ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1016
เซ็ตตี้น้อยโผล่หน้าเข้ามาพร้อมรอยยิ้มสดใส “คุณเบ็นคะ แม่ให้หนูมาบอกว่าถึงหนังสือจะสนุกขนาดไหนแต่คุณก็ต้องใส่ใจเรื่องท้องไส้ด้วย ได้เวลาอาหารกลางวันแล้วค่ะ”
เจย์ยืนขึ้น ตอนนั้นเองที่เขารู้สึกได้ว่า ตัวเองหิวจัด แต่ถึงแบบนั้นเขาก็ยังรู้สึกว่า มันไม่สุภาพเหมาะสมที่จะทานอาหารที่บ้านนายจ้าง
ขณะที่เขากำลังลังเลใจว่าจะขอตัวอย่างไรดี เซ็ตตี้น้อยก็วิ่งเข้ามาลากดึงชายร่างสูงไปที่โต๊ะอาหาร
“วันนี้คุณต้องอยู่ทานข้าวกับเรานะคะ คุณเบ็น”
แองเจลีนเองก็ขอร้องเขา “อยู่ทานเถอะค่ะ”
เมื่อเจย์มองดูเมนูอาหารยั่วน้ำลายทั้งหลาย เขาก็รู้สึกอยากอาหารอย่างมาก “ขอบคุณสำหรับน้ำใจนะครับ คงจะไม่สุภาพถ้าผมจะปฏิเสธคำเชิญของคุณ”
เขานั่งลงข้างแองเจลีน
ระหว่างมื้ออาหาร เพราะอาการทางสายตาของแองเจลีน เขาจึงตักอาหารใส่จานให้เธออย่างเป็นสุภาพบุรุษรวมถึงคอยถามเธออย่างใส่ใจ “ไม่ทราบว่าคุณชอบทานอะไรเหรอครับ?”
แองเจลีนตอบ “ฉันทานได้หมด ไม่เลือกค่ะ”
จากนั้นเธอก็ถามเขา “หนังสือสนุกไหมคะ?”
เจย์ตอบอย่างจริงใจ “ครับ มันดีมากเลย”
จากนั้นเขาก็จ้องมองเธออย่างสงสัย “คุณรู้ได้ยังไงว่าผมชอบอ่านหนังสือแบบนี้?”
แองเจลีนยิ้ม เธอจะไม่รู้งานอดิเรกของเขาได้อย่างไรในเมื่อเธอโตขึ้นมากับเขา?
“พวกผู้ชายก็ชอบอะไรที่น่าตื่นเต้นแล้วก็ท้าทายแบบนี้กันไม่ใช่เหรอคะ?”
เจย์ก็เสียความมั่นใจนิดหน่อย อ้อ มันก็แค่การเดาส่ง ๆ สินะ
เซ็ตตี้น้อยยิ้มหวานเมื่อเห็นบรรยากาศสุขสันต์กลมเกลียวระหว่างพ่อและแม่ของเธอ
หลังอาหารเที่ยง เจย์ก็กล่าวอำลาแองเจลีนและเอ่ยปากขอ “ขอผมยืมหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์สักสองสามวันได้ไหมครับ?”
แองเจลีนหัวเราะ “ถ้าคุณชอบ ฉันยกให้เลยค่ะ ถือว่าเป็นของขวัญจากฉัน หนังสือนี่อยู่กับฉันก็เป็นแค่ของตกแต่งเท่านั้น”
เซ็ตตี้น้อยแสนหัวไวก็ถือหนังสืออาณาจักรแฮกเกอร์มาพร้อมส่งให้เจย์และกระซิบข้างหูเขา “พวกนี้หนังสือโปรดของแม่หนูเลย”
เจย์รู้สึกอึ้งเล็กน้อย เขารู้สึกดีใจขึ้นมาโดยไม่รู้สาเหตุ
เมื่อเจย์จากไป แองเจลีนก็เริ่มกังวล
“หลังจากที่คุณอ่านหนังสือพวกนั้น ก็คงถึงเวลาที่คุณจะได้แสดงความสามารถ คุณต้องใช้เงินมากมายเพื่อให้รู้ว่าคุณนั้นมีเป้าหมายที่ยิ่งใหญ๋”
“ฉันจะหาเงินมาคืนคุณได้ยังไง?”
ที่บ้านเช่าของเจย์ ซันไชน์ คอร์ต
ชายสวมแจ็คเกตดำพร้อมหนวดรุงรังและผมหยิกไร้ระเบียบเดินวนไปมาหน้าบ้านซันไชน์ คอร์ตเป็นเวลานาน เขาไปแอบหลังต้นไม้ใหญ่และมองเขม็งไปที่ประตูของหมู่บ้านด้วยดางตาคล้ายเหยี่ยว
ไม่นานมาริลินก็เดินออกมาจากบ้านพร้อมอุ้มไทเกอร์ไว้ในอ้อมแขน ทุกวันในเวลานี้เธอจะออกไปตลาดนัดเกษตรกรใกล้ ๆ เพื่อซื้อผักเพราะว่าเวลาประมาณนี้ผักที่ตลาดมักขายจนเกือบหมดและเธอก็จะซื้อได้ในราคาถูก
เมื่อเธอเดินมาถึงทางเดินสลัว ด้านซ้ายของเธอคือกำแพงสูงของหมู่บ้านที่มีไม้เลื้อยมากมาย ส่วนทางด้านขวาของเธอก็เป็นต้นไม้หนาแน่นตลอดสาย บนถนนไม่มีผู้คนมากนัก เธอเลยปล่อยไทเกอร์ลงและมองเขากระโดดเด้งไปข้างหน้า
ทันใดนั้นเงาร่างดำทะมึนก็โผล่มาเบื้องหลังพร้อมกอดเธอแน่น เขายื่นหัวเข้ามาซุกไซ้คอของเธอ
มาริลินหน้าซีดเผือดด้วยความกลัวก่อนอ้าปากร้องออกมา “ช่วยด้วย!”
ชายคนนั้นรีบปิดปากเธอก่อนพูด “อย่าร้องมาริลิน นี่ผมเอง”
ดวงตามาริลินเบิกกว้างอย่างตกตะลึงเมื่อเธอได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
เธอหยุดร้องก่อนหันหน้าไปมองชายที่ยืนอยู่ด้านหลังเธอ เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ใบหน้าที่เธอเคยมอบความหวังไว้มากมายก่อนที่จะถูกทำลายไม่เหลือชิ้นดี เธอก็เต็มไปด้วยโทสะ
“ทำไมคุณถึงยังอยู่อีก? ทำไมคุณถึงยังไม่ตาย?”
ชายคนนั้นหน้าดำทะมึนทันใด เขาจับข้อมือเธอแน่นพร้อมคำราม “คุณไม่รักผมแล้วเหรอ มาริลิน? ผมได้ยินมาว่าคุณแต่งงานใหม่แล้วนี่? เรื่องจริงหรือเปล่า์”
พฤติกรรมหยาบเถื่อนของเขาทำให้มาริลินไม่สบายใจ ตอนนี้เธออดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบชายคนนี้กับเบ็น
