ไม่รู้ว่าเซี่ยงเส้าหลงมาถึงด้านข้างกลองใหญ่ตอนไหน เขาได้ถือไม้กลองเล่นอยู่ในมือ พร้อมยิ้ม “ในเมื่อพวกเธอไม่มีมือกลองแล้ว งั้นก็มิสู้ให้ฉันลองสักหน่อยเถอะ!”
“แต่ว่าพี่เซี่ยง พี่……พี่เล่นเพลงอะไรเป็นไหม?”
ตีกลองไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด กลองทุกจุด ก็ต้องติดให้อยู่บนจุดของจังหวะแต่ละจุดอย่างเหมาะสม หากติดจุดบนกลองผิด จังหวะของทั้งเพลงก็จะจบเห่ไปหมดแล้ว!
เซี่ยงเส้าหลงกำไม้ตีกลองไว้ และได้หัวเราะเหอๆ “เพลงเล่นไม่เป็น แต่ตอนที่อยู่ในกองทัพ มักจะมีการประลองตีกลองบ่อยๆ ดังนั้นของเล่นนี้ ก็น่าจะพอถูๆ ไถๆ ไปได้ ก็ยังนับว่าเป็นนิดหน่อยเถอะ!”
เมื่อพูดจบ มือทั้งคู่ก็ได้กำแน่น และได้ตีลงไปทันที
ตุ้ม!
เสียงกลองดังสั่นไหวไปถึงท้องฟ้า เสียงสั่นไหวไปทุกหนทุกแห่ง!
เดิมทีผู้ชมได้ลุ่มหลงอยู่ในความสง่างามของดนตรีสากล แต่ในช่วงเวลาสั้นๆ ก็ได้ถูกการตีนี้ของเซี่ยงเส้าหลงทำให้ตกใจตื่นแล้ว ทันใดนั้นก็ได้พูดด้วยความไม่พอใจ “เสียงอะไร ทำฉันตกใจหมด!”
“นี่เป็นเสียงที่แสบแก้วหูจริงๆ เลย! ใครสามารถบอกฉันได้ว่าทำไมพวกเขาปรากฏตัวอยู่ที่นี่?”
เสียงไม่พอใจ ชี้ตรงไปที่ดนตรีโบราณ และได้เห็นถึงมุมปากที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งสูงกับสายตาดูถูกถากถางที่ไม่ได้ปิดบังเลยแม้แต่น้อยของโจวเสี่ยว เถาเชี่ยนเชี่ยนจึงได้แอบขยี้ฟัน พร้อมกลับหลังหันพูด “พี่เซี่ยง ในเมื่อพี่เคยตีเพลงสงครามมาก่อน งั้นจังหวะของเพลงศัตรูรอบด้าน พี่ตีเป็นไหม?”
เซี่ยงเส้าหลงได้ยกมุมปากขึ้น “บังเอิญจริงๆ ผมก็เป็นเพลงนี้จริงๆ !”
เมื่อพูดจบ จังหวะในมือก็ได้เปลี่ยนไปทันที ทุกครั้งที่รัวไม้กลอง ก็ได้เปลี่ยนเป็นทำนองที่รื่นไพเราะในพริบตา!
“อืม?”
สายตาที่เดิมทีไม่พอใจของผู้ชมในชั่วพริบตาก็ได้เปลี่ยนไป และได้มองไปทางเซี่ยงเส้าหลงพร้อมกัน
“ทำไมฉันรู้สึกว่า บนตัวได้มีอารมณ์ที่เดือดพล่านอย่างเฉียบพลันอยู่บ้างแล้วล่ะ?”
“ใช่ๆ ตอนนี้เมื่อฟังเสียงกลองนี้แล้ว ก็เหมือนกับว่ามีสิ่งหนึ่งแบบนั้นเกิดขึ้นนะ!”
เมื่อได้ยินการหมุนเปลี่ยนของผู้ชม ทันใดนั้นสายตาของเถาเชี่ยนเชี่ยนก็ได้สว่างขึ้น พร้อมได้เปิดปากพูด “เพื่อนๆ !”
“เพื่อความรักอันร้อนแรงต่อของเครื่องดนตรีในมือของพวกเรา เพื่อเกียรติของการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นของพวกเรา!”
