ตูม!
เสียงดังสนั่นเลือนลั่น เซี่ยงเส้าหลงแตกตื่นทันที เซี่ยงเส้าหลงที่แม้นมีศัตรูนับล้านอยู่ตรงหน้าก็ไม่หวาดหวั่น เวลานี้กลับเหม่อลอย
“ทะ… ท่านผู้นำ…”
หลัวผิงที่อยู่ด้านข้างเรียกอย่างระมัดระวัง
ฟืบ!
เซี่ยงเส้าหลงผลักหลัวผิงออก แล้วทะยานตัวออกไปราวกับเสือนักล่า
หลัวผิงรีบตาม แต่เมื่อเขาลงมาถึงข้างล่างตึกก็เห็นเซี่ยงเส้าหลงนั่งยองอยู่กับพื้น กอดร่างที่ถูกระเบิด ก้มหน้านิ่ง
“เส้า…เส้าหลง…”
เสียงรวยรินแว่วมา ที่มุมปากของเซี่ยงเส้าจุนมีเลือดไหลอยู่ ยื่นมือที่สั่นระริกออกมาลูบตา พยายามมองหน้าของเซี่ยงเส้าหลงให้ชัดๆ
เซี่ยงเส้าหลงกุมมือเขาแน่น ด้วยการออกแรง เส้นเอ็นที่หลังมือจึงนูนขึ้นเล็กน้อย
เมื่อรับรู้ถึงความอุ่นในฝ่ามือ เซี่ยงเส้าจุนก็เหมือนมีแรงเฮือกสุดท้าย สูดลมแรงทีหนึ่ง ยิ้มมุมปาก “ฉันรู้ ในบรรดาลูกหลานตระกูลเซี่ยง ฉันไม่มีประโยชน์ ไม่เอาไหนที่สุด แต่ฉันก็รักตระกูลของฉัน รักญาติทุกคน ฉันภาคภูมิใจที่มีสายเลือดตระกูลเซี่ยงอยู่ในตัว”
“พี่ ไม่ต้องพูดแล้ว ผมจะพาไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้แหละ…”
“ไม่! เส้าหลง นายฟังฉันพูด”
เซี่ยงเส้าจุนไอแรงทีหนึ่ง กระอักเลือดออกมาคำใหญ่ แม้ใบหน้าจะขาวซีดมากขึ้น แต่ถ้อยคำกลับชัดเจนกว่าเดิม “พ่อแม่ไม่อยู่แล้ว นายเป็นคนในครอบครัวเพียงคนเดียวของฉัน ฉันรู้ นายมีความสามารถมาก ฉันเทียบนายไม่ติดเลย แต่…ถึงยังไงนายก็ยังเป็นน้องชายของฉัน”
“โลกนี้มีพี่คนไหนไม่ปกป้องน้องตัวเองบ้าง?”
คำพูดนี้เสียดลึกเข้าถึงใจเซี่ยงเส้าหลง
นั่นนะสิ ถึงน้องชายจะเก่งแค่ไหน แต่ในสายตาของผู้เป็นพี่ น้องชายก็ยังเป็นคนที่ต้องถูกปกป้องอยู่ดี
“เส้าหลง รับปากฉัน ต้องอยู่ต่อไปอย่างมีความสุข ฉันได้เห็นเยนเอ๋อแล้ว ได้เห็นทายาทตระกูลหลักของตระกูลเซี่ยงเราแล้ว ชาตินี้ไม่มีอะไรต้องเสียใจอีก…”
ว่าแล้วก็ค่อยๆ เอียงศีรษะมองไปทางทิศตระกูลเซี่ยง แสงสุดท้ายในดวงตาค่อยๆ หายลับไป “พ่อ แม่ เส้าจุนคิดถึงบ้าน…”
ทันใดนั้นมือก็ทิ้งน้ำหนักลง เซี่ยงเส้าจุน…สิ้นลมหายใจแล้ว
เซี่ยงเส้าหลงยังคงอยู่ในท่ากึ่งคุกเข่า ไม่ขยับ
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ มีผู้คนมากมายทะลักเข้ามาจากทุกสารทิศ ทุกคนเงียบนิ่ง เคร่งขรึมทำท่าวันทยหัตถ์ แตะที่ขมับช้าๆ
ผู้คนเหล่านี้ก็คือยอดพลศึกชายแดนเหนือห้าพันนายที่เซี่ยงเส้าหลงโยกย้ายมานั่นเอง
“พี่ พวกเรากลับบ้านกัน…”
อยู่นาน จู่ๆ เซี่ยงเส้าหลงก็เอ่ยปากขึ้น เขาออกจากบ้านตั้งแต่เด็ก พูดตามจริง…ความเป็นพี่น้องระหว่างเขากับเซี่ยงเส้าจุนไม่ถือว่าลึกซึ้งมาก แต่…เมื่ออันตรายมาถึงตัว เพื่อความปลอดภัยของเขา ด้วยสายสัมพันธ์ที่มาจากสายเลือดก็ทำให้เซี่ยงเส้าจุนลืมความเป็นความตายของตัวเอง
เซี่ยงเส้าหลงอุ้มเซี่ยงเส้าจุน ก้มหน้ามองใบหน้าที่ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ จากนั้นจู่ๆ เขาก็ยกมุมปากขึ้น พี่ใหญ่ พี่พูดถูก ปกติพี่ซื่อเป็นตอไม้ แถมยังอ่อนแอ แต่…ถ้าพี่เป็นแบบนั้นได้ตลอด จะดีแค่ไหนกัน…
ไอ้เดนเซี่ยงเวิ่นเหอนั่น ผมหลบมันได้อยู่แล้ว!
