เมื่อเห็นว่าเซี่ยงเส้าหลงยกราคาหยกสูงลิบลิ่ว แล้วสุดท้ายยังถูกเว่ยหลายซื้อไป อวิ๋นเสว่เหยนร้อนรนจนดวงตาแดงก่ำ “เซี่ยงเส้าหลง! คุณไม่รู้เหรอว่าหยกนั้นสำคัญกับฉันมากแค่ไหน?”
“คุณจงใจใช่ไหม? เพื่อไม่ให้ฉันได้หยกนั้น แล้วยังแกล้งล่วงเกินนายน้อยตระกูลเว่ยอีก?”
เซี่ยงเส้าหลงรีบเอ่ยปากพูดว่า “เหยนเหยน เธอเข้าใจผิดแล้ว! หยกชิ้นนั้น ผมจะต้องเอามาเป็นของคุณให้ได้”
“คุณจะเอามายังไง? จะไปแย่งมางั้นหรือ!”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มอย่างลึกลับ “เธอสบายใจเถอะ! ผมมีวิธีของผมละกัน!”
งานประมูลได้จบลง ต่อมาแขกที่ประมูลของได้ ก็ต้องไปจ่ายเงินที่หลังเวทีเพื่อรับสินค้าของตัวเอง สิ่งที่เซี่ยงเส้าหลงไม่รู้ก็คือ บนดาดฟ้าเรือแองเจิลนั้นในห้องพักหรูส่วนตัวนั้น เงาร่างของเขา ได้ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนท่ามกลางกล้องวงจรปิด
“เขาคนนี้เหรอ?”
ร่างกายอวบอ้วนเล็กน้อย นั่งจมอยู่บนโซฟา ซิการ์ในมือ มีควันหนาหนาของบุหรี่
“ใช่ เขานั้นแหละ!”
เสียงขบเคี้ยวกัดฟันดังขึ้น หากเซี่ยงเส้าหลงอยู่ที่นี่ เพียงแวบเดียวเขาก็ดูออก คนนี้ก็คือคนที่เขาทำให้เหลือแค่กางเกงในตัวเดียว นายน้อยตระกูลเหอ เหอเทียนหลง
“เหอะเหอะ… ก่อนหน้านี้มีเรื่องบาดหมางใจกับนายน้อยตระกูลเหอ จากนั้นก็มีเรื่องมีราวกับตระกูลเว่ยแห่งเมืองอ้าว ชายหนุ่มคนนี้ เป็นใครมาจากไหน?”
เฮียเสี่ยวหม่าที่อยู่ด้านข้างตอบอย่างนอบน้อมว่า “เรียนท่านเฮยอู่ ชายคนนี้เขาถือบัตรเชิญของแขกผู้มีเกียรติจากตระกูลอวิ๋นแห่งเมืองอวิ๋น แต่เมื่อกี้ผมได้สอบถามไปแล้วว่า ตระกูลอวิ๋นท่าบ้านติดปัญหาเล็กน้อย ไม่ได้ส่งใครมาร่วมงานประมูล”
“โอ้? เหอะเหอะ มีความหมาย! มีความหมาย!”
ท่านเฮยอู่พ่นควันบุหรี่ออกมา ดวงตา เป็นประกาย
“ท่านเฮยอู่!”
เหอเทียนหลงสูดดมหายใจเข้าลึกๆ “คุณเตรียมจะทำยังไงต่อ?”
ท่านเฮยอู่ขมวดคิ้ว “คุณชายเหอพูดเช่นนี้หมายความว่า?”
“หรือท่านเฮยอู่จะนิ่งดูดาย?”
“เหอะเหอะ ชายหนุ่มคนนี้ ดูเหมือนเขาก็ไม่ได้ล่วงเกินอะไรผมเลย”
“ท่านเฮยอู่!”
