เมื่อเห็นหวงเทาเดินเข้ามาด้วยใบหน้าเหมือนหัวหมู แมงป่องก็ตกใจ และวิ่งด้วยก้าวเล็กๆ เพื่อเอาใจ “พี่ใหญ่ พี่เป็นอะไรไป?”
“ใครไม่มีตา กล้าทุบตีพี่แบบนี้ ผมจะไปกำจัดเขาและล้างแค้นให้พี่เอง!”
ดวงตาของหวงเทาเบิกกว้าง จ้องเขาอย่างแรง”แก้แค้นอะไร! ในเมืองเทียนไห่ ใครกล้าทำอะไรกู?”
“อาการบาดเจ็บเล็กๆ น้อยๆ นี้ กระแทกโดยไม่ได้ตั้งใจ”
แมงป่องพยักหน้าอย่างเชื่อบ้างไม่เชื่อบ้าง จากนั้นเหมือนคิดได้บางสิ่งบางอย่าง ด้วยสีหน้าตื่นเต้นและอยากให้พี่ใหญ่เห็นผลงานของตน “พี่ใหญ่ คุณทายซิว่าผมจับใครได้?”
เขาพูดและชี้ไปที่ด้านหน้า “ไอ้เหี้ยที่ปล้นลูกสะใภ้ของคุณถูกผมจับได้แล้ว!”
“คุณอย่ากังวล ผมจะฆ่ามันเดี๋ยวนี้ เพื่อขจัดความแค้นในใจของคุณ!”
หวงเทามองไปที่เขาชี้ ตกใจจนเกือบสลบ ถูกแมงป่องและลูกน้องของเขาล้อมไว้ นั่นมันเซี่ยงเส้าหลงไม่ใช่เหรอ?
โดยไม่คำนึงถึงอาการบาดเจ็บบนตัว หวงเทาคร่ำครวญและรีบวิ่งไปเตะลูกน้องที่อยู่ใกล้กับเซี่ยงเส้าหลงออกไป ใบหน้าที่บวมพยายามบีบรอยยิ้ม “พี่…พี่ใหญ่ คุณไม่ได้ตกใจใช่ไหม?”
หัวใจของหวงเทาเต้นแรง นี่คือคนที่แม้แต่ลูกพี่ลูกน้องของเขาก็ยังไม่สามารถรุกรานได้!
แมงป่องไอ้สารเลวนี่ หาความตื่นเต้นให้ตัวเองจริงๆ ถ้าพี่คนนี้อารมณ์เสีย กลุ่มคนของเขาจะต้องชดใช้ด้วยชีวิตเลยนะ!
“พี่ใหญ่ คุณเป็นอะไรไป?ล้มจนสมองเบลอเหรอ?”
แมงป่องไม่รู้ เลยเดินมาถาม “ทำไมถึงเรียกคนนี้ว่าพี่ใหญ่เหรอ!”
“ไปให้ไกลเลยไอ้ส้นตีน!”
หวงเทาไม่มีเวลามาสนใจอาการบาดเจ็บที่ร่างกายของเขา ถีบแมงป่องด้วยเท้าข้างหนึ่ง สุดแรงถึงชีวิต “มึงแม่งไอ้ขยะ!”
“มึงอยากตาย ก็อย่ามาลากกูสิ!”
“คนเยอะขนาดนี้ ทำไมมึงเด่นจัง! ออกมาแกล้งทำเป็นใหญ่อะไรเนี่ย!”
“กล้าทำให้พี่ใหญ่ของกูไม่พอใจ กูจะฆ่าไอ้สารเลวอย่างมึง!”
หวงเทาถูกทุบตีและกรีดร้องซ้ำแล้วซ้ำเล่า เมื่อเห็นฉากนี้ อวิ๋นซูจือก็รีบวิ่งไปอธิบายว่า “ประธานหวง คุณอย่าหลงกลกับคำโกหกของไอ้ขยะนี้!”
