ชัว!
เหงื่อเย็นไหลออกลงมาจากหน้าผากของชายหัวล้านทันที!
นี่มันเป็นรถถังนะ!
ถึงผมจะไม่เคยได้เรียนหนังสือมาก่อน แต่กระบอกปืนใหญ่นั้น ผมรู้จักได้อย่างดีเลย!
กดทับจากรถถังไป? ผมเกรงว่ารถขุดยังมาไม่ถึงตรงหน้าของเขา ก็คงจะถูกกระสุนปืนใส่ถล่มเป็นชิ้นๆ ซะละ!
ถึงจะรู้ตัวว่ายั่วยวนและย่ำแย่โดนคนที่มีอำนาจใหญ่โตและน่ากลัว ชายหัวล้านตะโกนอย่างดังว่า “ปิดเครื่องจักรให้หมดอย่างรวดเร็วซะ!”
พูดจบ กระโดดลงจากรถ และวิ่งไปตรงหน้าของเซี่ยงเส้าหลง วิญญาณที่ดุร้ายบนใบหน้าก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่เปลวเพลิง เขาหยิบบุหรี่เก้า-ห้าออกมา แล้วยื่นให้อย่างสุภาพ “พี่ใหญ่ น้องชายตาบอด ไม่รู้ว่าพระพุทธเจ้าองค์ที่แท้จริงเฝ้าอยู่ที่นี่ หากมีความขัดแย้งเกิดขึ้นกับคุณ โปรดยกโทษอภัยให้ผมด้วยครับ!”
จ้องมองชายหัวล้านที่เหมือนเสือโคร่งในเมื่อสักครู่ วินาทีอ่อนโยนราวกับแกะตัวน้อย เถาเชี่ยนเชี่ยนที่ยืนอยู่ด้านข้างก็มีเสียงกระซิบเบาๆ ดังขึ้นทันที และยกคางขึ้น “เธอผลักสิ! แน่จริงเธอก็ผลักสิ! ในเมื่อสักครู่ยังโวยวายอยู่เลยไม่ใช่!”
ชายหัวล้านจะกล้าก่อปัญหาขึ้นอีกได้ไง ยิ้มด้วยสีหน้าที่อาบอาย “ใช่ใช่ใช่ พี่สะใภ้พูดได้ถูกมาก ผมเกิดในปีหมา ชอบเห่าไปมั่วตั้งแต่เด็กละ!”
ถูกเขาเรียกว่าพี่สะใภ้เช่นนี้ สีหน้าของเถาเชี่ยนเชี่ยนก็กลายเป็นสีแดงไปครึ่งหนึ่ง เหลือบมองเซี่ยงเส้าหลงอย่างลับๆ และพบว่าเขาไม่ตอบสนองใดๆ ไอเล็กน้อย และก็ไม่ได้ปฏิเสธ ยกมุมปากขึ้น “งั้นเธอก็คงจะรู้ว่าต้องทำยังไงแล้วใช่ไหม?”
“รู้ครับๆ ๆ !”
“เงินชดเชยการรื้อถอนสำหรับหมู่บ้าเสี่ยวเหอ?”
“ทั้งหมดเป็นไปตามมาตรฐานที่เป็นหนึ่งเดียวของเมืองอ้าว ไม่ๆ ! อยู่บนสมมติฐานของมาตรฐานที่เป็นหนึ่งเดียวนั้นอีก เพิ่มขึ้นให้อีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์!”
“ยังมีอีกละ?”
“ผมจะทำผลงานได้ดีในอุดมคติของชาวบ้านทุกคน และจะไม่มีวันถูกบังคับรื้อถอน ถ้าผมยังจะกล้ามาอวดดี ท่านจับหัวผมลงมาแล้วเตะเหมือนลูกบอลได้เลย!”
เถาเชี่ยนเชี่ยนจ้องมองเขา “ใครจะไปสนใจหัวอ้วนของเธอนั้น น่ากลัวจะตาย!”
หลังจากนั้น เขาพูดกับชาวบ้านที่อยู่ด้านข้าง “อาเอ้อหนิว ท่านได้ยินแล้วใช่ไหม การรื้อถอนเป็นเรื่องที่ดี พวกเราก็คงต้องสนับสนุนงาน ปัญหาเรื่องค่าชดเชยที่จะตามมาทีหลัง ท่านสามารถคุยกับเขาได้เลย!”
หัวหน้าหมู่บ้านเสี่ยวเหอ จับมือของเถาเชี่ยนเชี่ยนและพูดอย่างตื่นเต้น “ลูก ขอบคุณพวกเธอมากเลยนะ!”