“เพลงศัตรูรอบด้านเพลงนี้ ก็ให้พวกเราส่งกระดาษคำตอบที่ดีที่สุด!”
นักเรียนวิชาดนตรีโบราณต่างก็ได้พยักหน้าด้วยความหนักแน่น!
ติง!
เสียงกู่เจิงดังขึ้น เสียงกลองอันยิ่งใหญ่ เสียงผีผาตั้งสูงตระหง่าน เสียงปี่โบราณได้รวมเข้า เสียงขิมได้ปรากฏ!
ช่วงเวลาหนึ่ง พลังมหาศาลที่กว้างใหญ่ ก็ได้ดังทะลุไปทั่วทุกที่ทันทีแล้ว!
กลุ่มคนได้มองพวกเขาไว้ด้วยสายตาที่ตกตะลึง ด้านหูราวกับเป็นเสียงกึกก้องของม้าเหล็ก การกระโดดของตัวโน้ตทุกตัว ทำให้หัวใจของกลุ่มคนได้สั่นไหวอย่างรุนแรง!
และเสียงของทางดนตรีสากลนั้นก็ได้ถูกกลบลงไปหมดแล้ว แม้กระทั่งนักไวโอลินบางคนก็ได้ถูกฝ่ายตรงข้ามรบกวนจังหวะไปตรงๆ และก็ได้มองการแสดงของพวกเขาด้วยท่าทางที่ตกตะลึงจนตาค้าง จนลืมการบรรเลงของตัวเองไป
เมื่อเห็นถึงฉากนี้ เหล่านักเรียนทุกคนของดนตรีโบราณก็ได้ฮึกเหิมขึ้นมาทันที ยิ่งอยู่ยิ่งทุ่มเทพลังออกมาอย่างเต็มที่ และจังหวะกลองของเซี่ยงเส้าหลงก็ราวกับว่าเป็นกลองสงครามที่ตีตรงไปถึงจิตวิญญาณของคน ทุกครั้งที่ตีลงไป ก็เพียงพอที่ทำให้เลือดในตัวร้อนพล่าน!
“นี่ก็คือดนตรีโบราณงั้นเหรอ? ก็น่าฟังจริงๆ เลย!”
“ฉันรู้สึกว่าตอนนี้ทั้งตัวก็ได้เต็มไปด้วยพลังแล้ว! หากสามารถฟื้นคืนกลับไปถึงยุคสงครามใหม่ได้ ฉันจะต้องเป็นนักรบที่ทำสงครามอยู่บนสนามรบคนหนึ่งแน่ๆ !”
“พวกเธอกำลังทำอะไรอยู่!”
โจวเสี่ยวเห็นเพื่อนนักเรียนได้หยุดมากขึ้นเรื่อยๆ บนใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ และได้ตวาดเสียงต่ำ เขาไม่เชื่อว่า ดนตรีสากลที่ตัวเองถือเอามาเป็นความภูมิใจ คิดไม่ถึงว่าจะถูกดนตรีโบราณตีกลบ เส้นโลหิตดำบนหน้าผากของเขาแตกกะทันหัน จังหวะในมือยิ่งอยู่ก็ยิ่งเร็วขึ้น แต่เขากลับไม่พบว่า ตัวเองก็ได้รับผลกระทบอย่างเงียบๆ เช่นกัน เปียโนที่เคยหลับตาก็สามารถบรรเลงได้อย่างไพเราะรื่นหู คิดไม่ถึงว่าก็ได้เริ่มมั่วจังหวะแล้ว!
ทางด้านหูก็ไม่มีโทนเสียงที่คุ้นเคยอีก การเคลื่อนไหวในมือของโจวเสี่ยวได้ค่อยๆ หยุดลงมา เขาได้ปิดตาด้วยความหมดหวัง จิตใจที่เคยมั่นคงแข็งแกร่งก็ค่อยๆ สั่นคลอนแล้ว ดนตรีโบราณ มันเป็นสิ่งที่น่ารังเกียจอย่างที่คนในบ้านพูดแบบนั้นจริงๆ เหรอ?
