ภินท์ฟ้าฆาตปฐพี – บทที่ 27 ฉ้อโกง

“ประ……ประธานซ่ง ท่านประธานซ่ง??”

จางชิงพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ จากนั้นรีบเดินเข้าไป ในเวลานี้ ประธานใหญ่บริษัทอวี้ไห่กรุปของเมืองเทียนไห่เหมือนดั่งสุนัขเชื่อง ๆ แย้มยิ้มด้วยท่าทีประจบประแจง “ประธานซ่ง เป็นคุณจริงๆใช่ไหม? เมื่อก่อนผมเห็นคุณในทีวี คิดไม่ถึงเลย ว่าวันนี้จะโชคดีได้พบตัวจริง!”

“ผมชื่นชมท่านมานานแล้ว วันนี้ท่านจะให้เกียรติไปรับประทานอาหารกับผมสักมื้อได้ไหม?”

สมแล้วที่จางชิงเป็นนักธุรกิจ ไม่รู้ว่าบริษัทอวี้ไห่กรุปไปทำผิดต่อเทพเซียนองค์ไหน ถูกทำลายเสียจนตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ แต่ว่าซ่งจื้อตงที่ยืนอยู่ตรงหน้ามีอิทธิพลมากมาย เขาย่อมรู้อยู่แก่ใจ เป็นถึงมหาเศรษฐีแห่งเทียนไห่ ตราบใดที่สามารถผูกมิตรกับเขาไว้ แม้ว่าวันนี้บริษัทอวี้ไห่กรุป จะไม่มีอะไรเหลือ ต่อไปภายหน้าอาจจะสามารถฟื้นขึ้นได้อีกครั้ง!

ซ่งจื้อตงยิ้มมุมปากด้วยท่าทีเย้ยหยัน “รับประทานอาหารเหรอ? มีเวลาว่างแน่นอน!”

“แต่ต้องเป็นก่อนหน้าที่น้องชายของคุณได้กระทำอะไรไปมากมายให้พวกเราทั้งสองหายไป ยังไงอาหารมื้อนี้ คงต้องรอไปก่อน!”

คำพูดประโยคนี้ เหมือนดัง ฟ้าผ่าตอนกลางวันแสก ๆ จางชิง ถึงกับยืนอึ้ง ตะลึงงัน!

เข้าใจ! เข้าใจแล้วทั้งหมด!

เขาคิดไม่ออกมาตลอด ทั่วทั้งเมืองเทียนไห่ เป็นใครกันที่มีอิทธิพลขนาดนี้ สามารถทำให้บริษัทอวี้ไห่กรุป ล่มสลายได้ภายในเวลาอันสั้น ถ้าหากเปลี่ยนมาเป็นซ่งจื้อตง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เรื่องทั้งหมดก็สามารถอธิบายได้!

ในฐานะที่เป็นมหาเศรษฐีแห่งเทียนไห่ ในแวดวงธุรกิจของเมืองเทียนไห่ สมแล้วที่เป็นราชา นับประสาอะไรกับบริษัทเล็กๆอย่างบริษัทอวี้ไห่กรุป แม้นว่าจะเป็นเศรษฐีที่มีเงินทุนระดับพันล้าน หากไปล่วงเกินซ่งจื้อตงแล้วล่ะก็ ก็มีจุดจบเช่นนี้!

ถูกจัดการเสียจนล้มละลาย!

ในขณะนั้นเอง เซี่ยงเส้าหลง มองไปดูหน้าประตูห้องผ่าตัดขมวดคิ้วเล็กน้อยพูดว่า “เสียงดังไปแล้ว!”

ซ่งจื้อตงทราบในทันที จึงดีดนิ้วส่งสัญญาณ จากนั้นมีชายฉกรรจ์ หลายคนเดินเข้ามาเคลียร์พื้นที่ทั้งหมด เหลืออยู่เพียงคนเดียวซ่งจื้อตง แย้มยิ้มและถามขึ้นว่า “เขาคนนี้จะทำยังไง?”

มองดูหลิงไป่เสียงตัวสั่นเทา ดวงตาเซี่ยงเส้าหลงส่องประกายดุดันพูดขึ้นว่า “คนไม่มีจรรยาบรรณทางการแพทย์ ก็จะพอเหลือทางรอดให้บ้าง แต่คนที่มีจิตใจชั่วร้าย มีชีวิตรอดต่อไป ก็มีแต่สิ้นเปลืองอากาศหายใจ!”

หลิงไป่เสียง ในที่สุดก็ได้รับผลกรรมในสิ่งที่เขาได้ทำไว้ทั้งหมดอย่างน่าอนาถ!

