ซี่…
เมื่อเลือดสดไหลออกมาจากลำคอ ชายหน้าบากก็กุมลำคอไปตามสัญชาตญาณแล้วคิดจะจุดระเบิด ทว่าร่างกายกลับไร้เรี่ยวแรง โครม! เมื่อนั้นเขาก็ล้มลงพื้นตายสนิท
ไม่นาน โจรโหดเหี้ยมอำมหิตสี่คนก็ได้รับบทลงโทษที่พวกเขาสมควรได้รับ
จากนั้นเซี่ยงเส้าหลงก็เดินไปหาสวีซินหยาว แกะเชือกให้เธอ
“ขอบคุณนะ”
นัยน์ตาเธอซับซ้อน พูดด้วยความตื้นตัน
สิบนาทีก่อนหน้านี้ เธอยังเกลียดผู้ชายคนนี้เข้าไส้ คิดว่าเขาเป็นพวกหัวงู หน้าไม่อาย สารเลว แต่ตอนนี้…เธอกลับรู้สึกโชคดีเป็นที่สุดที่ได้พบกับเขา
สวีซินหยาวรู้ว่าหากวันนี้เขาไม่ปรากฏตัว จุดจบของเธอจะน่าอนาถอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
ชายคนนี้ไม่เพียงแต่ช่วยชีวิตเธอ ทั้งยังปกป้องความบริสุทธิ์และศักดิ์ศรีของเธอด้วย ดังนั้นเธอจึงกล่าวขอบคุณเขา
“อ๋อ? ตอนนี้ไม่อยากให้ผมสิ้นลูกสิ้นหลานแล้วเหรอครับ?”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะคิกๆ พูดหยอก
สวีซินหยาวหน้าแดง ถลึงตาใส่เขาทันที จะพูดเรื่องไหนก็ไม่พูด ดันมาพูดเรื่องนี้! เฮอะ! ถึงเขาจะฝีมือดี แถมยังรักความยุติธรรม หน้าตาก็ถือว่าใช้ได้ แต่ปากยั่วน้ำโหคนนี่ช่างน่าชิงชังเสียจริง!
สวีซินหยาวเฮอะเบาไปเสียงหนึ่ง โยนเชือกบนตัวทิ้ง แต่ขณะที่กำลังจะลุกขึ้น ร่างกายก็เซล้มลงกับพื้นอีก
“โอ๊ยเจ็บ!”
เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย บนใบหน้าพริ้มเพราซีดเผือด กุมเท้าของตัวเอง เจ็บสุดใจ
ร่างกายถูกมัดเป็นเวลานาน เลือดคั่งจนติดขัด เมื่อครู่ลุกขึ้นเร็วเกินไปจึงทำให้ข้อเท้าบาดเจ็บ
“เป็นไรไปครับ? ให้ผมดูหน่อย”
เมื่อครู่เขาเห็นสวีซินหยาวลุกขึ้นพรวดจึงทำให้ข้อเท้าเคล็ด สภาพแบบนี้จะว่าหนักก็ไม่ใช่ เบาก็ไม่เชิง แต่หากไม่รีบทำให้เลือดไหลเวียนก็อาจกดถูกเส้นประสาท ถ้ารุนแรงอาจถึงขั้นเสียขา!
เมื่อตรวจดูอย่างละเอียดแล้ว เซี่ยงเส้าหลงก็เปิดปากพูด “ผมจะนวดให้เลือดไหลเวียนหน่อยแล้วกัน!”
ว่าแล้วก็ยื่นมือไปจับที่ข้อเท้าของสวีซินหยาว
“ไม่ต้อง! ฉันทำเองได้!”
สวีซินหยาวส่ายหน้า รีบปฏิเสธเขา
การที่เซี่ยงเส้าหลงจะช่วยนวดเท้าให้นั้น ไม่ว่าเขาจะมีจุดประสงค์อย่างไร แต่ตนเป็นสาวรุ่นที่ยังไม่ได้ออกเรือน จุดร่มผ้าอย่างเท้าจะให้ชายแปลกหน้าแตะต้องได้อย่างไร!
