ภินท์ฟ้าฆาตปฐพี – บทที่ 132 ตระกูลฮั่วเล่นงาน!

สิ้นเสียง ลำคอของฮั่วปินก็ระเบิดออกทันที จากนั้นร่างของเขาก็ล้มลงกับพื้นอย่างแรง สิ้นชีวิตทันที!

ในชั่วพริบตาคุณชายรองตระกูลฮั่วก็ตายอย่างอนาถ!

“แก…แกฆ่าเสี่ยวปิน?”

ฮั่วจ้านชี้ไปที่เซี่ยงเส้าหลงด้วยนิ้วอันสั่นเทา ราวกับว่าไม่อยากจะเชื่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าเขา

แววตาของเซี่ยงเส้าหลงไร้ความรู้สึก ราวกับว่าการเคลื่อนไหวเมื่อครู่เหมือนโยนของเล่นธรรมดาทิ้งไป ไม่มีลูกคลื่นเลยแม้แต่น้อย

“นี่เป็นโอกาสเดียวที่ฉันให้ตระกูลฮั่วของพวกแก แค่ครั้งนี้เท่านั้น!”

“ฮ่าฮ่า…”

ฮั่วจ้านสีหน้าดุร้าย “ฉันจะทำให้ชีวิตของแกเหมือนตายทั้งเป็น!”

พูดจบ กลุ่มชายฉกรรจ์ที่เขาพามาก็โห่ร้องแล้วรีบพุ่งเข้าไปหาเซี่ยงเส้าหลง แววความรังเกียจฉายผ่านดวงตาของเซี่ยงเส้าหลง อาศัยพวกขี้เมาหยำเปพวกนี้น่ะหรือ?

ไม่ถึงครึ่งนาที ภาพที่คุ้นเคยก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ทุกคนล้มระเนระนาดลงกับพื้น ฮั่วจ้านสั่นสะท้านไปทั้งตัว นอกจากความตกใจ สายตาที่มองเซี่ยงเส้าหลงก็มีความหวาดกลัวอย่างสุดซึ้ง

“แก…แกอย่าเข้ามา!”

“ตระกูลฮั่ว! ตระกูลฮั่วจะไม่มีทางปล่อยแกไป!”

เซี่ยงเส้าหลงส่ายหน้าอย่างเหนื่อยหน่ายพลางพูดว่า “พูดไปพูดมาก็แค่ไม่กี่ประโยคนี้เองเหรอ?”

“ตระกูลฮั่ว ยิ่งใหญ่มากหรือ?”

ฮั่วจ้านตระหนักได้ทันทีว่าชายที่อยู่ตรงหน้า ไม่กลัวตระกูลฮั่วของพวกเขาเลย!

ฮั่วปินที่นอนอยู่บนพื้น ก็ไม่ใช่ตัวอย่างที่มีชีวิตหรอกหรือ?

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของเขาก็ซีดทันที สายตาที่มองไปยังเซี่ยงเส้าหลงกลายเป็นความหวาดกลัวอย่างที่สุด ร่างของเขาถอยหลังออกไปจนกระทั่งถึงกำแพง ร่างกายสั่นสะท้าน “แก…แกฆ่าฉันไม่ได้หรอก…”

“ตระกูลฮั่วมีอิทธิพลมากในเขตตะวันออกเฉียงเหนือ ยิ่งใหญ่มหาศาล ไม่ได้ด้อยไปกว่าตระกูลเซี่ยงเลย ถ้าแกฆ่าฉัน ตระกูลฮั่วจะทำให้แกอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น!”

เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเยาะพลางยักไหล่อย่างเกียจคร้าน “ฉันไม่สนใจลงไม้ลงมือกับเศษสวะ”

“กลับไปบอกฮั่วสง เรื่องนี้ เขาต้องให้คำตอบที่น่าพอใจแก่ฉัน!”

พูดจบก็เหลือบมองเขาอย่างเย็นชาพลางพูดว่า “ไสหัวไป!”

ฮั่วจ้านจากไปอย่างหงอยเหงาเศร้าซึม เซี่ยงเส้าหลงกอดอวิ๋นเสว่เหยนที่ยังสั่นเทาเอาไว้แน่น แล้วเอ่ยเบาๆ ว่า “เหยนเหยน ไม่ต้องกลัว ผมอยู่นี่แล้ว”

“ตราบใดที่ผมอยู่ที่นี่ จะไม่มีใครทำร้ายคุณได้!”

