ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! บทที่ 1070
แองเจลีนหลุดยิ้ม ก่อนที่จะท่องกลอนรักออกมา พร้อมทอดจังหวะเสียงสูงต่ำ
“คุณคือพระจันทร์บนนภา ชลาลัยในปฐพีนั้นคือฉัน เฝ้ารอวันจะได้พบพักตร์ ได้โปรดเผยโฉมให้ได้ยล”
…
เจย์เลิกคิ้วและแค่นเสียง “ขอโทษนะ แต่ผมเป็นโรคกลัวเชื้อโรค ผมว่าคงจะลงมาเกลือกกลั้วดินสกปรกของคุณไม่ไหวหรอก คุณน่าจะไปเฝ้ารอคนอื่นดีกว่า”
แองเจลีน “…”
เธอพองแก้มอย่างขัดเคืองและมองเขาด้วยแววตาขื่นขม “นายไม่รู้หรือว่าการขัดจังหวะคนอื่นตอนที่ท่องกลอนรักอยู่มันหยาบคายมากน่ะ?”
เจย์ผงกหัว “เชิญต่อครับ”
เขาเปิดคอมและเริ่มเล่นเกมอาณาจักรแฮกเกอร์
แองเจลีนเริ่มตะโกนเสียงดังสุดปอด “เบ็น ฉันรักคุณดั่งใต้ท้องมหาสมุทร สูงสุดยิ่งกว่าภูผา…”
เสียงเธอดังมากเหลือเชื่อ ดังก้องไปทั่วทุกแผนกในแกรนด์เอเซีย ตอนนั้นเองพนักงานแกรนด์เอเซียต่างก็ส่งเสียงอื้ออึง
เจย์กระโดดโหยงจากเก้าอี้และรีบเอามือมาปิดปากเธอไว้ “เงียบเลย”
แองเจลีนยังพูดต่อด้วยเสียงอู้อี้ “ฉันรักคุณเหมือนเหาที่อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีผม…”
ในที่สุดแองเจลีนก็เลิกกวนประสาทเขาเพราะเจย์รู้สึกขยะแขยงกลอนของเธอจนเขาเกือบจะอาเจียนอยู่แล้ว
“ฉันขอโทษ เบ็น ฉันผิดเอง” เธอตบหลังเขาเก้ ๆ กัง ๆ เหมือนกำลังปลอบเด็กอ่อน
เจย์มองเธอด้วยตาขุ่นมัว “ใครสอนกลอนพวกนี้คุณมาไม่ทราบ?”
แองเจลีนชี้ไปยังเซย์นที่ยืนอยู่มุมห้อง “จากจดหมายรักที่พี่ชายเอาให้ฉัน เขาบอกว่า พวกจดหมายรักที่ไพเราะหวานซึ้งมันเชยไปแล้ว ฉันเลยต้องเลือกอันที่แปลกใหม่ ถึงนายจะไม่ยอมตกลงปลงใจกับฉันแต่อย่างน้อยนายก็จำฉันได้ไม่ลืมแน่นอน”
เจย์มองหน้าเธออย่างพูดไม่ออกบอกไม่ถูก…
“ผมจะให้โอกาสคุณอีกรอบแล้วกัน”
แองเจลีนตะลึง
เธอสงสัยว่าเขาหมายถึงอะไรกันแน่
เซย์นเองก็กระวนกระวายจนเริ่มที่จะเกาหัวแกรก “ให้ตายสิแองเจลีน เขาให้โอกาสเธอสารภาพกับเขาอีกรอบไงเล่า”
เจย์จ้องเซย์นอย่างดุร้าย ทำให้เขาหดหัวกลับไปอย่างเร็ว
แองเจลีนเริ่มเค้นสมองคิดอย่างหนัก
หลังจากผ่านไปพักใหญ่ แองเจลีนก็พูดกับเจย์ด้วยสีหน้ากระอักกระอ่วนว่า “ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงชอบคุณ แต่เมื่อไรก็ตามที่ฉันเห็นคุณ ฉันก็รู้สึกเหมือนว่าฤดูใบไม้ผลิได้มาถึง คุณเติมเต็มช่องว่างและชีวิตที่ว่างเปล่าของฉันด้วยดอกไม้ ชีวิตของฉันสดใสขึ้นได้ก็เพราะคุณ”
ชีวิตที่มีช่องว่างและว่างเปล่าเหรอ?
สีหน้าเจย์หม่นลงเล็กน้อย เขาเกลียดผู้หญิงที่โกหกเขา และแองเจลีนก็มาแตะจุดที่เป็นปมของเขาพอดี
เห็นได้ชัดว่าในใจของเธอยังมีประธานของแกรนด์เอเซียอยู่ คนที่เธอเคยรักอย่างลึกซึ้งแล้วเธอจะลบความทรงจำอันสวยงามพวกนั้นไปจนหมดสิ้นเมื่อเธอพบรักใหม่ได้อย่างไรกัน?
“ผมขอโทษนะ แต่คุณทำให้ผมเคลิ้มไม่ได้” เขาพูดอย่างเย็นชา
แองเจลีนเดินคอตกอย่างขัดข้องใจและพูดพึมพำ “แล้วฉันจะไปมีประสบการณ์เรื่องพวกนี้ได้ยังไงกัน ในเมื่อจดหมายรักที่ฉันเคยได้รับตอนเด็กก็โดนพวกนายแทรกแซงกันทั้งนั้น”
เซย์นก็คิดว่าเธอน่าสงสารเหมือนกัน เขาบอกได้ว่าเจย์ตั้งใจจะให้โอกาสแองเจลีนอีกครั้งจริง ๆ แต่น่าเสียดายที่เธอทำไม่สำเร็จ
น่าเสียดายจริง ๆ
เซย์นรีบวิ่งมาปลอบใจแองเจลีน “อย่าเศร้าไปเลยน่า พี่จะสอนเธอเขียนจดหมายรักใหม่คราวหน้าเอง”
แองเจลีนมองเซย์นอย่างรำคาญใจ “ทั้งหมดก็เป็นความผิดของนาย ความคิดนายมันมีแต่เรื่องบ้า ๆ บอ ๆ ไม่แปลกใจเลยที่เขาจะไม่เคลิ้มน่ะ”
เซย์นตอบ “ทำไมเธอต้องมาติความคิดพี่ด้วยล่ะ ในเมื่อเธอยังคิดอะไรออกมาเองไม่ได้ด้วยซ้ำ?”
แองเจลีนแย้ง “ใครบอกว่าฉันคิดเองไม่ได้กัน?”
“แล้วทำไมไม่ไปจัดการเองซะเลยล่ะ?”
ทันใดนั้นแองเจลีนก็หันกลับไปร้องเรียกเจย์ “เบ็น ฉันอยากจะคบกับนาย เราจะจับมือกันไปแล้วอยู่ด้วยกันจนแก่ตายเลย”
