย ก่อนจะเดินนำตรงไปยังส่วนลึกของห้องโถง

เฉินซีพยักหน้าและหยุดหยั่งพลังฝีมือของศิษย์ที่อยู่รอบ ๆ เขาเคยเจอบรรยากาศที่ไม่เป็นมิตรเช่นนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่มันก็ไม่แปลก เพราะเป็นหน้าใหม่ของที่นี่ แม้จะเป็นศิษย์สายในอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นจึงไม่อาจหลีกเลี่ยง ‘ความสงสัยในตัวเขา’ ได้

ทว่าเฉินซีก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าการที่เขานิ่งเงียบ จะยิ่งได้รับคำเยาะเย้ย ดูถูกถากถางและสายตาที่สงสัยมากขึ้น

ถึงขนาดมีคนกล่าววาจาเหยียดหยาม “คนผู้นี้ไม่มีกระดูกสันหลังเลยจริง ๆ เขาเป็นแค่คนขี้ขลาด ช่างน่าเบื่อยิ่งนัก”

“บางทีเขาอาจไม่ได้เห็นเราอยู่ในสายตาเลยก็ได้”

“ห๊ะ! เขาไม่เห็นเราในสายตาหรือ? นี่เขาคิดว่าที่นี่คือเขตฝ่ายนอกหรืออย่างไร?”

“กล่าวไปก็ไร้ประโยชน์ ไยเจ้าไม่ลองทดสอบฝีมือของเจ้าเด็กนั่นล่ะ? เขาเป็นหน้าใหม่ของที่นี่ ถ้าอยากได้การให้เกียรติ อย่างน้อยก็ต้องแสดงฝีมือบ้าง”

“ตกลง ข้าจะไปทดสอบฝีมือของเขาเอง”

ท่ามกลางการสนทนา จู่ ๆ ชายหนุ่มร่างกำยำก็ก้าวเท้าออกมา และทะยานผ่านอากาศ ก่อนจะยืนขวางเส้นทางของเฉินซี ราวกับภูเขาสูงตระหง่านที่ไม่อาจเคลื่อนได้

แต่สิ่งที่ทำให้เฉินซีคาดไม่ถึง คือชายหนุ่มคนนี้เปิดฉากโจมตีอย่างไม่ลังเล และฟาดฝ่ามือโดยไม่คิดให้อีกฝ่ายได้ตั้งตัว!

โครม!

อากาศที่ว่างเปล่ารอบ ๆ พลุ่งพล่านทันที เมื่อชายหนุ่มร่างกำยำฟาดฝ่ามือออกไป จากนั้นมันก็กลายเป็นหมอกสีขาวที่พวยพุ่งและสว่างไสว กฎของเซียนทองคำแห่งอัคคีและหยางที่น่าสะพรึงกลัวพุ่งออกมาพร้อมกับกลิ่นอายร้ายกาจอย่างหาที่เปรียบไม่ได้

“ช่างเป็นฝ่ามือหยางทำลายนภาที่น่าเกรงขาม!” มีคนชมเชย เพราะจำได้ว่ากระบวนท่านี้เป็นหนึ่งในท่าไม้ตายที่แข็งแกร่งที่สุดของชายหนุ่มร่างกำยำผู้นี้

การโจมตีครั้งนี้น่าเกรงขามถึงขีดสุด เมื่อมันถูกใช้ออกไป ก็เหมือนดวงอาทิตย์ที่ร้อนแรงทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า มันครอบงำอย่างไร้ที่เปรียบ และการฟาดฝ่ามือที่เรียบง่ายนี้ ก็มีรูปแบบต่าง ๆ มากมายหลอมรวมกันเป็นกฎของเซียนทองคำแห่งอัคคีและหยาง

“ไอ้สารเลวนี่ช่างตรงไปตรงมาจริง ๆ!”

