ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ – บทที่ 441 ท่านอ๋องดื่มเหล้าให้กับพระชายา

ยอดชายากับองค์หนูน้อยแห่งจวนอ๋องอี้ บทที่ 441 ท่านอ๋องดื่มเหล้าให้กับพระชายา

หลินเซี่ยวเย่มองไปที่หนานหว่านเยียนซึ่งดูเคร่งขรึมจริงจัง เขาเปลี่ยนสีหน้าไปทันที แล้วหันมามองที่กู้โม่หลิง

พระชายาอี้นี่ ดูเหมือนเป็นคนที่อ่อนแอ แต่กลับเป็นคนพูดเฉียบแหลม ทุกประโยคที่พูดออกมานั้นต่างพยายามที่จะล้วงลึกจิตใจของเจ้านายเขา นางคงไม่น่าใช่คนที่จัดการได้ง่ายด้วย

วันนี้ เจ้านายของเขาเชิญคู่อ๋องอี้และพระชายามาครั้งนี้ ถือเป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้ว

กู้โม่หานจับมือหนานหว่านเยียน และมองไปที่กู้โม่หลิงด้วยสายตาอันสงบเย็น

ดวงตาของกู้โม่หลิงเปลี่ยนเป็นแบบเย็นชาชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มเล็กน้อย ปิดด้ามจิ้วและเคาะบนฝ่ามือของเขา

“พี่สะใภ้หกชมเดินไปจริง ๆ อย่างที่ทุกคนทราบกันดีว่ามีคนนับไม่ถ้วนในใต้หล้านี้ที่สามารถหาเงินได้จากการทำธุรกิจ แต่ในแคว้นซีเหย่ของเรา มีแค่เสด็จพี่หกเท่านั้นที่สามารถนำทัพออกรบต่อสู้ด้วยการวางกลยุทธ์อย่างง่ายดาย”

กู้โม่หานรับคำชมด้วยใบหน้าเฉย ไม่ได้หวั่นไหวแม้แต่นิดเดียว กู้โม่หลิงหัวเราะอีกขึ้น: “และถ้าพี่สะใภ้หกชมน้องเจ็ดอีกต่อไป เสด็จพี่หกคงจะต้องหึงด้วย และเกลียดน้องเจ็ดแล้ว”

เยี่ยมยอดจริงๆ

คำพูดของกู้โม่หลิงนั้นไม่มีที่ติเลย และเขาสามารถหลีกเลี่ยงหัวข้อทั้งหมดของนางได้อย่างชาญฉลาดโดยเอากู้โม่หานมาเป็นตัวอ้าง

หนานว่านเยียนเดาะลิ้นในใจ นี่ไม่ธรรมดาจริง ๆที่นางไม่สามารถล้วงเรื่องใดได้ นางยังมองดูทิวทัศน์โดยรอบพร้อมยิ้มพูดมาว่า

“เสด็จน้องเจ็ดอย่าดูถูกตัวเองสิคะ น้องสุดยอดจริง แล้วจะมากลัวคำชมจากคนอื่นหรือ พี่หกของเจ้าจะหึงหวงไปทำไม ก็ข้าพูดความจริงนี่”

ตอนนี้ได้ถึงกลางคืนแล้ว มองอะไรก็ไม่ค่อยชัดเจนนักใต้แสงสลัว ๆ

แต่ทันใดนั้น สายตาของหนานหว่านเยียนถูกดึงดูดด้วยป่าหนามสลัว ๆ ที่อยู่ด้านหน้าทางความมือ

คนสมัยก่อนมักชอบเอาป่าไผ่มาปิดหูปิดตา จะมีหนามได้อย่างไร

นางขมวดคิ้ว แล้วดึงแขนเสื้อของกู้โม่หานโดยตั้งใจแสร้งทำเป็นอยากรู้อยากเห็น ชี้ไปที่ป่าหนามแล้วพูดขึ้นว่า “ดูสิ ท่านอ๋อง ในจวนน้องเจ็ดไม่ได้มีแค่ดอกไม้เท่านั้น แต่ยังมีป่าหนามอยู่ด้วย นี่แปลกจริงๆนะ”