สายตาของเหอเทียนหลง มืดมนลงทันที “กระผมแค่เสียเงินทองเล็กๆน้อยๆ แต่ที่ดินริมน้ำทองผืนนั้น สำคัญมากนัก อู่เหยขายให้กับตระกูลเหอ เพราะท่านเฮยอู่รู้ว่าที่ดินผืนนี้อยู่ในมือของตระกูลเหอปลอดภัยที่สุด แต่ถ้ามันไปอยู่ในมือของผู้ที่มีอำนาจ ฮ่าฮ่า……”
“หากความลับนั้นถูกค้นพบ ท่านเฮยอู่ ผลที่ตามมาคืออะไร ผมคงไม่ต้องพูดมากความใช่ไหม?”
ซิ่ว!
มีความเย็นยะเยือก ดุจดั่งมีดที่คมแหลมส่องไปที่ร่างกายของเหอเทียนหลง “นายกำลังขู่ฉัน?”
เมื่อถูกสายตาของเขาจ้องมอง เหอเทียนหลงราวกับถูกงูพิษจ้องมอง ร่างกายหนาวเย็นไปทั้งตัว กัดฟันแล้วพูดต่อว่า “ท่านเฮยอู่ ตระกูลเหอมาด้วยความจริงใจ หวังหว่าอู่เหยก็จะมีความจริงใจแก่เราเช่นกัน!”
ฮู!
ความเย็นยะเยือกจางหายไป น้ำเสียงเรียบเฉยของท่านเฮยอู่ดังขึ้นว่า “เสือดำ ไปกับคุณชายเหอทีสิ!”
ในที่มืด เสียงเย็นชาดังขึ้นเบาๆ “ครับ”
ในห้องซื้อขาย เมื่อจ่ายเงิน80ล้านเรียบร้อยแล้ว เซี่ยงเส้าหลงพูดขึ้นตามตรงว่า “หยกแขวนราชวงศ์ถังชิ้นสุดท้ายนั้น ผมออก2แสน ขอให้ผม ตกลงไหม? “”
ผู้ดำเนินการประมูลมองเขาด้วยความประหลาดใจ โพล่งพูดออกมาว่า “ท่านทราบได้ยังไงว่าป้ายหยกยังอยู่?”
เซี่ยงเส้าหลงพูดนิ่งๆว่า “ตามกฎของงานประมูล เมื่อเสนอราคาไปแล้วแต่ไม่มาชำระเงิน จะต้องเสียค่าชดเชย1ส่วน10ของสิ้นค้าที่ประมูลไป เว่ยหลายเสนอราคา50ล้าน 1ส่วน10ก็แค่5ล้าน แต่ถ้าเขาใช้เงิน50ล้านเพื่อมาซื้อป้ายหยกที่ราคาเพียง2แสน เขาก็จะต้องเสียเงินมากถึง49กว่าล้าน การบัญชีแค่นี้ถ้าเว่ยหลายยังคำนวณไม่เข้าใจ งั้นเขาก็ไม่คู่ควรที่จะเป็นนายน้อยของตระกูลเว่ยอีกต่อไปแล้ว!”
“เพราะฉะนั้น ป้ายหยกหลุดการประมูล ก็สมเหตุสมผล!”
เซี่ยงเส้าหลงตีเหล็กขณะที่ร้อน “คุณยังคิดอะไรอีก ผมเสนอราคา2แสน เว่ยหลายจ่ายค่าชดเชยไป5ล้าน ทั้งในและนอกพวกคุณได้กำไรเกือบ20เท่า ยังไม่พอใจอีกเหรอ?”