เมื่อเห็นชายหนุ่มร่างกำยำไม่เพียงกีดขวางเส้นทางของตน แต่ยังโจมตีโดยไม่กล่าววาจาใด ๆ แม้แต่คำเดียว แม้ธรรมชาติของเฉินซีจะเป็นคนรักสงบ แต่ในขณะนี้ความโกรธแล่นเข้าสู่หัวใจอย่างอดไม่ได้

“เจ้าคิดทดสอบฝีมือของข้าหรือ? เจ้ามันไม่คู่ควร!” จู่ ๆ เฉินซีก็ตวาดดังลั่นดุจเสียงฟ้าร้อง และเมื่อเผชิญกับฝ่ามือนี้ ชายหนุ่มก็รวบนิ้วเข้าหากัน ก่อนจะวาดออกไปอย่างดุร้ายปานสายฟ้าฟาด

พลังของกรงเล็บนี้มีพลังงานของตราศักดิ์สิทธิ์เบญจธาตุ และยังมีร่องรอยของตราศักดิ์สิทธิ์ห้วงมิติแฝงอยู่ภายใน แม้ว่าจะมันดูธรรมดามาก แต่แท้จริงแล้วแฝงด้วยความลึกล้ำอันไร้ขอบเขต และไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้

โครม!

กรงเล็บของเฉินซีคว้าที่ข้อมือของชายหนุ่มร่างกำยำ และแม่นยำอย่างยิ่ง ทั้งยังเกือบบดขยี้กระดูกข้อมือจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ

“ฮึ่ม!”

สีหน้าของชายหนุ่มร่างกำยำเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งร่างจะปะทุด้วยแสงสีทองอันไร้ขอบเขต เขาบิดแขนพลันชักกลับ มือซ้ายรวบเข้าหากันเป็นรูปกระบี่ ก่อนจะฟันฉับไปที่คอของเฉินซี เขาตั้งใจจะโจมตีถึงตาย เพื่อพลิกสถานการณ์และหลบหนีจากการจับกุมของอีกฝ่าย

“เจ้ายังดิ้นรนที่จะต่อสู้อีกหรือ?” เมื่อเห็นสิ่งนี้ รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินซี และมือที่คว้าจับข้อมือของร่างกำยำสั่นเล็กน้อย จากนั้นพลังมหาศาลอันน่าสะพรึงกลัวได้แล่นเข้าสู่ร่างของอีกฝ่าย ทำให้ความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก็แผ่ซ่านไปทั่วกาย ทั้งร่างพลันสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้

โครม!

ในช่วงเวลาถัดมา เฉินซียกร่างที่กำยำขึ้นลอยเหนือพื้น ก่อนที่จะฟาดลงอย่างรุนแรง จนพื้นแข็ง ๆ ที่ถูกปกคลุมด้วยข้อจำกัดอย่างหนาแน่นส่งเสียงโครมครามออกมา

เมื่อเห็นเหตุการณ์นี้ ทุกคนที่อยู่ในบริเวณใกล้เคียงต่างอ้าปากค้าง เพราะทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วเกินไป พวกเขาไม่สามารถตอบสนองได้ทัน ก่อนที่ชายหนุ่มร่างกำยำจะถูกฟาดลงกับพื้น

อ๊าก!!!

ชายหนุ่มร่างกำยำส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสมเพช เขาถูกฟาดกับพื้นจนรู้สึกวิงเวียน ทั้งยังนอนกระตุกอย่างรุนแรงจากความเจ็บปวดที่แสนสาหัส

บทที่ 1273 พายุที่กำลังก่อตัว

บทที่ 1273 พายุที่กำลังก่อตัว

แท่นศิลาจารึกที่สูงถึงหนึ่งร้อยยี่สิบจั้ง คือเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงที่แสดงรายชื่อศิษย์สายในที่แข็งแกร่งที่สุดร้อยอันดับแรก มันไม่ได้มีเพื่อแสดงเกียรติยศอันสูงสุดเท่านั้น แต่ยังได้รับแต้มดาราจำนวนมากเป็นรางวัลทุก ๆ เดือนตามอันดับอีกด้วย!

