เซินเหลียงพูดจบ เพิ่งจะรู้สึกตัวว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
บนตัวเซินเหลียงก็ยังโกรธเล็กน้อย เวลาที่กูจื่อหยานโกรธเธอก็ไม่เคยทำอะไรเธอจริงๆ แต่ว่าโม่ถิงเซียวอาจจะไม่แน่
โม่ถิงเซียวไม่สามารถสงสารเธอ
เซินเหลียงกัดฟัน รู้สึกเสียใจภายหลังที่ปากพูดเร็วไป
เป็นไปอย่างที่คิด วินาทีต่อมา เธอก็ได้ยินเสียงที่มืดมนและน่ากลัวของโม่ถิงเซียวดังขึ้นมา“เธอพูดใหม่อีกครั้ง”
เซินเหลียงจะกล้าพูดอีกครั้งที่ไหนกันล่ะ
เธอกังวลว่าหลังจากที่ตัวเองพูดอีกครั้ง ก็ถูกโม่ถิงเซียวนำเธอโยนทิ้งออกไป
ตอนนี้ “ปัง”ประตูห้องทำงานของโม่ถิงเซียวถูกผลักมาจากด้านนอก
เซินเหลียงหันหน้ากลับไปมอง ก็พบกูจื่อหยานที่ศีรษะเต็มไปด้วยเหงื่อ
เขาเหมือนจะเร่งรีบเข้ามา ผมยุ่งเหยิง เหนื่อยจนแทบขาดใจ
ในเวลาที่มองเห็นเซินเหลียง เขาก้าวเท้ายาวๆเดินเข้ามา ดึงเซินเหลียงมาไว้ด้านหลังของตัวเองเพื่อปกปิด น้ำเสียงหนักแน่น“ถิงเซียว ฉันรู้ว่ามู่นวลนวลหายไปนายใจร้อน แต่นายจะถามอะไรกับเซินเหลียง？”
เขาเข้าใจนิสัยของโม่ถิงเซียวดี
มู่นวลนวลไปแล้ว ตอนนี้โม่ถิงเซียวอยู่ในสภาวะที่จะระเบิดมาได้ทุกเวลา ใครกวนโมโหเขา เขาไม่ยั้งมือแน่
เซินเหลียงกับมู่นวลนวลมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน เป็นธรรมชาติที่จะยืนอยู่ข้างมู่นวลนวลออกมาช่วยมู่นวลนวลพูด เธอเป็นคนพูดตรง แน่นอนว่ากวนโมโหโม่ถิงเซียว
หากไม่ใช่เขาได้ยินคนพูดว่าโม่ถิงเซียวเรียกเซินเหลียง ก็ไม่รู้ว่าวันนี้จะสามารถเกิดอะไรขึ้น
โม่ถิงเซียวมองไปที่กูจื่อหยานด้วยสีหน้าที่ยากจะเข้าใจ มองจนกูจื่อหยานหนังศีรษะชา เขาจึงถอนสายตากลับมา ปกปิดความรู้สึกที่อยู่ในสายตา พูดอย่างเย็นชา“เรียกเธอถามเรื่องมู่นวลนวล”
กูจื่อหยานเห็นท่าทางของโม่ถิงเซียวไม่เหมือนกับโมโห ก็มีเหตุผลเต็มที่ที่จะพูดได้เต็มปาก“นวลนวลคือภรรยาของนายไม่ใช่ภรรยาของเซินเหลียง เรื่องภรรยาของนาย นายยังต้องถามคนอื่นถึงจะรู้?”
กูจื่อหยานคำพูดนี้มีเหตุผล และไม่มีเหตุผล
แต่ทำให้หัวใจของโม่ถิงเซียวช็อก
ดูเหมือนว่าเขา…ไม่รู้เรื่องของมู่นวลนวลมากนัก
นอกจากข้อมูลของมู่นวลนวลที่เขาตรวจสอบในตอนแรก รู้สถานการณ์ครอบครัวของเธอ นอกเหนือจากรู้ว่าเธออยากเป็นนักเขียนบทละคร…เหมือนกับว่าก็ไม่รู้เรื่องอื่นอีก
ครู่ใหญ่ๆ โม่ถิงเซียวจึงพูดพลางก้มศีรษะลง“พวกเธอออกไป”
เสียงของเขาไม่ดัง เห็นได้ชัดว่าในน้ำเสียงก็ไม่มีอารมณ์ใดๆ แต่ทำให้คนไม่มีเหตุผลที่จะกล้าเห็นความแตกต่าง
กูจื่อหยานรีบดึงเซินเหลียงเดินออกไป
เซินเหลียงต่อสู้ดินรน กูจื่อหยานไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยเท่านั้น กลับดึงแน่นขึ้น
เขาเข้าไปพูดเสียงเบาข้างใบหูของเซินเหลียง“เธออยากถูกโม่ถิงเซียวโยนออกไป?”