“ท่าน…… ท่านกรุณาโปรดรอสักครู่ ผมขอไปสอบถามก่อน”
ไม่นานนัก ผู้ดำเนินการประมูลกลับมา ในมือถือกล่องอันหนึ่ง มอบให้อย่างนอบน้อม “สวัสดีครับท่าน เนื่องจากท่านเป็นลูกค้ารายใหญ่ของเรา ดังนั้นหัวหน้างานของเรา จึงตัดสินใจที่จะขายป้ายหยกชิ้นนี้ในราคา 2แสน ให้แด่ท่านเป็นกรณีพิเศษ”
“ขอบคุณครับ”
เซี่ยงเส้าหลงยิ้มที่มุมปาก แต่ในใจกลับเบ้ปาก กรณีพิเศษ? พิเศษน่องคุณสิ!
ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน หยกแขวนชิ้นนี้ก็ไร้ค่าอยู่ในมือพวกคุณ ตอนนี้ไม่เพียงแต่ขายออกไปแล้วยังได้กำไรมาบ้าง สุขอยู่ในที่เงียบๆไม่ชอบ ยังแกล้งมาตีหน้าซื่อทำเป็นลำบากใจ น่าขยะแขยงจริงๆ
“ใช่แล้ว ขอสอบถามหน่อยได้ไหม ว่าเจ้าของที่เอาหยกแขวนชิ้นนี้มาประมูล เขาคือใคร?”
ซื้อหยกแขวนนั้นคือหลอก ใช้หยกแขวนเพื่อสืบหาเบาะแสคือเรื่องจริง!
“นี่…… ได้ครับ ผมจะลองไปสอบถามดู ได้ความว่ายังไง แล้วผมจะติดต่อท่านครับ”
“งั้นรบกวนด้วยนะ!”
หลังจากเสร็จสิ้นจุดประสงค์ของคืนนี้ งานเลี้ยงอาหารค่ำพวกเขาไม่ได้สนใจมากนัก เลยออกไปจากเรืองแองเจิลอย่างเงียบๆ
คืนนี้พระจันทร์มืดดำลมพัดสูง เข้าปลายฤดูใบไม้ร่วง ร่างกายเริ่มมีความหนาวเย็นบ้าง
เดินเล่นใต้แสงจันทร์ ถนนที่เงียบสงัดไร้ซึ่งผู้คน แฝงความเงียบสงบนิ่ง
ใบหน้าเล็กๆของอวิ๋นเสว่เหยนแดงทันที ท่าทางของเธอดูอบอุ่น น่าหลงใหลเหมือนคนที่มีความรักมานาน
“เซี่ยงเส้าหลง…..”
เธอรวบรวมความกล้า บรรยากาศแบบนี้ เหมาะสำหรับการเปิดใจพูดความรู้สึกที่มีอยู่ในใจเพราะในช่วงเวลาธรรมดามักอายที่จะพูดไม่ใช่เหรอ?
ทันใดนั้น เซี่ยงเส้าหลงก็หยุดเดิน สายตามองไปสองทางด้านหน้าที่มืดมิด และกอดอวิ๋นเสว่เหยนไว้ข้างหลังเขา พูดเสียงต่ำว่า “อากาศหนาวเช่นนี้ รออย่างลำบากไหม!”
“ในเมื่อมาแล้ว! งั้นก็ออกมาเถอะ!”
เมื่อสิ้นเสียง มีเสียงดังมาจากทั้งสองฝั่งของด้านหลัง ไม่นานนัก ก็มีชายร่างใหญ่10กว่าคนถือดาบในมือ ท่าทางดุดันยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขา
เมืองมองไปที่หัวหน้ากลุ่ม มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงก็ยิ้มอย่างหยอกเย้า “เอ้า นายน้อยเหอเปลือยกายวิ่ง1รอบเสร็จแล้วเหรอ? ไม่รู้ว่ากางเกงในเซ็กซี่ของคุณ ดึงดูดสาวๆได้เยอะไหม?”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระ!”