โดยที่ร้อยอันดับแรกจะได้รางวัลเป็นแต้มดาราห้าแสนแต้มในทุกเดือน ห้าสิบอันดับแรกได้รางวัลเป็นแต้มดาราแปดแสนแต้ม และสามสิบอันดับแรกได้รางวัลเป็นแต้มดาราหนึ่งล้านแต้ม

นอกจากนี้ ในบรรดาสิบอันดับแรก รางวัลก็แตกต่างกันอย่างมาก ยกตัวอย่างเช่น อันดับสิบจะได้รับแต้มดาราสองล้านแต้ม อันดับเก้าจะได้รับแต้มดาราสามล้านแต้ม และมันจะเพิ่มขึ้นตามไปอันดับ โดยที่อันดับสามจะได้แต้มดาราเก้าล้านแต้ม และอันดับสองจะได้แต้มดาราสิบล้านแต้ม

ส่วนอันดับหนึ่งนั้นพิเศษที่สุดและจะได้แต้มดาราสิบห้าล้านแต้ม!

กล่าวอีกนัยหนึ่ง พิรุณเผาผลาญหลิงชิงอู๋ซึ่งเป็นหนึ่งในหกสุริยันอันเจิดจ้า และอยู่ในอันดับหนึ่ง ไม่จำเป็นดิ้นรนทำภารกิจใด ๆ ก็สามารถได้แต้มดาราหนึ่งร้อยแปดสิบล้านแต้มภายในหนึ่งปี!

รางวัลดังกล่าวมหาศาลยิ่งกว่ารางวัลของเทียบอันดับทองคำมวลสวรรค์ของเขตฝ่ายนอกอย่างมหาศาล

โอม!

ทันใดนั้น แท่นศิลาจารึกที่เก่าแก่ซึ่งสูงถึงหนึ่งร้อยยี่สิบจั้งก็ปะทุแสงสีทองที่เจิดจ้าออกมา และมันก็เหมือนกับดาวสีทองที่โผล่ขึ้นมาจากใต้พสุธา ซึ่งพุ่งขึ้นไปด้วยความเร็วอันน่าอัศจรรย์

ความเร็วในการพุ่งขึ้นไปนั้นรวดเร็วอย่างยิ่ง และในช่วงเวลาสั้น ๆ ไม่กี่ลมหายใจ มันก็พุ่งเข้าสู่ห้าสิบอันดับแรก

เสียงอุทานด้วยความตกใจดังขึ้นจากบริเวณใกล้เคียง เพราะนี่คือเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงของสำนักฝ่ายใน และเป็นเรื่องยากมากที่จะครองอันดับอยู่บนนั้น แต่ตอนนี้เฉินซีที่เพิ่งก้าวเท้าเข้าสู่เขตฝ่ายใน และยังไม่ได้เริ่มบ่มเพาะอย่างเป็นทางการ ทว่าความแข็งแกร่งของเขาได้ขึ้นสู่เทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงแล้ว ทั้งยังไต่ขึ้นไปได้อย่างมั่นคง!

“ชายคนนี้มักเหนือความคาดหมายของทุกคนอยู่เสมอ!”

จี้เซวียนปิง จ้าวเมิ่งหลี และคนอื่น ๆ ถอนหายใจ ทว่าเมื่อคิดถึงผลงานการต่อสู้อันดุเดือดของเฉินซีในสมรภูมินอกพิภพ พวกเขารู้สึกว่านี่เป็นเรื่องปกติอย่างยิ่ง

“บัดซบ! เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้!” จั่วชิวจวินที่หมอบอยู่ที่พื้นและกำลังวาดวงกลมด้วยนิ้วก็ตัวสั่นเทา ซึ่งเกือบจะทำลายวงกลมที่เขาวาดใกล้เสร็จ สิ่งนี้แสดงให้เห็นถึงความรู้สึกในใจของเขาได้อย่างชัดเจน

“โอ้ มีใครบางคนกำลังไต่อันดับของเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วง?”