ก็อยู่ในตอนที่เขากำลังจะหยุดการบรรเลง ทันใดนั้น ก็ได้มีเสียงเปียโนอันรื่นหูราวกับไก่เพศผู้ที่มีชีวิตชีวาดังขึ้นด้วยระดับเสียงสูง เขาได้ลืมตาขึ้นทันที และพบว่าไม่รู้ว่าคุณเมซอนนักมายากลเปียโนมานั่งอยู่ด้านข้างเขาตอนไหน มือคู่ที่เหมือนกับนักมายากลจริงๆ เปียโนที่อยู่ในมือเขา ก็ได้ระเบิดเสียงที่เด่นชัดรุนแรงที่สุด!
“คุณเมซอนคุณ……”
“เด็กน้อย! เธอยอดเยี่ยมมาก แต่แค่ยังเด็กเกินไป!”
การเคลื่อนไหวในมือของเมซอนไม่ได้หยุดลงมาเลยแม้แต่น้อย และได้พูดด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม “เสียงรบกวนพวกนี้ก็ดังเอะอะเกินไปแล้ว มันยากจะหลีกเลี่ยงที่จะกระทบต่อจังหวะของพวกเธอ!”
“แต่ว่า ขยะก็คือขยะ!”
“ฉันจะทำให้พวกเขารู้ว่า เปียโนถึงเป็นราชาของเครื่องดนตรีบนโลกนี้!”
ตามสถานการณ์ที่เมซอนได้ปรากฏขึ้น เจ้าพ่อไวโอลิน ราชินีกีตาร์ นักดนตรีระดับโลกแต่ละคนก็ได้ขึ้นเวทีกันอย่างต่อเนื่อง พวกเขารับเครื่องดนตรีของนักเรียนดนตรีสากลเข้ามา เสียงที่เดิมทีได้เงียบสงบ เมื่ออยู่ในมือของพวกเขาแล้วก็โดดเด่นอย่างมาก!
โน้ตดนตรีแต่ละตัวที่ระเบิดออกมา เทคนิคที่มากมายจนตาพร่ามัว การร่วมมือกันที่ไพเราะรื่นไหลอย่างเป็นธรรมชาติ ดนตรีสากลที่ได้ถูกดนตรีโบราณกลบในช่วงเวลาหนึ่ง ก็ได้ดีดกลับมาในชั่วพริบตา!
“ไม่ไหว! ฉันก็ได้ยินแต่เสียงกีตาร์ไฟฟ้าของเขา จังหวะต่อไปคืออะไรฉันก็งงไปหมดแล้ว!”
นักซออู้คนหนึ่งได้เริ่มสับสน ราวกับเป็นชนวน เสียงแต่ละเสียงในมือของนักเรียนวิชาดนตรีโบราณก็เริ่มจะเปลี่ยนจนแตกกระจายยุ่งเหยิง ครู่หนึ่ง เสียงที่เดิมทีมีอานุภาพที่ยิ่งใหญ่ของเพลงสงคราม ก็ได้เปลี่ยนเป็นเสียงที่ยุ่งเหยิง ฟังไม่ได้ทันที!
ภายใต้การร่วมมือกันของนักดนตรีระดับโลกกี่คน ทำนองเพลงที่ไม่เคยผ่านการซ้อมใดๆ ได้ถูกพวกเขาบรรเลงออกมาได้อย่างสมบูรณ์ หลังจบโน้ตเพลง ก็มีเสียงตบมือดังสนั่นไปทั่ว!
มันไม่ง่ายที่ในปกติจะสามารถได้ฟังการบรรเลงของคนใดคนหนึ่งในนั้น ยิ่งไปกว่านั้นวันนี้ก็ได้มารวมตัวกันอย่างพร้อมเพรียง ความพร้อมของกำลังแบบนี้ ก็แทบจะพบได้ยาก!
“พวกคุณ! พวกคุณก็รังแกคนอื่นเกินไปแล้วจริงๆ !”
น้ำตาได้เอ่อนองอยู่ในเบ้าตาของเถาเชี่ยนเชี่ยน เธอไม่สนว่าฝ่ายตรงข้ามจะเป็นนักดนตรีที่มีชื่อเสียงอะไรหรือไม่ เธอได้ถามออกมาดังๆ “พวกคุณกลุ่มนักดนตรีที่มีชื่อเสียง มาแข่งกับกลุ่มนักเรียนอย่างพวกเรา หรือว่าที่ชนะได้ก็เป็นเกียรติงั้นเหรอ?”