เมื่อมาถึงก็โดนจี้ปมปวดใจ เหอเทียนหลงโกรธจัด ชี้ไปที่เขา “ไอ้หนุ่ม! ฉันอยู่บนเรือก็เตือนนายแล้วว่า ทำอะไรก็ให้เผื่อทางไว้บ้าง วันหลังจะได้เจอกันดีๆ แต่น่าเสียดาย ที่นายโอหัง! อวดดี เมื่ออวดดีนักงั้นก็ต้องเจอบทเรียนราคาแพง!”
“กับคนพวกนี้ของคุณเนี่ยนะ?”
เซี่ยงเส้าหลงแค่นเสียงพูดอย่างเหยียดหยาม “งั้นคุณเคยได้ยินคำกล่าวที่ว่า ขยะหนึ่งชิ้นก็คือขยะ ขยะ100ชิ้นก็ยังเป็นขยะ!”
“ไม่ว่าปริมาณมากแค่ไหน ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงความจริงของคุณภาพได้!”
“ฮึ่ม! ช่างเป็นไอ้หนุ่มที่อวดดีนัก! ก็ไม่รู้ว่า นายจะอวดดีได้สักแค่ไหน!”
เสียงเย็นชาดังแว่วมา ท่ามกลางความมืดมิด มีเงาร่างหนึ่งค่อยๆเดินใกล้เข้ามา ก้าวเดินอย่างมั่นคง ทั่วทั้งร่างกายเต็มไปด้วยจิตสังหาร รอยยิ้มที่มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงยังไม่เปลี่ยนแปลง แต่ภายในดวงตา กลับฉายแววเคร่งเครียด
ผู้ที่มา คือยอดฝีมือ!
หยุดเท้ายืนตรง เสือดำและเซี่ยงเส้าหลงห่างกัน5ก้าว สำรวจหัวจรดเท้า จากนั้นเอ่ยขึ้นเสียงเรียบ “หักแขนข้างหนึ่ง มอบโฉนดที่ดินคืนมา แล้วจะไว้ชีวิตนาย!”
“เหอะเหอะ……”
เซี่ยงเส้าหลงหัวเราะ “นายเนี่ยนะ?”
“ไอ้หนู! ลืมแนะนำให้นายรู้จัก!”
เหอเทียนหลงเดินมาข้างหน้าด้วยรอยยิ้มที่ภาคภูมิใจ “นี่คือ ราชาหมัดจากสนามมวยใต้ดินที่เป็นผู้ชนะเลิศเพียงคนเดียวใน100คน คู่ต่อสู้ของเขาทุกคนไม่ตายก็พิการ ไม่มีใครอยู่ในสภาพที่ดีเลย!”
“เมื่อสองปีก่อน ที่ชายแดน เขาได้หลบหนีจากการไล่ล่าของทหารที่อาวุธเพียบพร้อมด้วยมือเปล่า และยังสามารถกลับไปลอบฆ่าทหารได้4คน!”
“คนที่ตายด้วยน้ำมือเขา ไม่ต่ำกว่านิ้วทั้งสองมือ เขาก็คือนักรบมือหนึ่งของท่านเฮยอู่ เสือดำ!”
หลังจากฟังคำแนะนำของเหอเทียนหลง ดวงตาของเซี่ยงเส้าหลงเย็นยะเยือก ราวกับธนูที่คม พุ่งเข้าใส่เขาอย่างดุเดือด “นายเคยฆ่าทหาร?”
น้ำเสียงคมแหลม และเย็นยะเยือก!
เหอเทียนหลงยิ้มอย่างได้ใจ “ไม่ใช่แค่เคยฆ่าเท่านั้น ยังเป็นคนของกองกำลังทหารหน่วยรบพิเศษเล่หู่ที่มีชื่อเสียง!”
“ไอ้หนุ่น กลัวแล้วใช่ไหม จัดการกับนาย เสือดำใช้มือแค่ข้างเดียว ก็สามารถบีบจนนายตายได้!”
เซี่ยงเส้าหลงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาจ้องมองตรงไปที่เสือดำ “ทหารพิทักษ์อาณาจักร หากตายในสงคราม ก็มีเกียรติและศักดิ์ศรี!”