“เมื่อกี้ฉันได้ยินมันชัดมาก ไอ้หนุ่มคนนี้ ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโชคดีขนาดนั้น เฮียหู่ติดหนี้บุญคุณเขา สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นเพียงเพราะเฮียหู่ชดใช้หนี้บุญคุณเขาเท่านั้น !”
“คุณดูเขาสิ เขาสวมชุดขาดรุ่งริ่ง แค่ดูก็เหมือนไอ้ขยะที่ไม่มีอะไรเลย!”
“ไสหัวไป!”
เขาตบมันโดยตรง และตบจนอวิ๋นซูจือไม่ทันระวัง ในตามีดาวโผล่ออกมา!
หวงเทาโกรธแค้นมาก ตบครั้งเดียวไม่พอและตบอีก ใบหน้าของอวิ๋นซูจือบวมเร็วจนมองเห็นด้วยตาเปล่า ไอ้เหี้ย ทำให้กูซวยหนึ่งครั้งยังไม่พออีกเหรอ คนที่พี่ใหญ่กูบอกว่าเขาไม่คู่ควรแม้แต่ถือรองเท้าให้เขา แต่มึงบอกว่าเขาเป็นขยะ คิดว่ากูโง่เหรอ!
ยังไงเธอก็เป็นคนที่เลี้ยงตนเองโต แม้ว่าอวิ๋นเสว่เหยนจะผิดหวังในตัวอวิ๋นซูจือมาก แต่เธอก็ไม่สามารถทนดูสภาพที่น่าสังเวชของเธอได้ อดไม่ได้ที่จะพูดว่า “หยุด … หยุดทุบตีได้แล้ว”
หวงเทาหยุดทันที ด้วยรอยยิ้มที่ประจบสอพลอ “ครับผม!”
อวิ๋นเสว่เหยนคือใคร ภรรยาของพี่ใหญ่ พี่สะใภ้ของตนเอง คำพูดของเธอ ตนเองจะไม่ฟังเธอได้ไง?
เมื่อเห็นคนชั่วอย่างหวงเทา จู่ๆ ก็ปฏิบัติต่อตัวเองด้วยความเคารพ อวิ๋นเสว่เหยนก็ตกใจเช่นกัน และเธอก็ถอยกลับอย่างไม่ชิน
เซี่ยงเส้าหลงดูฉากนี้ที่มุมตา มุมปากของเขาก็ยกขึ้น ดูไม่ออกจริงๆ เลยว่า หวงเทาคนนี้ ยอดเยี่ยมจริงๆ !
หวงเทาสามารถมาถึงจุดนี้ได้ การสังเกตคำพูดและสีหน้าเป็นทักษะที่ขาดไม่ได้ของเขา จากการแสดงออกที่จางๆ ของเซี่ยงเส้าหลง เขาเห็นร่องรอยของความพึงพอใจและหัวใจของเขาเต็มไปด้วยความพึงพอใจ ถามอย่างระมัดระวัง “พี่ใหญ่ คุณจะจัดการกับไอ้เด็กคนนี้ยังไงดี?”
“ถ้าคุณต้องการแขนของเขา ผมจะไม่ตัดนิ้วทั้งสี่ของเขาออก!”
“ขอเพียงแค่คุณพอใจ ชีวิตของเขา ผมก็สามารถเก็บให้คุณได้!”
แมงป่องไม่ได้โง่ ในที่สุดก็เข้าใจ นี่มันพี่ใหญ่ของหวงเทา นี่มันเหมือนเป็นการปรนนิบัติบรรพบุรุษเลย!
เขาไม่มีเวลาไปสนใจความเจ็บปวดจากอาการบาดเจ็บของร่างกายเลย หันหลัง และคุกเข่าลงเสียงดัง “พี่ใหญ่ ผมมีตาแต่หามีแววไม่ ผมถูกคนอื่นหลอกแล้ว!”