เซินเหลียงถลึงตาใส่เขา ยกเท้าเตะน่องของเขารุนแรงและรวดเร็ว
กูจื่อหยานเจ็บจนต้องกัดริมฝีปาก ก็จนปัญญาที่จะห้ามเธอ
ออกมาจากห้องทำงาน ทั้งสองคนยืนพิงประตูและถอนหายใจอย่างโล่งอก
ครู่ใหญ่ๆ กูจื่อหยานเงยหน้าถามเธอ“เธอรู้ว่านวลนวลอยู่ที่ไหน?”
“ไม่รู้”เซินเหลียงพูดเสียงต่ำ“รู้ก็ไม่บอกคุณ พวกผู้ชายไม่มีอะไรดี”
เสียแรงที่เมื่อก่อนเธอยังรู้สึกว่าโม่ถิงเซียวดีมาก ผลลัพธ์คือคิดไม่ถึงว่าสุดท้ายจะกลายเป็นแบบนี้
มู่นวลนวลจะสามารถผลักเจ้าสัวโม่ได้ยังไง เธอไม่ใช่คนโง่
เซินเหลียงนำอารมณ์ความเคียดแค้นปล่อยลงบนตัวกูจื่อหยาน“ฉันพูดว่าพวกคุณผู้ชายทำไมเข้าใจว่าความคิดเห็นของตนถูกต้อง หากไม่ใช่บอสใหญ่นำมู่นวลนวลของพวกเราบังคับไปสู่จุดที่ไปข้างหน้าก็ไม่ได้ถอยหลังก็ไม่ได้ จนกระทั่งเธอต้องหนีไหม？
“อะไรคือเรียกว่าพวกเราผู้ชายเข้าใจว่าความคิดเห็นของตนถูกต้อง?”กูจื่อหยานหันหน้ากลับมามอง กอดอกมองเธอ“โม่ถิงเซียวบังคับมู่นวลนวลที่ไหน?เรื่องของตระกูลโม่ซับซ้อนมาก ไม่ใช่จะสามารถพูดชัดเจนได้ตอนนี้ ถึงแม้ว่าเธอไม่หนี โม่ถิงเซียวก็ไม่อาจจะทำให้เธอมีเรื่องร้าย”
เซินเหลียงตอบกลับด้วยการยิ้มเยาะ“เหอะ ดังนั้นมู่นวลนวลก็ไม่ควรจะเอาความหวังทั้งหมดไปฝากไว้กับโม่ถิงเซียว?เพราะว่าไม่อาจแน่ใจได้ว่า“จะทำให้มู่นวลนวลไม่มีเรื่องร้าย”
กูจื่อหยานไม่มีอะไรจะพูด
เซินเหลียงยิ้มเย็น หมุนตัวกลับออกไป
กูจื่อหยานยืนอยู่ที่เดิม ปัดเส้นผมของตัวเองด้วยความใจร้อนไม่เป็นสุข
ก่อนหน้าที่รู้ว่าโม่ถิงเซียวเรียกเซินเหลียงเข้ามา เขาก็ตึงเครียดจะตายแล้ว ก็กลัวว่าเซินเหลียงจะมีเรื่อง
ผลลัพธ์คือเซินเหลียงไม่มีเรื่องอะไร ตอนนี้เป็นเขาที่มีเรื่อง
ตอนนี้เขาต้องการจะพูดดีดีกับเซินเหลียงสองประโยค ก็กลายเป็นความหวังมากเกินไป
…
ในห้องผู้อำนวยการ
หลังจากที่กูจื่อหยานกับเซินเหลียงออกไป ภายในห้องก็เงียบลงโดยสิ้นเชิง
โม่ถิงเซียวเดินช้าๆมาถึงโซฟาและนั่งลงไป เงยหน้าเอนหลังอยู่บนโซฟา สายตาว่างเปล่า ทั่วทั้งตัวดูเหมือนเหนื่อยล้าผิดปกติ
มู่นวลนวลเป็นคนดื้อรั้นและมุ่งมั่น
เธออดทนกับคนตระกูลมู่มาหลายปี ยังสามารถใช้ความเพียรพยายามและความอดทนในการเล่นซ่อนหากับเขาอีกด้วย
ถ้าหากเขาหาตลอดเวลา เธอก็จะหลบซ่อนตลอดเวลา
ตอนนี้กลัวว่าเธออาจจะกำลังคิดเส้นทางในการหนีใหม่