แต่พี่…ทำไมต้องมากล้าอะไรตอนนี้ด้วย พุ่งเข้าไปอย่างนั้น
พี่ คำพูดของพี่ผมได้ยินแล้ว เส้าหลง…จะพาพี่กลับบ้าน!
เมฆดำคล้อยบังจันทรา สายฟ้าฟาดผ่าเปรี้ยง ดวงตาเซี่ยงเส้าหลงแดงก่ำ และทันใดนั้นก็ตะโกนขึ้นฟ้า “ชายแดนเหนือ!”
ราวกับเทพสังหารจากขุมนรกที่ขึ้นมายังแดนมนุษย์
ครับ!
ยอดพลศึกชายแดนเหนือทั้งห้าพันนายย่อเข่าลงข้างหนึ่ง มองราชันย์ของตนเอง ทุกคนล้วนมีความบ้าคลั่งกระหายเลือด
“ผ้าขาวพันแขน โลงศพเหล็กหล่อดำ พลทหารชายแดนเหนือห้าพัน ตามฉันส่งพี่ใหญ่กลับบ้าน!”
“รับทราบ!”
เสียงคำรามที่มาจากขุมนรก บรรเลงเพลงรบแห่งความตาย
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอีกครั้ง เสิ่นเสว่เหลียนนั่งอยู่บนแท่นในโถงใหญ่ตระกูลเซี่ยง จิตใจว้าวุ่น
“เวิ่นไห่ ยังไม่มีข่าวทางเวิ่นเหออีกเหรอ?”
เซี่ยงเวิ่นไห่ส่ายหน้า
“เป็นไปได้ยังไง ผ่านไปตั้งนานแล้ว ทำไมยังไม่มีข่าวอะไรมาอีก?”
“ท่านย่าไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอก”
เซี่ยงปิงยิ้มร้ายเดินเข้ามา “ท่านพ่อพาองครักษ์ปาอ๋องห้าสิบคนออกโรงเอง ถึงเซี่ยงเส้าหลงกับพี่ชายมันจะมีสามเศียรหกกร คืนนี้ก็ต้องไม่รอดแน่!”
“ถึงตอนนั้น…ตระกูลเซี่ยงก็ยังอยู่ในมือของพวกเรา!”
เซี่ยงชินชินทำหน้าแค้นหนัก “ตายง่ายๆ อย่างนี้ ไอ้พวกนั้นจะสบายเกินไปแล้ว!”
“ทำจนฉินห้าวหย่ากับฉัน เสียฐานะสะใภ้ตระกูลฉินไป ถ้าเซี่ยงเส้าหลงอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันต้องสับมันเป็นหมื่นๆ ชิ้น ระบายความแค้นในใจแน่!”
“อาหญิงก็อย่าโมโหไปเลยน่า!”
เซี่ยงหยิ่งหัวเราะพูด “รอพวกเรากลับตระกูลเสิ่นแล้ว ก็จะถูกยกย่องให้เป็นตระกูลสายหลัก ระดับความสูงส่งก็ไม่แพ้ตระกูลฉินสักเท่าไหร่ ถึงตอนนั้น…ยังจะสนใจฐานะสะใภ้ตระกูลฉินทำไมกัน?”