“แต่ถ้าหากตายเพราะคนเห็นแก่ตัว ตายอย่างไม่สมควร วิญญาณก็มีแต่ความอาฆาต!”
ทันใดนั้น ยกมือชี้ไปที่เสือดำ “นาย ต้องชดใช้ด้วยชีวิต!”
ทันทีที่ถูกเขาชี้ เสือดำก็แข็งทื่อ ในวินาทีนั้นเขาเหมือนถูกยมบาลจับตามอง ร่างกายเย็นยะเยือก ความเย็นนั้นแว๊บเดียวก็หายไป เขามองเซี่ยงเส้าหลงตรงหน้า ก็อดยิ้มเยาะไม่ได้
เขาเสือดำขึ้นเหนือล่องใต้มานับสิบๆปี มือเปื้อนเลือดนับไม่ถ้วน เป็นไปได้ไงกับแค่คนธรรมดาก็จะทำให้เขาตกใจ!
“ไอ้หนุ่ม! ฉันชื่นชมในความกล้าหาญของนาย แต่ประเดี๋ยวนายก็จะได้รู้ เมื่อต้องเผชิญกับความเก่งกาจ ความกล้าหาญที่นายมี แม้แต่ผายลมก็ไม่ใช่!”
พูดพร้อม มุมปากแสดงความโหดร้าย “ตอนนี้ ฉันตัดสินใจแล้วว่า ฉันจะเป็นคนจัดการทำให้กระดูกของนาย หักทีละชิ้นทีละส่วน ทำให้ความกล้าหาญที่นายมี โดนหมาป่าเลียกินทีละเล็กทีละน้อย!”
“นี่ ก็คือบทเรียนราคาแพงสำหรับความอวดดีของนาย!”
ระหว่างที่พูด เสือดำเดินตรงไปที่เซี่ยงเส้าหลง เหอเทียนหลงนั้นยิ้มเยาะอย่างโหดเหี้ยม เสมือนจุดจบอันน่าเวทนาของเซี่ยงเส้าหลงอยู่ตรงหน้าเขา
ในขณะที่เซี่ยงเส้าหลงเริ่มรวบรวมพลังเพื่อต่อสู้ ทันใดนั้น หูของเขาก็ขยับ พลังความต่อสู้หายไป ยิ้มอย่างเฉยเมย “ดูเหมือนว่า วันนี้ผมจะทำให้คุณผิดหวังซะแล้ว!”
ก้าวของเสือดำไม่ได้ลดลง ยังเต็มไปด้วยความอยากฆ่า “เสือดำจะให้นายตายตอนนี้ นายก็ต้องตายนี้ตอน?”
“ไอ้หนุ่น วันนี้ ต่อให้เทพเจ้าฟ้าดินเสด็จมา ก็ไม่สามารถปกป้องนายได้!”
“โอ้? ใช่เหรอ?”
มีเสียงหยิ่งยโสดังขึ้นจากด้านหลังของเซี่ยงเส้าหลง จากนั้น คนกลุ่มหนึ่งก็ค่อยๆเผยเงาร่างออกมา หัวหน้ากลุ่มหนึ่งคน พูดว่า “เช่นนั้นฉันก็อยากจะเห็นจริงๆว่า ต่อหน้าฉันนายจะจัดการยังไง กับคนของฉัน!”
เมื่อเห็นชัดเจนคนที่มาแล้วนั้น เสือดำก็หยุดเท้า คำพูดที่พูดก่อนหน้านี้ ราวกับฝ่ามือที่ตบหน้าเขาผ่านกลางอากาศ จนเกิดความอับอายลึกๆ!
![หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2]](https://i3.wp.com/novel-fast.net/wp-content/uploads/2023/02/38723.jpg?resize=151,215 "หมอหญิงกับลูกลิงทั้งสาม [เล่ม2]")