ราวกับว่าอัดอั้นตันใจอยู่เป็นเวลานาน อวิ๋นเสว่เหยนโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมกอดของเซี่ยงเส้าหลง แล้วร้องไห้เสียยกใหญ่ เมื่อเห็นเธอเศร้าและหวาดกลัวเช่นนี้ เซี่ยงเส้าหลงก็ตบหลังเธอเบาๆ บนใบหน้าเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่ปิดไม่อยู่!

หลังจากร้องไห้อยู่นาน เสียงของอวิ๋นเสว่เหยนก็เบาลงเรื่อยๆ เธอซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนของเซี่ยงเส้าหลง พลางกระซิบว่า “ขอ…ขอโทษ”

เซี่ยงเส้าหลงพูดปลอบประโลมว่า “เกิดอะไรขึ้น บอกผมทีได้ไหม?”

อวิ๋นเสว่เหยนพยักหน้า แล้วเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นโดยละเอียด

หลังจากเล่าจบ ความเย็นเยียบก็ฉายผ่านดวงตาของเซี่ยงเส้าหลง คนที่ทำเรื่องแบบนี้ได้ ไม่มีใครอื่นนอกจากตระกูลเซี่ยง!

มังกรมีเกล็ด แตะต้องจะบาดเจ็บ หมาป่าซ่อนหนาม สัมผัสจะต้องตาย!

ตระกูลเซี่ยง ล้ำเส้นขีดจำกัดของเซี่ยงเส้าหลงแล้ว อย่าโทษว่าฉันโหดเหี้ยมไร้ความปรานี!

ขณะนี้เวลาใกล้เข้าสู่ย่ำรุ่ง ห้องโถงของตระกูลเซี่ยงสว่างไสว เซี่ยงเวิ่นเหอวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว สีหน้ามีความตื่นเต้นดีใจที่กลั้นไว้ไม่อยู่ “แม่ครับ! ได้ข่าวมาแล้ว!”

“เซี่ยงเส้าหลงฆ่าฮั่วปินตายแล้ว!”

เสิ่นเสว่เหลียนแววตาตกใจ “จริงเหรอ?”

“จริงแท้แน่นอน!”

“ฮั่วสงรู้ข่าวหรือยัง?”

“ฮ่าฮ่า…คุณชายใหญ่ตระกูลฮั่วหนีกลับไปอย่างเศร้าซึม ตอนนี้น่าจะถึงตระกูลฮั่วแล้ว บางทีตอนนี้ตระกูลฮั่วอาจจะส่งคนไปเตรียมแก้แค้นแล้วก็ได้!”

“ตกลง!”

เสิ่นเสว่เหลียนเผยรอยยิ้มออกมาบนใบหน้า “ฉันคิดว่าเซี่ยงเส้าหลงมีความขัดแย้งกับตระกูลฮั่ว พวกเราควรแอบราดน้ำมันลงในกองไฟ คิดไม่ถึงว่าเซี่ยงเส้าหลงจะไม่มีสมองเช่นนี้ สังหารคุณชายรองแห่งตระกูลฮั่ว เช่นนี้ เขาจะต้องเผชิญกับความโกรธแค้นถึงขีดสุดของตระกูลฮั่ว ส่วนพวกเราก็ยืนดูอยู่เฉยๆ!”

เซี่ยงเวิ่นเหอหัวเราะอย่างคลุมเครือ “ฮ่าฮ่า…เจ้าหนุ่มนี่ มีความสามารถไม่เท่าไหร่ แต่อารมณ์ฉุนเฉียวนัก ครั้งนี้ ผมจะรอดูว่าเขาจะมีจุดจบอย่างไร!”

“ก่อนจะกังวลว่าฉันจะมีจุดจบอย่างไร นายน่าจะใคร่ครวญหาคำอธิบายที่น่าพอใจให้กับฉันก่อนนะ!”

เสียงที่มีอำนาจครอบงำดังขึ้น เซี่ยงเส้าหลงสีหน้าหม่นหมอง ก้าวเข้ามาในตระกูลเซี่ยง!