“หมอเถาไม่รับเงินเพื่อรักษาคนจำนวนมากในหมู่บ้านเสี่ยวเหอของพวกเรา และเธอก็ยังช่วยแก้ไขปัญหาใหญ่ให้พวกเราได้อีก คุณปู่และหลานชายพวกเธอทั้งสอง เป็นผู้มีพระคุณของหมู่บ้านเสี่ยวเหอ ของพวกเราจริงๆ เลย!”
ชาวบ้านที่เหลือ รอยยิ้มปรากฏขึ้นในบนใบหน้าของพวกเขา พูดพล่ามว่า “ใช่แล้ว!ใช่แล้วคุณเชี่ยนเชี่ยนเป็นคนที่เก่งและงบงามมาก และแฟนของเธอนั้นก็เก่งและยอดเยี่ยมมาก แม้แต่รถถังก็ยังหามาได้ ฉันโตมาป่านี้ ยังไม่เคยได้เห็นรถถังที่แท้จริงเลย!”
“ก็ใช่ คุณเชี่ยนเชี่ยน ในเมื่อตอนที่จะแต่งงาน เธอต้องบอกให้คุณอาทราบก่อนนะ จะได้กลับไปขอให้คุณป้าของเธอเย็บผ้าห่มสีแดงผืนใหญ่ให้เธอสักผืน!”
เถาเชี่ยนเชี่ยนโดยชาวบ้านที่กระตือรือร้นล้อเล่นจนหน้าแดงไปถึงคอ ดึงเซี่ยงเส้าหลงหนีไปจากทางเข้าหมู่บ้าน ระหว่างทางกลับไปที่คลินิก เธอก้มหน้าตลอด และไม่รู้จะพูดอะไร แต่กลับเป็นเซี่ยงเส้าหลงที่ไม่เคยพูดอะไร เหลือบมองเล็กน้อย แล้วพูดว่า “ตลกไหม?”
สีหน้าของเลี่ยหลงที่ยืนอยู่ข้างหลังดูแปลกๆ อยากจะหัวเราะแต่ก็ไม่กล้าที่จะหัวเราะ กลั้นไว้จนเส้นเลือดฝอยที่คอออกมาเป็นเส้นๆ
เถาเชียนเชียนเหลือบตามองเขา “แค่คนอื่นเขาหัวเราะเธอก็ยังจะไปยุ่งด้วย เนี่ยมันเกินไปจริงๆ !”
หลังจากนั้น จ้องมองเลี่ยหลงและพูดว่า “อยากจะหัวเราะก็หัวเราะออกมาเถอะ เพราะการกลั้นไว้มันไม่ดีต่อสุขภาพ!”
“ไม่ ผม……ผมไม่ได้อยากหัวเราะเลยสักนิด!”
หลังจากเลี่ยหลงพูดจบ เขาก็ปิดปากทันที โอ้โห พระเจ้า ถ้าเขากล้าที่จะหัวเราะออกมาจริงๆ เซี่ยงเส้าหลงก็กล้าที่จะปล่อยให้เขาออฟโรดหนึ่งร้อยกิโลเมตรทันที!
แต่ลองนึกดูแล้ว เถาเชี่ยนเชี่ยนสาวน้อยที่เห็นได้ชัดว่ายังเป็นนักเรียนที่ไม่รู้จักโลกมากพอ ยืนอยู่กับนายพลน้อยของตัวเอง ภาพนั้น อืมหืม กลั้นไว้! ต้องกลั้นไว้!
เลี่ยหลงบีบต้นขาของตัวเองอย่างแรง กลั้นไม่ไหวแล้ว มันจะต้องพิการแน่!
กลับมาถึงที่คลินิก เถาเส่อก็ยังคงฉีดยาให้คนไข้ที่เหลืออยู่เหมือนเดิม เถาเชี่ยนเชี่ยนกระโดดข้ามอย่างร่าเริง “คุณปู่ พวกเรา……”
“ชู่ว!”
เถาเส่อสะบัดนิ้วไปทางของเธอเล็กน้อย เถาเชี่ยนเชี่ยนค่อยๆ หุบปากลง เซี่ยงเส้าหลงไม่ได้พูด ยังคงนั่งเอนหลังอยู่เก้าอี้ของเขา หลังสองชั่วโมงต่อมา ส่งผู้ป่วยคนสุดท้ายออกไป เถาเส่อถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก เถาเชี่ยนเชี่ยนยื่นน้ำร้อนให้ทันที จากนั้นปากของเธอก็เหมือนมีเครื่องจับอวัยวะ และส่งเสียงหวีดหวิวเล่าในสิ่งที่เกิดขึ้นในเมื่อสักครู่นั้นออกมา
เถาเส่อยิ้มพยักหน้าและฟัง หลังจากพูดจบ เถาเชี่ยนเชี่ยนยังคงสนใจอยู่เล็กน้อย ด้วยความปรารถนาอย่างไม่สิ้นสุดในดวงตานั้น “นั่นมันคือเฮลิคอปเตอร์รบนะ อยากลองนั่งดูจังเลย!”