“ข้าสงสัยจริงว่าเป็นศิษย์ฝ่ายในคนใด?”

“ช้าก่อน วันนี้เป็นวันที่ศิษย์สายนอกที่ผ่านการสอบจะได้เข้าสู่เขตฝ่ายใน มันคงไม่ใช่ฝีมือของพวกเขาคนใดคนหนึ่งใช่หรือไม่?”

“ต้องมีคนปฏิเสธคำขอบ้า ๆ ของตาเฒ่าปีศาจฉือนั่นอย่างแน่นอน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น”

ในเวลาเดียวกัน การเปลี่ยนแปลงในเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงได้ดึงความสนใจของศิษย์สายในทั้งหมด เสียงอึกทึกดังก้องอย่างไม่หยุดหย่อน แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปตรวจสอบ เหตุผลอาจเป็นเพราะพวกเขาทราบดีว่า ฉือฉางเซิงอยู่ที่นั่น ทั้งยังไม่มีใครเต็มใจที่จะเผชิญหน้ากับชายชราที่เกรี้ยวกราดและดุร้าย

ในทางกลับกัน ภายใต้การจ้องมองที่จดจ่อของทุกคน ดวงแสงสีทองที่เจิดจ้ายังคงสว่างไสวอยู่ตลอดเวลา มันพุ่งเข้าสู่สี่สิบอันดับแรกอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่จี้เซวียนปิงกับคนอื่น ๆ ก็ยังตกใจ

รายชื่อที่อยู่ในเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงล้วนเป็นศิษย์ที่มีชื่อเสียงในเขตฝ่ายใน แม้ที่ผ่านมาเฉินซีจะแสดงผลงานได้อย่างโดดเด่น แต่ก็เป็นเพียงที่เขตฝ่ายนอกเท่านั้น เมื่อเทียบกับศิษย์สายในที่ผ่านคลื่นลมคลื่นฝนมานับไม่ถ้วน พวกเขาก็อดกังวลแทนไม่ได้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เนื่องจากเงื่อนไขของการเป็นสามสิบอันดับแรกในเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วง และในสี่พันเก้าร้อยทวีปของภพเซียนทั้งหมด ผู้ที่สามารถอยู่ในสามสิบอันดับแรกได้นั้น ล้วนเป็นบุคคลที่โดดเด่นและมากความสามารถ ซึ่งบางทีอาจกลายเป็นสุริยันอันเจิดจ้าของภพเซียนในอนาคต ดังนั้นพวกเขาจึงเป็นผู้ที่โดดเด่นอย่างไม่เคยปรากฏมาก่อน

ถึงขนาดในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ตำแหน่งของสามสิบอันดับแรกไม่มีใครสามารถสั่นคลอนได้เลย

ทว่าตอนนี้ ดวงแสงสีทองที่เป็นตัวแทนของเฉินซีได้ไต่ทะลุห้าสิบอันดับแรก และกำลังไต่ขึ้นสู่สามสิบอันดับแรก มันจึงเป็นฉากที่น่าตกใจ

“หรือว่าเจ้าหนูจะทำสำเร็จได้จริง ๆ…?”

อีกฟากหนึ่ง ฉือฉางเซิงที่ผอมและเตี้ยยืนเอามือไพล่หลัง ขณะจ้องมองแท่นศิลาจารึก และมีประกายแสงแปลก ๆ ปรากฏในส่วนลึกของดวงตา

เช่นนี้ ภายใต้ความสนใจที่จดจ่อของทุกคน ดวงแสงสีทองก็เริ่มช้าลง หลังจากมาถึงอันดับสี่สิบ แต่ยังไม่ได้แสดงสัญญาณที่จะหยุดในตอนนี้

อันดับ 39

อันดับ 35

อันดับ 33

…

“ไม่จริง! มันเป็นไม่ได้! ไม่มีทาง!” จั่วชิวจวินจ้องแท่นศิลาอย่างแน่วแน่ จนลืมวาดวงกลมบนพื้น หัวใจของเขากระตุกอย่างแรงทุกครั้งที่ชื่อของเฉินซีไต่ขึ้นสูง ทั้งยังเกือบจะไม่สามารถยับยั้งเปลวไฟแห่งความแค้นและความอิจฉาได้

โอม!