คิดมาถึงตรงนี้ โม่ถิงเซียวอดไม่ได้ที่จะกัดริมฝีปากอย่างเยาะหยัน
ตอนนี้ เขากับมู่นวลนวลมีความเหมือนกัน
เป็นคนดื้อรั้นและหัวแข็งทั้งสองคน
ตั้งแต่ช่วงระยะเวลานี้ สภาวะของทั้งสองคนต่างฝ่ายต่างยืนกรานและไม่ยอมอ่อนข้อต่อกัน
เห็นมู่นวลนวลไม่มีความสุข ในใจของเขาก็ไม่สบายใจ
เพียงแต่ เจ้าสัวโม่เรื่องนี้พัวพันไปถึงคนอื่นมากเกินไป แม้แต่เขาก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม กลัวว่ามู่นวลนวลจะรู้เยอะ ก็จะกลายเป็นพบจุดจบเหมือนกับเจ้าสัวโม่
เมื่อคนมีความอ่อนแอ ก็เปลี่ยนเป็นกลัวทุกสิ่งทุกอย่างไปหมด
หลังจากที่เกิดเรื่องเจ้าสัวโม่ เขาก็กลายเป็นฝ่ายถูกกระทำ ไม่สามารถลงมือตรวจสอบเรื่องของแม่ได้ และก็ไม่สามารถยืนยันความบริสุทธิ์ให้กับมู่นวลนวลได้
บางที การจากไปของมู่นวลนวลครั้งนี้ก็เป็นเรื่องที่ดี
ทำให้เขาไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลัง สามารถไปทำเรื่องของตัวเอง
ก๊อกก๊อก
เสียงเคาะประตูดังขึ้นมา
โม่ถิงเซียวนั่งตัวตรง ความรู้สึกบนใบหน้ากลับสู่ความเย็นชาเหมือนเดิม“เข้ามา”
“คุณชาย”คนที่เข้ามาคือซือเย่
เขาเดินมาถึงตรงหน้าโม่ถิงเซียว พยักหน้าเล็กน้อย พูดอย่างเคารพนบนอม“หาคุณหญิงเจอแล้ว”
ซือเย่นึกว่า โม่ถิงเซียวได้ยินว่าพวกเขาหามู่นวลนวลเจอแล้ว ก็จะสั่งให้นำตัวมู่นวลนวลกลับมา
ผลลัพธ์คือ โม่ถิงเซียวนานมากก็ยังไม่มีท่าทีโต้ตอบ
เขาเอียงศีรษะ สังเกตท่าทีของโม่ถิงเซียวอย่างระมัดระวัง ก็พบว่าบนสีหน้าของโม่ถิงเซียวไม่ได้มีความรู้สึกอะไรเป็นพิเศษ คล้ายกับกำลังใจลอย
ครู่ใหญ่ๆ โม่ถิงเซียวจึงถามเสียงเบาๆ“อยู่ที่ไหน？”
“ซิดนีย์”ซือเย่พูดจบ ก็พูดเพิ่มเติม“แต่เธอน่าจะย้ายไปที่อื่นเร็วๆนี้ ถ้าหากตอนนี้พวกเราจัดเตรียมคนเข้าไป…”
คำพูดของเขายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกโม่ถิงเซียวทำให้หยุด“ไม่ต้องไปรบกวนเธอ”
“อะไร?”ซือเย่เดาว่าตัวเองฟังผิด
ตามที่เขาเข้าใจโม่ถิงเซียว โม่ถิงเซียวน่าจะโกรธแค้นจนต้องบินไปซิดนีย์นำมู่นวลนวลกลับมา
แต่ว่า เขาคาดไม่ถึงว่าจะได้ยินโม่ถิงเซียวพูด“ไม่ต้องรบกวนเธอ”
ซือเย่ถามยืนยันอีกครั้ง“คุณชายความหมายของคุณคือ ไม่จำเป็นต้องเตรียมคนไปนำคุณหญิงกลับมา? ”
โม่ถิงเซียวพูดอย่างเด็ดขาด“ไม่จำเป็น”
