เซี่ยงเส้าจุนมองไปที่เขาอย่างสั่นเทาพลางพูดอย่างกลัวๆ “เส้า……เส้าหลงนั่นนายจริงเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า “ผมเอง! พี่เส้าหลงกลับมาแล้ว!”
เซี่ยงเส้าจุนสั่นเทาและหันหลังจะเดิน “ไม่! นายจำผิดคนแล้ว ฉันไม่ใช่พี่ชายของนาย ไม่ใช่พี่ชายของนาย!”
จู่ๆ ร่างของอวิ๋นเสว่เหยนก็ปรากฏที่ด้านหลัง เธอไม่ชอบกลิ่นตัวเลอะเทอะของเซี่ยงเส้าจุนและถามด้วยความเป็นห่วง “พี่ใหญ่เป็นอะไรไป แม้แต่น้องชายแท้ๆ ของตัวเองจำไม่ได้แล้วเหรอ?”
มองดูสาวสวยตรงหน้าที่เรียกเขาว่าพี่ใหญ่ เขาตัวสั่นไปทั้งตัวและถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “เธอ……เธอคือ?”
อวิ๋นเสว่เหยนมองไปที่เซี่ยงเส้าหลงอย่างเขินอายพลางพูด “ฉันชื่ออวิ๋นเสว่เหยน เป็นคนรักของเซี่ยงเส้าหลง!”
“เยนเอ๋อ เรียกลุงเร็วเข้า!”
อวิ๋นเยนเอ๋อเดินมาอย่างเชื่อฟัง เงยหน้าและพูดด้วยน้ำเสียงหวาน “คุณลุง!”
เซี่ยงเส้าจุนเหมือนโดนฟ้าผ่า เขาไม่สามารถหยุดตัวสั่นได้เมื่อมองไปที่เด็กน่ารักอย่างอวิ๋นเยนเอ๋อ
“ลุง! อยากกอด!”
อวิ๋นเยนเอ๋อไม่มีท่าทีที่รังเกียจ เธอยื่นมือเล็กของเธอออกไปและหันหน้าเข้าหาเซี่ยงเส้าจุน ด้วยสายตาที่คาดหวังอย่างลึกซึ้ง
เซี่ยงเส้าจุนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือออกไปและกอดอวิ๋นเยนเอ๋อมองดูใบหน้าเล็กๆ ของเธอ ในที่สุดใบหน้าก็เผยรอยยิ้มออกมา “เหมือน! เหมือนมาก!”
” สวยเหมือนคุณย่าของเธอเลย!”
“พ่อ! แม่! พวกท่านเห็นหรือยัง? เส้าหลงมีภรรยาแล้ว ยังมีลูกอีก ตอนนี้พวกท่านเป็นปู่ย่าแล้วนะ!”
เมื่อเห็นน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาแดงก่ำ เซี่ยงเส้าหลงก็เดินมาพลางพูด “พี่ไปกับผมเถอะนะ!”
เซี่ยงเส้าจุนส่ายหน้าสลัว “เส้าหลงพี่ขอโทษนาย ขอโทษพ่อแม่ของเรา พี่ได้ทำบ้านของเราพังไปแล้ว!”
เซี่ยงเส้าจุนค่อยๆ เอ่ยปากพูดตระกูลเซี่ยงได้สืบทอดมาจนถึงปัจจุบัน ก็ประมาณเก้าสิบแปดรุ่นแล้ว เจ้าตระกูลคนปัจจุบันก็เป็นปู่ของเซี่ยงเส้าหลง!
คุณท่านเซี่ยงมีลูกชายสามคนและลูกสาวหนึ่งคน ลูกชายคนโตเกิดจากคู่ของเดิมของเขา ซึ่งก็เป็นแม่แท้ๆ ของพ่อของเซี่ยงเส้าหลง!
แต่ย่าของเซี่ยงเส้าหลงได้เสียชีวิตก่อนวัยอันควร คุณท่านเซี่ยงจึงแต่งงานใหม่อีกครั้งและให้กำเนิดลูกหลานอีกหลายคน เมื่อเซี่ยงเส้าหลงอายุได้สิบปี พ่อแม่ของเขาก็หายตัวไปอย่างกะทันหันแบบไม่มีข่าวคราว แต่ตระกูลเซี่ยงเข้มงวดเรื่องสถานะของตระกูลมาก ในฐานะที่เป็นหลานคนโตของลูกชายคนแรกและยังเป็นบุตรของภรรยาหลวง เซี่ยงเส้าหลงและเซี่ยงเส้าจุนเป็นผู้ที่มีสถานะสูงส่งที่สุด!
แต่เมื่อเซี่ยงเส้าหลงอายุได้สิบสองปีทุกอย่างกลับเปลี่ยนไป!