“เซี่ยงเส้าหลง?”

เซี่ยงเวิ่นเหอคิ้วขมวด “ใครบอกให้นายมาที่นี่? ไสหัวออกไปเดี๋ยวนี้!”

เสิ่นเสว่เหลียนมองมาที่เขา แล้วพูดอย่างเฉยเมยว่า “เซี่ยงเส้าหลง ตระกูลฮั่วมีศักยภาพเหนือใคร แกได้ก่อภัยพิบัติครั้งใหญ่เช่นนี้ ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับตระกูลเซี่ยงเลย อย่าได้คิดหวังว่าตระกูลเซี่ยงของพวกเราจะช่วยอะไรแกแม้แต่นิดเดียว!”

“ก็ใช่น่ะสิ!”

เซี่ยงปิงพูดอย่างลำพองตน “เวลาเดือดร้อนเลยนึกถึงตระกูลเซี่ยงของพวกเราแล้วหรือ? ไปอยู่ที่ไหนมาล่ะ!”

“ออกไปๆ! อย่ารอจนตระกูลฮั่วมาหาถึงบ้าน แล้วโยนความผิดมาที่พวกเรา!”

ทุกคนพากันหัวเราะ สายตาที่มองเซี่ยงเส้าหลงเต็มไปด้วยความยินดีในโชคร้ายของผู้อื่น!

เซี่ยงเส้าหลงยิ้มแห้งๆ ที่มุมปาก มองเสิ่นเสว่เหลียนอย่างจืดจาง แล้วเอ่ยว่า “ใครเป็นคนส่งกระดาษข้อความให้คุณ?”

ความตื่นตระหนกที่ยากจะสังเกตเห็นฉายผ่านดวงตาของเสิ่นเสว่เหลียน ก่อนจะหายไปเพียงชั่วพริบตา แล้วพูดอย่างใจเย็น “กระดาษข้อความอะไร?”

“ฉันไม่เข้าใจว่าแกกำลังพูดถึงอะไร”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณก็เข้าใจเอง!”

เขาพูดพลางยืนนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไรอีก

เซี่ยงเวิ่นเหอแผดเสียงใส่ “เซี่ยงเส้าหลง แกล่วงเกินตระกูลฮั่ว ยังคิดจะสาดโคลนใส่พวกเราอีกเหรอ?”

“ฉันจะบอกแกให้ แกเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด อย่าคิดจะทำให้ตระกูลเซี่ยงต้องมารับบาปแทน!”

คนอื่นๆ ต่างพากันบอกให้เซี่ยงเส้าหลงออกจากตระกูลเซี่ยงไป ไม่ให้เข้ามาเกี่ยวข้องกับพวกเขาอีก เมื่อมองไปที่สีหน้าโหดร้ายของคนในตระกูลเซี่ยงแต่ละคน ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงก็ฉายแววเศร้าหมอง

ครั้งหนึ่ง ตระกูลเซี่ยงเคยเป็นตัวแทนของอำนาจสูงสุดในบรรดาสิบสองตระกูลลึกลับ พวกเขาเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันและแข็งแกร่ง สมาชิกทุกคนของตระกูลสามารถยืนหยัดได้ทั่วทุกสารทิศภายใต้การคุ้มครองของตระกูลเซี่ยง!

แต่เนื่องจากเสิ่นเสว่เหลียนเข้ากุมอำนาจ ตระกูลเซี่ยงก็เสื่อมถอยลงไปเรื่อยๆ ตระกูลเก่าที่เคยมีคนนับไม่ถ้วนอิจฉา กลายเป็นคนปากหวานก้นเปรี้ยวและเห็นแก่ตัว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป ความเสื่อมโทรมของตระกูลเซี่ยงจะกลายเป็นความจริงที่ลิขิตไว้

ในขณะนั้นเอง ทางด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นอย่างกะทันหัน คนรับใช้รีบวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามา แล้วพูดอย่างรีบร้อน “คุณหญิงท่าน ไม่…ไม่ได้การแล้ว!”

“คนของตระกูลฮั่วพาคนบุกเข้ามานับไม่ถ้วน ผม…ผมขวางพวกเขาไว้ไม่ได้!”

