บทที่ 328 แผนการสมบูรณ์แบบ แต่…
เหตุใดเหล่าปลาหมัวอินจึงสั่นสะท้านถอยหลังไปแบบนั้น หลิงเยว่ไม่รู้บ้างหรือ?
แน่นอนว่านางไม่รู้ เพราะนางมองไม่เห็นนี่!
หลิงเยว่พลิกแป้งแพนเค้กไข่ไปมา แล้วเอ่ยว่า “แพนเค้กนี้เป็นเพียงอาหารจานหนึ่งเท่านั้น หากพวกเจ้าต้องการ ข้าสามารถทำอาหารอร่อย ๆ อีกมากมาย รับรองว่าพวกเจ้าต้องไม่เคยลิ้มลองมาก่อนแน่นอน!”
อาหารอร่อยอีกมากมาย…
เหล่าปลาทั้งหมดน้ำลายสอทันที
ปลาโตเต็มวัยกว่าสองร้อยตัวได้รับแพนเค้กไข่นุ่ม ๆ ร้อน ๆ ขนาดเท่าฝ่ามือคนละชิ้น พวกมันไม่มีความรู้สึกเสียดายหรือค่อย ๆ ลิ้มรสแต่อย่างใด แต่กลับอ้าปากกว้างกินขนมปังเข้าไปในคำเดียว
จากนั้นเหล่าปลาก็กอดตัวเอง สะบัดหางใหญ่ ร่างกายพลันอ่อนยวบลงเพราะรสหวานในปาก ราวกับวิญญาณได้หลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว!
“ซู้ด…”
ปลาในบ่อลงทัณฑ์ดูดของเหลวที่ไหลอยู่ริมปากกลับเข้าไปไม่หยุด ความรู้สึกเสียใจพลันผุดขึ้นในใจอีกครั้ง!
พวกที่มิได้ถูกขังไว้ มิเพียงแต่จะได้ลิ้มอาหารเลิศรสอย่างเต็มปากเต็มคำ หากแต่ยังได้ร่วมเดินทางไปกระทำการใหญ่ พวกมันอิจฉาตาร้อนไปหมดแล้ว!
“เจ้าหนู หากพวกเจ้าทำภารกิจเสร็จแล้ว ขอข้าลิ้มรสเนื้อปลาอีกสักหน่อยได้หรือไม่?”
“ได้สิ ข้ายังมิได้แล่เนื้อให้เจ้าเลย รอข้ากลับมาก่อนแล้วกัน”
“ร่างกายของข้ายังแล่เนื้อได้อีกมาก!”
เสียงโหวกเหวกของปลาในบ่อลงทัณฑ์ดึงดูดความสนใจจากเหล่าปลาที่เดินทางมาทีหลัง เมื่อได้ยินดังนั้น ภาพเบื้องหน้าและสีหน้าของพวกมันพลันบิดเบี้ยว!
หลังจากที่ได้ฟังแผนการใหญ่ที่หลิงเยว่วางไว้ เหล่าปลารับจ้างที่เดินทางมาทีหลังก็แข็งค้างราวกับก้อนหิน
อยากจะขย้อนขนมหวานนุ่มลิ้นที่กินเข้าไป คืนให้กับปลาตรงหน้าเสียเหลือเกิน ปล่อยให้พวกมันแบกรับความเสี่ยงถูกโยนลงบ่อลงทัณฑ์ตลอดชีวิตเพื่อแลกกับของกินเพียงเล็กน้อยเช่นนี้ เป็นไปไม่ได้!
ยังมิพอใจกับข้อเสนอหรือ?
หลิงเยว่บุ้ยปากไปทางขวา แล้วหันหลังกลับไปยังโครงกระดูกบรรพบุรุษที่สมบูรณ์อีกโครงหนึ่ง ยังไม่ทันได้ลงมือ เหล่าปลารับจ้างก็ตะโกนลั่น “หยุดนะ! หยุดเดี๋ยวนี้ มีอะไรค่อยพูดค่อยจากันเถอะ!”
