ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1030
”ทำไมองค์ราชินีถึงแต่งตัวเหมือนแม่มดทรงเสน่ห์เลยวันนี้?” เจย์ได้ยินพนักงานพูดถึงนางร้าย
เขามีแววตาสงสัย นางร้ายไม่เคยใส่กระโปรงมาก่อนเหรอ?
กลายเป็นว่าที่จริงแล้วเธอออกจะเป็นทอมบอย
ตอนนั้นเอง พนักงานใหม่ก็ยืนขึ้นและถาม “ท่านครับ ไม่ทราบว่าเราใส่เครื่องปรุงเพิ่มในอาหารได้ไหม?”
แองเจลีนเลิกคิ้วสูงเธอกำลังจะแผดเสียงราวนางสิงห์ใส่เมื่อเธอทันเห็นเจย์ยืนอยู่ที่มุมห้อง เธอจึงรีบเปลี่ยนเป็นรักษาท่าทีและดูอ่อนโยนแทน
เธอยิ้มบางและดูอ่อนหวาน แต่แม้จะเป็นรอยยิ้มอ่อนโยนแต่ก็แฝงด้วยความเด็ดขาด สิ่งที่เธอกล่าวออกมาก็ตรงไปตรงมาและไร้ปรานี “เมื่อวานฉันไปเยี่ยมชมที่บริษัทหนังข้างเคียงมา และฉันได้รู้ว่าแกรนด์เอเซียเรามีปัญหาใหญ่มาก”
เหล่าพนักงานรู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที แกรนด์ เอเซียถือเป็นที่ตั้งสำหรับบริษัทต่าง ๆ และเป็นตัวอย่างของธุรกิจนี้ ถ้ามีปัญหาในแกรนด์ เอเซีย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กหรือใหญ่ก็ถือว่าเป็นความผิดพลาดที่ไม่สามารถให้อภัยได้
แม้แต่เกรย์สันก็ดูเคร่งเครียดขึ้นมา
แองเจลีนดูราวกับเธอหายใจติดขัด ขณะที่พนักงานต่างกระวนกระวายให้เธอพูดต่อ เธอกลับชื่นชมและยกย่องพนักงานของบริษัทผลิตภาพยนตร์ข้าง ๆ “ทุกคนในบริษัทนั้นต่างก็มีรูปลักษณ์ดูดี สวยงาม พอฉันดูพวกคุณทุกคนก็ดูเหมือนตัวประหลาดที่มีตาคล้ำเป็นแพนด้าตาย เหมือนฉันต้องรีบไปงานศพเลย อย่างน้อยก็ช่วยทำให้ฉันภูมิใจหน่อยได้ไหม?”
บรรดาพนักงานต่างก็พูดไม่ออก
“แต่ท่านครับ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับการที่โรงครัวไม่ทำอาหารเผ็ดล่ะครับ?” วิศวกรซึ่งเป็นที่รู้กันว่าเป็นพวกที่พูดตรงไปตรงมาถาม
แม้ว่ามันจะบิดเบี้ยวและไร้เหตุผล แต่แองเจลีนก็ฝืนไปต่อ “คุณจะโมโหง่ายถ้ากินพริกไทยตลอด แล้วความโกรธก็พาไปสู่อาการท้องผูก พอท้องผูกก็จะเป็นสิว เมื่อเป็นสิวก็จะส่งผลต่อภาพลักษณ์ของแกรนด์ เอเซีย คำขวัญของเราคือแกรนด์ เอเซียต้องเป็นหนึ่งในทุกด้าน ดังนั้นเราจึงไม่ควรแพ้ให้บริษัทเล็ก ๆ แบบนั้นใช่ไหม?”
พวกเขาไร้คำพูด
“ประสาท”
ท่ามกลางห้องอาหารที่เงียบสงัด เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้น
ทุกคนต่างหันไปมองต้นเสียงและเห็นเจย์มองอย่างยียวนมาที่องค์ราชินีด้วยใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์ของเขา
เมื่อเห็นประธานทั้งสองต่างจ้องมองกันด้วยความข่มขวัญ บรรดาพนักงานต่างก็ไม่กล้าหายใจแรงและเพ่งความสนใจไปที่ทั้งสอง พวกเขาต่างหูผึ่งคอยฟังว่าใครจะเป็นคนพูดต่อ
พวกเขาต่างก็พากันเดาอย่างระทึก เมื่อเจย์ท่านประธานผู้เยือกเย็นราวน้ำแข็ง เจอกับแองเจลีนราชินีทรงเสน่ห์ พวกเขาสงสัยว่าใครจะเป็นผู้ชนะกัน?
เสียงไพเราะดังขึ้นอีกครั้ง “พนักงานของบริษัทภาพยนตร์ใช้รูปร่างหน้าตาเพื่อหารายได้ คุณอยากให้แกรนด์ เอเซียเป็นแบบนั้นเหมือนกันเหรอ?”
ยกนี้เจย์ ท่านประธานน้ำแข็งชนะประธานแสนสวยไปอย่างไร้ที่ติ
ใบหน้าแองเจลีนมืดทะมึน
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าความพยายามทุ่มเททั้งหลายมันช่างเปล่าประโยชน์
เธอทำทุกอย่างก็เพราะกังวลเกี่ยวกับโรคกระเพาะของเขา
เธอยืนอยู่ตรงนั้นสีหน้าว่างเปล่าแต่แก้มพองออกด้วยโทสะ
จากนั้นเธอก็หันหลังจากไป
เซย์นที่เป็นผู้ติดตามของเธอ รีบเรียกเธอไว้ “นี่ ท่านประธาน ไม่กินข้าวแล้วเหรอ?”
แองเจลีนพูดอย่างโมโห “ฉันไม่อยากอาหารแล้ว”
เจย์ “…”
ดูเหมือนเขาจะทำเกินไปและทำให้เธออับอายต่อหน้าสาธารณะ
ถึงยังไงพวกผู้หญิงก็อยากดูดีต่อหน้าคนอื่น
เขายืนขึ้นเงียบ ๆ ก่อนเข้าไปในห้องอาหารแล้วหยิบกล่องข้าวมาแล้วเดินไปพร้อมสีหน้าบึ้งตึง
ณ ห้องประธาน
แองเจลีนนอนแผ่บนโต๊ะฟุบหน้าลง มองดูเหมือนต้นหอมที่ถูกจิ้มกลับหัวไว้ในดิน
เมื่อเจย์เคาะประตูและเดินเข้ามา แองเจลีนก็พูดอย่างอ่อนแรง “ตอนนี้คนนี้ได้ตายไปแล้ว ถ้ามีธุระอะไรให้ติดต่อผ่านร่างทรงแทน”
รอยยิ้มบางปรากฏขึ้นในใจที่เย็นเป็นน้ำแข็งของเจย์
เขาเดินไปที่โต๊ะและดันกล่องอาหารให้เธอ
แองเจลีนได้กลิ่นของผัก มือของเธอลอดผ่านผมสีดำสนิทดูเหมือนมือของซอมบี้ในเกม แพลนท์ ปะทะ ซอมบี้ เธองึมงัมเพลงแห่ศพให้ตัวเองด้วยซ้ำ “ฉันไม่กิน ฉันโดนคำพูดเขาทำให้ย่อยยับแหลกลาญหมดแล้ว”
โดยที่ไม่ทันได้เงยหน้าขึ้นมามองว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเป็นใคร เธอก็พูดงึมงำไม่หยุด