หน้าประตูห้องผ่าตัด ไม่หลงเหลือใครสักคน กลับมาเงียบสงัดเหมือนดังเดิม ซ่งจื้อตงกับเซี่ยงเส้าหลงทั้งสองสบสายตากัน หัวเราะขึ้นมาคำโต จากนั้นคนทั้งสองโผเข้ากอดกันอย่างสนิทชิดเชื้อ!

“พี่ใหญ่!”

เซี่ยงเส้าหลงส่งเสียงเรียก

“ฮ่าฮ่า น้องชาย จากกันไปห้าปี น้องทำให้พี่ชายคนนี้คิดถึงมาก!”

ห้าปีก่อน ขณะที่เซี่ยงเส้าหลงยังเป็นทหารตัวเล็ก ๆ และซ่งจื้อตงเองก็ยังเป็นพ่อค้าของเถื่อน ในเวลานั้นพวกเขาอยู่ในจุดที่ต่ำสุดของชีวิต มีพี่น้องรวมกันทั้งหมด 5คน ต่างก็ทำในสิ่งที่ชอบ รักใคร่กันเป็นอย่างดี จึงตัดสินใจสาบานเป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตาย!

เวลาผ่านไปห้าปี ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปคนละทิศคนละทาง ประสบความสำเร็จ พี่ใหญ่ได้กลายเป็นมหาเศรษฐีแห่งเทียนไห่ มีทรัพย์สมบัติมากมาย ส่วนน้องเล็กได้กลายเป็นเทพรบแห่งชายแดนเหนือ มีสมญานามว่านายพลน้อย ชื่อเสียงโด่งดัง!

“ หลายวันก่อนในงานเลี้ยง จู่ ๆก็ได้รับโทรศัพท์จากน้อง พี่ใหญ่ยังประหลาดใจมาก คิดไม่ถึงน้องจะมาที่เมืองเทียนไห่โดยไม่บอกไม่กล่าวเลย!”

พูดจบ สีหน้าก็ปรากฏความไม่พอใจพูดต่อว่า “แต่ที่น่าโมโหที่สุดก็คือ น้องมาถึงเมืองเทียนไห่ตั้งนาน เพิ่งจะติดต่อพี่มาเมื่อหลายวันก่อน ทำไมล่ะ ชื่อเสียงโด่งดังเป็นถึงนายพลน้อย พี่ชายคนนี้คงไม่คู่ควรกับน้องแล้วใช่ไหม?”

เซี่ยงเส้าหลงยิ้มเจื่อน ๆพูดไปว่า “พี่ใหญ่พูดอะไรอย่างนั้น ผมไม่อยากเปิดเผยสถานะตนเองให้เหยนเหยนเร็วเกินไปเท่านั้น หลายวันก่อน จึงต้องขอบคุณพี่ใหญ่ที่ร่วมมือแสดงละครที่หน้าประตูงานเลี้ยงคืนนั้น ไม่ได้เปิดเผยสถานะที่แท้จริงของผม!”

“ฮ่าฮ่า หากแค่ข้อตกลงเล็กน้อยยังทำไม่ได้ จะเรียกว่าพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายได้ยังไงกัน?”

“พี่ได้จัดเตรียมสุราไว้พร้อมสรรพแล้ว วันนี้พวกเราพี่น้อง จะต้องดื่มเหล้ากันให้หนำใจ ไม่เมาไม่เลิก!”

ในดวงตาของเซี่ยงเส้าหลง เผยให้เห็นถึงความโกรธแค้นพูดขึ้นว่า “สุรานั้น จะต้องดื่มแน่นอน! แต่ก่อนที่จะดื่มสุรา บัญชีแค้นของเยนเอ๋อ ผมจะต้องไปสะสางให้เสร็จเสียก่อน!”

ได้ยินคำพูดนี้ ใบหน้าของซ่งจื้อตง เผยให้เห็นถึงไอสังหารอย่างเข้มข้น “เรื่องราวทั้งหมด พี่ก็ได้ยินมาแล้ว กล้าที่จะทำร้ายหลานสาวของซ่งจื้อตงในเมืองเทียนไห่ ถึงแม้ว่าจะมีอิทธิพลสักแค่ไหน พี่ก็จะให้มัน นอนหยอดน้ำเกลือกลับไป!”

“น้องสบายใจได้ พี่ได้สั่งความให้ลูกน้องไปตรวจสอบแล้ว อีกไม่นาน ก็จะรู้ว่าใครเป็นคนทำร้ายเยนเอ๋อ!”