เมื่อปฏิเสธเซี่ยงเส้าหลงแล้ว สวีซินหยาวก็ยื่นมือเริ่มบีบนวดเท้าน่ารักของตัวเอง เท้าของเธองามมาก เนียนใสดั่งหยก นุ่มละมุน เป็นดอกบัวทองคำสามนิ้ว ทุกกระเบียดนิ้วเต็มไปด้วยความสวยงามที่ไม่เหมือนใคร
แต่เวลานี้เท้านุ่มละมุนกลับฟกช้ำเล็กน้อย
“ทำไมยิ่งนวดก็ยิ่งเจ็บล่ะ…”
สวีซินหยาวขมวดคิ้วแน่น ความเจ็บปวดทำให้เธออดร้องโอยเป็นไม่ได้ เธอนวดไปสองสามที ยิ่งนวดก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ เธอไม่รู้เรื่องการแพทย์ ดังนั้นเธอจึงไม่รู้ว่าการทำให้เลือดหมุนเวียนก็มีหลักเหมือนกัน
“แบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าไม่นวดไปตามเส้นทางการไหลเวียนเลือดก็มีแต่จะหนักกว่าเดิม ให้ผมทำเถอะ!”
เซี่ยงเส้าหลงมองเธอแล้วพูดอีกครั้ง
“ฉันทำไม่ได้ นายทำได้งั้นสิ?”
“แน่ล่ะครับ ก็ผมเป็นหมอเทวดานี่!”
“ขี้โม้! หมอเทวดามีแต่ลุงแก่ๆ อายุห้าหกสิบทั้งนั้น นายยังหนุ่มแบบนี้จะเป็นหมอเทวดาได้ยังไง?”
สวีซินหยาวส่ายหน้างามของเธอ ดวงตาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ
ในความคิดของเธอ หมอเทวดาล้วนแต่เป็นคนที่มีอายุห้าหกสิบทั้งนั้น อายุยิ่งมากก็ยิ่งเห็นโรคมามาก ยิ่งสั่งสมโรคเยอะ ยิ่งอุดมไปด้วยประสบการณ์
แต่เมื่อดูจากภายนอกของเซี่ยงเส้าหลงแล้ว อย่างมากอายุก็แค่ยี่สิบห้า มีแต่ผีเท่านั้นแหละที่จะเชื่อว่าคนแบบนี้เป็นหมอเทวดา ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อครู่เขาช่วยตนไว้ สวีซินหยาวก็จะจัดให้เขาอยู่ในข่ายพวกหัวงูทันที!
“แบบนี้แล้วกัน ผมจะนวดให้คุณแค่สองนาที ถ้าไม่ดีขึ้น ผมจะหยุด”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะเรียบ พูดด้วยสีหน้ามั่นใจ
ไม่อยากจะบอก วิชาการแพทย์ของเขาแม้แต่นายแพทย์เถาผู้ยิ่งใหญ่ยังยอมรับเลย ถึงโรคร้ายแรงจะรักษาไม่ได้ แต่โรคเล็กน้อยก็จิ๊บๆ เท่านั้น
“ก็ได้ ฉันจะเชื่อนายสักครั้ง”
เมื่อเห็นท่าทางเซี่ยงเส้าหลงมั่นใจเต็มประดา สวีซินหยาวจึงกัดฟันตัดสินใจเชื่อเขาสักครั้ง
เพราะเธอนวดข้อเท้าเอง ยิ่งนวดก็ยิ่งเจ็บ และตรงนี้ก็มีกันอยู่แค่สองคน เธอจึงได้แต่เลือกเชื่ออีกฝ่าย
“วางใจเถอะครับ สองนาทีก็พอ”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเล็กน้อย ดึงเท้าเธอเข้ามาวางอยู่บนตักตัวเอง การกระทำนี้ทำให้สวีซินหยาวเขินจนหน้าแดง หัวใจเต้นตุบตับ
ไอ้คนน่ารังเกียจนี่! ทางที่ดีรักษาฉันให้หายนะ ถ้าเห็นว่านายฉวยโอกาสแต๊ะอั๋งฉันล่ะก็ ฉันจะไม่ไว้แน่!
เธอกัดฟันแน่น แอบคิดอยู่ในใจ
และในเวลาเดียวกัน เซี่ยงเส้าหลงก็แอบถอดถอนใจด้วย สวีซินหยาวสวยมาก รูปร่างก็ดี แถมยังรักความยุติธรรมบวกเซ่อเล็กน้อย ข้อเสียอย่างเดียวก็คืออารมณ์ฉุนเฉียว จุดนี้สู้ภรรยาตนไม่ได้เลย
เมื่อคิดว่าภรรยาตัวเองอ่อนโยน รู้ความแค่ไหน แถมยังมีลูกสาวสวยขนาดนี้ให้ตนแล้วก็อิ่มเอมใจนัก
“สารเลว! มองอะไรน่ะ ยังไม่รีบนวดให้ฉันอีก?!”