สายตาของเถาเส่อ จ้องมองไปที่เซี่ยงเส้าหลง เดินเข้าไปหา เซี่ยงเส้าหลงยืนขึ้นอย่างรวดเร็ว ตัวตนของเถาเส่อนั้น คู่ควรแก่นายพลน้อยผู้สง่างามอย่างเขา และก็ยังคงให้ความเคารพเขาด้วย
“พ่อหนุ่ม มีอะไรต้องให้ผมช่วยไหม?”
เถาเส่อได้ยินจากปากของเถาเชี่ยนเชี่ยนว่าตัวตนของเซี่ยงเส้าหลงนั้นไม่ธรรมดา แต่เขาก็ไม่ได้เป็นเพราะเช่นนี้ แล้วเปลี่ยนน้ำเสียงที่พูดคุยกับเซี่ยงเส้าหลงเลยแม้แต่น้อย เหมือนกับคนทั่วไป และถามอย่างเฉยเมย
เซี่ยงเส้าหลงบอกลักษณะความเจ็บป่วยขออวิ๋นเยนเอ๋อออกมา เมื่อบอกว่าตัวเองเคยใช้ปราบผีเก้าเข็มแล้วสามเข็มก่อนแรกนั้น ดวงตาของเถาเส่อก็สว่างขึ้นเล็กน้อย
“โรคที่เธอพูดถึงนั้น ผมเคยเห็นมาก่อน มันคือพิษที่ประหลาดจริงๆ ถ้าไม่ใช่ปราบผีเก้าเข็มนั้น รักษาไม่หาย”
“แต่ว่า เธอแค่ใช้สามเข็มแรกนั้นก็แค่ทำให้เส้นเลือดของเธอนั้นคงที่ แต่มันไม่สามารถรักษาให้หายหมดได้ และเวลาก็สั้น คาดว่า มันจะกำเริบขึ้นอีกภายในสามวันอย่างมากที่สุด”
เซี่ยงเส้าหลงเป็นห่วงทันที และพูดอย่างรวดเร็ว “ท่านเถา ได้โปรดรีบๆ ออกตัวเดินทางไปเถอะ ช่วยลูกสาวของผมหน่อย ไม่ว่าท่านจะต้องการอะไร ผมสามารถทำให้ท่านได้หมด!”
เมื่อเขาได้ยินว่าเซี่ยงเส้าหลงมีลูกสาวคนหนึ่ง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า ดวงตาลึกๆ ข้างในของเถาเชี่ยนเชี่ยนนั้น เปล่งประกายความโศกเศร้าที่มองไม่เห็นเล็กน้อย
“ไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ว่าจะเป็นข้าราชการระดับสูง หรือคนธรรมดา สำหรับผมแล้ว ล้วนเป็นผู้ป่วยทั้งนั้น”
“ผมจะเริ่มออกเดินทางไปก่อน รักษาสภาพลูกสาวของเธอให้คงที่ แต่ว่า ถ้าจะรักษาเขาให้หายขาด มีเพียง ปราบผีเก้าเข็มมันคงยังไม่เพียงพอหรอก!”
“ท่านยังต้องการอะไร ผมจะช่วยหามาให้ได้!”
“เกิดจากภูเขาเทียนซาน บัวหิมะเก้ากลีบ!”
“เสริมด้วยดอกบัวหิมะเป็นยา รวมกับปราบผีเก้าเข็ม ผมรับประกันได้ว่า รักษาที่ต้นเหตุและหายอย่างสิ้นสุดแน่นอน และจะไม่มีโอกาสที่จะกำเริบขึ้นอีก!”
สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงทรุดลงเล็กน้อย บัวหิมะเทียนซานนั้นถือเป็นสมบัติของสวรรค์และโลก จำนวนขาดแคลนมาก และบัวหิมะเก้ากลีบนั้น สามารถเรียกได้ว่าเป็นขุนนางในดอกบัวหิมะ ยิ่งเป็นหนึ่งในบนโลกใบนี้ที่หาได้อย่างยากลำบาก แต่ว่า เพื่อลูกสาวของตนเอง ไม่ว่าจะต้องลำบากแค่ไหนหรือสูญเสียด้วยอะไร เขาก็จะต้องหามาให้ได้!