เจ้านี่คิดว่านางจะลงมือกับโครงกระดูกบรรพบุรุษอีกแล้วหรือ?
แน่นอนว่าไม่ใช่ หลิงเยว่แกล้งทำท่าขุดดิน ไม่นานกล่องอาหารก็วางเต็มพื้นที่กว้าง สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นของที่นางกวาดมาก่อนออกจากเมืองฮั่วหยาง มีทั้งของคาว ของหวาน ของย่าง ขนมและอื่น ๆ เพียงพอจะซื้อใจพวกคลั่งอาหารได้แล้วกระมัง?
เหล่าปลารับจ้างที่เพิ่งปฏิเสธอย่างแข็งขันว่าจะไม่ไปตาย พอรับกล่องมาเปิดดูก็พบว่าเต็มไปด้วยของอร่อยหอมกรุ่นที่ไม่เคยเห็นมาก่อน สิ่งเหล่านี้เพียงพอที่จะซื้อให้พวกมันทำงานถวายชีวิตเพื่อหลิงเยว่ได้แล้ว!
“เจ้าได้มาจากที่ใด?”
“แน่นอนว่าข้าแอบไปซื้อมาจากเมืองปีศาจ!”
หลิงเยว่ยกหัวปลาขึ้นอย่างภาคภูมิใจ เริ่มอาบแสงแห่งความชื่นชมจากดวงตาปลาตายนับร้อยคู่
พวกปลารับจ้างและปลาที่อยู่ในบ่อลงทัณฑ์ได้ยินแล้วก็ตื่นเต้น ถามนางพร้อมกันว่าใช้วิธีใดจึงไม่ถูกปลาทหารลาดตระเวนทะเลสาบจับได้?
หลิงเยว่เริ่มพูดเหลวไหลหลอกล่อให้ฝูงปลางงงวยและเชื่อสิ่งที่นางพูด พวกมันตัดสินใจว่าหากทำงานครั้งนี้ได้สำเร็จโดยที่พวกมันไม่ตาย ก็จะลองใช้วิธีที่นางบอก
ไม่รู้ว่าควรชมว่าพวกมันโง่หรือซื่อบื้อดี หลิงเยว่ส่ายหัว แล้วเริ่มแบ่งงานให้ปลาหมัวอินสองร้อยเจ็ดสิบตัวตรงหน้า
นางแบ่งพวกมันออกเป็นสิบทีม ทีมละยี่สิบเจ็ดตัว ล้อมโจมตีพื้นที่รักษาพยาบาล โดยหัวหน้าทีมต้องร่วมมือกันล่อปุโรหิตน้อย มหาปุโรหิต และผู้นำออกไป
เมื่อความวุ่นวายเกิดขึ้นแล้ว หลิงเยว่จึงจะแอบเข้าไปป้อนน้ำแกงเนื้อปลาให้ลูกปลาโม่ได้!
เดิมทีนางควรพาลูกปลาโม่ออกไปจากที่นี่ แต่นางเปลี่ยนใจแล้ว นางต้องการใช้เวลาเอาชนะใจเผ่าปลาหมัวอินเสียก่อน ถึงตอนนั้นก็จะสามารถพาเหล่าน้องชายนับล้านล้านชีวิตไปสร้างความวุ่นวายในเขตแดนปีศาจได้!
ส่วนเรื่องวุ่นวายที่ว่านั้น หลิงเยว่ได้คิดแผนการเอาไว้ในใจเรียบร้อยแล้ว
ฮ่า ๆ ๆ! เขตแดนปีศาจจะต้องวุ่นวายแน่ ๆ!
แผนการช่างสมบูรณ์แบบยิ่งนัก หลิงเยว่ปิดปากหัวเราะออกมาอย่างเจ้าเล่ห์
เหล่าปลาหมัวอินต่างพากันคิดในใจ “…”
เจ้าหนูผู้นี้ไว้ใจได้จริงหรือ?