พอนางพูดจบ สายตาของทุกคนก็หันไปทางป่าหนามทันที

กู้โม่หานคือเชื่อฟังและทำตามหนานหว่านเยียนตั้งแต่เขาเข้ามาในจวนแล้ว และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก อันที่จริง เขาไม่มีอารมณ์ที่จะคุยกับกู้โม่หานเลย

แม้ว่าเขาสองคนจะเป็นพี่น้องพ่อเดียวกันแต่คนละแม่กัน แต่ก็ไม่คุ้นเคยกันจริง ๆ สามารถนับจำนวนครั้งที่เขาสองคนได้เจอกันในสิบกว่าปีที่ผ่านด้วยนิ้วได้

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เขาก็มองไปตามจุดที่หนานหว่านเยียนชี้ไป และพูดขึ้นว่า “ข้ายังไม่เคยเห็นพุ่มหนามแบบนี้มาก่อน น้องเจ็ดมีความคิดสร้างสรรค์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ น่าเสียดายที่พรสวรรค์ของน้องถูกฝังไว้”

แววตาของหลินเซี่ยวเย่เปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็หันไปมองที่กู้โม่หลิงด้วยแววตาที่สะทกสะท้าน

สีหน้าของกู้โม่หลิงไม่ได้มีการเปลี่ยนแปลง เขามองไปที่หนานหว่านเยียน แล้วก็ค่อยมองที่ป่าหนาม “สายตาพี่สะใภ้หกดีจริงๆ นี่ก็มองเห็นได้”

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจ และในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจ

“น้องเจ็ด ทำไมถึงได้ถอนหายใจล่ะ?” หนานหว่านเยียนกระพริบตา หนามเป็นสัญลักษณ์ของความยากลำบาก เป็นการแสดงถึงห้ามเข้า และยิ่งได้ปลูกเยอะขนาดนี้ นางก็ไม่เคยคิดว่ากู้โม่หลิงจะปลูกเพื่อความสนุกและปลูกอย่างไม่ตั้งใจ

เห็นได้ชัดเจนเลยว่ามันผิดปกติ

ในขณะนี้ หลินเซี่ยวเย่ได้ยืนออกมาและอธิบายแทนกู้โม่หลิงขึ้นว่า “ท่านพระชายาอี้ ป่าหนามผืนนั้นเดิมทีจะเป็นดอกผายหวยที่ท่านอ๋องเราปลูกเอง”

“แต่สภาพดินฟ้าอากาศในแคว้นซีเหย่ดูเหมือนไม่เหมาะกับการเจริญเติบโตของดอกไม้ชนิดนี้ มันเหี่ยวเฉาขณะที่ยังไม่ผ่านช่วงดอกบาน ข้าน้อยได้แนะนำหลายครั้งให้ท่านอ๋องจัดการหนามผืนนี้ แต่ท่านอ๋องมีความรักต่อธรรมชาติมาก จึงไม่สามารถที่ทำเช่นนั้น จึงแค่วางไว้ที่นั่นอยู่ไปเรื่อย ๆโดยไม่ได้สนใจและเข้าไปยุ่งด้วย”

กู้โม่หลิงพยักหน้าด้วยสีหน้าเศร้า “หากดอกไม้นี้ยังบานอยู่ วันนี้เสด็จพี่หกกับพี่สะใภ้หกก็จะได้เห็นความสวยงามของพวกมันด้วยแล้ว”

หนานหว่านเยียนปิดปากแสร้งทำเป็นประหลาดใจ มองไปที่กู้โม่หานอย่างมีความหมายอื่น และปลอบกู้โม่หลิงขึ้นว่า “ข้าเข้าใจแล้ว น่าเสียดายจัง”

