ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1064
เมื่อคิดถึงว่ามาริลินปั่นหัวแล้วบงการชีวิตเขาด้วยจิตใจที่ชั่วร้ายแบบนั้นไปอย่างไรบ้าง เจย์ก็รู้สึกได้ถึงโทสะที่พลุ่งพล่านในตัว ท่วมท้นไปทั้งร่างจนไม่มีที่ปะทุออก
ทันใดนั้นก็มีเสียงดนตรีแว่วมากลางดึกที่เงียบงัน เสียงเปียโนนั้นนุ่มนวลอ่อนโยนเหมือนสายลมแผ่วเบาที่ปลอบประโลมหัวใจเขา บรรเทาความทุกข์และพลุ่งพล่านทั้งหลาย
เขาค่อย ๆ รู้สึกสงบลง
ทันใดนั้น เขาก็จำได้ว่ายังไม่ได้รับข้อความตอบหลังจากที่เขาบอกแม่ของเซ็ตตี้น้อยเรื่องขอลาออก
เขาสงสัยว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับเธอหรือเปล่า
ด้วยเสียงดนตรีที่กล่อมผ่อนคลาย เขาเริ่มรู้สึกง่วงงุนและหลับไปเมื่อก้าวขึ้นเตียง
วันต่อมา
แองเจลีนมาถึงห้องเก็บขยะใต้ดินของแกรนด์เอเซียตั้งแต่เช้าตรู่ เกรย์สันและสมาชิกคนอื่นของโกสต์ต่างก็รออยู่ด้านนอกแล้ว เมื่อพวกเขาแองเจลีนก็ทักทายเธอด้วยความเคารพ “ท่านประธานเซเวียร์”
แองเจลีนถอดเสื้อโค้ตสีขาวออกและส่งให้เกรย์สันก่อนถาม “เขายังไม่สารภาพเหรอ?”
เกรย์สันตอบ “ชายคนนี้จิตใจแข็งแกร่งมากครับ เขาไม่ยอมหลุดปากอะไรออกมาเลยไม่ว่าเราจะคาดคั้นและทรมานเขาแค่ไหน”
ริมฝีปากสีแดงสดของแองเจลีนเม้มยิ้มเยาะ “พาฉันเข้าไปซิ”
เกรย์สันพาแองเจลีนเข้าไปในห้องใต้ดิน เคนนั่งอยู่บนเก้าอี้โดยตัวเขาถูกมัดติดไว้กับเก้าอี้ มีถุงพลาสติดสีดำครอบหัวเขาอยู่
แองเจลีนนั่งลงที่เก้าอี้ตรงหน้าเคน ก่อนทำท่าบอกเกรย์สัน “ให้ฉันเห็นหน้าเขาหน่อย”
เกรย์สันลังเล “ท่านประธานเซเวียร์ครับ คนแบบนี้ไม่ควรค่าให้คุณมอง”
แองเจลีนรู้ว่าเกรย์สันห่วงเรื่องความปลอดภัยของเธอ แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับเจย์ แล้วเธอจะกลัวไปทำไมกัน?
“เปิดเถอะ”
เมื่อเกรย์สันกล่อมเธอไม่เป็นผล เขาก็เดินเข้าไปหาเคนและดึงถุงพลาสติกที่ครอบหัวเขาออก
ฉับพลันที่ดวงตาของเกรย์สันเจอแสงสว่าง เขาก็มองแองเจลีนอย่างร้ายกาจ “แกเป็นใคร?”
เกรย์สันตอบเย็นชา “แกไม่มีสิทธิ์จะรู้”
แองเจลีนเริ่มสอบปากคำ “ทำไมบัตรกดเงินของมาริลิน ออเบิร์จถึงไปอยู่ที่แก?”
“มาริลิน ออเบิร์จเหรอ? ใครกัน? ฉันไม่รู้จักหล่อนสักหน่อย” เคนยิ้มเยาะก่อนกล่าว “สาวสวย เมื่อวานไอ้พวกนี้ก็ไม่มีใครได้อะไรไปจากฉันเลย ฉันคิดว่าเธอน่าจะยอมแพ้ดีกว่า”
แองเจลีนเตือนเสียงต่ำ “ฉันแนะนำว่าให้แกยอมบอกมาจะดีกว่านะ เพราะถ้าขัดขืนฉันแกจบไม่สวยแน่”
เคนหัวเราะเยาะ “แหม กลัวจะแย่แล้ว”
แองเจลีนส่งสายตาบอกแกรย์สัน ทันใดเกรย์สันก็ปรี่เข้าหาเคนและเตะไปที่เป้าเขาอย่างไม่บอกกล่าว ทำเอาเคนหน้าซีดด้วยความเจ็บปวด
“แก…”
แองเจลีนถาม “ตอนนี้รู้หรือยังว่าฉันน่ากลัวแค่ไหน?”
เคนตะคอก “ฉันจะฟ้องพวกแกข้อหาลักพาตัว…”
แองเจลีนลุกจากเก้าอี้และเดินเข้าไปหาเคย “แกอยากฟ้องฉันเรื่องลักพาตัวเหรอ? ก็ดี ฉันจะฟ้องแกที่รวมหัวกับเมียแกกักขังหน่วงเหนี่ยวประธานคนก่อนของแกรนด์เอเซีย ฉันจะส่งแกเข้าคุกแล้วเอาให้แน่ใจว่าแกจะไม่ได้ออกมาอีกนาน”
แววตระหนกฉายแววผ่านใบหน้าของเคนขณะที่ปฏิเสธ “ฉันไม่ได้กักขังใคร… แกมากล่าวหาเรื่องที่ฉันไม่ได้ทำ”
แองเจลีนตอบ “ดูเหมือนว่าแกยังไม่ยอมพูดสินะ หืม?”
แววตาโหดร้ายฉายในดวงตาเธอ “ทำไมแกถึงมีบัตรธนาคารที่ฉันให้เบ็นไป?”
เคนยังพยายามทำเป็นไม่รู้เรื่อง “บัตรธนาคารอะไร? ฉันไม่รู้เรื่อง”
แองเจลีนบอก “แกไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร ฉันจะส่งหลักฐานทั้งหมดให้ตำรวจ แล้วบัตรใบนี้จะเป็นหลักฐานมัดตัวว่าแกกับมาริลินสมคบคิดกัน”