หากเชื่อถือได้ พวกมันจะโจมตีพวกปุโรหิตและผู้นำได้หรือไม่?
ปลาหัวหน้าทีมทั้งสิบตัวจ้องมองกล่องอาหารที่กองอยู่แทบเท้าอย่างเศร้าสร้อย พวกมันรู้ดีว่าหากไปครั้งนี้ ผลลัพธ์สุดท้ายก็คือถูกโยนลงบ่อลงทัณฑ์ แต่อาหารอร่อยเหล่านี้ หากกินน้อยลงสักหน่อย ก็น่าจะประทังชีวิตไปได้จนแก่ตาย
ไม่สิ! มังกรปีศาจออกอาละวาด พวกมันคงไม่มีโอกาสได้ตายแก่เลยด้วยซ้ำ สู้เสวยสุขให้เต็มที่ก่อนถูกกินเสียยังดีกว่า!
สายตาของฝูงปลารับจ้างเริ่มแน่วแน่ขึ้น และกอดกล่องอาหารของตนซ่อนไว้ใต้ซากบรรพบุรุษ พร้อมกระซิบบอกตำแหน่งกับหลิงเยว่อย่างเงียบ ๆ สุดท้ายก็จากไปด้วยความตั้งใจที่จะเผชิญความตายอย่างสงบ!
ปลาสิบทีมแทรกตัวเข้าไปในฝูงปลา ค่อย ๆ เคลื่อนไปยังพื้นที่รักษา หลิงเยว่ที่ตามหลังพวกมันมาก็พบจุดซ่อนตัวที่เหมาะสมอย่างรวดเร็ว และรอคอยอย่างเงียบ ๆ
กลางคืนไม่ใช่โอกาสที่ดีที่สุดในการโจมตี เพราะทั้งเกาะสว่างกว่าตอนกลางวันเสียอีก เป็นความสว่างแบบหลากสีสัน โดยเฉพาะปลาโตเต็มวัย ดูเหมือนไฟนีออนเคลื่อนที่ได้ สว่างไสวตระการตา
นี่คือเหตุผลว่าทำไมเผ่าปลาหมัวอินจึงหลบเข้าไปในส่วนลึกที่สุดของทะเลสาบเมื่อถึงเวลากลางคืน เพราะที่นี่พลังปีศาจเข้มข้นที่สุด สามารถช่วยให้พวกมันซ่อนแสงบนตัว หลบหนีการโจมตีและการล่าของศัตรูตามธรรมชาติได้
แม้เผ่าปลาหมัวอินจะเป็นราชาแห่งทะเลสาบปีศาจ แต่พวกมันยังมีศัตรูตามธรรมชาติอยู่มากมาย
เมื่อเวลาค่อย ๆ ผ่านไป แสงบนตัวปลาโตเต็มวัยค่อย ๆ จางลง จนกระทั่งแสงบนตัวปลาทั้งหมดดับลง หลิงเยว่จึงส่งสัญญาณเริ่มการโจมตี!
ปลาหัวหน้าทีมทั้งสิบตัวที่กำลังง่วงนอนสะดุ้งตื่น กระโดดออกมาจากที่ซ่อน สมาชิกในทีมที่อยู่ด้านหลังพวกมันก็พุ่งเข้าใส่ปลานักรบพร้อมกัน
สามท่านผู้ยิ่งใหญ่ที่คอยเฝ้าอยู่ข้างกายลูกปลาโม่ลุกพรวดขึ้นมาทันที เพียงแค่กวาดตามองผ่าน ๆ ก็โกรธจนแทบคลั่ง!
“มันกล้าดีนักหรือ!”