จู่ๆ คุณท่านเซี่ยงก็ประกาศว่าเขาป่วยและกำลังรักษาตัวอยู่ในที่ลับ ทุกสิ่งทุกอย่างของตระกูลเซี่ยงถูกมอบให้แก่เสิ่นเสว่เหลียนดูแล ซึ่งเป็นภรรยาคนปัจจุบันของเขา หลังจากนั้นเสิ่นเสว่เหลียนก็ได้กดขี่สองพี่น้องทุกแห่งหนทาง พวกเขาถูกรังแกทุกทางโดยเฉพาะจากอาและน้าเพราะปราศจากการปกป้องจากพ่อแม่ เซี่ยงเส้าหลงที่อายุยังน้อยไม่สามารถทนต่อการรังแกแบบนี้ได้ จึงออกจากตระกูลเซี่ยงและเข้าร่วมค่ายทหาร ในฐานะพี่ชายคนโตอย่างเซี่ยงเส้าจุนเลือกที่จะอยู่ตระกูลเซี่ยงต่อและอดทนกับการถูกรังแก เพื่อปกป้องธุรกิจของครอบครัวที่ควรจะเป็นของพวกเขา ทั้งในนามของพ่อแม่ที่หายไปและของน้องชาย!
แต่เมื่อไม่นานมานี้ เซี่ยงเส้าจุนถูกคนลอบทำร้าย และถูกเสิ่นเสว่เหลียนจับได้และถูกขับออกจากตระกูลเซี่ยง ปล่อยเขาไว้ที่ตลาดแรงงานที่ยากจนที่สุดในเมืองอ๋องเซี่ยง เสิ่นเสว่เหลียนยังส่งคนไปติดตามดูเขา ห้ามเซี่ยงเส้าจุนหารายได้ทั้งหมดยกเว้นจากการทำงาน คุณชายเซี่ยงแห่งตระกูลเซี่ยงที่สูงส่งกลายเป็นคนงานระดับต่ำชั่วพริบตา เขาใช้ชีวิตอย่างน่าสังเวชโดยไม่มีอาหารและเสื้อผ้า
ถูกต้อง นอกจากตัวตนนายพลน้อยแห่งชายแดนเหนือแล้ว เซี่ยงเส้าหลงยังเป็นทายาทบุตรภรรยาหลวงของตระกูลเซี่ยงที่ลึกลับและมีศักดิ์ มีฐานะอันทรงเกียรติ!
เมื่อพูดถึงตรงนี้ ดวงตาเซี่ยงเส้าจุนแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธ “ฉันเซี่ยงเส้าจุนแม้จะไม่เก่งกาจอะไร แต่ฉันจะไม่ทำสิ่งที่ขัดต่อบรรทัดฐานที่ด้อยค่ากับหมูกับหมา!”
” ทั้งหมดนี้เป็นเพราะเซี่ยงหยิ่งใส่ร้ายฉัน!”
เซี่ยงหยิ่งเป็นลูกสาวของเซี่ยงเวิ่นไห่อารองในนามของเซี่ยงเส้าจุน!
เมื่อพูดถึงสิ่งที่กระทบต่อใจ เขาก็จับมือทั้งสองข้างของเซี่ยงเส้าหลง “เส้าหลง! ฉันไม่ได้โลภในชื่อของคุณชายของตระกูลเซี่ยงเลย และไม่ได้หลงใหลความมั่งคั่งของตระกูลเซี่ยง เพียงแต่ว่าคุณปู่ไม่สนใจเรื่องของตระกูล พ่อแม่ไม่อยู่แล้วฉันในฐานะหลานของตระกูลเซี่ยงจะต้องปกป้องตระกูลเซี่ยงทั้งหมด!
“ถ้าเกิดถูกคนนอกเอาไป ฉันคงเป็นคนที่ผิดต่อตระกูลเซี่ยงตลอดไป!”
ใช่!
ตามคำตักเตือนของบรรพบุรุษตระกูลเซี่ยง ย่าแท้ๆ ของเซี่ยงเส้าหลงถือว่าเป็นคุณหญิงของตระกูลเซี่ยง แต่เสิ่นเสว่เหลียนเป็นแค่อนุภรรยา เซี่ยงเส้าจุนและเซี่ยงเส้าหลงถึงจะถือว่าเป็นทายาทบุตรภรรยาหลวงที่แท้จริง พวกป้าและอาแค่อาศัยผลพลอยของตระกูลเซี่ยงในการอยู่รอด!
ในวันนี้ ถือเป็นการเข้าครอบครองบ้านหรือที่ดินของผู้อื่นโดยพลการ สายหลักยึดอำนาจเพียงลำพังส่วนสายตรงถูกไล่ออกจากตระกูล ถ้าป่าวประกาศออกไป ชื่อเสียงของตระกูลเซี่ยงที่สะสมมานานนับพันปีจะพังทลาย!
สำหรับตระกูลลึกลับเหล่านี้ ความเกียรติศักดิ์ของตระกูลอยู่เหนือสิ่งอื่นใด แม้แต่ชีวิตของพวกเขาเอง!
นี่คือมรดกที่สลักอยู่ในกระดูก การสืบสารที่ไหลเวียนอยู่ในเลือด!