ในท้ายที่สุด ดวงแสงสีทองที่เป็นตัวแทนของเฉินซีก็กระโจนขึ้นสูงอย่างฉับพลัน และมันไปหยุดที่อันดับสามสิบพอดิบดพอดี!

ในทันทีที่ชื่อของเฉินซีปรากฏบนแท่นศิลาจารึก ชื่อซึ่งแต่เดิมอยู่ในอันดับสามสิบ ไม่ได้ถูกผลักลงไปอันดับที่สามสิบเอ็ดแต่มันกลับหายไปแทน

นี่เป็นเรื่องที่ปกติมาก เพราะตามกฎของการจัดอันดับ เมื่ออันดับถูกแทนที่ เจ้าของอันดับเดิมจะถูกลบออกจากการจัดอันดับ และหากต้องการขึ้นสู่การจัดอันดับอีกครั้ง ก็ได้แต่ต้องรออีกหกเดือน จึงจะสามารถไต่อันดับขึ้นไปได้อีกครั้ง

ข้อจำกัดในลักษณะนี้ มีเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ศิษย์รู้สึกไม่มั่นคง และทำทุกวิถีทางเพื่อทวงอันดับของพวกตนกลับคืน ซึ่งสิ่งนี้จะส่งผลต่อการบ่มเพาะอย่างยิ่ง

“เป็นไปไม่ได้! พลังฝีมือของมันจะผิดปกติปานนี้ได้อย่างไร? มัน…เพิ่งเข้าสำนักมาได้ไม่กี่ปีแท้ ๆ …” เมื่อเห็นชื่อของเฉินซีหยุดอยู่ที่อันดับสามสิบ จั่วชิวจวินก็แทบจะคลุ้มคลั่ง และคำรามด้วยความคับแค้นใจอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ศิษย์คนอื่น ๆ ไม่อาจยับยั้งความตกใจบนใบหน้าได้เช่นกัน “เขาแข็งแกร่งเกินไปแล้ว!”

พวกเขายังสงสัยเลยว่า หากยังคงเปรียบเทียบตัวเองกับเฉินซีเหมือนในอดีต ตนจะตกอยู่ภายใต้เงาของเฉินซีไปตลอดหรือไม่?

นี่เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้ ตั้งแต่ที่เข้ามาในสำนัก เฉินซีก็เติบโตอย่างรวดเร็วจนน่าตกใจ ชายผู้นี้ได้สร้างปาฏิหาริย์นับไม่ถ้วน สั่นสะเทือนไปทั้งสำนัก ทำให้เหล่าศิษย์ใหม่ที่เข้าสำนักมาพร้อมกับเฉินซีนั้นด้อยกว่าเมื่อเปรียบเทียบกัน และต้องอยู่ภายใต้เงาของเฉินซีเสมอ

แต่ถึงอย่างไร ต่อให้ไม่มีเฉินซี ก็ยังมีเจิ่นลู่ จี้เซวียนปิง และจ้าวเมิ่งหลีอยู่ดี

น่าเสียดายที่โลกนี้ทุกสิ่งไม่ได้เป็นดั่งหวังเสมอไป

“เขาไต่ขึ้นสู่สามสิบอันดับแรกจริง ๆ!”

“อันดับสามสิบในเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วง เฉินซี! นี่มัน…ไม่ใช่ชื่อของศิษย์ใหม่ที่เพิ่งเข้ามาในสำนักเมื่อสองปีที่แล้วหรือ?”

“เป็นชายคนนั้นจริง ๆ!”