ใครจะไปรู้ คนกี่สิบคนก็ได้หัวเราะแล้ว ไม่มีสักคนที่จะมีสีหน้าของความละอายใจออกมา และเมซอนก็แบมือออก พร้อมใช้น้ำเสียงไม่สนใจพูดออกมา “สาวน้อย ดนตรีไม่มีเขตแดน การก้าวข้ามเขตแดนอายุก็เหมือนกัน!”
“ความพ่ายแพ้ของพวกเธอ มันคือความแน่นอน เพราะว่าเมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องดนตรีสากลที่ยิ่งใหญ่แล้ว ของพวกนี้ที่พวกเธอเรียกว่าเครื่องดนตรีโบราณนั้น ก็เป็นเพียงเศษซากของคนสมัยก่อนที่โง่เขลาเบาปัญญาของพวกเธอได้ทิ้งเอาไว้!”
“หากจะเปลี่ยนคำพูด ก็คือขยะ!”
“ฮ๋าๆ ……”
คนอื่นๆ ที่เหลือก็ได้หัวเราะเสียงดัง บนใบหน้าทั้งหมดคือเจตนาของการดูถูกถากถาง!
“พี่เซี่ยง พวกเขา ทำไมพวกเขาสามารถรังแกคนอื่นได้แบบนี้ล่ะ!”
“พวกเขาจะด่าฉันก็ได้ แต่ทำไมจะต้องดูถูกอารยธรรมที่บรรพบุรุษของพวกเราได้ชีวิตในการสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่นด้วยล่ะ!”
เถาเชี่ยนเชี่ยนเบ้าตาแดง และได้สะอื้นไห้ด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจต่อเซี่ยงเส้าหลง
สีหน้าของเซี่ยงเส้าหลงได้อึมครึมลงมาแล้ว และได้มองคนต่างชาติที่กำเริบเสิบสานพวกนี้เอาไว้ ทันใดนั้นเขาก็ได้เปิดปากพูด “นี่ พวกคุณที่เรียกว่าเป็นนักดนตรีสากลที่สูงส่งพวกนี้ กล้าแข่งอีกสักรอบไหม?!”
เสียงหัวเราะของเมซอนได้หยุดลงอย่างฉับพลัน และมองเซี่ยงเส้าหลงไว้ด้วยความเหลือเชื่อ “นายพูดว่าอะไร? หรือว่านายยังไม่เห็นถึงความต่างระหว่างพวกเราอีก ไม่อาจผ่านไปได้ขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงส่งเสียงไม่พอใจ “ความต่าง? ดนตรีสากลจิ๊บจ๊อยไม่กี่ร้อยปี ก็คู่ควรที่จะมาเทียบกับดนตรีเพลงที่ชนชาติของผมที่ได้สืบทอดต่อกันมานับพันปีงั้นเหรอ?”
“คุณพูดว่าพวกเราคือขยะ แต่ในความเห็นของผมแล้ว เครื่องดนตรีของพวกคุณก็เทียบไม่ได้แม้แต่ขยะเลย!”
สีหน้าของเมซอนได้ตกลงมาทันที “นักเรียนตัวน้อย แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่านายเป็นใคร แต่ฉันขอเตือนนายให้รีบขอโทษเครื่องดนตรีสากลที่ยิ่งใหญ่เดี๋ยวนี้!”
“เศษเหล็กผุพังกองหนึ่ง ก็คู่ควรให้ผมขอโทษงั้นเหรอ?”
เซี่ยงเส้าหลงเหยียดหยามด้วยความไม่พอใจ!
“ดีมาก คุณยั่วไฟโกรธในตัวผมสำเร็จแล้ว!”
“ผมจะทำให้คุณรู้ว่า อะไรที่เรียกว่าดนตรีที่ยิ่งใหญ่!”
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงได้เผยถึงการต่อสู้ที่เข้มข้น และได้ใช้ไม้กลองในมือชี้เขาไว้ พร้อมพูดอย่างทะนงตัว “ฟังให้ดี!”