“เธอมีเวลาแค่ครึ่งเดือนเท่านั้น ถ้าเธอหาบัวหิมะเก้ากลีบไม่เจอภายในครึ่งเดือน ถึงแม้ว่าลูกสาวของเธอจะสามารถตื่นได้เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่า สารพิษในร่างกายของเธอจะสามารถกำจัดได้อย่างสมบูรณ์และหายหมด !”
“ท่านไม่ต้องห่วง ไม่ว่าจะใช้ด้วยวิธีไหน ผมจะหาบัวหิมะเก้ากลีบนั้นเจอให้ได้ภายในครึ่งเดือนนี้!”
“เอาล่ะ ผมจะให้เชี่ยนเชี่ยนไปกับเธอ เขาอาศัยอยู่กับผมมาตั้งแต่ยังเด็ก และเขาก็คุ้นเคยกับความรู้ทางเภสัชวิทยา บัวหิมะเก้ากลีบนั้นล้ำค่าเกินไป จึงจะมีของปลอมมากมายอย่างแน่นอน มีเขาอยู่ ก็สามารถช่วยเธอแยกแยะความแตกต่างระหว่างของจริงหรือของเท็จได้!”
“งั้นก็คงต้องลำบากคุณเชี่ยนเชี่ยนหน่อยละ”
เซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าไปทางเถาเชี่ยนเชี่ยน
“งั้นต่อไป คงถึงเวลาที่จะคุยเรื่องค่าที่ปรึกษาแล้วหรือยัง?”
“คุณปู่!”
เถาเชี่ยนเชี่ยนเหลือบมองเถาเส่ออย่างแปลกใจ เธอรู้นิสัยของคุณปู่ของตัวเองนั้นดีอยู่แล้ว สำหรับคนที่ยากจนและคนดี ไม่เคยเก็บเงินของคนที่มารักษาแม้แต่บาทเดียว ส่วนเซี่ยงเส้าหลงเพิ่งช่วยชาวบ้านในหมู่บ้านเสี่ยวเหอแก้ปัญหาใหญ่โต และราวกับว่าช่วยชีวิตของชาวบ้านนั้นไว้ เรียกได้ว่าเป็นคนใจบุญสุดๆ เลย จู่ๆ คุณปู่จะพูดถึงค่าปรึกษาได้ยังไง?
ส่วนเซี่ยงเส้าหลงพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม หมอก็เป็นคนเช่นกัน ก็ต้องใช้ชีวิต รักษาโรคและช่วยชีวิตผู้ป่วย จ่ายค่าปรึกษา ก็ถือว่าสมเหตุสมผล
“ท่านเถาต้องการค่าที่ปรึกษาเท่าไหร่ครับ ท่านพูดมาเลย!”
เถาเส่อยิ้มและส่ายหัว “ผมไม่ต้องการเงิน ผมต้องการให้เธอช่วยผมทำเรื่องอะไรบางอย่าง”
เซี่ยงเส้าหลงสงสัย “ท่านพูดสิ!”
ดวงตาของเถาเส่อ จู่ๆ ก็แสดงถึงความเป็นห่วงเป็นใยอย่างลึกซึ้ง “ชาวบ้านในหมู่บ้านเสี่ยวเหอ ได้ดื่มน้ำที่ปนเปื้อนลงไปจึงทำให้เกิดภาวะต่อมไทรอยด์ทำงานเกินปกติ ปกติพวกเขาใช้น้ำบาดาล ซึ่งบ่งชี้ได้ว่าต้องมีแหล่งกำเนิด แล้วก็แหล่งที่มา การปล่อยมลพิษอย่างต่อเนื่องมุ่งเน้นไปที่มลพิษหนัก”
“ผมอยากจะขอให้เธอช่วยหาแหล่งนี้ ไม่เช่นนั้น เมื่อแหล่งน้ำที่มีมลพิษเพิ่มมากขึ้น ปริมาณการแทรกซึมก็จะเพิ่มขึ้น จากนั้น ชาวบ้านก็จะเดือดร้อน”
เซี่ยงเส้าหลงคิดอยู่สักครู่หนึ่ง แล้วโค้งคำนับให้เถาเส่อ “หมอผู้ยิ่งใหญ่มีคุณธรรม และอนุโมทนาบุญด้วย แม้ว่าท่านเถาจะซ่อนตัวอยู่บนดอย แต่เขาก็เพียงพอที่จะเป็นนักวิชาการที่ไม่มีใครเทียบได้!”
“ได้โปรดรับเกียรติและความนับถือจากเซี่ยงเส้าหลงเถอะ เพื่อเฉลิมฉลองประเทศจีนของผม มีหมอที่ดีและใจบุญเช่นนี้ เป็นพรและความโชคดีสำหรับประเทศ!”