ในขณะนี้ บรรยากาศของเขตฝ่ายในทั้งหมดตกอยู่ในความเงียบสงัด จนได้ยินแม้แต่เสียงหายใจอันแผ่วเบา

เฉินซี!

สำหรับศิษย์สายในชื่อนี้ไม่คุ้นหูเลยสักนิด และแม้กระทั่งเมื่อพวกเขาพบว่าเฉินซีเป็นอันดับหนึ่งในการสอบของเขตฝ่ายใน ศิษย์สายในหลายคนก็กำหมัดเข้าหากันแน่น และตั้งใจจะทดสอบว่าคนผู้นี้แข็งแกร่งอย่างที่ร่ำลือกันหรือไม่

แต่ไม่คาดคิดว่า ในวันแรกที่เฉินซีก้าวเท้าเข้าสู่เขตฝ่ายใน เขาจะขึ้นสู่อันดับสามสิบของเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงอย่างอหังการเช่นนี้ นี่ไม่ได้หมายความว่าในศิษย์ขอบเขตเซียนทองคำทั้งแปดร้อยคนของเขตฝ่ายใน ล้วนแต่ถูกเฉินซีทิ้งห่างไปไกลหรอกหรือ?

“ชิ สหายคนนี้กำลังแสดงฝีมืออย่างอหังการจริง ๆ เทียบอันดับทองคำตราดาราม่วงเป็นตัวแทนของการตัดสินความแข็งแกร่งของคนคนหนึ่ง แต่ในแง่ของพลังต่อสู้ นั้นอาจไม่จริงเสมอไป”

“ข้าจำได้ว่าเป็นสหายเมิ่งฉีคือผู้ที่อยู่ในอันดับสามสิบก่อนหน้านี้ใช่หรือไม่? เฉินซีผู้นี้ได้แทนที่เขาทันทีที่เข้าสู่เขตฝ่ายใน และด้วยนิสัยของเมิ่งฉี เขาคงจะไม่กลืนความอัปยศครั้งนี้แน่”

“ฮ่า ฮ่า! เช่นนั้นก็ดียิ่ง! ข้าหวังว่าการมาถึงของเฉินซีจะสามารถทำให้สถานการณ์ของเขตฝ่ายในของเราปั่นป่วนและทำให้เกิดพายุลูกใหญ่ได้!”

การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในสามสิบอันดับแรก ได้ดึงดูดความสนใจของศิษย์สายในอย่างไม่รู้ตัว และสัมผัสได้ราง ๆ ว่าอนาคตของพวกเขาอาจไม่สงบสุข ถ้ามีเฉินซีอยู่ด้วย…

“อันดับสามสิบ…” ในขณะนี้ ไม่มีแรงกระเพื่อมใด ๆ ในใจของเฉินซี ชายหนุ่มมองไปที่ชื่อของตนในเทียบอันดับทองคำตราดาราม่วง ซึ่งอันที่จริงในการทดสอบอันดับเมื่อครู่ เขายั้งแรงเอาไว้หลายส่วน หากระเบิดพลังเต็มที่ บางทีอันดับอาจจะไม่หยุดแค่นี้

เมิ่งฉี… วันนั้นที่ภัตตาคารเซียนเสน่หา เจ้าเตือนข้าให้ระวังตัว และหลังจากที่ข้าเข้าสู่เขตฝ่ายใน นี่ถือเป็นการตอบกลับคำเตือนของเจ้า… เฉินซีหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะละสายตาจากแท่นศิลาจารึก

เมื่อจ้องมองไปที่เวที ก็สังเกตเห็นว่าสายตาของจี้เซวียนปิง จ้าวเมิ่งหลีและคนอื่น ๆ ที่มองมานั้นเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด สีหน้าตกใจของพวกเขาให้ความรู้สึกที่ซับซ้อนอย่างอธิบายไม่ได้

