ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1011
ครั้นเห็นเขาไม่พูดอะไรสักคำหลังจากที่เธอต่อว่าเขาอยู่พักใหญ่ มาริลินนั่งลงข้างเขาก่อนปิดหน้าสะอื้น
เธอเริ่มพูดพร่ำถึงความน่าสงสารของตัวเองอีกรอบ “โอ๊ย ทำไมชีวิตฉันถึงเป็นแบบนี้! ฉันคิดว่าจะพึ่งพิงคุณช่วยให้ชีวิตสบายขึ้นได้บ้าง แต่ดูคุณสิ ยังคงทำท่าเย็นชาไม่ต่างจากเดิมเลย ฉันทุ่มเททั้งกายใจดูแลคุณอย่างดี แต่แค่ความอบอุ่นใจคุณยังให้ฉันไม่ได้ เราแต่งงานกันมาก็หลายปี แต่คุณก็ยังไม่ยอมนอนกับฉันอีก?”
เสียงร้องไห้ของเธอทำให้เจย์สิ้นหวัง “งั้นเราหย่ากันดีไหม มาริลิน?”
เสียงร้องไห้ของมาริลินหยุดลงทันที
เธอเบิกตากว้างจ้องมองเจย์อย่างตื่นตระหนกและไม่อยากเชื่อ “ฉันว่าแล้ว คุณต้องออกไปเจอคนอื่นมาแน่ ๆ คุณถึงทำตัวเหินห่างแล้วออกไปคนเดียวแบบนี้ใช่ไหม? คุณจะไล่ฉันไปจะได้ไปอยู่กับคนอื่นใช่ไหม?”
เจย์อธิบายเสียงอ่อนล้า “ไม่ใช่ ผมแค่ไม่อยากให้คุณ… ต้องมาลำบากกับผม”
มาริลินร้องไห้จนเสียงพร่า “ฉันไม่เชื่อหรอก คุณนอกใจฉันแน่ ๆ คุณคิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่าคุณตกหลุมรักผู้หญิงในภาพวาดนั่น? ใคร ๆ ก็บอกว่าคุณกลายเป็นแมงดาให้ผู้หญิงเลี้ยงดูไปแล้ว ตอนนี้พอคุณมีเงินก็จะทิ้งเมียอย่างฉันใช่ไหม?”
เมื่อไทเกอร์ได้ยินเสียงแม่ร้องไห้ เขาก็ตกใจจนร้องไห้ตามเธอ
เจย์เดินไปหาไทเกอร์ก่อนอุ้มเขาขึ้นพร้อมปลอบเด็กน้อย “เด็กดี อย่าร้องไห้”
ถึงอย่างนั้นไทเกอร์ก็แสดงอาการต่อต้านเขา เด็กชายทั้งเตะต่อย สุดท้ายเขาก็หลุดจากอ้อมกอดของเจย์และวิ่งไปหามาริลินก่อนกอดแม่ของเขาไว้และร้องไห้ไปด้วยกัน
เจย์มองพวกเขาอย่างจนปัญญา พยายามใช้วิธีของเขาเองแก้ปัญหาครอบครัว เขาพูดว่า “ผมจะพูดแค่ครั้งเดียวนะมาริลิน ต่อให้ผมตกต่ำสิ้นท่าแค่ไหน ผมก็ไม่มีวันให้ผู้หญิงเลี้ยง ถ้าคุณไม่เชื่อก็ตามใจ เราเป็นสามีภรรยากัน ความเชื่อใจของเราไม่ควรเปราะบางขนาดนี้ ถ้าคุณทนพฤติกรรมผมไม่ได้ผมก็ไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยคุณไป แน่นอนว่าคุณไม่ไปมือเปล่าแน่”
มาริลินนั่งกอดลูกชายสะอื้นบนโซฟา “ไม่ใช่ว่าฉันไม่เชื่อใจคุณ แต่ตั้งแต่อุบัติเหตุคราวนั้น คุณก็ทำตัวมีความลับ คุณไม่บอกฉันเรื่องงาน ไม่บอกว่าได้เงินมาเท่าไร ฉันรู้สึกไม่มั่นใจเพราะว่าฉันไม่รู้สึกถึงความจริงใจของคุณเลยเวลาเราอยู่ด้วยกัน ตอนนี้คุณยังยกเรื่องหย่ามาพูดอีก… แล้วคุณจะให้ฉันคิดยังไง?”