“อีกอย่าง พอขึ้นชื่อว่าเป็นตระกูลหลักของตระกูลเสิ่น ด้วยความงามเจ้าเสน่ห์ของอาหญิง คุณชายตระกูลหลักของตระกูลลึกลับชื่อดังใต้หล้าพวกนั้นก็ไม่ใช่สุดแต่ท่านจะเลือกเหรอ?”
“เหอะๆ ปากเธอเนี่ย เอาใจเก่งจริงๆ เลยนะ…”
“พอที!”
วาจาตึงเครียดของเสิ่นเสว่เหลียนดังขึ้น มองลูกๆ ที่อยู่โดยรอบแล้วเปิดปากพูด “แผนการทุกอย่าง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือยัง?”
“ภายในบ้านตระกูลเซี่ยง สั่งคนของพวกเราไว้หมดแล้วครับ!”
“ขอแค่ทางเวิ่นเหอจัดการไอ้สวะสองคนนั้นได้ พวกเราก็ควบคุมไอ้แก่หัวแข็งพวกนั้นได้ทันที!”
“ส่วนทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลเซี่ยงที่อยู่ข้างนอก ผมก็จัดการไว้เรียบร้อยแล้ว สั่งไปคำเดียว ทุกอย่างก็จะกลายเป็นของตระกูลเสิ่น!”
“ถึงตอนนั้น นอกจากเลือดในตัว ทุกอย่างของตระกูลเซี่ยงก็จะเปลี่ยนเป็นของตระกูลเสิ่นทั้งหมด!”
เมื่อฟังคำพูดของเวิ่นไห่แล้ว ทุกคนก็ยิ้มเบาใจกันขึ้นมา พยายามมานานขนาดนี้ ทุกอย่างจะได้ถึงบทสรุปเสียที
ชีวิตอันสูงศักดิ์ที่พวกเขารอคอยจะมาถึงในอีกไม่ช้า!
“เอ๊ะ? พวกเธอได้ยินเสียงอะไรไหม?”
ทันใดนั้น เซี่ยงชินชินก็ทำหน้าเคร่ง เปิดปากพูด
“เสียง? เหมือนเป็นเสียงฝน”
“ไม่ใช่! ไม่แค่เสียงฝน เหมือนจะวุ่นวายมาก แต่ก็เหมือนจะเป็นระเบียบมากด้วย รู้สึกเหมือนจะเป็น…เหมือนเป็น…”
ปัง!
ทันใดนั้นเอง เสียงระเบิดก็ดังกึกก้อง ทำเอาทุกคนสะดุ้งตกใจ
“เสียงเมื่อกี้มัน…ฟ้าผ่า?”
“ไม่…ไม่ใช่มั้ง ฟ้าผ่าอะไรดังอย่างนี้?”
เสิ่นเสว่เหลียนทำหน้านิ่งแล้วลุกขึ้นพรวด “ไป! ออกไปดูกัน!”
ด้วยการนำของเสิ่นเสว่เหลียน ทุกคนจึงเดินออกจากห้องโถงใหญ่ และทันทีที่เห็นภาพเบื้องหน้า นัยน์ตาทุกคนก็เบิกโพลง
ที่ปากประตูบ้านตระกูลเซี่ยง เสียงดังจอแจ คนรับใช้ตระกูลเซี่ยงจำนวนมากที่ได้ยินเสียงแล้วออกมาดูต่างถอยหลังกันใหญ่ ที่อยู่ข้างหน้านั้นเป็นกองกำลังพลนับไม่ถ้วน ชุดดำล้วน ติดปลอกแขนสีขาว ที่ประจักษ์ชัดในสายตาอยู่ตรงกลางนั้นก็คือโลงศพดำสนิท
“วาง!”
โครม!
โลงศพที่ทำจากเหล็กหล่ออย่างประณีตวางลงบนพื้นดังโครม หินอ่อนแข็งแตกออกเป็นเสี่ยงทันที
ฝูงคนแหวกทางออก ขณะที่เห็นเงาคนหนึ่งที่เดินมาชัด แววตาของเสิ่นเสว่เหลียนก็แตกตื่น พูดโพร่ง “เซี่ยงเส้าหลง?!”
เซี่ยงเส้าลงค่อยๆ เงยหน้าขึ้น มองพวกเสิ่นเสว่เหลียนที่ทำท่าอย่างกับเห็นผี ลูบโลงศพที่อยู่ด้านข้างเบาๆ พูดเรียบ “พี่ พวกเรา กลับถึงบ้านแล้ว…”