เฉินซียังคงเฉยเมยต่อสิ่งนี้ และเดินตรงไปหาฉือฉางเซิง ก่อนที่จะกล่าวอย่างใจเย็น “ผู้อาวุโส ข้าโชคดีพอที่จะทำตามคำสั่งของท่านได้สำเร็จ ดังนั้นข้า…จะปฏิเสธคำสั่งการวาดวงกลมของท่านได้หรือไม่”

“วาดวงกลม…”

เมื่อได้ยินคำกล่าวเหล่านี้ ร่างกายของจั่วชิวจวินก็สั่นสะท้านอย่างฉับพลัน และร้องโพล่งในใจ ‘ซวยแล้ว! ข้าจดจ่ออยู่กับไต่อันดับของไอ้สารเลวนี้ จนลืมวาดวงกลมไปเลย!’

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินซี ท่าทางของฉือฉางเซิงก็เปลี่ยนไป ก่อนที่จะแค่นเสียงอย่างเย็นชา จากนั้นหันหลังกลับและตะโกนไปทางจั่วชิวจวินที่กำลังหมอบอยู่บนพื้นและเริ่มวาดวงกลมอีกครั้ง “แค่วาดวงกลมเจ้ายังใจลอย! เจ้าต้องการจะบ่มเพาะด้วยนิสัยเช่นนี้หรือ?”

เสียงของเขาเหมือนเสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่วบริเวณโดยรอบ

จั่วชิวจวินหวาดกลัวจนร่างสั่นสะท้าน ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือด เขารู้สึกเสียใจและอับอายจนไม่ต้องการอะไรมากไปกว่าที่จะหายไปจากตรงนี้ “ข้าไม่แม้แต่จะวาดวงกลมให้เสร็จได้? หากข่าวนี้แพร่กระจายออกไป ในอนาคต ข้าจะยืนหยัดในภพเซียนได้อย่างไร? แล้วผู้คนในภพเซียนทั้งหมดจะคิดกับข้าอย่างไร…?”

คนอื่น ๆ ต่างพยายามกลั้นหัวเราะอย่างสุดความสามารถ

หลังจากที่ฉือฉางเซิงตะโกนเสร็จ ชายชราก็จ้องมองเฉินซี ก่อนที่จะกล่าวอย่างเศร้าโศกว่า “ดีมาก เจ้าทำได้ไม่เลวเลย เขตฝ่ายในของข้าต้องการศิษย์เช่นเจ้า ทว่าอย่าคิดว่าเจ้าจะนอนหลับได้อย่างสงบสุข หลังจากทำตามคำสั่งของข้าในวันนี้ได้สำเร็จ เพราะเส้นทางในอนาคตของเจ้า…ยังอีกยาวไกล”

เปลือกตาของเฉินซีกระตุกวูบ …ตาเฒ่าคนนี้หมายความว่าอย่างไร? หรือว่าเขาตั้งใจจะมอบ ‘บทเรียน’ แก่ข้าอีกหลายครั้ง?

“หยุดเสียเวลาได้แล้ว รีบส่งตราดาราม่วงมาให้ข้าซะ” ฉือฉางเซิงขมวดคิ้วและกล่าวอย่างหมดความอดทน

เฉินซีตกตะลึง แม้จะไม่รู้ว่าชายชราคนนี้ต้องการสิ่งใด แต่เขาก็ยังมอบตราดาราม่วงให้อย่างเชื่อฟัง

โอม~

ฉือฉางเซิงปัดตราดาราม่วง สร้างความผันผวนแปลก ๆ ที่ดูเหมือนระลอกคลื่นกระเพื่อมอยู่บนพื้นผิวของมัน แล้วจึงส่งคืนให้เฉินซี “เอาละ ตอนนี้เจ้าเป็นศิษย์สายในอย่างแท้จริงแล้ว จงมุ่งหน้าไปยังตำหนักปัญญาเต๋า ที่นั่นจะมีคนคอยจัดแจงสถานที่บ่มเพาะให้กับเจ้า ตอนนี้ไสหัวไปได้แล้ว!”