ดอกผายหวยก็แค่เป็นดอกกุหลาบนี่นา

ช่างแต่งเรื่องเก่งจริงๆ

แม้ว่านางจะดูเหมือนว่าเชื่อ แต่นางก็มีอะไรที่จะแขวะในใจอีกเยอะ

บาดแผลมีดบนร่างกายของกู้โม่หลิงนั้นก็ผิดปกติอยู่แล้ว ดูจากภาพรวมเหมือนเขาเป็นคนที่ไม่แยแสกับทุกอย่าง แต่หนานหว่านเยียนกลับรู้สึกว่าเขาคือสวมหน้ากากแสร้งทำเป็นคนดี

นางมองไปที่ป่าหนาม ดูเหมือนกำลังส่องแสงระยิบระยับอยู่ภายใต้แสงจันทร์ ซึ่งค่อนข้างผิดปกติ

ดวงตาของหนานหว่านเยียนประกายขึ้นทันที และนางก็ดึงกู้โม่หานไปที่นั่น “เสด็จน้องเจ็ด ข้าเห็นว่าน่าจะมีทางอยู่ด้านหลังป่าหนาม แล้วก็ไม่รู้นะว่ามันจะนำไปสู่ที่ไหน”

ในชั่วพริบตา กู้โม่หลิงและหลินเซี่ยวเย่หันมามองหน้ากันและดูเหมือนมีกระแสน้ำในดวงตาของพวกเขาอยู่

“แต่ไม่มีทางอยู่ข้างหลังเลย คงจะเป็นก่อนหน้านี้มีใบไม้ของดอกผายหวยที่ร่วงหล่นกระจายเต็มพื้นไป และทำให้พี่สะใภ้หกเข้าใจผิดต่างหาก”

เสียงของกู้โม่หลิงทุ้มเล็กน้อย แต่เมื่อไม่ช้าเขาก็กลับทำท่าทางเหมือนคนบริสุทธิ์และไม่แยแส และยิ้มให้หลินเซี่ยวเย่ “แต่ในเมื่อพี่สะใภ้หกอยากเห็น เซี่ยวเย่ ช่วยไปถือตะเกียงให้และนำทางที่ข้างหน้าด้วย”

หลินเซี่ยวเย่ตั้งใจทำเป็นลำบากใจและขมวดคิ้วพูดขึ้นมาว่า “แต่ว่าท่านอ๋อง ถ้ายังไม่ไปที่ห้องเลี้ยงแขก อาหารที่จัดเตรียมไว้คงจะต้องเย็นด้วยแล้ว”

กู้โม่หลิงขมวดคิ้วเช่นกัน และเอามือจับด้ามพัดมาแนบที่คางเขา ดูเหมือนลังเลอยู่มาก “แต่พี่สะใภ้หกมีความสนใจสูงในตอนนี้ และข้าก็ไม่สามารถหักล้างความคิดเห็นของพี่สะใภ้หกได้ ..”

บทสนทนาระหว่างคนทั้งสองต่างก็เข้าหูของหนานหว่านเยียนและกู้โม่หลิง

ทั้งสองคนมองหน้ากันด้วยความเข้าใจโดยปริยายที่ตรงกัน

หนานหว่านเยียนดึงกู้โม่หานออกจากป่าหนามและยิ้มให้กู้โม่หลิงด้วยความขอโทษ “ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องรบกวนเลย วันนี้มาที่นี่ก็คือแค่เพื่อร่วมงานเลี้ยงขอบคุณของเสด็จน้องเจ็ด ถ้าอาหารเย็นแล้ว ก็จะไม่ดีแล้วด้วยค่ะ”

“ข้าว่าหลังพุ่มหนามนั้นคงมีแต่ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาเอง ข้าคงมองผิดแล้ว”

กู้โม่หานเม้มริมฝีปากบาง ๆ ของเขาอย่างเบา ๆ และความเย็นชาในดวงตาของเขาก็เพิ่มขึ้นด้วย