“หลังจากนี้ผมจะมอบดนตรีเพลงเพลงหนึ่งให้พวกคุณ หากว่าพวกคุณสามารถแทรกจังหวะเข้าไปได้ ก็นับว่าผมแพ้ แต่หากว่าแทรกเข้าไปไม่ได้ ก็นับว่าผมชนะ!”
“หากว่าผมชนะแล้ว เช่นนั้นก็ทิ้งเศษเหล็กผุพังในมือของพวกคุณไป และโค้งคำนับขออภัยต่อเครื่องดนตรีโบราณอย่างเชื่อฟัง!”
“อวดดีเกินไปแล้ว! นักเรียนคนหนึ่งอย่างเขา คิดไม่ถึงว่าจะกล้าท้าทายนักดนตรีที่มีชื่อเสียงระดับโลกมากกว่าสิบคนอย่างพวกเรา?”
“โลกนี้ก็น่าเหลือเชื่อเกินไปจริงๆ แล้ว!”
เมซอนได้แสดงความเห็นปลอบประโลมกลุ่มคน และได้มองเซี่ยงเส้าหลงเอาไว้ มุมปากก็ได้เผยถึงการดูถูกถากถางที่ไม่ได้อำพรางไว้เลยสักนิด “ได้! เพื่อให้นายแพ้อย่างหมดใจ พวกเราก็จะให้โอกาสนี้กับนาย!”
“งั้นต่อจากนี้ ก็ให้พวกเราเห็นว่า แท้จริงแล้วนายมีการแสดงที่น่าทึ่งแค่ไหนกันแน่!”
ทันใดนั้นเถาเชี่ยนเชี่ยนก็ได้ตื่นตระหนกแล้ว “พี่เซี่ยง ทำไมพี่เอ่ยถึงข้อตกลงแบบนี้ล่ะ พวกเรา……พวกเราเดิมทีก็ไม่สามารถเป็นคู่ต่อสู้ของพวกเขาได้นะ!”
มุมปากของเซี่ยงเส้าหลงได้ยกขึ้น “เชี่ยนเชี่ยน การแข่งต่อไป พวกเธอไม่ต้องเข้ามายุ่ง แค่เตรียมตัวตั้งใจฟัง เสียงธรรมชาติที่มาจากประเทศจีน!”
ตุ้ม ตุ้ม ตุ้ม!
เสียงกลองดังสนั่นหวั่นไหว ต้นแขนทั้งคู่ของเซี่ยงเส้าหลงตีกลอง และภายในลูกตาดำคู่ ได้ถูกย้อมไปด้วยจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ที่ไม่มีที่สิ้นสุด!
มองเซี่ยงเส้าหลงที่ต่อสู้อยู่เพียงลำพัง เถาเชี่ยนเชี่ยนจึงได้กัดฟัน และหยิบกู่เจิงในมือยกสูงขึ้น จากนั้นก็ได้พูดอย่างแน่วแน่ “ไม่ได้! ไม่สามารถมองดูพี่เซี่ยงต่อสู้เพียงลำพังได้!”
“ต่อให้จะพ่ายแพ้อย่างยับเยิน ก็ต้องแพ้อยู่บนเส้นทางของการต่อสู้!”
ก็อยู่ในตอนที่เธอเตรียมจะส่งเสียงเพื่อเซี่ยงเส้าหลง ทันใดนั้นก็ได้มีเสียงกู่เจิงที่ยิ่งไพเราะยิ่งกระชั้นถี่ดังขึ้น เธอได้เงยหน้าทันที ด้านบนเวที ได้มีลิฟต์ลงมาอย่างช้าๆ เป็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดจีนโบราณ บนใบหน้าปกคลุมไปด้วยผ้าโปร่งบาง ตามติดกันมากับกู่เจิงตัวหนึ่ง ค่อยๆ ลงมา!
เสียงของกู่เจิงเมื่อฟังแล้วก็ไพเราะรื่นหู ผู้หญิงดูแล้วก็มีอายุไม่มาก แต่นิ้วทั้งสิบได้คดเคี้ยวไปมา เสียงของกู่เจิงที่รีบเร่งแต่ไม่ยุ่งเหยิง ฟังแล้วช่างไพเราะรื่นหู!