“ถ้าผมรู้ว่าคุณเป็นพี่ใหญ่ของผมพี่ใหญ่ผม ให้ความกล้าหาญผมสามเท่า ผมก็ไม่กล้าดูหมิ่นคุณ!”
ข้างหู เสียงร้องโหยหวน เซี่ยงเส้าหลงโบกมืออย่างหงุดหงิด “ไปให้พ้น!”
“ขอบคุณพี่ใหญ่! ขอบคุณพี่ใหญ่ที่ให้อภัย!”
คำว่า”ไปให้พ้น”เหมือนเสียงอันไพเราะดังขึ้น แมงป่องโค้งคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า และกำลังจะจากไปโดยได้รับการค้ำจุนจากลูกน้องของเขา ทันใดนั้น เขาก็นึกถึงบางสิ่ง เขาชี้ไปที่อวิ๋นซูจือที่กำลังรู้สึกหวาดกลัว กัดฟันอย่างโมโห “ทุกคน เอาตัวนางนั่นไปด้วย กูจะบอกให้มันรู้ว่าค่าที่กล้าโกหกกูต้องจ่ายเท่าไหร่!”
“ไม่ ไม่เอา!”
“เสว่เหยน ช่วยด้วย！ ช่วยฉันด้วย!”
อวิ๋นเสว่เหยนหันหลังกลับ อวิ๋นซูจือถูกลากออกไปอย่างดื้อ หลังจากผ่านมุมหนึ่งไป เสียงกรีดร้องก็ดังก้องไปทั่วฟ้า
“พี่ใหญ่ ยังมีอะไรให้ผมช่วยไหม?”
หวงเทามองเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา
เซี่ยงเส้าหลงครุ้นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เนื่องจากเขาได้ตัดสินใจที่จะสร้างความสัมพันธ์กับอวิ๋นเสว่เหยน เขาต้องใช้ชีวิต ในเมื่อเขาต้องใช้ชีวิต ที่อยู่จึงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้โดยธรรมชาติ!
ด้วยสถานะของเขา พูดคำเดียว แน่นอนว่าวิลล่าที่หรูหราที่สุดทั่วประเทศนั้นเหลือให้เขาเลือก แต่ตอนนี้ ชีวิตที่เขาอยากใช้คือชีวิตธรรมดา
เขาทำสงครามมาทั้งชีวิต มีชีวิตอยู่กับเลือดและปืนมีดมาโดยตลอด ตอนนี้ ได้โอกาสที่มาได้ไม่ง่าย เขาควรจะคิดแล้วว่า เขาควรเป็นสามีและพ่อที่ดีได้อย่างไร
“ถ้าอยากช่วยจริงๆ ก็ช่วยผมหาบ้านให้ที!”
“บ้าน? ไม่มีปัญหา วิลล่าสามชั้นที่มีพื้นที่ 800 ตารางเมตรแถวเขตริมน้ำทองเพียงพอหรือไม่?”
“ไม่จำเป็นต้องหรูหราขนาดนั้น เรามีสามคน หาบ้านที่มีสามห้องนอน ห้องนั่งเล่นหนึ่งห้องก็เพียงพอแล้ว”
สุดท้าย ในชุมชนที่หรูหราเล็กน้อย เซี่ยงเส้าหลงมองไปรอบๆ ห้องที่ได้รับการตกแต่งอย่างดี พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ
อวิ๋นเสว่เหยนก็มองไปรอบๆ ความรู้สึกของบ้านที่หายไปนานเต็มล้นในหัวใจของเธอ
“เฮ้!”
“หา?”
“ทำไมหวงเทาถึงให้บ้านคุณ?”
“เอิ่ม……”
เซี่ยงเส้าหลงขมวดคิ้ว “บางที อาจเป็นเพราะหลังจากถูกทุบตี ตีจนหาจิตสำนึกของเขาจนเจอมั้ง!”