กู้โม่หลิงเขย่าด้ามพัดอย่างเขินอาย “ขอบคุณพี่สะใภ้หกที่ให้ความเห็นอกเห็นใจด้วย”

หลินเซี่ยวเย่โล่งใจไปนิดหนึ่ง จากนั้นก็เดินอยู่ด้านหน้าอย่างสุภาพเคารพ และหันไปด้านข้างพูดว่า “อ๋องอี้ พระชายาอี้ ห้องเลี้ยงแขกอยู่ทางนี้ด้วยครับ”

หนานหว่านเยียนและกู้โม่หานตามหลินเซี่ยวเย่เดินไปข้างหน้าต่อ หนานหว่านเยียนหยิกฝ่ามือกว้างของกู้โม่หานอย่างแรง

นางแอบขยิบตาให้เขาซึ่งเป็นการบอกเขาว่าหนามนั้นแปลกแน่ ๆ อย่าลืมไปตามตรวจสอบ

ตอนนี้นอกจากกู้โม่หาน องค์ชายสิบและพระชายาสิบแล้ว นางจะไม่เชื่อใครสักคนเลย ไม่ว่าจะเป็นองค์ชาย พระชายาหรือชายาก็ตาม

โดยเฉพาะตามที่หนานชิงชิงพูดนั้น มีคนมากมายทั้งในและนอกวังที่อยากให้นางตาย และนางก็อยากที่จะเข้าใจว่าใครเป็นผู้ก่อเหตุในการลอบสังหารนางและกู้โม่หานหลายต่อหลายครั้ง

และอ๋องเจ็ดคนนี้ที่ดูไม่ชอบการต่อสู้ จะไม่แยแสอะไรเลยจริงหรือว่าเขาจะเป็นหมาป่าที่อยู่ในชุดแกะ…

วันนี้ต้องล้วงให้รับผลชัด!

กู้โม่หานยังเงียบงันอยู่ และเข้าใจความคิดของหนานหว่านเยียนได้อย่างง่ายดาย ความคมชัดในดวงตาของเขาก็ลึกล้ำขึ้นมา

เมื่อถึงห้องเลี้ยงแขกที่จัดเลี้ยง กู้โม่หลิงยื่นมือของเขาอย่างไม่มีความเกรงใจอะไรเลย และยิ้มให้คู่อ๋องอี้และพระชายาอี้พูดว่า “เสด็จพี่หกพี่สะใภ้หก เชิญนั่งด้วยครับ”

“ขอบคุณน้องเจ็ด” หนานหว่านเยียนนั่งลง ส่วนกู้โม่หานนั่งอยู่ข้างๆ

เมื่อเห็นว่ากู้โม่หานและหนานหว่านเยียนได้นั่งลงแล้ว กู้โม่หลิงก็รินเหล้าสองแก้วแล้วยื่นให้ทั้งสองคน จากนั้นรินให้ตัวเองอีกแก้วหนึ่ง “วันนี้ที่ข้าจัดงานเลี้ยงนี้ คืออยากขอขอบคุณพี่สะใภ้หกสำหรับพระเจ้าที่พี่สะใภ้หกช่วย ช่วยชีวิตน้องเอง”

“เหล้าแก้วนี้ น้องเจ็ดดื่มให้หมดก่อน ส่วนเสด็จพี่หกและพี่สะใภ้หกตามสบายเลยนะครับ”

ที่อยู่ข้างหลังเขาหลินเซี่ยวเย่ยืนอย่างเคร่งขรึม ไม่เห็นอารมณ์ใดบนใบหน้าเขา

หนานหว่านเยียนเพิ่งอยากหยิบแก้วขึ้นมาดื่ม นางก็ถูกกู้โม่หานกยึดไว้แน่นหนา

“พระชายาไม่สะดวกดื่ม ข้าดื่มให้ละกัน…”