ไม่นานนัก ไฟสีเขียวปรากฏขึ้นที่ห้องผ่าตัด จากนั้นมีเสียงฝีเท้าเดินออกมา เยนเอ๋อถูกเข็นออกมาจากห้องผ่าตัด เซี่ยงเส้าหลงรีบเดินเข้าไปหาทันที มองเห็นท่าทีเหนื่อยล้าของหลี่กั๋วเฟิงจึงสอบถามขึ้นว่า “ท่านหลี่ ลูกสาวของผมเป็นอย่างไรบ้าง?”

หลี่กั๋วเฟิงยิ้มด้วยท่าทีผ่อนคลายพูดขึ้นว่า “การผ่าตัดสำเร็จไปได้ด้วยดี หลังจากนี้พักรักษาตัว บาดแผลบนใบหน้าก็จะค่อยๆฟื้นฟูขึ้น ไม่มีทางที่จะ เกิดรอยแผลเป็นได้!”

“ขอบคุณท่านหลี่มาก ๆ ลำบากคุณแล้วล่ะ!”

“ฮ่าฮ่า ลำบากที่ไหนกัน ประธานซ่งเอ่ยปากมาคำเดียว ยังไงผมก็ต้องมาอย่างแน่นอน!”

ซ่งจื้อตง เผยรอยยิ้มขึ้นมาบนใบหน้าและพูดว่า “ยุ่งเสียตั้งนาน ท่านหลี่เหนื่อยมากแล้ว ผมสั่งให้ลูกน้องไปส่งคุณพักผ่อนที่โรงแรม”

จากนั้น คณบดีก็ส่งตัวเยนเอ๋อไปห้องพักคนไข้วีไอพีด้วยตนเอง หลังจากที่ทุกอย่างจัดการได้เสร็จสิ้น อวิ๋นเสว่เหยนเดินเข้ามาหาเซี่ยงเส้าหลง ดึงแขนเสื้อเขา มองไปทางคนที่อยู่ตรงหน้า ถามเบา ๆว่า “คนนั้นเหรอ มหาเศรษฐีแห่งเทียนไห่ ซ่งจื้อตง ท่านประธานซ่ง ใช่ไหม?”

เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าตอบโดยไม่ปฏิเสธใด ๆ “ถูกต้องแล้ว ก่อนหน้านี้ผมกับท่านประธานซ่ง เคยสนิทกันในช่วงเวลาหนึ่ง เงินที่ยืมในครั้งนี้ ก็มาจากเขา คนที่เชิญท่านหลี่มาช่วยเยนเอ๋อ ก็เป็นเขาเช่นกัน”

อวิ๋นเสว่เหยนพยักหน้า มิน่า หน้าประตูงานเลี้ยงในคืนวันนั้น ซ่งจื้อตงเดินเข้ามาเชิญพวกเขาเข้าไปในงานด้วยตนเองที่แท้พวกเขาทั้งสองเคยมีความสัมพันธ์กัน!

ในเวลานั้น ซ่งจื้อตงเดินเข้ามาในห้องคนไข้ เซี่ยงเส้าหลงบอกว่าอย่าเปิดเผยสถานะของเขา จากนั้นเขาถึงแสดงท่าทีน่าเกรงขาม “เส้าหลง เยนเอ๋อเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ขอบคุณประธานซ่งมากที่คอยช่วยเหลือ ตอนนี้ไม่เป็นอะไรมากแล้ว!”

“คุณก็อยากขอบใจผมเลย เรื่องของคุณก็เหมือนเรื่องของผม คุณก็ต้องทำอย่างสุดความสามารถแล้ว!”

เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าตอบรับอย่างว่องไวพูดอีกว่า “นั้นก็แน่นอนอยู่แล้ว!”

“ดีมาก คืนนี้คุณมาหาผมที่คฤหาสน์ก็แล้วกัน!”

“ใช่แล้ว รบกวนคุณออกไปข้างนอกกับผมสักหน่อย ผมมีเรื่องบางอย่างอยากจะฝากให้คุณช่วยเหลือ!”

พูดจบ ก็หันหลังเดินกลับไป อวิ๋นเสว่เหยน รีบเอ่ยปากถามขึ้นมาว่า “คุณจะต้องไปทำอะไรเหรอ?”

เซี่ยงเส้าหลงพูดด้วยความหมายคลุมเครือว่า “การที่จะเชิญประธานซ่งให้มาช่วยเหลือ แน่นอนว่าจะต้องช่วยเหลือเป็นการตอบแทน”

อวิ๋นเสว่เหยน ตรึกตรองอยู่ครู่หนึ่ง จึงพยักหน้า “ถูกต้อง ประธานซ่ง ช่วยเหลือเราเป็นอย่างมาก ฉันดูแลเยนเอ๋อเอง ส่วนงานในคืนนี้ คุณต้องทำงานให้กับประธานซ่งอย่างเต็มที่ เพื่อให้เขาพอใจล่ะ เข้าใจไหม?”

เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้า ยิ้มรับคำ “ผมรู้แล้ว ทางโรงพยาบาล ก็ฝากคุณด้วยแล้วกันนะ!”

พูดจบก็หันหลังเดินออกไปจากห้องคนไข้ ซ่งจื้อตง ยืนรออยู่หน้าประตู เมื่อเห็นเขาปรากฏตัว ก็พูดขึ้นว่า “สืบหาคนคนนั้นเจอแล้ว!”

พูดพลาง ก็ยื่นรูปภาพใบหนึ่งให้ดู บนภาพเป็นภาพชายฉกรรจ์มีรอยสักเต็มหลังอยู่คนหนึ่ง ดูแล้วมีท่าทีดุดัน!

“เถ้าแก่บาร์ฮัมเมอร์ ชื่อหยางซีเฟิง พอมีพรรคพวกและเงินทองอยู่บ้าง ในเมืองเทียนไห่ นับได้ว่าก็ยังพอมีอิทธิพล!”

ดวงตาเซี่ยงเส้าหลง ถมึงทึงขึ้นทันที!

“คน ๆนี้ตอนนี้อยู่ที่ไหน?”

“แน่นอนว่าต้องอยู่ที่ร้านของเขานั่นแหละ บาร์ฮัมเมอร์!”

เซี่ยงเส้าหลง ไม่พูดอีกเลย ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป มองเห็นด้านหลังของเขาที่เดินจากไป ซ่งจื้อตงตะโกนบอกว่า “รีบจัดการให้เร็วล่ะ คืนนี้ ฉันเตรียมสุราอาหารไว้เรียบร้อย จะรอคุณอยู่ที่บ้าน!”

หากกล่าวถึงสถานบันเทิงที่ใหญ่ที่สุดของเมืองเทียนไห่ ต้องเป็นย่านโคมแดงแน่นอน และเมื่อพูดถึงย่านโคมแดง ก็จะต้องกล่าวถึง บาร์เหล้าที่ใหญ่ที่สุดในถนน ก็คือบาร์ฮัมเมอร์!

ช่วงเวลาบ่ายแก่ ๆ ภายในบาร์ มีแค่ลูกค้าคนพิเศษมาคนหนึ่ง!

พนักงานบริการใช้มือขยี้ตาที่พึ่งตื่นจากนอนหลับตอนบ่าย มองเห็นเซี่ยงเส้าหลงผลักประตูเข้ามาพูดเสียงงัวเงียไปว่า “ต้องขอประทานโทษด้วย ร้านของเรายังไม่เปิด!”

เซี่ยงเส้าหลง ทำเป็นหูทวนลมเดินไปหาที่นั่ง “ยังไม่เปิดให้บริการ ก็ไม่ต้อนรับลูกค้าแล้วเหรอ?”

“เฮ้ย!”

พนักงานบริการเบิกตาโพลง มองหน้าเซี่ยงเส้าหลงด้วยท่าทีไม่พอใจ จากนั้นก็เดินมาหาเขาด้วยท่าทีไม่พอใจ จ้องมองดูเขาครู่หนึ่งเห็นเขาสวมเสื้อผ้าธรรมดาราคาถูก ในดวงตาก็เผยแววตาที่เหยียดหยามขึ้นมาในทันที จากนั้นก็นำผ้าเช็ดโต๊ะปัดกวาดบนโต๊ะพูดด้วยท่าทีเหยียดหยามว่า “ต้องการดื่มอะไร?”

“เบียร์แก้วหนึ่ง!”

เซี่ยงเส้าหลง ไม่สนใจท่าทีของเขาสักนิด ตอบกลับไป

“งั้นรอเดี๋ยว!”

ไม่นานนัก พนักงานบริการ ก็เดินมาเสิร์ฟ เบียร์แก้วหนึ่ง “นี่ของคุณ!”

เซี่ยงเส้าหลง ยื่นมือออกไปรับ ขณะที่กำลังจะรับแก้วเบียร์นั้น พนักงานบริการจู่ ๆก็คลายมือ จึงทำให้แก้วเบียร์ จากมือของเซี่ยงเส้าหลง ตกลงบนพื้นแตกกระจาย!

พนักงานบริการเผยเห็นรอยยิ้มที่ใบหน้าด้วยความสะใจ หรี่ตาและพูดว่า “เฮ้ ทำไมคุณถึงไม่ระวังอย่างนี้!”

“ขอบคุณที่อุปการคุณ แก้วเบียร์หนึ่งใบ ใบละหนึ่งร้อย ชดใช้เงินมาเดี๋ยวนี้!”