เมื่อเห็นเซี่ยงเส้าหลงเอาแต่จ้องเท้าของตัวเองไม่ขยับ สวีซินหยาวก็หน้าแดงว่าไปแบบไม่พอใจ
ไอ้คนน่ารังเกียจ! เดิมทีคนเขาอุตส่าห์ซาบซึ้งใจ จะเก็บท่าทางหัวงูตัวเองหน่อยไม่ได้หรือไง?
“หา? โทษทีครับๆ ผมเหม่อไปหน่อย จะเริ่มเดี๋ยวนี้แหละ”
เซี่ยงเส้าหลงจับเท้านั้นแล้วเริ่มบีบนวด
ที่เขาบีบนวดล้วนเป็นจุดฝังเข็มบนเท้า เริ่มจากสลายเลือดที่อุดตัน ทำให้เลือดหมุนเวียน จากนั้นก็ออกแรงบิดเล็กน้อยให้กระดูกที่เคลื่อนกลับสู่ตำแหน่งเดิม
สวีซินหยาวรู้สึกสบายข้อเท้ามาก ราวกับมีความร้อนขับเคลื่อน ที่ฟกช้ำก็หายไป ไม่เจ็บข้อเท้าอีก
“เรียบร้อย คุณลองลุกขึ้นยืนสิครับ”
เซี่ยงเส้าหลงปล่อยมือออก แต่ทันใดนั้นสวีซินหยาวกลับแวบความรู้สึกหดหู่ เพราะตอนที่อีกฝ่ายนวดให้ เธอไม่แค่รู้สึกผ่อนคลาย แต่ในใจยังมีความรู้สึกแปลกเกิดขึ้นอีก ความรู้สึกนี้เธอไม่เคยมีมาก่อน ไม่เพียงไม่เกลียด หนำซ้ำยังชอบอยู่หน่อยๆ
“เกิดอะไรขึ้น? ทำไมถึงได้มีความคิดแบบนี้ได้? ฉันคงไม่ได้มีใจให้ตาหัวงูนี่หรอกนะ?!”
เมื่อความคิดนี้แวบเข้ามาในหัวสมอง สวีซินหยาวก็สะบัดหน้าทันที ลบล้างความคิดเหลวไหลนี้ไป แต่ไม่ว่าเธอจะสะบัดหน้าอย่างไร ความคิดนี้ก็ยังฝังลึกอยู่ในหัว สลัดไม่ออก
“หือ? เป็นอะไรไปครับ? หรือว่าคอก็เคล็ดด้วย?”
เมื่อเห็นอีกฝ่ายจู่ๆ ก็สะบัดหน้า เซี่ยงเส้าหลงจึงฉงนใจถาม
ทันใดนั้นสวีซินหยาวก็ถลึงตาใส่เขา ไอ้คนไม่เข้าใจจิตใจของหญิงสาวนี่ เกลียดที่สุดเลย!
เธอโมโหเชอะทีหนึ่ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนขยับร่างกาย เมื่อพบว่าไม่เจ็บข้อเท้าแล้วก็แปลกใจมาก พลันคิดในใจว่าคนคนนี้เป็นใครกันแน่? ไม่เพียงฝีมือร้ายกาจ แต่วิชาการแพทย์ยังล้ำลึกขนาดนี้
“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว งั้นผมไปก่อนนะครับ คนของคุณน่าจะมาถึงนี่เร็วอยู่ล่ะมั้ง?”
โบกมือแล้วมองแผ่นหลังของเขาที่จากไป แต่ทันใดนั้นสวีซินหยาวก็รีบตะโกนอีก “นี่ นายชื่ออะไรน่ะ?”
เซี่ยงเส้าหลงไม่หันหลังกลับ “ชื่อแซ่ไม่สำคัญ บางที…ชาตินี้เราคงไม่ได้เจอกันอีก!”
เมื่อเห็นร่างเงาของเขาค่อยๆ หายไป สวีซินหยาวก็ทำปากจู๋ “ทำเป็นคนสูงส่งอะไรกัน คิดว่าแบบนี้แล้วจะดึงดูดความสนใจฉันได้เหรอ?”
ถึงพูดไปอย่างนี้ แต่ในตากลับแวบประกายความเจ้าเล่ห์ “นายบอกว่าจะไม่ได้เจอกันอีก แต่ฉันจะเจอซะอย่าง!”
“ทำให้ฉันแปลกใจแล้ว นายคิดว่าจะไปง่ายๆ แบบนี้ได้เหรอ?”
“เฮอะ! ไม่นานหรอก พวกเราต้องได้เจอกันอีกแน่ หวังว่าพอถึงตอนนั้น นายจะไม่ตกใจเกินเหตุนะ ไอ้หัวงูน่ารังเกียจ…”