บนสีหน้าของเถาเชี่ยนเชี่ยนได้มีความประหลาดใจเผยออกมา เธอมองเห็นถึงแหวนสัญลักษณ์บนนิ้วชี้ขวาของผู้หญิงโดยไม่ตั้งใจ ทันใดนั้นเธอก็ได้ปิดปากและร้องออกมาด้วยความตกใจ “คุณ……คุณคือท่านพันนิ้ว?!”
กู่เจิงคนแรกของประเทศจีน ความเร็วในฝีมือ เหมือนกับบรรเลงด้วยพันนิ้ว ด้วยเหตุนี้จึงได้ชื่อว่า ท่านพันนิ้ว!
น้ำเสียงของเถาเชี่ยนเชี่ยนเพิ่งจะตกออกมา ก็ได้มีเสียงของซออู้ที่ฟังแล้วรื่นหูเสียงหนึ่งดังขึ้น ดนตรีที่องอาจ หลังจากที่ได้ผสมกับซออู้แล้ว ทันใดนั้นก็ได้เปลี่ยนไปจนเศร้าสลด ตอนที่มนุษย์กระดูกเหล็กก็มีความรักละมุน ท่ามกลางผู้ชม มีผู้ชายจำนวนไม่น้อย อยู่ภายใต้ความประทับใจของซออู้ ได้แอบน้ำตาร่วงขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว
มองผู้ชายเสื้อฟ้าที่กำลังเล่นซออู้ที่กำลังเดินไปทางเวทีทีละก้าว ซออู้ที่อยู่ในมือของหานจวนจวนก็ได้ล้มลงกับพื้นพร้อมเสียง และได้ติดอ่าง พร้อมกับชี้เขาเอาไว้ “เขา……เขาคือลูกศิษย์สายตรงอาปิ่น ซออู้ตัวหนึ่ง ได้ลากด้านบวกและด้านลบรวมทั้งสุขและเศร้าทั้งหมดได้ อาปิ่นได้เรียนรู้ความสามารถทั้งหมดเลยนะ!”
เงาของบุคคลได้ปรากฏขึ้นทีละคน และได้มีเสียงอุทานดังออกมาตามๆ กัน!
“พระเจ้า! มารกู่เจิงก็มาแล้ว!”
“ปรมาจารย์ปี่! คิดไม่ถึงว่าปรมาจารย์ปี่ที่ไม่ได้พบมาสิบปีก็ได้ออกมาจากเขาแล้ว”
เหล่าดนตรีพื้นบ้านกี่สิบคน แย่งกันขึ้นเวที ไม่ได้มีการให้ความร่วมมือใดๆ ไม่มีการฝึกซ้อมใดๆ และก็ไม่ได้มีการแลกเปลี่ยนใดๆ การบรรเลงที่เป็นที่เคลิบเคลิ้มใจ ดังไปทั่วห้องโถงอะธีนา!
ที่ทุกคนได้ฟังก็คืออารมณ์ที่เดือดพล่าน ตอนที่ถึงจุดสูงสุด เสียงของเครื่องเป่าได้ลากยาว หงส์ร่อนนกการำ ยิ่งจุดชนวนผู้ชมมากขึ้น จนกระทั่งถึงตอนจบการบรรเลง เหล่าผู้ชมต่างก็เป็นใบ้ไปหมดแล้ว มือก็ตบจนแดงแล้ว แต่กลับซ่อนความเร่าร้อนที่แผนเผานั้นไม่ได้เลย!
คืนนี้ห้องโถงอะธีนา ได้รับเสียงตบมือกับเสียงโห่ร้องดีใจมากที่สุดนับตั้งแต่ได้สร้างเสร็จมา!
และเกียรติสูงสุดนี้ ก็เป็นของดนตรีพื้นบ้านโบราณของพวกเราเอง!
ตอนที่การบรรเลงสิ้นสุดไปนานมากแล้ว สายตาของเซี่ยงเส้าหลงก็ยังคงมองไปทางกลุ่มคนของดนตรีสากลที่กำลังตกตะลึงจนตาค้างอยู่ มุมปากเขาก็ได้โค้งขึ้นเบาๆ พร้อมเปิดปากพูด “คุณเมซอนหากว่ายังไม่ปิดปากอีก น้ำลายนั้นก็จะไหลถึงบนพื้นแล้ว!”