ปลาผู้นำกระแทกไม้เท้ากระดูกหางปลาในมือลงอย่างแรง
ขณะที่มหาปุโรหิตผู้สวมเครื่องประดับกระดูกปลาบนศีรษะกำลังจะเอ่ยปาก ปลาหัวหน้าทีมที่สามก็พุ่งเข้าโจมตีทันที เมื่อเห็นหัวหน้าลงมือแล้ว พวกหัวหน้าขี้ขลาดคนอื่น ๆ ต่างพากันโผล่ออกมา
ปลาสิบตัวแบ่งงานกันชัดเจน หกตัวล้อมโจมตีเหล่าปุโรหิต ส่วนที่เหลืออีกสี่ตัวล้อมโจมตีปลาผู้นำ
“ดี ดีนัก ช่างกล้าหาญเสียจริง!” มหาปุโรหิตที่เครื่องประดับบนศีรษะเอียงไปอีกด้านโกรธจนหน้าดำหน้าแดง
ปลาผู้นำสีหน้าเย็นชา ยกไม้เท้าหางปลาขึ้นฟาดใส่ปลาหัวหน้าทีมตัวหนึ่งที่พุ่งเข้ามา
หลิงเยว่คิดว่าปลาหัวหน้าทีมอย่างน้อยก็น่าจะดิ้นรนได้บ้าง แต่ผลคือมีเสียงระเบิดดังขึ้น น้ำกระเซ็นเป็นวงกว้าง ปลาตัวหนึ่งที่ไม่รู้ว่าเป็นหรือตายลอยขึ้นมาบนผิวน้ำ
ไม่นาน ตัวที่สองก็ประสบชะตากรรมเช่นเดียวกัน
สามท่านผู้ยิ่งใหญ่แม้แต่ก้าวเดียวก็ยังไม่ได้ขยับ ปลาสิบตัวหายไปครึ่งหนึ่ง เหลืออีกห้าตัวที่กำลังดิ้นรนอย่างทุกข์ทรมาน
หลิงเยว่ “…”
แผนการของนางช่างสมบูรณ์แบบยิ่งนัก แต่นางกลับประมาทความสามารถของหัวหน้าปลาและเหล่าปุโรหิตเกินไปเสียแล้ว พวกเขารุมเล่นงานหัวหน้าปลาอย่างง่ายดายราวกับทุบตีเด็กน้อย
แค่เพียงมอบอาหารให้ลูกปลาโม่เท่านั้น ทำไมช่างยากเย็นถึงเพียงนี้!
น่าโมโหยิ่งนัก!
“ว่ามา! ผู้ใดชี้นำให้พวกเจ้ามาสร้างความวุ่นวายยังเขตพักฟื้น!”
หัวหน้าปลากระชากส่วนที่คล้ายคอของหัวหน้าปลาเอาไว้…
หลิงเยว่สัมผัสลำคอของตนพลางครุ่นคิด อืม นางลืมไปว่าปลาไม่มีคอ สรุปคือ นางสัมผัสบริเวณที่คล้ายกับคอพลางครุ่นคิด…
“ข้า… พวกข้ามาเอง!”
หัวหน้าปลายังคงยืนกรานปกป้องหลิงเยว่ พวกมันไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อของนาง จะเปิดปากสารภาพได้อย่างไร…
“ปล่อยพวกข้าขึ้นฝั่งเดี๋ยวนี้! ข้าจะไปเมืองปีศาจ!”
“ถูกต้อง! พวกข้าจะไปเมืองปีศาจ!”
หัวหน้าหน่วยที่ถูกจับตัวไปด้วยกันอีกคนร้องตะโกน ท่ามกลางการดิ้นรนขัดขืน
เหล่าสมุนที่พ่ายแพ้ต่างส่งเสียงคำรามเห็นด้วย
ผู้นำเผ่าปลาหมัวอินถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ก่อนจะปล่อยมือจากพวกมัน “จะไปเมืองหลวงจักรพรรดิเพื่อเป็นวัตถุดิบหรืออย่างไร?”
พวกมันไม่เข้าใจความหวังดีของเขาเลยสักนิด… ถ้าเช่นนั้น…