เสิ่นเสว่เหลียนตื่นตัวขึ้นมา ยิ้มเยาะที่มุมปาก “ไม่ต้องขวาง ปล่อยให้พวกเขาเข้ามา!”

“ไม่…จะให้พวกเขาเข้ามาไม่ได้เด็ดขาด!”

ในเวลานี้ เซี่ยงเส้าจุนได้มาถึงอย่างรีบร้อน เขาไม่มีเวลาแม้แต่จะหายใจ พลางพูดอย่างเร่งรีบ “ถึงอย่างไรเส้าหลงก็เป็นทายาทของตระกูลเซี่ยง เขามีสายเลือดของตระกูลเซี่ยง อย่าบอกนะว่า พวกแกจะมองดูเขาถูกฆ่าได้อย่างหน้าตาเฉย?”

“มันเป็นความผิดของเขาเอง ไม่ใช่เรื่องของพวกเราตระกูลเซี่ยง!”

เซี่ยงเวิ่นเหอมองเขาอย่างเย็นชา “ฆ่าคนตามใจชอบ พวกเราตระกูลเซี่ยงไม่พาเขาไปขอขมาตระกูลฮั่วด้วยตัวเอง ก็นับว่าใจดีมากแล้ว ยังคิดจะให้พวกเราปกป้องเขาอีกเหรอ? ฮึ ไม่ดูเลยว่าเขาเป็นคนอย่างไร!”

“แก!…”

เซี่ยงเส้าจุนโกรธจัด จากนั้นก็มองไปที่เซี่ยงเส้าหลงแล้วรีบพูดว่า “เส้าหลง รีบไป! ฉันจะช่วยขวางพวกเขาไว้ได้สักพัก ออกไปจากเมืองอ๋องเซี่ยงซะ ยิ่งไกลยิ่งดี!”

“คิดจะหนีเหรอ? ไม่ทันแล้ว!”

สุ้มเสียงอันโอหังดังเข้ามา จากนั้นคนกลุ่มหนึ่งก็กรูกันเข้ามา ฮั่วจ้านมองเซี่ยงเส้าหลงด้วยสีหน้าหยิ่งผยองและดุร้าย “น้องชาย คิดไม่ถึงสินะ ว่าฉันจะกลับมาเร็วขนาดนี้!”

“ครั้งนี้ ฉันจะให้แกตายโดยไม่มีที่ฝังศพ!”

เซี่ยงเส้าจุนมีสีหน้าตื่นตระหนก มองไปที่ชายวัยกลางคนที่วางอำนาจห้าวหาญอยู่ข้างหลังฮั่วจ้าน ก่อนจะรีบพูดว่า “เจ้าตระกูลฮั่ว มันต้องมีความเข้าใจผิดบางอย่าง ท่าน…ท่านให้โอกาสพวกเราอธิบายก่อน!”

“เข้าใจผิดอะไร!”

เซี่ยงเวิ่นเหอยิ้มเยาะ “ฆ่าคนต้องชดใช้ด้วยชีวิต มันคือกฎของสวรรค์!”

“เจ้าตระกูลฮั่ว คนผู้นี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเราตระกูลเซี่ยง จะฆ่าจะแกงก็แล้วแต่ท่านเถอะ พวกเราตระกูลเซี่ยงจะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งเด็ดขาด!”

ฮั่วสงผู้ทรงอำนาจค่อยๆ เดินเข้ามา เขาอยู่ห่างจากเซี่ยงเส้าหลงไม่ถึงสองก้าว เมื่อหยุดยืน รังสีอันยิ่งใหญ่ก็แผ่ไปทั่วสถานที่ ผู้คนในตระกูลเซี่ยงมีสีหน้ายินดีในความโชคร้ายของผู้อื่น บางคนถึงกับจินตนาการไปถึงจุดจบอันน่าสังเวชของเซี่ยงเส้าหลงต่อจากนี้ เซี่ยงปิงอ้าปากกำลังจะเหน็บแนม แต่เขายังไม่ทันได้พูดอะไร ทันใดนั้นฮั่วสงก็คุกเข่าลงตรงหน้าเซี่ยงเส้าหลง ก้มศีรษะคำนับ แล้วเอ่ยขึ้นด้วยความเคารพ “ฮั่วสงแห่งตระกูลฮั่ว ขอคารวะนายพลน้อย!”