แววตาสงสัยแวบผ่านดวงตาของเจย์ “ผมไม่เหมือนกับตอนก่อนเกิดอุบัติเหตุเหรอ?”
มาริลินตอบ “ไม่ใช่แค่คุณไม่ยอมพูดคุย แต่คุณยังทำเหมือนฉันเป็นคนแปลกหน้า ตีหน้าเย็นชาใส่ฉันแล้วก็ไม่ยอมตอบอะไรฉันเหมือนอย่างที่คุณทำอยู่ตอนนี้ไง เรายังเหมือนเป็นสามีภรรยากันอยู่อีกเหรอ?”
มาริลินขยับเข้ามาใกล้และนั่งลงข้างเขา “วันนี้เราอย่าแยกห้องกันเลยได้ไหมคะ ที่รัก?”
เจย์เหลือบมองเธอ ใจที่ผ่อนคลายสงบนิ่งของเขาพลันกลัวและตื่นตระหนก
สัญชาตญาณบอกเขาว่าให้ปฏิเสธเธอไป แต่เมื่อเห็นสีหน้ากระตือรือร้นของมาริลิน เขาก็กัดฟันทนก่อนพยักหน้า
มาริลินเช็ดน้ำตาก่อนยิ้ม “งั้นวันนี้ฉันจะพาไทเกอร์เข้านอนเร็วหน่อย”
“อืม”
มาริลินอุ้มลูกชายเข้าไปในห้องเด็กและปิดประตู หลังจากร้องเพลงกล่อมสักพัก เด็กน้อยก็หลับสนิท
เมื่อมาริลินเดินออกมา เจย์นั่งอยู่หน้าเปียโนเล่นเพลง Red Spider Lily
มาริลินหยิบชุดนอนเซ็กซี่ก่อนเดินไปเข้าห้องน้ำพร้อมแววตาเจ้าเล่ห์
เมื่อเจย์ได้ยินเสียงน้ำจากก๊อก ความนิ่งของเขาก็กลายเป็นเคร่งเครียดอมทุกข์ เขารู้สึกเหมือนเป็นพระเอกที่กำลังก้าวไปสู่ความตาย
เขารู้สึกสิ้นหวัง
เจย์กดคีย์เปียโนอย่างแรง
เพลง Red Spider Lily นั้นควรจะฟังดูสง่างามแผ่วเบา แต่ตอนนี้มันเหมือนเสียงฟ้าผ่าจนทำให้คนฟังต้องขนหัวลุก
ในห้องน้ำ มาริลินยืนใต้ฝักบัวด้วยสีหน้าครุ่นคิด
เธอใช้ฟองน้ำขัดผิวขาวนุ่มของเธออย่างแรง ราวกับต้องการขจัดผิวเก่าออกเพื่อเผยผิวใหม่ข้างใต้
เธออยากให้ผิวของเธอขาวใสไร้ที่ติราวเด็กแรกเกิด
ปกติเธอจะอาบน้ำราวครึ่งชั่วโมง แต่เมื่อคิดถึงอาการกลัวเชื้อโรคของเขา มาริลินก็อาบน้ำนานชั่วโมงครึ่งแทน
เมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำ เธอก็เดินไปหาเขาด้วยรอบยิ้มและเอ่ยถามเสียงเบา “ทำไมเล่นเพลงนี้ล่ะคะ ที่รัก?”
เจย์ตอบ “พรุ่งนี้ผมต้องสอนให้ลูกสาวของเจ้านายน่ะ”
มาริลินพยักหน้าราวเข้าใจ “คุณเล่นเพลงนี้ไม่คล่องเหรอคะ? ถ้าเป็นแบบนั้นคุณน่าจะซ้อมอีกหลาย ๆ รอบ”
เจย์หยิบบัตรธนาคารขึ้นมาจากบนเปียโนและส่งให้มาริลิน “เจ้านายผมจ่ายค่าจ้างล่วงหน้าทั้งปีมา นี่ไงเอาไปสิ”
