ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1007
แม้จะโมโห แต่เซย์นก็พาแองเจลีนเดินเข้าไปในห้องรอของแผนกจิตเวชอย่างระมัดระวัง อาจเป็นเพราะความงามสะดุดตาของเธอ หรือเพราะสีหน้าตกใจของบรรดาเจ้าหน้าที่ในห้องรอ ทำให้ทุกคนหันมามอง
แองเจลีน
เจย์ลืมตาขึ้นและรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นแองเจลีน
วันนี้เธอใส่เสื้อเชิ้ตลูกไม้สีขาวกับกระโปรงผ้าโปร่งยาวสีชมพู ทำให้เธอดูบริสุทธิ์สดใสเป็นพิเศษ
หัวใจเขาเต้นแรงขึ้นมาดื้อ ๆ
เจย์เลื่อนสายตาหลบพร้อมเยาะตัวเองในใจ “นายมันคนแต่งงานแล้ว ไปรู้สึกใจเต้นกับผู้หญิงอื่นได้ยังไง?”
เจย์พยายามที่จะหลีกจากแองเจลีน แต่แผนก็พังเพราะเจย์มาขวางไว้
“คุณเบ็น”
เจย์ไม่มีทางเลือกนอกจากหันกลับไปมอง จังหวะนั้นเองเซย์นก็พาแองเจลีนเข้ามายืนอยู่ใกล้ ๆ
เขาได้กลิ่นกุหลาบหอมอ่อน ๆ โชยมาจากตัวของเธอ มันเป็นกลิ่นของความรักที่ทำให้เขามึนเมาไปเล็กน้อย
เซย์นทำหน้ากระอักกระอ่วนก่อนกล่าวว่า “คุณเบ็น ไม่ทราบคุณช่วยดูแลน้องสาวผมให้หน่อยได้ไหมครับ? พอดีว่าผมไม่สะดวกพาเธอไปที่เคาน์เตอร์ลงทะเบียน”
เจย์อึ้งไปเล็กน้อย ชั่วขณะเขารู้สึกราวกับถูกลอตเตอรี่ห้าล้านเหรียญ เหมือนเทพธิดาแห่งโชคได้มาเยือนเขาแล้ว
แม้กระนั้นเขาก็เพียงพยักหน้าเบา ๆ “อืม”
เซย์นกล่าวขอบคุณก่อนจากไป
เจย์และแองเจลีนยืนประจันหน้ากันราวกับเวลาหยุดนิ่งไปชั่วขณะ
ทันใดนั้นเจย์ก็ยื่นมือออกมาจับมือเธออย่างแผ่วเบา มือเล็กนุ่มของเธอทำให้เขาอยากปกป้องเธอไว้จากอันตรายทั้งปวง
“นั่งตรงนี้ครับ” เขาบอกให้เธอนั่งข้างเขา
แองเจลีนจึงนั่งลงข้างเขาอย่างเชื่อฟัง
เธอรู้สึกมีความสุขมากราวกับมีดอกไม้เบ่งบานในหัวใจ
เจย์นั่งมองแองเจลีนเงียบ ๆ ตอนที่เขาเห็นเซย์นก็พอรู้แล้วว่าเธอเป็นใคร
“คุณเป็นแม่ของเซ็ตตี้น้อยเหรอครับ?” เขาถาม
แองเจลีนไม่รู้ว่าเธอควรมีความสุขหรือกังวลดี
หากเธอเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว เขาจะปฏิเสธเธอไหมนะ?
“อืมค่ะ” เธอพยักหน้ารับอย่างจริงใจ
ความปรารถนาและโหยหาล้นปรี่ออกมาจากแววตาของเจย์ มีแต่เทพธิดาเดินดินแบบนี้สินะถึงจะแต่งเพลงไพเราะแบบ Red Spider Lily ได้
แต่ขณะเดียวกันเขาก็รู้สึกสิ้นหวังที่ชะตากรรมเลวร้ายเช่นนี้มาเกิดกับผู้หญิงที่สวยยวนใจเช่นเธอ
เธอรักชายคนหนึ่งหมดใจ แต่กลับต้องโดนเขาทำให้ผิดหวังและทอดทิ้ง ปล่อยเธอไว้เพียงลำพัง
“เซ็ตตี้น้อยชอบคุณมากค่ะคุณเบ็น เธอบอกว่าคุณเล่นเพลง ได้เพราะมาก” แองเจลีนพยายามหาเรื่องที่นึกออกมาคุย
เจย์พูดอย่างอ่อนโยน “คุณชมผมเกินไปแล้ว ผมเก่งได้ไม่เท่าคุณหรอก”
แองเจลีนกล่าว “ฉันอยากรู้ว่าจะมีโอกาสได้ฟังคุณเล่นเพลงนี้บ้างไหมคะ?”
เจย์หัวเราะ “ผมจะเล่นให้ฟังถ้าคุณอยู่บ้านช่วงวันหยุดนะ”
แองเจลีนยิ้มสวยสะกดใจ “งั้นฉันจะรอนะคะ คุณเบ็น”
รอยยิ้มของเธอเหมือนดั่งสายลมฤดูใบไม้ผลิที่ปลุกบรรดาต้นไม้และดอกไม้ให้เบ่งบาน โลกอันแสนมืดหม่นของเขาเหมือนเต็มไปด้วยกลิ่นหอมและดอกไม้อันงดงาม
เจย์หลงไปกับรอยยิ้มของเธอ
รอยยิ้มที่แสนงดงามแจ่มกระจ่างแบบนี้มีอยู่จริงในโลกได้อย่างไรนะ? ราวกับมันช่วยขับไล่ปัญหาของเขาไปได้
“เซ็ตตี้น้อยบอกว่าคุณแต่งเพลง Ref Spider Lily เหรอครับ?” เจย์ผู้ซึ่งปกติไม่ค่อยสนใจสิ่งใด จู่ ๆ ก็สนใจเพลงนี้ขึ้นมา
“ค่ะ” แองเจลีนพยักหน้า
เจย์ถาม “คุณช่วยอธิบายความหมายของมันหน่อยได้ไหม?”
แววตาสวยกระจ่างของแองเจลีนหม่นลงทันใด ใบหน้าเธอก็ฉายแววความเศร้า
ริมฝีปากบางสีแดงเซ็กซี่ของเธอเผยอเล็กน้อย เสียงไพเราะรื่นหูของเธอราวกับเสียงลมแผ่วเบาของฤดูใบไม้ผลิ เธอเริ่มทวนเนื้อเพลงด้วยเสียงนุ่มนวลแจ่มใส
“เราต่างจับมือกันเอาไว้ก้าวผ่านอุปสรรคต่าง ๆ คุณเป็นคนที่เคยมีเวลาอันแสนโชติช่วง แต่คุณเองก็เป็นคนที่ร่วงหล่นสู่ความตกต่ำ”