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า “พี่ใหญ่ พี่วางใจเถอะผมจะไม่ปล่อยให้ตกอยู่ในมือของพวกมันแน่นอน!”
“พี่ใหญ่ พี่ไปกับผมก่อนนะ!”
ในเวลานี้จู่ๆ ก็มีรถBMWพุ่งเข้ามาโดยไม่สนใจฝูงชน และเบรกอย่างกะทันหันซึ่งทำให้คนรอบข้างตกใจ!
หลังจากนั้น ผู้หญิงที่ประดับด้วยเพชรพลอยลงมาจากรถด้วยใบหน้าที่เย่อหยิ่ง เหลือบมองผู้เห็นเหตุการณ์ด้วยความรังเกียจ และร้องว่า “โอ้ ! นี่มันกลิ่นอะไร! เหมือนกับเล้าหมูเลย!”
“ไปให้พ้น! ก็ไม่มองเลยว่านี่คือรถอะไร ถ้าแตะโดนสีรถนิดหน่อย เกรงว่าขายพวกแกไปก็คืนให้ไม่ได้!”
เมื่อได้ยินคำพูดที่น่าเกลียดของเธอ ทุกคนก็จ้องตากันแต่ไม่กล้าพูด!
ไม่ว่าจะเป็นเครื่องประดับในร่างกายหรือรถ BMW ต่างก็บอกกับผู้หญิงคนนี้ว่าไม่ใช่ว่าแรงงานต่างด้าวอย่างพวกเขาที่ดิ้นรนจนสุดทางจะขุ่นเคืองได้!
ผู้หญิงคนนั้นหยิ่งผยองด้วยใบหน้าที่จู้จี้จุกจิก “นี่ๆ ! ใส่ชุดอะไรอ่ะ! เก็บมาจากถังขยะเหรอ?”
“โอ้ย หน้าตาทุเรศขนาดนี้ ทำไมถึงทีหน้าออกมาเจอผู้คนได้!”
คำพูดของเธอช่างใจร้าย และเธอไม่สนใจความรู้สึกของคนอื่น!
ทันใดนั้นเธอก็เห็นเซี่ยงเส้าหลง เธอหยุดมองสักพักจากนั้นก็พยักหน้า “ในที่สุดก็หาคนที่เป็นผู้เป็นคนเจอสักที!”
“นาย! ใช่ๆๆ ๆ ! นายนั่นแหละ! ส้วมบ้านฉันตันอ่ะให้นายห้าร้อยหยวน นายไปซ่อมให้หน่อยไป!”
คำสั่งที่เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง!
“คุณหมายถึงผมเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงชี้ไปที่ตัวเองและพูด
“ไร้สาระ! ไม่ใช่นายแล้วจะเป็นใครไปได้? รีบตามฉันมา เดี๋ยวถอดเสื้อของนายไว้มาเป็นที่รองก้นด้วยนะ ไม่งั้นเดี๋ยวรถBMWของฉันจะสกปรก!”
เซี่ยงเส้าหลงกล่าว “ในเมื่อรถBMWของคุณมีราคาขนาดนั้น งั้นคุณไปหาคนอื่นเถอะ!”
“อะไรนะ!”
ทันใดนั้นผู้หญิงคนนั้นก็กรีดร้อง “เจ๊ใช้แกเพราะด้อยค่าแกจ้า! แค่คนงานกระจอกๆ วางท่าอะไรเยอะแยะ! รู้ไหมว่านี่รถอะไร? BMWนะจ้า! เป็นเกียรติของแกอย่างมากนะที่ได้นั่งสักครั้งอ่ะ!”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเห็นแกเหมือนคนแต่นิสัยเป็นหมา ถือว่าดูสะอาดแกคิดว่าตัวเองจะสามารถนั่งรถดีขนาดนี้ได้เหรอ?”
น้ำเสียงวางตัวเต็มไปด้วยความเหนือกว่าไม่รู้จบ!
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มทันทีพลางพูดเบาๆ ” ในเมื่อมันมีราคาแพงขนาดนั้นงั้นผมขอไม่นั่งรถของคุณแล้วกันเพราะผมก็มีรถ!”
“อะไรนะ! แค่คนงานกระจอกๆ มีปัญญาซื้อรถด้วยเหรอ?”
น้ำเสียงของผู้หญิงคนนั้นเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เธอมองเขาขึ้นๆ ลงๆ “แค่คนจนเหม็นเปรี้ยวอย่างแกเนี่ยนะมีรถ? สงสัยไปขโมยมามั้ง?”
ในเวลานี้ฝูงชนก็แยกย้ายกันไป มีโรลส์รอยซ์คันหนึ่งขับมาอย่างช้าๆ และหยุดอยู่ข้างๆ เซี่ยงเส้าหลง เลี่ยหลงเปิดประตูรถออก และทำท่าทางพายมือเชิญ
เซี่ยงเส้าหลงที่นั่งอยู่ในรถพูดกับหญิงสาวที่กำลังตกตะลึง “รถของฉันมาแล้ว เธอนำทางไปสิ!”
